Estera

Tak- jego mam na myśli- niedoszłego zamachowca. Nie samo stracenie, ale podejście Napoleona. On próbował złamać tego młodego idealistę. Czytałam w książce Manfreda, że wspominał go na Wyspie Świętej Heleny. Nie udawało mu się go przekonać. Potężny władca nie mógł zawładnąć młodym idealistą. Z początku mysłał, że Stapss jest chory i kazał, żeby lekarz go zbadał. To był zdrowy człowiek. Stapss przyciągnął uwagę i zdobył pewne uznanie Napoleona. Kiedy jednak się nie ugiął, Bonaparte musiał poczuć pewną niemoc. Sam kiedyś był gotów zginąć za Korsykę (pisał w młodości, że gdyby była potrzebna ofiara jednego człowieka, on by się poświęcił). W sumie masz rację. Jendak to ciekawa sprawa i daje pewien obraz psychiki Napoleona.

Miał wygrać zająć paryż, odzyskać władzę i wygrać kampanię. Potrzebne było odpowiednie dysponowanie czasem. Napoleon umiał skorzystać z ówczesnej sytuacji w Europie, do tego potrzebne było wyczucie czasu- by szybko wypełnić cele.

Konstanty był sadystą. Poza tym wg opisów mu współczesnych kiedy wpadał w szał- am iało to miejsce dość często, miał twarz przypominającą mordkę małpy. Kilka faktów z jego życia świadczy o tym, że był małpą- psychopatą. Pewnego razu umył ręce i wodę z miski kazał wypić lekarzowi. Ten odmówił, za co spotkało go więzienie.

Rozwiń tę myśl. Bo jeśli chodzi o Hiszpanię to "najwięcej za uszami brudu" mają jego marszałkowie... Powiem tak- Bonaparte lubił mieć nad wszystkim kontrolę i lubił skupiać wszytsko w swoim ręku- rozumiem go. Tego nie stawiam jako zarzut. Jednak dyskusyjną sprawą jest kwestia Stapssa- czy jest ona Wam znana czy wymaga przybliżenia?

Wellington o mały włos i by tę bitwę przegrał. Ale to OT. Dobre przykłady Amilkarze. Ja dorzucę 100 Dni. Ta kampania jest doskonałym przykładem napoelońskiego wyczucia czasu. Po pierwsze wrócił z Elby w najlepszym momencie. Po drugie- szedł na Paryż w zawrotnym tępie, marsze były wyjątkowo szybkie.

W Czasach Nowożytnych jest bardzo miło. Zapraszam częściej Najłatwiej komuś, kiedy się nie zgadzamy albo chcemy być niemili zarzucić, że "cierpi na chorobę lewicowości". To nie znaczy, że nie mogę się wypowiedzieć na temat jednego dzieła, które przeczytałam. Zdanie o zabawnej polemice właśnie do tego dzieła się odnosiło. Sięgnęłam po "Imperializm jako wyższe stadium kapitalizmu" kiedy latem ubiegłego roku zaczęłam przygotowywać się do olimpiady. Podczas lektury podręcznika akademickiego znalazłam wiele odniesień do leninowskich definicji konkretnych pojęć i zjawisk. Napisałam przecież, że moja opinia odnosi się do konkretnego dzieła. Jeśli będę miała kiedyś bardzo duuużo czasu i nie będę miała co robić, to przeczytam więcej i wówczas opinię zweryfikuje.

Ale żeby gospodarka się rozwijała potrzeba ludzi wykształconych. To wszystko jest ze sobą ściśle powiązane. Gdyby była dobrą władczynią, oświeceni ludzie nie stawliby przeciw niej. Jaka to sztuka tak rządzić? Czy chodzi oto by być władcą tyranem i rządzić "ciemnym" ludem, nic mu nie dając ze świata czy raczej był potężnym dobrym władcą zyskującym uznanie wyedukowanego narodu?

Ulegli pogłoskom, zasugerowali się obawami. Tak na dobrą sprawę nie mieli żadnego pomysłu jak poprowadzić sprawy Rzymu- uznali, że zabicie Cezara jest jakimś rozwiązaniem. Wielu z nich dużo zawdzięczało Cezarowi. Postanowili go jednak zabić, ponieważ wciąż marzyli o republice, która przestawała istnieć. To byli jego zaufani ludzie. Może wiedział, może nie wiedział- trudno orzec. Jednak pewne obawy miał: "Nie boję się tych grubych i długowłosych ludzi. Boję się raczej tych innych, bladych i wysmukłych"- tak Cezar powiedział o spiskujących Kasjuszu i Brutusie.

Jak to było z nadziejami Polaków? Czy wszyscy ufali Napoleonowi i z nim wiązali nadzieję na odzyskanie państwa? Jak podzieleni w tej kwestii byli Polacy? Czy może jednak występowała zgodność? W kim pokładali nadzieje, Ci którzy nie patrzyli na Napoleona przychylnym okiem?

