Estera

Filozofowie oświecenia bardziej skłonni byli widzieć władzę spoczywającą w rękach ludu. Egalitarna fiolozofia Rousseau podjudzała Francuzów, wpływała na postrzeganie monarchii, choć docierała do wąskiej grupy społecznej. Dla autorów Konstytucji w 1793 r. inspiracją był Rousseau i jego myśl o demokracji bezpośredniej oraz potępienie różnic majątkowych.

Jak oceniacię tę bitwę? Jak wyglądała? Dlaczego Francuzi zwyciężyli? Jakie miała konsekwencje?

Macdonell dość niejasno potraktował tę sprawę...

Czy ich zwołanie w roku 1789 miało jakikolwiek sens?

Zastał dość nieciekawą sytuację, ale na pewno dało się coś zrobić. Król był jednak nieporadny, nie był specjalnie charyzmatyczny. Pewne czynniki nakładały się i król musiał ustepować.

Rewolucja utorowała drogę, to podczas niej narodziły się nowe idee. Bonaparte odrzucił najbardziej radykalne formy, zaczerpnął z rewolucji, to co dobre. W jego czasach nie dochodziło do, że tak powiem wypadków wandeiskich. Chciał tego uniknąć. Podczas rewolucji to nie było możliwe.

Mówiąc o tych konfliktach należy uwzględniać antropologię religijną, wniknąć w świadomość i religijność ludzi żyjących w tamtych czasach- to byłoby czytso humanistyczne ujęcie- to tak dla wzbogacenia narracji.

Ja myślę, że jest to przykład destrukcyjnego wpływu władzy.

No to może coś prostego Po kim (jeśli można tak powiedzieć) Napoleon otrzymał imię i co o swoim imieniu myślał?

Ale to Hitler zdaje się powiedział, że Niemcy otrzymali od Polski nauczkę podczas I WŚ, że "Polacy wystawią armię po to, aby wyzwolić Rosję".

Pozwolę sobie zabrać głos w dysksusji, choć moja wiedza na ten temat jest ograniczona... Jeśli chodzi o współpracę Polaków z Niemcami- warto zaznaczyć, że oprócz przymusowego wcielenia, Niemcy liczyli na zaangażowanie dobrowalne Polaków, chcieli wykorzystać nastwienie antysowieckie. Okupacja niemiecka na polskich ziemiach nie wyrózniała się szeroki frontem kolaborantów. Niemcy jednak próbowali nawiązać współprace. Chcieli oprzeć się na konkretnych jednostakch i grupach ludzi. Ofertę współpracy, jeśli się nie mylę po odkryciu grobów katyńskich złożył Wrzaliński (przesłał do Himmlera list zgłaszał się "mit meinen Landsleute Polen" dio wlaki z bolszewizmem, nie otrzymal odpowiedzi). Pewne nadzieje wiązano z Polakami przebywającymi na Węgrzech. Polacy jednak nie chcieli współpracować, z drugiej strony zaś Hitler także z tego co się orientuje nie chciał takiej współpracy z Polakami nawiązywać. Polaków wykorzystano w tzw. "Granatowej policji", formowanej przez dowódcę SS i Policji w GG oraz w pomocniczych odziałach ochronnych (Schutzmannschaften). Granatowa policja liczyła sobie 18 tys. ludzi- Polacy stanowili 3/4 tej siły. Niemcy używali w stosunku do tej policji nazwy: Polnische Polizei lub Ukrainische Polizei. Polacy także służyli (przymusowo, zdażali się ochotnicy i volksdeutsche).

Tak w Polsce. W Naszym kraju mamy wielu przeciwników Napoleona. Owszem- zgodzę się, że Polacy mają słabość do Napoleona, ale np. mój podręcznik może wyrobić złe zdanie o nim, zaś poprzedni wyrabiał dobre. Te dwa fronty- czarna i biała legenda ścierają się ze sobą...

