Estera

Najgorsze jest to, że on zaczął wiele rzeczy robić wbrew sobie. Znikał młody idealista, pojawiał się cynik zamknięty w swej pułapce- co nie jest rzecz jasna oznaką choroby, ale zmian jakie się w nim dokonywały. Wpędził się w chorobę- on wierzył, że może wszystko, ale ta wizja upadała. Oczywiście, że tak.

Hm...są momenty kiedy mam taką odwagę :hug: Słuszne jest zwracanie uwagi na młodość Napoleona w celu zbudowania pełnego portretu psychologicznego. Poza tym pomiędzy poszczególnymi etapami życia można dostrzec analogie. Jednak potrzebna jest pewna ostrożność w badaniu młodości Napoleona. Owszem ujawniał pewne cechy i skłonności. Jednak sprawa np. samobójstwa- tę trzeba traktować najostrożniej- kiedy młody Napoleon objawia nam się jako młodzieniec pogrążony w myślach samobójczych, trzeba pamiętać o nastrojach epoki i tym, że mógł przybierać taką pozę. Jednak z całą pewnością poważnie należy traktować jego młodzieńcze rozmyślania o samotności (przykład: "zawsze samotny wśród ludzi"). Dzięki za literaturę. Wiem czego szukać.

Nie przypominam sobie romansów przez niego pisanych...Wszystkie jego dzieła, które kojarzę, to raczej nie romanse. Zatem jak powiedział Pancerny- podpowiedź jest wskazana.

O literaturę mi chodzi o tytuł konkretnie. I rok wydania jakby się dało. Bardzo interesujące. Pasuje. Ale to nie jedyne wytłumaczenie dla tego co się z nim działo. Doskonale pasuje. Jeśli podzielić życie Napoleona na kilka okresów, dostrzeżemy że takie stany występowały (np. po kampanii rosyjskiej do czasów I abdykacji, kiedy sięgnął po cyjanek, noszony od czasów bitwy pod Małojarosławcem). Jednak takie stany były przeplatane okresami bardzo trudnymi- np. czas przed kampanią rosyjską- ciężki stan psychiczny, kampania rosyjska- ciężki stan psychiczny, po kampanii rosyjskiej- po porażce- dobry stan, widmo abdykacji i sam jej akt- ciężki stan psychiczny.

Nie- on zwykł oszukiwać podczas gry w szachy- bo grał kiepsko. Nie od końca rozumiem. Bonaparte był człowiekiem podatnym na wszelkiego rodzaju obsesje. Im więcej miał, pewne żądze się wzmagały i przeistaczały w szaleństwo, kłócące się ze zdrowym rozsądkiem, który alarmował Napoleona. On wpadł w pułpakę.

Doskonały temat. Tym zagadnieniem się zajmuje. Moje badania trwają ;p Na początku skromnie się wypowiem. Powiem tak- na pewno miał depresję. Nie ulega wątpliwości. Zaś przed i w czasie kampanii rosyjskiej zdradzał objawy rozdwojenia jaźni. Opętanie- trudno stwierdzić jednoznacznie. Zależy o jakim okresie mówimy. Taką tezę trzeba mocno uargumentować- historycy muszą współpracować z psychologami w tej materii. Konsultacje są niezbędne do stwierdzenia obłędu/opętania czy innych zaburzeń psychicznych. Bonaparte mógł być chory. Jego pozycja mogła go do tego doprowadzić. Możesz powiedzieć gdzie?

To Twój argument? Nie czepiam się. Stwierdzam jak było. Poza tym chciałam kontynuować dyskusję. A co do pogrubionych słów: ale przecież możesz. Proszę bardzo. Zarzucaj mu ile i co tylko chcesz. Ja chętnie podyskutuje.

Wow! Jakie fajne słówko! Owszem, ale nie przekreślającą- na pewno nie do końca. Wracając do tematu- jak należało walczyć z Anglią? Na co postawić? Na flotę (jej rozbudowę etc.) czy na walkę na ziemi? Już trochę o tym mówiliśmy, ale tę dyskusję warto kontynuować.

Społeczeństwo podatne jest na tego typu afery. To był młyn na wodę. Społeczeństwo, które ogarnięte jest stanem podgorączkowym (blisko rewolucyjnej gorączki) nie będzie dociekało prawdy. Kto winny, a kto nie. Dotyczyła ta afera konkretnych grup w społeczeństwie i stan trzeci już wiedział jak na to spojrzeć.

