Estera

Tak- wg mnie dopuszczenie Francji do obrad było pomysłem brytyjskim.

Co konkretnie wymyślił?

Tak- w tych dwóch wspomnianych przeze mnie dziełach. Poza tym, to wszystko jest logiczne. Koncert mocarstw w XVIII w., Kongres wiedeński w XIX w.- Francja musiała przy tym być. Żywczyński - PWN, podręcznik akademicki, "1789- 1870" Kukiel- "Dzieje polityczne Europy od rewolucji francuskiej"

Grzegorz Piramowicz Uwagi o nowym instrukcji [oświaty] publicznej układzie, 1774 r. Któreż są nauki w tym nowym rozrządzeniu przepisane do Kommisyi Edukacyjnej [...] Nauka chrześcijańska położona jest na czele wszystkich innych. [...] młódź polska uczyć się będzie religii przez cały bieg siedmioletniego w szkołach ćwiczenia. [...] Do nauki chrześcijańskiej przyłączona zarz jest nauka moralna [...] przez wszystkie klasy prowadzona. [...] dawać mu będzie porządne nauki o powinnościach ku rodzicom, krewnym, nauczycielom, rówieśnikom swoim, sługom, przyjaciołom, etc. [...] Toż dopiero cały bieg tej nauki zakończy podanie wiadomości prawa politycznego, prawa narodów, a mianowicie prawa ojczystego [...], nauka mechaniki, to jest znania i ustawiania machin pożytecznych, jaki są młyny, tartaki etc. [...] historyja naturalna, to jest opisanie rzeczy, które człowiekowi Dawca natury nadał.

Potępiam terror na całej linii, ale to nie tylko sposób rozprawiania się z wrogiem (przez zastraszenie, mordowanie), ale także forma władzy, pracy aparatu państwowego. Tak się składa, że we Francji terror pozwolił na zbudowanie w kraju przemysłu militarnego oraz na pewne usamodzielnienie się kraju. To bardzo ciekawa sprawa.

Mam coś o składzie: Tarle w rozdziale o zamachu stanu z 1799 r. pisze: Tarle, "Napoleon", str. 84

Ależ proszę bardzo Talleyrand nie odniósł dyplomatycznego sukcesu na Kongresie Wiedeńskim. Osobisty- owszem. Dyplomatyczny- niekoniecznie. Dlaczego? Oto wyjaśnienie. Postaram się krótko :rotfl: By zrozumieć to zagadnienie, należy zacząć od omówienia sytuacji kontynentu Europejskiego z początku XVIII w.- chodzi o układ sił. W XVIII w. na terenie Europy wykształciły się 2 systemy- północny i południowy. Uważano, że taki układ stoi na straży równowagi. A na czym miała polegać owa równowaga? żadne państwo nie mogło się wzmocnić tak, by zagrozić innemu. Pojawia się wówczas tzw. Koncert Mocarstw (stolic). O losach Europy miało decydować 5 stoli: Londyn, Paryż, Berlin, Wiedeń, Petersburg. Były to jednak tylko postanowienia- rewolucja francuska oraz napoleońskie rządy wywróciły Europę do góry nogami. Równowagę możemy określić jako ład. Ten waśnie ład przywrócono dopiero po upadku rewolucji oraz Napoleona, we Wiedniu. Jak wyglądał ten kongres? Zacytuje fragment mojego eseju na temat porządku powiedeńskiego. Kongres rozpoczął się we wrześniu 1814 roku. Akt końcowy podpisano w czerwcu 1815 roku. Trwał zatem 10 miesięcy. Zebrało się na nim ponad 200 delegacji. Głos decydujący należał jednak do zwycięskich mocarstw: Rosji, Wielkiej Brytanii, Austrii i Prus. Symbolicznie wymienia się Hiszpanię (jej przedstawiciel był wyjątkowo nieudolny). Dzięki sprytnym zagrywkom cynicznego, pozbawionego honoru, ale niezwykle inteligentnego mistrza dyplomacji- M. Talleyranda- Francja dołączyła do tych mocarstw- nie jako upokorzony, pokonany kraj, ale jako jeden z twórców nowego ładu. Choć rola Talleyranda w tej sprawie została przez historiografię wyolbrzymiona. To Castlereagh zażądał dopuszczenia Hiszpanii i Francji, mając na myśli konflikt pomiędzy Rosją i Prusami a Austrią. Komitet decydujący składał się zatem z 6 państw. Castlereagh groził, że Anglia nie uzna decyzji podjętych przez 4 państwa. Niektóre sprawy rozpatrywało 8 państw (które podpisały pokój paryski). Do innych zagadnień powołano nawet 10 komitetów. Jednak karty rozdawało 5 państw. Ustalając nowy ład nad Dunajem, w pięknym Wiedniu, przyjęto zasady mieszczące się w ramach tzw. „prawa publicznego”: 1) legitymizmu (łac. lex –prawo; pogląd głoszący nienaruszalność praw dynastii historycznych; uznawanie prawowitości jako podstawę władzy) , po władzę zatem mieli sięgnąć dawni władcy, dawne dynastie. Koncepcję legitymizmu opierano na boskim pochodzeniu władzy, co kwestionowano podczas Rewolucji Francuskiej. Poddani nie mogą zatem obalać rządów. Operował nią głównie Talleyrand. 2) równowagi sił na starym kontynencie, co miało przynieść pokój. Tę równowagę zachwiał Napoleon Bonaparte, teraz należało ją przywrócić. Interes w tym mieli głównie Brytyjczycy, którym odpowiednie ułożenie spraw w Europie mogło pozwolić na wykorzystanie swojej morskiej przewagi. Zasada ta była jak określił Żywczyński „mechanistyczna”, nie liczyła się z wolą mieszkańców dzielonych krajów. Zasady te uzupełniały się wzajemnie. „Nie można było przecież dowolnie przydzielać państwom krajów i mieszkańców, gdyby przyszło pytać o zgodę ludności” (Żywczyński). Robert Stewart- wicehrabia Castlereagh, z którym liczono się, ponieważ reprezentował Wielką Brytanię. Sam był kiepskim dyplomatą, nie znał francuskiego i geografii. Po nim Wielką Brytanię reprezentował dobry taktyk, ale również niezręczny dyplomata- Książe Wellington. Zatem nawet jeśli Francuzi wysłaliby dyplomatołka przepraszam bardzo, to efekt byłby podobny.