Mamy osobny temat poświęcony ocenie Napoleona, ale tu skupmy się na motywach dzialania. Wiele osób nie cierpi tego wodza, inni patrząc na niego z chłodem zarzucają mu zachłanność, a jeszcze inni podziwiają. Co kierowało Napoleonem? Czemu tak walczył? Zapraszam!

Bonaparte miał wizję, miał cele. Był marzycielem, jego idee nie miały granic. Potężna siła wewnętrzna, ambicja, upór pchały go do walki i agresywnej polityki.

Musi być ciekawa... Postawy antynapoleońskie biorą się także jak tłumaczy Łysiak z marksistowksiej doktryny, która była w naszym kraju długo obecna i która wpłynęła znacząco na postrzeganie historii przez poszczególne jednostki (absolutnie nie uogólniam). Poza tym, dostrzegam, że różne podręczniki różnie Napoleona prezentują- nie ma jednolitego obiektywnego spojrzenia.

Napoleon to zagadka, tajemnica. Nigdy nie poznamy całej prawdy o nim- to jest intrygujące i wciąga...

Tak jak w temacie- jakie słabe strony miał Napoleon? Jakie słabe strony miało jego panowanie? Czy Napoleona można było obalić? Jak?

Otóż to! Poza tym, na tę decyzję wpływ miał nie tylko Napoleon... Ale OT- zapraszam do odpowiedniego tematu Jednak tu warto powiązać to zdarzenie z tematem tej dyskusji- myślę, że na postrzeganie Napoleona przez lud- to wydarzenie nie miało jakiegoś gigantycznego wpływu. Bradziej w Europie namieszało. Mogło to jednak pokazać pewnym środowiskom Napoleona jako niebezpiecznego. Co Wy o tym myślicie?

Czy Napoleon niszczył innych by osiągnąć swój cel? Czy szedł po trupach do celu? Czy Napoleon nie przywiązywał wagi do innych ludzi, do pojedyńczych jednostek? Zapraszam!

Bonaparte korzystał z nadarzających się okazji, pokazywał się od najlepszej strony. W różnym czasie różnie to wyglądało- jego poglądy ewoluowały. Na pewno przykładał wagę do ludzi, żołnierzy- może z czasem mniejszą. Bonaparte świadomie kierował swoimi działaniami, wykorzytsując każdą szansę.

A czy nadużywał władzy? Jak myślicie?

Ja uwielbiam wiek XIX-wiadomo czemu-epoka napoleońska, ale generalnie w XIX wieku działo się wiele, rodziły się nowe idee. Dzięki lekturze Pajewskiego zaczęła mnie wciągać I WŚ-fascynujący okres, mam nadzieję, że będę miała możliwość zgłębić te czasy w wakacje, bo na to potrzeba czasu... Poza tym fascynuje mnie Wielka Rewolucja Francuska.

Zgadzam się z Amilkarem. Bonaparte niegdyś sam szedł z tą pieśnią na ustach...Teraz czasy się zmieniły. Rewolucja była potrzebna, Bonaparte wyciągnął z niej to co dobre, koontynuował ją w pewnym sensie, ale odrzucając radykalne pomysły. Chciał podkreślić, że czasy wystąpień ludu minęły, że burzenie porządku już zostało zakończone, że teraz trzeba budować nową Francję, władzę ludu ograniczyć i zaprowadzić ład. "Marsylianka" to pewien symbol, podobnie jak zakaz jej śpiewania podczas panowania Napoleona. Napoleon bał się ludu, bał się obalenia ustalonego przez siebie porządku- podczas rewolucji widział co potrafi zrobić lud kierowany przez demagogów. Nie mógł pozwolić na taką sytuację.

Beethoven napisał utwór dla Wellingtona...

To była moja, że tak powiem "olimpijska" lektura- wybór trafny. W przeciwieństwie do książki Pachońskiego. Skowronek potrafi zainteresowac, cieszy się dużym autorytetem z tego co wiem, ale nie kojarzę jego innych książek... Pachoński- no coż..."Gen. Jan Henryk Dąbrowski"- to książka za nudna, zbyt szczegołowa, pisana nudnym językiem, gruba- nieprzyjemna- jak dla mnie.