Kiedy pojawił się Napoleon, Polacy zaangażowani w życie polityczne kraju, mogli być skupieni w Agencji- tu działali Wybicki, Varss- opowiadali się za Napoleonem; bądź w Deputacji- lewica, dążąca do powstania bez pomocy Francji. Istniało także Towarzystwo Republikanów Polskich- m.in. Orchowski. Znana jest także Centralizacja Lwowska- istniejąca chyba od 1796 r.- członkowie tej organizacji chcieli Polski przedrozbiorowej.

Jedną z przyczyn kryzysu Republiki było upowrzechnienie się związków na linii patron-klient. Na zgromadzeniach osoby będące jednocześnie klieantami głosowały nie tak jak wymagało dobro Republiki, lecz tak jak wymagały tego interesy patrona.

Czytałam, że w okresie przedstawień wypłacano dniówkę tym, którzy przerywali prace (chodziło jeśli mnie pamięć nie myli o organy władzy). To podkreśla jak ważny był teatr i jak ważna była obecność. Miał zatem teatr moim zdaniem ważne funkcje społeczne- myślę, że w jakiś sposób jednoczył starożytnych Greków.

Tak jak w opisie tematu- zaczęło się od Dionizosa. W VIII w. (Peloponez) odbywały się uroczystości ku czci Dionizosa- śpiewano, tańczono. Tańczyli w skórach kozła- co było próbą zbratania się z naturą i bogiem Dionizosem. Zgromadzali się w dzikich ustronnych krainach górskich. Taniec doprowadzał do ekstazy (gr. ekstatis wyjście z siebie jeśli dobrze pamiętam). Wykonywano hymn ku czci Dionizosa- te wydarzenia można uznać za zalążek tragedii. Arion (VII/VI w. p.n.e.) wprowadził dytyramb dramatyczny. Arion przekształcił czytso liryczną pieśń w udramatyzowaną. Opowiadała ona jakąś historię, zaczerpniętą z mitów. Wprowadził też satyrów- półzwierzęce demony leśne, a polegało to na tym, że poprzebierał śpiewaków, założył im maski, dzięki niemu stali się w pewnym sensie aktorami. Narodził się dramat satyrowy. Z czasem satyrów usunięto. Na gruncie attyckim ich chyba usunięto- bo ich nie znano. Trzeba to zweryfikować- jak z tym było... Wprowadzano kolejne zmiany- aktora wprowadził Tespis -wędrowny dramaturg i aktor;(534 r.p.n.e.- w tym roku przybył do Aten z polecenia Pizystrata). Drugiego wprowadził Ajschylos w V w. p.n.e. Trzeciego zaś Sofokles. Tragedia- to z gr. (tragodia chyba). Tragos to kozioł,ode- śpiew. Mamy zatem kozłośpiew

A jakie określenie proponujesz? Upadek był owocem kryzysu, który ciągnął się od II w. Możemy mówić o kryzysie, szukając w nim przyczyn upadku Cesarstwa- takie jest moje zdanie Faktycznie. To bardzo ważny czynnik. Z powodu braku wolnych chłopów zasilano armię barbarzyńcami.

Pryncypat- mimo tego, że była to "komedia republiki" jak niektórzy określają. W dobie pryncypatu prawo było niezależne od osób sprawujących władzę. W dobie dominatu, kiedy następowała absolutyzacja władzy cesarskiej, wola władcy stawała się prawem. Kiedy pryncypat zachowywał fasady republiki, w dominacie "wypierano resztki instytucji republikańskich". Spotkałam się z opinią, że przejście od pryncypatu do dominatu na swój sposób wzmocniło cesarstwo, ale kosztem swobód obywatelskich...Kosztem swobód owszem- ale czy wzmocniło- ciekawa sprawa. Poza tym w dominacie brakowało zasad wyłaniania następcy cesarza. Stosowano różne systemy: dziedziczenia, nominacji przez poprzednika, wyboru przez wodzów wojskowych. W pryncypacie to było bardziej uporządkowane.

Dobre To teraz opowieść świadcząca o dobrym wychowaniu Aleksandra I: Podczas jednego z obiadów z Benningsenem w Zakrecie, podano przekąskę. Przerwa, oczekiwanie na właściwe danie, wydłużała się. Po pół godzinie zapadła niezręczna cisza. Car wówczas rzekł uśmiechając się do pani Benningsen: "Lubię taką przerwę, można trochę odpocząć". Przerwa trwała i trwała...Benningsen odkrył, że jego kucharz jest pijany i bije się z innymi pracownikami kuchni, z furią rzuca półmiski z obiadem dla cara...Kucharzowi sięodstało, car zaś uśmiechnął się i wykazał zrozumienie dla Benningsena.

Nikt nie słyszał romzowy Aleksandra I i Napoleona w namiocie w słynnej Tylży...Do uszu otoczenia odbiegł jednak początek rozmowy: Bonaparte: O co właściwie wojujemy? Aleksander: Nienawidzę Anglików nie mniej niż Wasza Cesarska Mość i chętnie przyłącze się do pańskiej akcji przeciw nim! Bonaparte: W takim razie wszystko w porząku, pokój jest zawarty.

