Estera

Chodzi mi o Francję- o politykę. Nie mógł moim zdaniem ujawniać podczas I kampanii swoich zamierzeń i dążeń. Nie był posłuszny Dyrektoriatowi, ale pewne granice musiał zachować. Gdyby zgarnął całą pulę od razu, po powrocie do kraju mogłoby być różnie. I tak go wysłali do Egiptu...

Osiągnął wiele, nie musiał wkraczać do Wiednia. Skoro tego nie zrobił- miał powód. Zwróćcie uwagę jak by to wpłynęło na jego karierę- młody generał chce od razu podbić pół Europy- ma 27 lat, wciąż kojarzy się go z jakobinami, wciąż walczy o swoją pozycję- a tu nagle taki numer- po serii zwycięstw rusza na Wiedeń. Ktoś mógłby go zatrzymać...Za szybkie tempo by to było. Trzeba umieć rozłożyć siły w maratonie

Wszystko za jednym zamachem, podczas jednej kampanii. Ale czy Francja była na to gotowa? Jak to miałoby się do spraw wewnętrznych? Co o tym myślicie?

Hm...to nam obliczenia inaczej powychodziły. W przypisie do fragmentu pamiętników Antomarchiego były dane: stopa=32,4 cm cal francuski= 2,55 cm linia= 2,12 mm Pewnie to ja źle policzyłam

Zapraszam do podzielenia się swoimi refleksjami. Są wśród nas osoby, które podziwiają Napoleona, są i takie, które jedynie jakąś jego cechę cenią. Sa też pasjonaci jego epoki- czemu interesujecie się epoką napoleońską? Zapraszam!

Może ktoś jeszcze chciałby się podzielić swoim zdaniem? Zapraszam!

Słowa dowodzącego Bellerophonem- kapitana Maitlanda: Był to wówczas człowiek o nieprzeciętnej krzepie, dobrze zbudowany, mający około pięciu stóp i siedmiu cali wzrostu Fragment opisu sekcji zwłok Napoleona wg pamiętników Antomarchiego: Całkowity wzrost, od czubka głowy do pięt, to pięć stóp, dwa cal i cztery linie. Wg moich obliczeń (niedokładnych, takich w głowie ) wychodzi mniej więcej w granicach 167-169 cm. Był niski, ale kiedyś słyszałam, że mieścił się w normach...W każdym bądź razie nigdy nie zwracałam uwagi na jego wzrost- nie miało to dla mnie znaczenia- z czystej ciekawości warto jednak do takiej informacji dotrzeć. Wielu mnie pyta właśnie o wzrost. Poza tym, znam współczesnych naśmiewających się z jego niskiego wzrostu. Często się słyszy określenie: "kurdupel". Ale Pancerny pięknie podsumował sprawę:

Pewnie nalazłeś w Internecie, że nazwa „Szuanie” wzięła się od słowa chouan – sowa. Ostrzegawczy sygnał przez nich używany przypominał odgłosy wydawane przez sowę. Wandejscy Szuani pod wodzą Cadoudala, związani są z zamachem na Napoleona z roku 1800. Byli dobrze zorganizowani. Cadoudal był wrogiem Napoleona. W przeprowadzeniu zamachu na Napoleona pomógł mu mierzący 140 cm Robinet de Saint-Regent (pseudonim Pierrot). Użyto wówczas słynnej „machiny piekielnej”- był 24 12 1800 r. O zamach oskarżono jakobinów. Na chwilę obecną tylko tyle Będę szukać.

Ile tak na prawdę miał wzrostu? Jakimi danymi dysponujecie? Musze przyznać, że jest to jedno z najczęstszych zadawanych mi pytań, po przyznaniu się, że jestem pasjonatką epoki napoleońskiej Choć nie jest to regułą, gdyż zdarzają się bardziej wyszukane pytania Czy w ogóle kiedykolwiek przykładaliście wagę do faktu niskiego wzrostu Napoleona?

Racja. Historia mogłaby się potoczyć inaczej. Myślę, że zauroczeni Napoleonem i zachęceni zwycięstwami żołnierze ruszyliby dalej. Dyrektoriat mógłby się krzywić, ale Bonaparte Dyrektoriatem się nie przejmował wówczas (i bardzo dobrze)- podejmował samodzielne decyzje polityczne- a oni się godzili, bo Napoleon wiele do Francji słał... Kontynuując dyskusję: na jakie wsparcie mógłby liczyć Napoleon? Jakie niebezpieczeństwo niósł taki krok?

