Estera

Jak oceniacie postępowanie Napoleona z Wenecją w czasie I kampanii włoskiej?

Wenecja była neutralna. Napoleon wmanewrował ją w wojnę. Potrzebował Wenecji i cel osiągnął. Bonaparte okazał się niezwykle sprytny. Ciekawa zagrywka i bardzo ważna. Wówczas owszem :clap: Dziś tai numer mógłby nie przejść - chociaż dzieją się czasem gorsze polityczne manewry niż ten.

Hm...coś za coś :clap: Ideowcy często nawet nie dochodzą do władzy, bo gdzieś po drodze giną za ideały. Jeśli chodzi o Napoleona- on "ideowcem" tak do końca nie był Przynajmniej nie cały czas. Pewnie przeszedł Ci przez myśl Karierowicz. Tarle pisze, że w jego wypadku ciężko jest używać słowa "przekonania".

Ale nie zmienia to faktu, że zaliczam go do "bezideowych męt" (określenie Zahorskiego co do Barrasa jeśli mnie pamięć nie zawodzi). Był także obrzydliwym klakierem. Ale miał niezwykły zmysł polityczny- wiedział, że Napoleon sięgnie po władzę i wiedział, że upadnie- choć takie rzeczy dało się przewidzieć. Był zdolny- odmówić mu tego nie mogę.

Mogę się z tym zgodzić. Byłby pewnym gwarantem, ale czy skutecznym? To byłoby duże obciążenie i duże ryzyko. Napoleon tak w ogóle nie lubił być "gwarantem wolności" jakichś narodów- przykład Polski jest bardzo dobry.

A tak jakoś Chris Rea wpadł mi znowu w ucho :clap:

Owszem, w pełni się zgodzę. Zdobycie Wiednia jednak nie przyspieszyłoby objęcia przez Napoleona mówiąc ogólnie steru rządu. Po I kampanii włoskiej miał w rękach pewien zakres władzy i wpływów, ale na poszerzenie należało czekać.

Nie myślał w takich kategoriach. Poza tym w tej pasjonującej dyskusji przewinął się wątek koronacji- chyba wspomniałeś gdzieś, że możliwa byłaby po zdobyciu Wiednia- coś takiego w tej dyskusji się przewinęło. Jeśli chodzi o ten wątek- był za słaby, jego władza nie byłaby zalegalizowana (właściwie nigdy do końca nie była)- wtedy było za wcześnie na coś takiego- o parę lat za wcześnie. Gdyby wówczas się odsłonił, byłby głupcem.

Oczywiście pod wodzą Napoleona. Dobra-ale powstaniec i żołnierz- jest różnica, prawda? Bardzo wątpię w siłę tych powstańców jak i chęć Napoleona współpracy z nimi...

A Talleyranda wykryli baaaardzo szybko, tak? Nie wszystko da się wykryć, a szpicli i informatorów można zmylić.

Zgoda, ale gdzie Rzym a gdzie Krym! Każda kampania jest specyficzna, charakterystyczna. Innych działań wymagałoby zajęcie Wiednia, innych wymagała kampania moskiewska. Zmieniają się okoliczności, układy sił, teren.

Oczywiście- siła złego na jednego :clap: A co do dyplomacji Napoleona- podobna była ona do tej, którą prezentował Lannes. Znane są Ci okoliczności zawierania pokoju w Campo-Formio? Niesamowita sprawa!

A przepraszam, ile miał ten Wiedeń zdobywać? Rok, dwa? Tempus fugit. Jeśli chciał zyskać, musiał to zrobić szybko. Jeszcze raz zwróć uwagę na tempo kampanii włoskiej. Poza tym, szybki marsz byłby bezpieczniejszy moim zdaniem.

Kogoś z najbliższego otoczenia Napoleona- rozsadziliby Francję od środka. Z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu- a to też nie zawsze :clap: Jego bracia pierwsi by go zdradzili, nawet zdradzali jeśli moja pamięć nie zawodzi. Można to wziąć pod uwagę.

Szczerze? Wątpię :clap: Napoleon upadał. To jest bardzo słuszny wniosek. Czy Francja na taką wojnę by poszła? Moim zdaniem- nie. Wtedy Anglicy musieliby się jakoś z Francuzami dogadać. W tym kontekście wojna roku 1812 miała sens. Choć Anglicy zawsze mogli kogoś opłacić...

