Estera

Śliwiński uważa, że bez 29 11 1830 roku nie byłoby w polskiej historii wydarzeń z dnia 11 11 1918 r. Powstanie przyniosło skutki doraźne jak i perspektywiczne. Te drugie są pomijane. Myślę, ze w osądzie Śliwińskiego jest jakiś sens.

Można tę wypowiedź skonfrontować ze słowami Tadeusza Kościuszko: "Pierwszy krok do zrzucenia niewoli jest odwazyć się być wolnym-pierwszy krok do zwycięstwa, poznać się na własenj sile". Bonaparte nie musiał odzyskiwać niepodległości dla Francji, bitwy toczył o coś zupełnie innego. Polacy musieli ryzykować, ale zachwoując jakiś rozsądek oczywiście, ponieważ możliwości po Powstaniu Listopadowym mieli ograniczone. Jak mawiał Mickiewicz: "nie słyszałem, żeby naród jaki rozprawami i notami dyplomatycznymi wskrzeszono". Kienieiwcz wskazuje, że powstania to klasyczna forma walki Polaków, choć zaznacza, że mieliśmy i inne możliwości stawiania oporu. Lelewel uważał, że walka jest moralnym obowiązkiem. Uważam, że Polacy słusznie podjęli walkę, popełnaili wiele błędów, ale naród przetrwał.

M.in. z takiego punktu , bo pisałam tez o kwestiach historycznych...do których niezwykle celnie odniosleś się w tej wypowiedzi: Potomek bardziej zezłościł wrogów Francji - Napoleon najpierw się koronował, potem założył dynastię (politykę dynastyczną prowadził już wcześniej). To już był (patrząc z punktu widzenia wrogów) szczyt bezczelności... Ha! Oto mi chodziło, ale nie umiałam tego jakoś zgrabnie ująć. Davout mógł poprowadzić dzieło cesarza. Miał możliwości, dobrze opisane przez Macdonella. Mógł wiele.

Bardzo ładny wstęp do tematu. Ja rozumiem, że teraz odezwą się głosy krytyki mojego idealistycznego podejścia. Rozumiem zncazenie potomka dla władcy. Rozumiem wizję Napoleona. Ale trudno mu wybaczyć, to, że porzucił miłość swojego życia, swoje szczęście, pod wpływem obsesji. Rozumiem go,ale nie pochwalam. Gdybym była na jego miejscu, kogoś innego bym wybrała swoim następcą. Właśnie Davouta. Być może to abstrakcja- moze... Bonaparte go nigdy nie odcenił, ale ten był wierny, ale nie jak maszyna. Podejmował samodzielne decyzje- trafne. Po upadku Napoleona trzymał ważne figury wszachu, wojsko za nim szło. Choć był zimny, chłodny, potrafił ująć żołnierza, swoją dbałością o niego i solidnością oraz prawością. Co Francja miała z tego potomka? Z tego małżeństwa?A po upadku Napoleona: jak wychowano "orlątko"? Co on o ojcu wiedział?

Walka o zachowanie- to wykończyło Napoleońską Francję... Po wojnie z III koalicją i między wojną z III a IV (włączenie się do wlaki Prus i pokonanie ich) Bonaparte miał wiele możliwości.

Słownik wyrazów obcych i zwrótów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego W świetle tej definicji Bonaparte był uzurpatorem. Ale to był wizjoner. Zmienił świat. Nie winię go za to. Z drugiej strony jakby pofilozofować- to na panujące w Europie dynastie także można byłoby spojrzeć jak na uzurpujące władzę, ale mniejsza z tym. Despota, tyran? Nie! Wybitny, światły człowiek, silny, ale i ludzki.

I tak i nie. Jestem za a nawet przeciw. Ale to temat o bitwach. Proszę bez OT. Zrobi się temat o wojnach z III kolaicją i IV- porównamy siłę Napoleona w tych okresach.

Na chwile obecną, kiedy tu i teraz piszę tego: Cud!

100% racji nie ma Hauer co do Trafalgaru i 100% racji nie m a Tofik, jednak niektóre uwagi Hauera są niezwykle trafne i trudno się z nimi nie zgodzić. Zrobi się temat o Trafalgarze- to ciekawa psarwa. Jeśli chodzi o znaczenie tej bitwy- to rozciągnęło się w czasie, ponieważ na wojnę, którą Bonaparte wtedy prowadził nie miała większego znaczenia- Bonaparte i tak wojnę z III koalicją wygrał i ta wojna (Austerlitz) i uważam, że ta wojna bardziej utwierdzała potęgę Napoleona niż Frydland i Tylża. Tak się sklada, że w Tylży Napoleon musiał grzecznie wobec Aleksandra I. Ja zagłosowałam na Austerlitz- znakomite zwycięswto, klasyka- ale też pokój zawarty po wojnie, której losy przesądzono 2 12 1805 roku, rozstrzygał o supremacji Francji w Europie Zachodniej. Waterloo było końcem, oddałam na tę bitwę głos, ale początkiem końca był Małojarosławiec, był Lipsk- Waterloo było końcem, przypieczętowało los napoleoński. Kończyło epokę i Bonaparte nie maił już po nim powrotu.