Porównajmy te możliwiości. Czemu z Elby wrócił a ze św. Heleny już nie? Jak wyglądała sytuacja w Europie? Jakie możliwości miał Bonaparte w każdym z wypadków? Temat inspirowany OT w dyskusji o Kościuszce [ Dodano: 2008-01-28, 16:24 ] http://www.historia.org.pl/forum/viewtopic.php?t=2335 http://www.historia.org.pl/forum/viewtopic.php?t=1765 http://www.historia.org.pl/forum/viewtopic.php?t=2260 A tu wyszukałam tematy poruszające zagadnienia związane z tą dyskusją.

Ja myślę ,że przede wszystkim należałoby się zastanowić czego chciał Napoleon- czy chciał wracać...Poza tym, zwróćmy uwagę na pogarszający się stan zdrowia Cesarza. O ile z Elby mógł wrócić, ze św. Heleny ucieczka byłaby utrudniona przez zdrowie- coraz gorsze (choć bywało dobrze, to generalnie stan się pogarszał).

Biografia Napoleona, której autorem jest Trale, zawiera niezwykle ciekawy wstęp. Kilka fragmentów wyraźnie charakteryzuje Napoleona jako despotę- jednak pamiętajmy, że książka jest częścią historiografii rosyjskiej! Podchodzę do pewnych treści dość sceptycznie... Oto pierwszy z fragmentów, który zacytuje: Przyjaciel Puszkina (starszy od poety), książę Wiaziemski, który żył w czasach Napoleona, mówił, że w okresie Pierwszego Cesarstwa w całej Europie trwał ucisk, trwoga i niepewność jutra. Nikt nie mógł przewidzieć, co stanie się nazajutrz z nim i jego ojczyzną, czy Napoleon nie przygotowuje znowu nieoczekiwanego uderzenia. Czy to nie przesada? Zgadzacie się z tymi słowami? Ja absolutnie się nie zgadzam! To wrogie Napoleonowi koalicje wypowiadały wojny, same czyniły jutro niepewnym. Był to burzliwy okres, ale wina nie leży tylko po stronie Napoleona. Rosjanie z pewnością doświadczali w swej ojczyźnie większego ucisku i to nie z winy Napoleona... Zapraszam do dyskusji! W następnym poście zacytuje inny fragment*. * Eugeniusz Tarle, "Napoleon", Książka i Wiedza, 1967.

Czy napoleońskie wojny były imperialistyczne*? Czy Napoleon był imperialistą? Ja osobiście w tej dyskusji wypowiem się później, jednak już teraz powiem, że rozdzielę w swojej wypowiedzi wojny, które prowadził Napoleon od osoby samego Napoleona. *imperializmu w obecnym tego słowa rozumieniu nie było na początku XIX w., jednak tematem tej dyskusji jest zagadnienie czy można takie określenie zastosować co do Napoleona i jego wojen.

Jego dążenia, to co siedziało w jego głowie- jego wizje, marzenia były imperialistyczne. I kampania włoska, kampania egipska- pokazały jego marzenia i wizje, podobnie jak blokada kontynentalna. Był imperialistą, ale moim zdaniem nie w czystej chemicznie postaci. Miał w sobie coś z imperialisty- tak najlepiej to ująć

Ja zaś myślę, że coś w tym jest Napoleon miał w armii autorytet- zbudował go będąc odważnym żołnierzem i troskliwym wodzem zarazem. Bonaparte znał się na ludziach, wiedział jak postępować z żołnierzami. A czy był do końca fair? Przyznał, że byli mięsem armatnim- to była wypowiedź szczerego, zimnego, cynicznego polityka i wodza, ale ten człowiek był też żołnierzem i z całą pewnością ta miłość to nie tak do końca tylko sentymentalna bajeczka...Napoleon bywał pełen sprzeczności...

Koncepcja kampanii włoskiej nie obejmowała wkroczenia do Wiednia, dlatego Napoleon nie zdecydował się na ten krok. Austria i tak się przelękła Napoleona. Nie musiał wkraczać do Wiednia.