Szkoda, że dyskusja stanęła w miejscu...Może ktoś zechce jeszcze zabrać głos? Może pomówmy o przygotowaniu tej kampanii- jakie ono było? Zapraszam! Ta kampania jest niezwykle ciekawym zagadnieniem :clap:

A jakie tempo utrzymywane było we Włoszech? Zawrotne- 6 zwycięstw w 6 dni! Nie mógłby czekać. Na Wiedeń należało ruszyć szybkim marszem! A był to teren innego rodzaju niż włoski...Czas, czas, czas! Pisanie go sprawiło mi ogromną przyjemność :clap:

Nie zgadzam się z Tobą. Był doskonałym dyplomatą. Potrafił zagrać przed wrogiem, miał talent, umiał postawić na swoim. Jak pisał Tarle: niezwykłe zdolności dyplomatyczne Bonapartego, nie ustępujące-zdaniem wielu historyków tej epoki- jego wojennemu geniuszowi (zdanie wyrwane z fragmentu biografii Napoleona autorstwa pana Tarle).

A dziękuję! Ha! Napoleon intryguje i przyciąga, gdyż jest postacią wciąż w dość dużym zakresie nieodgadnioną.

I kampania włoska to seria błyskotliwych zwycięstw, seria samodzielnych decyzji politycznych Napoleona Bonaparte. Jego imię poznała cała Europa. Drżała przed nim Austria. Po zwycięstwach na włoskiej ziemi wydawało się, że generał ruszy na Wiedeń. Napoleon u bram! A jednak! Podjął inną decyzję. Czy była ona słuszna? Trudno udzielić jednoznacznej odpowiedzi- możemy się jednak zastanowić- dlaczego podjął taką a nie inną decyzję. By zrozumieć to zagadnienie należy rozpatrzyć następujące czynniki: - sytuacja polityczna Francji około I kampanii włoskiej - sytuację w Europie - charakter I kampanii włoskiej - ambicje, doświadczenie, cele Napoleona Podczas I kampanii włoskiej Francja walczyła z I koalicją, tworem absolutnie nie nowym, istniejącym i wojującym z Francją od kilku lat. W jej skład wchodziły: Wielka Brytania, Austria, Prusy (do zawarcia pokoju bazylejskiego w 1795), Holandia, Hiszpania, Królestwo Sardyńskie, Królestwo Obojga Sycylii i kilka państw niemieckich. Francją rządził 5-osobowy Dyrektoriat, który podobnie jak i cała Europa uważał, że głównym terenem działań kampanii roku 1796 będą Niemcy- zachodnie i południowo-zachodnie. Jednak błyskotliwy generał Bonaparte sprawił, że najważniejszym terenem działań stały się Włochy, choć Dyrektoriat przyjmował inne założenia. Warto zacytować pana Tarle: Ha! Szkoda, że Ty się nie dajesz przekonać Ale przez to dyskusja jest szalenie pasjonująca, prawda?

Dobrze powiedziane z tą inną skalą- można też spojrzeć inaczej: skala jest jedna, ale Napoleon jest ponad nią On się w żadnej skali nie mieści, nie da się zmierzyć jego geniuszu i fenomenu tej postaci.

Jak wyglądał związek Józefiny z Napoleonem? Jaką była kobietą? Czy go kochała? Czy w ogóle jesteśmy w stanie odpowiedzieć na to pytanie? A jakimi uczuciami darzył ją Napoleon?

Nie można na pewno odmówić tej kobiecie inteligencji i sprytu. Jednak była to egoistka zapatrzona w siebie. Maria Antonina doby Empire Zgadzam się w zupełności.

Ja to wiem jako Napoleonka Ale chyba nie zaprzeczysz, że Napoleon jest fenomenem na skalę światową Oczywiście, zgadzam się. Tu nie chodzi o to, że zwyciężał, bo zwycięzców było wielu. Chodzi oto jak zwyciężał. Wobec tego człowieka trudno pozostać obojętnym- albo się go lubi, kocha, podziwia, albo nienawidzi, nie szanuje, nie lubi.

Nie chcę Lubię swój aparat i mam zaufanie do Canona. Jestem przyzwyczajona do tego aparatu.