Błędy były i po stronie Polaków- np. Dąbrowski się nie popisał. To nie tylko wina Napoleona.

Anlaogiczna do Palestyny- gdyby się nie bronili to byłoby świetnie, tak? Tofiku nie przenośmy tamtej dyskusji tutaj ;p To tak na przyszłość. Zakończę ten wątek. Bonaparte podniósł rzuconą Francji rękawicę.

On bił, tych, którzy jego chcieli pobić. Czy to on zawiązywał koalicję antyangielskie np.? Nie- przeciwko Francji już od czasów rewolucyjnych do walki stawały państwa skupione w koalicjach. Podczas rewolucji rodził się sprzeciw dla nowych form, dla władzy w ręku ludu bądź jakichś jednostek nie z rodów królewskich. Słynna doktryna Katarzyny II- iż szewcy nie mogą rządzić. Poza tym, Bonaparte chciał pokoju. Jako Pierwszy Konsul wyciągnął rękę. Do tej ręki jednak Europa nie była nastwaiona przychylnie. Napoleon się bronił i kontynuował wojny z koalicjami (przypominam pierwsza zawiązała się w 1793- kim był wtedy Napoelon? Cesarzem? Nie- nie znaczył jeszcze wtedy wiele- dopiero wkraczał na właściwą drogę).

Aleksander Wielki po spotkaniu w Koryncie z filozofem Diogenesem z Synopy w 335 r. p.n.e. stwierdził: „Gdybym nie był Aleksandrem, chciałbym być Diogenesem”. Kiedy trafił do niewoli w 338 r. p.n.e. zaprowadzony przed Filipa, na pytanie kim jest odparł władcy „szpieguje twoją nienasyconą zachłanność.” Filip wypuścił go na wolność – podziwiał odwagę myśliciela. Kiedy Platon stworzył definicję, że człowiek „jest to istota żywa, dwunożna, nieopierzona” Diogenes oskubał koguta, zaniósł go na wykład Platona mówiąc „oto jest człowiek Platona”. Gdy ktoś czytał swój bardzo długi utwór i Diogenes dostrzegł koniec zwoju wykrzyknął „Odwagi, mężowie! Widzę ląd” Do kogoś opowiadającego o kosmosie rzekł „Kiedy wróciłeś z nieba?”. Diogenes nie mówił innym jak mają postępować, jego słowa nie były puste- popierał je czynami. Sposób na życie Diogenes znalazł przypatrując się myszy, która nie miała swej kryjówki, nie obawiała się ciemności i nie szukała łakoci. Płaszcz Diogenesowi służył jako nakrycie i posłanie. Nosił torbę w której miał pieczywo. Gdy zobaczył dziecko, które piło wodę z ręki wyrzucił kubek „dziecko prześcignęło mnie w sztuce ograniczania potrzeb życiowych”. Wyrzucił miskę, kiedy temu dziecku stłukła się i jadł z dołka wyżłobionego w chlebie. Pewien człowiek chciał zostać uczniem Diogenesa – mistrz kazał mu chodzić za sobą niosąc śledzia- mężczyzna ten odrzucił rybę i odszedł. Powiedział później Diogenes „śledź przeszkodził naszej przyjaźni”. Kiedy mókł na deszczu ludzie okazywali mu litość- Platon świadek tej sceny rzekł- „Jeżeli chcecie się nad nim litować, odejdźcie”. Raz zawołał- „chodźcie tu ludzie”- kiedy tłum się zbiegł odganiał ich kijem mówiąc „ludzi wołałem, a nie wyrzutków”. Chyba potrzeba znalezienia wartościowych ludzi była w Diogenesie najsilniejsza- tak silna, że w biały dzień przechadzał się z zapaloną latarnią, by jak to sam powiedział „znaleźć człowieka”. Widząc kogoś, komu niewolnik wiązał sandały rzekł „będziesz zupełnie szczęśliwy, kiedy i nos ci będą wycierać, a nastąpi to, gdy utną ci ręce”. Gdy strażnicy skarbca świątynnego prowadzili złodzieja, winnego kradzieży jednej czary powiedział- „wielcy złodzieje prowadzą małego złodzieja”. Doz zbiegłego niewolnika nad studnią powiedział- „uważaj, abyś nie wpadł”. A widząc kobiety na dzrewch oliwnych zawołał „oby wszystkie drzewa rodziły takie owoce”. U wielu wielkich ludzi tak jak wcześniej wymienionych Aleksandra czy Filipa budził podziw. Lubili go mieszkańcy Aten- kiedy jakiś chłopiec rozbił mu beczkę, winny został wychłostany a Diogenes otrzymał nową beczkę. Beczka to znak rozpoznawczy Diogenesa. Kiedy mieszkańcy Koryntu przygotowywali się do wojny, Diogenes obracał beczkę tam i z powrotem, by pokazać, że coś robi. Dziś beczka Diogenesa to symbol ograniczenia potrzeb do minimum, wyrzekania się jakichkolwiek wygód, a jego latarnia to symbol pogardy dla współczesnych oraz niewiary w możliwość znalezienia prawdziwego człowieka. Gdy ktoś powiedział temu mędrcowi, że ludzie się z niego śmieją odparł, że ich śmiech go nie dosięga. kiedyś indziej odrzekł „a z nich może osły się śmieją”. Oczywiście był dziwakiem i robił wiele dziwnych rzeczy, ale uważam, że był mądry i dostrzegał pewne mechanizmy. Oczywićie Platon i Arystoteles to także przykłady wybitnych jednostek. Diogenes jednak jest pomijany, a uważam, że miał swoje racje i także odznaczał się mądrością i inteligencją, choć to co robił, bywało niesmaczne i złośliwe.

