Tofik

Mały offtop: Zależy którzy (vide Kadłubek).

To zależy kiedy, jeśli chodzi o rozwinięte średniowiecze trochę na ten temat napisał np. Paweł Rochala w "Cedyni" i "Niemczy", ale czy wojsko niemieckie było potężne? Może pod względem liczebnym, ale nigdy nie nazwałbym wojska niemieckiego najlepszym w średniowieczu.

Pełna nazwa to chyba Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, niemniej przyjęło się również uważać, że w latach 962 - 1806 istniała I Rzesza, więc Rzeszą również mozna to nazwać. Oczywiście, nikt nie zabrania używać takich nazw jak Cesarstwo Niemieckie, Niemcy, czy Cesarstwo (choć w ostatnim przypadku można trafić na pewną niedokładność, wszak Niemcy nie były jedynym cesarstwem).

Masz rację, choć to chyba nie p. Szpakowski, a p. Iwański. Historyczne zwycięstwo... No tak, ale jeszcze bardziej historyczne (choć niemożliwe w tym przypadku) byłoby przejście do ligi mistrzów. Barcelona nie miała po co grać chocby w 50% swoich możliwości, nie rozumiem postawy trenera i wystawienia pierwszego składu do takiego meczu.

Co Pan Premier sądzi o Zygmuncie III Wazie? No co, to taki żarcik na początek... Mam pytanie, czy nadal będziemy brnąć w odmęty głupoty jakim jest zapominanie o największych zwycięstwach?

Bo mieli problemy z samymi sobą i potrzebowali wojska u siebie a nie w jakiejś RON.

Jestem ciekaw jak oceniacie postać Karola Andegaweńskiego, który u szczytu swej potęgi panował nad Prowansją, Maine, Sycylią, Neapolem z przyległościami, Outremer, był zwierzchnikiem muzułmanów w Tunisie oraz trzymał w szachu papiestwo (rządzone przez francuskiego patriotę - Marcina IV). Otrzymał posiadłości we Francji, w poszukiwaniu kandydata do tronu sycylijskiego papież udał się na dwór francuski, gdzie wskazano mu królewskiego brata - Karola d'Anjou. Nie bez problemów pokonał papieskiego wroga, Manfreda Hohenstaufa, syna z nieprawego łoża Fryderyka II, pod Benewentem i objął władzę na południu Włoch i Sycylią. Stał się też wikariuszem w Toskanii i stopniowo łamał - ciężkie dla niego, ale przyjęte - postanowienia umowy z papieżem dot. warunków objęcia tronu. Stawił później czoło Konradynowi, synowi Konrada, syna Fryderyka II, jednak skazanie na śmierć młodego wroga odbiło się szerokim echem w Europie i znacznie splamiło reputację Karola. Później uzyskał tytuł władcy Królestwa Jerozolimskiego (ale nic korzystnego i faktycznego z tego nie wyszło), a także szykował wyprawę na Bizancjum (można powiedzieć, że kontynuował śródziemnomorską politykę Manfreda). Miał wpływy i ziemie na Bałkanach co mogło ułatwić działanie. Za pierwszym razem jednak został wezwany przez brata Ludwika Świętego do krucjaty w Afryce (gdzie zresztą francuski król zmarł), a sztorm zniszczył część okrętów Andegawena. Zabrał się za odbudowę sił, jednak plan spalił na panewce przez plany unii katolicyzmu z prawosławiem i wznowienie działań było możliwe dopiero po fiasku planów unii. Tym razem jednak, w 1282 r. powstrzymali go Sycylijczycy, doszło do wojny z Aragonią i powolnym wygasaniem potęgi Karola. Czy naprawdę dzięki Sycylii zostało ocalone Bizancjum, a potęga na Morzu Śródziemnym Andegawenów prysła? Jak oceniacie samego Karola? Jaki był jako wódz? Jaki jako polityk? Runciman zarzuca mu brak umiejętności rozumienia ludzi (nie zrozumiał do końca mieszkańców Sycylii, nie znał ich możliwości, lekceważył i nie lubił ich, co w rezultacie doprowadziło do Nieszporów). Zapraszam do dyskusji.