Bonaparte sowim zachowaniem na wyspie nei wzbudzał podejrzeń. Podczas 100 dni dla niektórych wyskoczył jak królik z kapelusza... Zacytuje Malarskiego: Wziął się z wielką energią do reorganizacji swojego miniaturowego państwa. Chciał inwetsować, jednak dwór, żołnierze i rezydencja pochłaniały finanse. Bonaparte na wyspie isę nie nudził. Starał się zajrzeć w każdy "kąt" Elby. Oczywiście śledizł wydarzenia rozgrywające się w Europie. Bardzo ciekawy szczegół.

Nie chciałam się powtarzać, a o tym nie było mowy w tej dyskusji. To element składający się na ocenę. Z drugiej strony ocena jedynie na podstawie wygranej wojny czy tego jak dbała o gospodarkę jest niepełna. Edukacja jest ważna dla przysłości kraju. Skoro Katarzyna II prezentowała się jako oświecona caryca, zachwycała się wielkimi umysłami doby oświecenia, to dlaczego nei chciała by w jej kraju pedagogika została udoskonalona?

Ja myślę, że nawet nie tylko na Bałkanach ten przypadek będzie wykorzystywany. Sądze, że np. m.in. obawy to takiego wykorzystywania miały wpływ na decyzję Hiszpanii co do nie uznania niepodległości Kosowa. Bałkany jednak teraz są wyjątkwo gorące. Kosowo okazało się ogniskiem zapalnym.

Jego mit oddają te słowa, wypowiadane po jego śmierci: "był pierwszy w boju, pierwszy w osiąganiu pokoju i zajął pierwsze miejsce w sercach rodaków". Dziś to jest symbol. Wówczas na pewno także kojarzył się Amerykanom dobrze- dlatego go wybrali. Walczył przeciw Anglikom, był symbolem walki, był wytrwały, jego charakter dodawał otuchy żołnierzom. Po wojnie nie chciał pełnić żadnych funkcji publicznych. Jednak kiedy go wybrano na prezydenta USA udźwignął obowiązek. W 1792 wybrano go ponownie. Nie zgodził się na trzecią kadencję- myślę, że to świadczy o tym, że nie był żądny władzy. Był patriotą.

Każdy kochanek to był badany, oglądany. Coś jak "casting" Wyuzdana, obrzydliwa hipokrytka. Niby oświecony monarcha, niby taka dobra. Tymczasem... Żywczyński, "1789-1870": Filozof, prawnik i poeta Aleksander Radiszczew, za swą książkę [pominę tytuł roysjki, podam polski] Podróż z Petersburga do Moskwy 1789 (opublikowaną w maju 1790), w której m.in. opisywał ciężką sytuację chłopów, widząc w nich siłę rewolucyjną, został w 1792 r. skazany na śmierć. W drodze łaski carowa zmieniła mu karę na 10 lat zesłania na Syberię. Pisarz i księgarz, a zarazem wolnomularz Mikołaj Nowikow, za szerzenie postępowych poglądów, m.in. w dziedzinie pedagogiki, został w 1792 r. skazany na 15 lat więzienia, skąd go wprawdzie uwolnił car paweł w 1796r., nie dał mu jednak możności pracy literackiej i wydawniczej. Kontaktowała się z oświeconymi umysłami Europy, tymczasem w jej kraju nie można było głosić poglądów związanych z udoskonaleniem pedagogiki.

Bo się jeszcze przyzwyczaje Zgadzam się. Rewolucja agrarna była szalenie ważna. Poza tym, chłopi nieco inaczej zabierali się za rewolucje niż politycy i filozofowie. Ich udział w wydarzeniach z 1789 r. jednak był potrzebny by rewolucja w ogóle mówiąc kolokwialnie wypaliła.

Ha! Cyzli jeszcze tutaj jestem. No dobra: A ja go winię? Czy ja napisałam- oskarżam go o i tu padł zarzut? Nie-stwierdziłam, że był naiwny- jedno słowo- nie komentowałam tego. To już jest Twój problem. Mnie bawi, jak np. piszę, że JFK zdradzał żonę, a ktoś odczytuje, że żona zdradzała jego... :| Niekoniecznie taki- czyli jaki- inny! Tyle.

W książce Skowronka- wybitnego historyka, jest tak oto napisane (w nawiązaniu do spotkania w Kaniowie nad Dnieprem, na początku 1787 r.): Do spotkania z kobietą, która darzyła go niegdyś łaskami i zapewniła koronę, przygotowywał się niesłychanie starannie. Wiązał z nim nadzieje na uzyskanie zgody carycy na niewielkie reformy i aktywizację Rzeczypospolitej jako partnera Rosji na arenie międzynarodowej, na wzmocnienie pozycji własnej i stronnictwa dworskiego. Młody książe robiąc jak najlepsze wrażenie maił zapewne dobrze usposobić Katarzynę II do króla, a zarazem zyskać jej przychylność Naiwny. Sorry, ale nie podyskutujemy. Niekoniecznie to taki zwrot jest, wiesz? Opdowiedziałam na Twoje pytanie właściwie. Tyle z mojej strony- na chwilę obecną tutaj kończę nadawanie.