Chcę powiedzieć, że nie lubię odpisywać na złośliwe posty. Uważam, że na forach powinno się czytać ze zrozumieniem. Przekręcasz moje wypowiedzi i sugerujesz coś, czego nie powiedziałam. Nie jestem ekspertem, bo tam byłam- tylko tłumaczyłam skąd moja postawa- postawa w pewnym stopniu pro-palestyńska. Poza tym, przykład z paszportem-- to z Jordania sobie nie wymyśliłam, nie można wjechać do Syrii i do Libii--przez głupią pieczątke.Trzeba zmieniać paszport. Na granicy można powiedzieć "don`t stamp my passport", tak np. dziennikarze robią. [ Dodano: 2008-01-17, 17:02 ] Również jak marcnow92, życzę miłej dyskusji. Ja w niej dłużej nie mam ochoty uczestniczyć.

Dlaczego Żydów piszemy wielką literą a Palestyńczyków już małą? Gubię się z tą pisownią w tym temacie... I tak i nie. Np. Jordania z tego co się orientuje, nie jest taka pro-palestyńska. Poza tym nie do wszytskich arabskich krajów mogę wjechać z wizą izraelską w paszporcie (coś o tym wiem...) Ok. Tanfkan- ja mogłabym powiedzieć, że za naiwne i śmieszne mogę uznać Twoje podejście do Ameryki. Doskonale wiem, że łamią międzynarodowe prawo humanitarne i co wyprawiają. Ale cóz- z moim idealistycznym, naiwnym zdaniem, można się nie liczyć. Żydzi zamknęli Palestyńczyków. Tak się składa, że byłam na terytorium Autonomii Palestyńskiej i widziałam jak tam jest, jak wygląda "przejście graniczne", jak wygląda świat za murem. Polski przewodnik nie może być sam z wycieczką. Musi być jeszcze przewodnik żydowski (na terenie Izraela). Polski przewodnik opowiedział mi, że za to, że przyzna iż istnieje takie państwo jak Palestyna ląduje na komisariacie- co mu się raz o mały włos nie zdarzyło. Pisałam tu już o tym. Przecież to jest chore!

Przepraszam za co? Ne uważam, mojego podejścia za śmieszne i naiwne.Wybacz- ale to jest moje podejście, moja sprawa. Nigdzie nie napisałam, że Palestyńczycy są bez winy. Podkreślałam, ze obie strony są winne. Nie Tobie to oceniać.

Ja także się z tym zgodzę. Pozdziwiam Łysiaka- to pasjonat. http://video.google.pl/vi...earch&plindex=0 - to mnie wzruszyło. Po prostu piękne. I hm...muszę powiedzieć, ze podobna jest moja pasja do pasji Łysiaka, początki podobne, ale ja sama sięgnęłam po jego biografię, nikt mi tej postaci nie "podpowiedział". Łysiak wyraził to co ja myślę w tym wywiadzie. Zgadzam się z nim. [ Dodano: 2008-01-16, 22:57 ] http://video.google.pl/videoplay?docid=-38...h&plindex=0 tamten coś nie działa...

Trzeba także wspomnieć o tym, że Napoleon był mistrzem wojny manewrowej- I kampania włoska jest tego doskonałym przykładem.

Znalazłam informację o tym- u...Manfreda- widocznie podczas lektury tej książki umknęło mi to ;p Manfred wspomina, że Beethoven stworzył "Eroikę" rónież pod wpływem zwycięstw I kampanii włoskiej i wyczynów, jakei wtedy miały miejsce.