Uwielbiam "Królestwo Niebieskie". Choć fabuła jest naciągana i może trochę tandetna, to mi się ten film bardzo podoba. Muzyka, zdjęcia, główny bohater- po prostu pasuje mi ten film ;p Widziałam go wiele razy. Zdecydowanie. Film zdecydowanie lepszy od książki.

Dobra muzyka, pośpiewać, potańczyć :mrhappy: Zjesc coś dobrego, obejrzeć coś śmiesznego. Spotkać się, porozmawiać z przyjaciółmi. I..."Always look at bright side of life" - o tak!

Ludzie na wojnie są niczym. Jeden człowiek jest wszystkim - Napoleon Bonaparte. Taka prawda...Od tego jednego tak wiele zależy. Rzecz jasna, nie można zapominać o trudzie żołnierzy i ich wysiłkowi. Jednak to Napoleon- wódz, był drygentem tej orkiestry jaką była armia.

Ja myślę, że te aspiracje właśnie wtedy się zaczęły pojawiać. Może z początku przed kampanią, marzenia były czysto wojskowe i rewolucyjne, ale moim zdaniem, samodzielne ruchy co do polityki zagranicznej i obsypywanie Dyrektoriatu dobrami świadczą o tym, że Bonaparte myslał o władzy. A II kampania włoska? Moim zdaniem zasługuje na wyróżnienie ze względu na przejście przez Wielką Przełęcz Św. Bernarda- genialna operacja- ryzykowna, odważna i taka w napoleońskim stylu

To dla mnie także żaden autorytet. A to, że miał ciężkie życie nie usprawiedliwia zdrad i oszustw. Owszem, może pomóc w zrozumieniu, zbadaniu tej postaci- ale go nie usprawiedliwia...

Mogliby? Oni przecież o tym myśleli- właśnie w czasach Pawła I. Był taki czas, kiedy taka myśl krążyła. http://www.historia.org.pl/forum/viewtopic...asc&start=0 Zapraszam też do tego tematu.

A jak myślisz? Zniszczenie Anglii. Wyprawa francusko-rosyjska do Indii za czasów Pawła I nie wydawała się taka całkiem niemożliwa.

Nie wiem jak z tym ułaskawieniem- szczerze- to wątpie- ale to moje zdanie. Co do procesu- no cóż- wytoczono przeciwko niej jako matce najcięższe działa- padły oskrżenia m.in. o molestowanie syna, co miał on potwierdzić (wiadomo- manipulowali nim). Odpowiadała na wszelkie zarzuty podobno w sposób błyskotliwy.

Ogladałam jego Wielką Improwizację- nigdy tego nie zapomnę!

Słyszałam kiedyś, że Bonaparte zawyżał swój wiek, a Józefina zaniżała- by się odmłodzić. Bonaparte chyba chciał by czuła się lepiej...Tak kiedyś słyszałam

Ale rewolcuja filozofów, chłopów i burżuazji to nie to samo...

Czyżby? Nie zgodzę się :razz: Jest taki temat na forum- w historii ogólnej. To: Co w tym wielkiego?

Twoja ostatnia wiadomość zdaje się o tym świadczyć: Dziwne :razz: Jeśli chodzi o rolę epoki napoleońskiej- to dorzucę jeszcze, że to był czas wielu wybitnych jednostek. Romantycy podziwiali Napoleona. Ta epoka pokazała, że jeden człowiek może zmienić historię.

Czytając Maxa Gallo ("Pieśn wymarszu") natknęłam się na informację, że młody Napoleon zniszczył konfesjonał i był bardzo agresywny w stosunku do księdza. Podczas spowiedzi jakaś uwaga księdza bardzo bardzo bardzo zdenerwowała młodego Napoleona.

Jego wpływy są przeceniane. Były duże- owszem, ale nie aż tak jak się powrzechnie uważa. Dużo zależało od Anglii jeśli chodzi o pozycję Francji. Jednak przyznasz chyba, że to był oportunista...

Od sojuszu należało zacząć... Od czegoś trzeba zacząć. Nie od razu Rzym zbudowano! I ot jest największy problem. Bonaparte pozostawał na dobrą sprawę sam przeciwko Anglii. To co robił- on jedne było genialne! Ale prędzej czy później- wiadomo- upadek musiał nadejść.