Świadoma wysiłków, którym zawdzięcza swą wielkość i siłę, Polska jest mocarstwem, stanowiącym kamień węgielny dzisiejszej struktury wschodniej i środkowej Europy. Była ona i jest czynnym współtwórcą tej jedynej, sprawiedliwej i zapewniającej narodom lepszą przyszłość struktury politycznej. W konsekwencji losy współczesnej Europy zależą od polityki Polski w nie mniejszym stopniu niż od polityki innych mocarstw pisał w październiku 1938 r. Juliusz Łukasiewicz, polski ambasador w Paryżu. Czy miał rację?

To już nie jest takie pewne: https://forum.historia.org.pl/viewtopic.php?t=283 Z początku pewnie zwiększył przepaść między ludem a władzą, ale wiara miała służyć zjednoczeniu plemion i swoje zadanie raczej spełniła.

I cały czas jest zakłamywana. Vide teoria o nieudolności władców elekcyjnych. Prawda, że nie byli wybitni, ale większość znała się na rządzeniu (nawet ten Sobieski), tylko ciemny lud im się trafił.

Taaa, Kuby też się boją. Jaki masz na to dowód? Może gdyby się bali, to nie ruszyliby się w obronie Gruzji? Sami Niemcy uważają tą grupę za odosobnioną i małą. Może trochę tutaj: http://www.ioh.pl/forum/viewtopic.php?p=136760 Polityka się zmienia.

Zawrzyjmy sojusz z Zimbabwe.

A po co Bułgarom z nami sojusz?

https://forum.historia.org.pl/viewtopic.php?t=369

Początkowo uznał zwierzchnictwo Huascara (swego młodszego brata), ale później zaczął szykować bunt na północy Tawantisuyu. Na początek przegrał pod Mocha, ale później jego dowódca, Challcuchima rozbił wojska Atoca (dowódcy Huascara, zwycięzcy spod Mocha) pod Ambato. Wkrótce potem do kraju inkaskiego przybyli Hiszpanie. Po pewnym czasie Inka przysłał im dwie miniatury twierdz i suszone oraz oskubane kaczki. Nie ustalono co to miało znaczyć. Niedługo później do Pizarra zaczęły dochodzić wiadomości, iż Atahuallpa zbiera armię, która ma wynosić 50 tys. ludzi, co początkowo uznano za przesadę. Następnie Inka wkroczył do Cajamarci, gdzie wymienił poselstwa z Pizarrem - obaj zapewnili o swoich pokojowych zamiarach, o ile druga strona nie będzie wroga. Jednak Hiszpanie odkryli, że Inkowie gromadzą wojsko i wkroczyli do Cajamarci (Inkowie zbierali się poza miastem). Doszło do kolejnej wymiany poselstw. Bez skutku. 16 listopada 1532 r. doszło do bitwy pod Cajamarcą ostatecznie wygraną przez Hiszpanów. Przedtem doszło do szeroko znanej sceny, w której Inka rozmawia z ojcem Valverde i lekceważąco odrzuca propozycję przyjęcia chrześcijaństwa i zwierzchnictwa hiszpańskiego. Atahuallpa dostał się do niewoli. Zaproponował, że da Hiszpanom tyle kosztowności ile zmieści się w pomieszczeniu, w którym go więżą (tzw. Sala Okupu). Mimo spełnienia przyrzeczenia, został stracony (przez uduszenie) 26 lub 28 lipca 1533 r. Jak go oceniacie? Czy nie lepiej dla niego było przyjąć chrzest i (choćby chwilowo) władzę hiszpańską? Czy był okrutnikiem?

Znaczy, że Felipe miałby być hiszpańskim agentem? Ja Inkę całkowicie rozumiem.