Tofik napisał: Ta oto wypowiedź zainspirowała mnie do założenia tego tematu. Jak wyglądała edukacja i system szkolnictwa w różnych krajach Europy w XVIII w.? Jakie poglądy głoszono, a jak wyglądało to w praktyce?

Jak oceniacie te fotografie? Co myślicie o nagrodzonych zdjęciach? http://wiadomosci.onet.pl/99035,21,0,pokaz.html

Dlatego panowie nie powinni marudzić, kiedy szykujemy się przed wyjściem i nie możemy odejść sprzed lustra On się chyba Fortune nazywał Matka Napoleona nie znosiła Józefiny- podobnie jak cała jego rodzina... Co do ciekawostek- mam dwie: Napoleon spóźnił się na własny ślub. Z dokumentów wynika, że Józefina odmłodziła się o parę lat przed ślubem, zaś Napoleon dodał sobie parę lat.

Kiedyś jak oskarżałam Józefinę zapytano mnie: "A gdzie kobieca solidarność?" Ale mi się też wydaje, że to zła kobieta była...Na pewno nie kochała go tak jak on kochał ją. Uważam, że w małżeństwie- przynajmniej w początkowych fazach- była dość bierna i obojętna. Wyszła za niego, on szalał z miłości, ona właściwie była obojętna. Jednak z czasem uczucie zmieniało się. Jednak doceniła go dopiero gdy go straciła. A gdy on był na wojnie, to z tego ci się orientuje to nawet tych kochanków jakoś szczególnie nie ukrywała... Pewne jest jedno- Napoleon ją kochał do szaleństwa, obłędu! Była jego szczęściem. Gdy nie odpisywała na listy szalał. A te listy- cudowne! Ona cieszyła się jego blaskiem, gdyż i ją opromieniał. Cieszyła się z pieniędzy, diamentów, bogactw...A on jej wiele razy ulegał...

Zgadzam się w zupełności- wojny, które prowadził miały charakter obronny. To przeciw Francji powstawały koalicje i one wypowiadały wojny. Jednak tak jak pisałam: Pewne wizje Napoleona były imperialistyczne... Zacytuje Lenina: Imperialistyczne wojny Napoleona trwały wiele lat, objęły całą epokę, ukazały nadzwyczaj skomplikowaną sieć stosunków imperialistycznych, splatających się z ruchami narodowowyzwoleńczymi Imperializmem nazywam tutaj w ogóle grabież cudzych krajów. Wojną imperialistyczną- wojnę rabusiów o podział takiej zdobyczy. Co myślicie o tej wypowiedzi?

A oto cytat z dzieła pana Tarle: Swoim osobistym urokiem Napoleon zawsze podbijał armię. Opowiadania o miłości jego do żołnierzy (których w chwili szczerości nazywał mięsem armatnim) to sentymentalne bajeczki. Nie była to miłość, lecz tylko wielka troska o żołnierza, jednak Napoleon umiał nadać jej takie formy, że żołnierze widzieli w niej osobistą sympatię dowódcy. Tymczasem chciał on po prostu dysponować doskonałym materiałem wojennym. Co o tym myślicie?

Ale to chyba nie oto chodziło. Fotograf chciał ich pokazać jako ludzi z pasją i ludzi oryginalnych, wyróżniających się, ludzi wyjętych z pewnych przestrzeni czasowych- rzymski legionista w fotelu- doskonały pomysł- lepszy niż żołnierz na polu bitwy podczas rekonstrukcji- ale można było lepiej sfotografować- inaczej ustawić tę osobę, inaczej ustawić aparat, pokombinować z ujęciem. Przynajmniej ja to tak odbieram.

Wszystko to rzecz gustu- ja za zdjęcia fatalne uważam, te prezentujące osoby zajmujące się rekonstrukcją- słabiutkie zdjęcia- słabiutkie. W Word Press Photo zostały docenione zdjęcia Polaków- były to portrety cyrkowców- te zdjęcia z osobami rekonstruującymi są tysiąc razy słabsze... A zdjęcia z Bagdadu są na światowym poziomie jeśli chodzi o fotografię wojenną, choć zdjęcie nagrodzone w World Press Photo było doskonałe, to te trzymają wysoki poziom.