Kojarze pewne fakty... hm...Czy jeśli mogę prosić o podpowiedź- czy on ma zwierzęce nazwisko? I był związany z Księstwem Warszawskim w jakiś znaczący sposób, czy grał jakąś rolę jeśli chodzi o oraganizację armii?

To prawda. Każdą rewoucję można rozpatrywać na wielu płaszczyznach. Pewne procesy się rodzę latami i często czegoś po prostu się nie da już zahamować... To jest badrzo dobre pytanie...

On powiedział: "dlaczego nie jest mi dane zapłakać" coś takiego. Powiedział też, że zginął człowiek, którego kochał. To piękne. Zacytuje fragment mojego artykułu z poratlu o Marengo- tam o tym napisałam tak: Francuzi ponieśli jednak największą stratę. Na polu bitwy zginął Desaix. To on wygrał tą bitwę, nie Napoleon. Chwała spływała na Napoleona, który zwykł swoje życie dzielić na przed i po Marengo. To nie jego bitwa. To bitwa młodego, wspaniałego generała. Desaix miał 32 lata gdy zginął. Wyobraźmy sobie jak dramatyczne były to chwilę- Desaix prowadzący atak! Aż nagle młody silny generał ginie! Napoleon gdy dowiedział się o jego śmierci powiedział: "Dlaczegóż nie jest mi pozwolone zapłakać?". Do konsulów Bonaparte pisał: "Wiadomości dotyczące armii są bardzo dobre. Wkrótce będę w Paryżu. Odczuwam najgłębszą rozpacz z powodu śmierci człowieka, którego kochałem i szanowałem najbardziej ze wszystkich.". Mimo tego, Napoleon w biuletynie pominął pewne fakty. Należy mieć żal za to do Napoleona. Nie ulega wątpliwości, że ta kampania ( w tym przejście przez Wielką Przełęcz Świętego Bernarda) była dziełem Napoleona. Pod Marengo jednak zwyciężył Desaix. W tym samym artykule pisałam także o innym wzruszającym momencie- mianowicie o przejściu przez Przełęcz Św. Bernarda (Wielką jak i tą Małą ). Poza tym smuci postawa Napoelona po Marengo, równiez przeze mnie w artykule opisana: Wieść o Marengo rozchodziła się po Europie. Napoleona porównywano do Juliusza Cezara. Na nim spoczęła chwała. Ten Korsykanin popadł jednak w dziwny nastrój. Wracając do Paryża, w karecie Bourienne usłyszał z ust Napoleona: "Mówią teraz: "Tyle dokonał!" To prawda, że w ciągu niecałych dwóch lat podbiłem Kair, Paryż i Mediolan. Cóż jednak z tego!- jeśli jutro umrę, to po dziesięciu wiekach zostanie po mnie w historii powszechnej nie więcej niż pół stronicy.". Los Napoelona na św. Helenie- to także smutne, wzruszające.

Moltke starszy mówił: "...i biada temu, kto w Europie wznieci pożar, kto pierwszy przytknie lont do puszki z prochem". Wystąpiły przeciwieństwa imperialistyczne. Europa siedziała na "beczce z prochem". To był moment-wybuch wojny światowej był kwestią czasu. Po wojnach rewolucyjnych prowadzono wojny krókie, obejmującę część kontynentu. Wiek XIX miał być wiekiem wojen krótkotrwałych. Sztabowcy przed IWŚ marzyli o wojnach rostrzyganych decydującymi bitwami-tak jak to robił Napoelon. Tylko nieliczni wiedzieli, że wojna nie ksończy się szybko i że ogarnie świat. Zapraszam do tematu "Obraz przyszłej wojny".

Podczas I WŚ zaczęła silnie działać propaganda. Każdy kraj uważał sie za ofiarę, a agresora postrzegano, jako tego, kto wojnę wywołał i jest za nią odpowiedzialny. Po wojnie szukano winnego: traktata wersalski- 231 artykuł-winne są Niemcy-dlatego muszą zapłacić odszkodowanie. Historiografia i publicystyka francuska taką myśl podtrzymywały. Niemcy bronili narodu, wskazując winnego w dawnym rządzie cesarskim. Z czasem dopiero wykazywano, że wina była i po stronie carskiej Rosji i po stronie Wielkiej Brytanii i po stroni Francji. David Lloyd George zauważył, że wojna była efektem zbiegu okoliczności. Po II WŚ, podjęto poważnijesze badania naukowe. Jak zauważa Pajewski nauka nie szuka odpowiedzialności, ale przyczyn, genezy IWŚ.

Owszem-tu mu nie brakowało odwagi. Był odważny, potężny na tym polu. Ale z drugiej strony- bał sie zemsty kobiety? Tofik-to ciekawe z tą zemstą-jak ona by wyglądała?