Nieślubny syn Fryderyka II, kolejna ciekawa postać średniowiecza. Po śmierci przyrodniego brata, Konrada, objął władzę nad Sycylią i południowymi Włochami (w 1258 r. koronował się). Z powodzeniem walczył z papieżem, najpierw bronił się, później (gdy jego plany dotyczące wyprawy przeciw odrodzonemu Bizancjum z przyzwoleniem papieża i przywództwem Manfreda nie powiodły się) zaatakował na północy i zdobywał kolejne tereny. Nie skorzystał jednak z okazji na zaatakowanie Karola Andegaweńskiego idącego na południe, a przyjął bitwę dopiero na swoim terenie pod Benewentem. Doszło do bitwy, w której poniósł klęskę i zginął. Jak go oceniacie? Czy prawdą jest, iż był władcą niezwykle leniwym?

Prawdopodobnie zapytał go skąd czerpie swą wiedzę, więc pewnie rozumiał.

W opinii wielu jeden z najbardziej kontrowersyjnych świętych Liczne nadania i datki na rzecz Kościoła nie przeszkadzało mu w atakowaniu Polaków z pomocą pogańskich Słowian. Niewątpliwie potrafił budować swój autorytet - zaledwie w stulecie po jego śmierci wierzono w bajki, że to Henryk nawrócił Polaków na chrześcijaństwo. Król niemiecki od 1002 r., od początku musiał zmagać się z opozycją wewnątrz Niemiec, a przede wszystkim Bolesławem Chrobrym. Cesarz od 1014 r. Zmarł w 1024 r., zawarłszy uprzednio pokój z władztwem Chrobrego. Jak go oceniacie?

http://sport.wp.pl/kat,37154,title,Timmer-...,wiadomosc.html

Jak oceniacie tą postać? Czy dobrze robił chcąc załagodzić spór pomiędzy Władysławem II a juniorami? Jak oceniacie jego działania w czasie panowania Bolesława Krzywoustego? Zapraszam do oceny tej postaci.

IMHO jego działania za Władysława II były słuszne, bo co tu dużo mówić, w teorii zasada senioratu wg Krzywoustego była całkiem niezła. Do tego wojskowym też był całkiem niezłym, wg Pietrasa takiego człowieka mogącego zapanować nad zamieszaniem w armii zabrakło m.in. nad Sajo w 1132 r.

Ludgarda była księżniczką meklemburską i wnuczką księcia szczecińskiego Barnima. Swego męża, Przemysła II, poznała na dworze w Szczecinie i jak podaje "Kronika Wielkopolska": Spodobała mu się jej osoba (oczywiście doszły też kwestie polityczne - sojusz wielkopolsko - pomorski). W 1273 r. doszło do ślubu. Ludgarda nie dawała Przemysłowi potomka i zmarła w 1283 r. Książę wyprawił jej uroczysty pogrzeb i podobno długo pozostawał w żałobie. Pojawiły się jednak pogłoski, że to on sam kazał zamordować swoją żonę. Jako pierwszy taki zarzut wysunął Długosz (ok. 200 lat później). Jakie macie zdanie na ten temat? Jak zmarła Ludgarda? Zapraszam do dyskusji.

Nie pamiętam już czy Ludgarda była bezpłodna, jeśli tak, to może to miało wpływ na Przemysła (czy był polskim odpowiednikiem Henryka VIII?)? Z drugiej strony jakichś szczególnie mocnych dowodów na zbrodnię księcia wielkopolskiego nie ma.

Moim zdaniem był co najwyżej średnim władcą, niczym szczególnym się nie zapisał. Sprawę Odonica również źle rozegrał, nie musiał go zabijać (bo Odonic miał niemało stronników), ale nawet się z nim pogodzić i nadać mu dzielnicę gnieźnieńską lub kaliską. W końcu to jedyny żyjący (wówczas) potomek Mieszka III Starego w prostej linii, protoplasty linii Piastów wielkopolskich.