Jakim generałem był Kleber? Co osiągnął? Czym się wsławił?

Poczytaj może trochę poważnych lektur- podręcznik akademicki Żywczyńskiego, z uwzględnieniem wydarzeń z przed rewolucji (tzw. "koncert stolic") i połącz to w logiczną całość. Polecam również Kukiela-"Dzieje polityczne Europy od rewolucji francuskiej". Ależ oczywiście!!!

Z takiego punktu widzenia- owszem. To był sukces- dla niego. Przetrwał rewolucję, epokę napoleońską i znalazł się na "Tańczącym Kongresie". Generalnie jednak jeśli chodzi o fakt, jak Francja na tym kongresie wyszła, rola Talleyranda jest, jak wcześniej zaznaczałam, wyolbrzymiana.

Nie przesadzajmy. Nie rozumiał Napoleona- jak większość marszałków (wyjątkiem jest Davout).

Nacisk kładziono na to by wychować dobrego człowieka i obywatela. Obowiązkowym przedmiotem stała się także historia ojczysta jak i powszechna. Dodano również języki nowożytne, biologię, matematykę i fizykę. Pancerny- czy zacytować w tym temacie tekst Piramowicza: Uwagi o nowym instrukcji [oświaty] publicznej układzie (1774 r.)? Dysponuje fragmentem.

"Jasminum"- po prostu brakuje mi słów. Niezwykły film, niezwykły klimat, muzyka genialna, cudowna, podobnie jak zdjęcia, narracja zza kadru doskonała, obsada- mistrzostwo. Janusz Gajos w tym filmie doprowadza do łez wzruszenia- to co zrobił w tym filmie- urzekło mnie. Owacje na stojąco dla Kolskiego i Gajosa. Wszyscy aktorzy się spisali na medal, ale ten film to przede wszystkim popis Gajosa. "Jasminum" przywraca wiarę w polskie kino- prezentuje on poziom światowy. Dialogi między małą dziewczynką a Gajosem- piękne.

Była to instytucja niezwykła. I ministerstwo edukacji narodowej. Zajęło się opracowywaniem specjalnych podręczników. Dbało również o przeszkolenie nauczycieli. Postawiono nowe wytyczne, wprowadzono nowy program i przedmioty. Gdyby państwo nie chyliło się ku upadkowi, lecz było zdrowe i silne, z całą pewnością miałoby to pozytywny wpływ na losy państwa. Działalność KEN-u uzupełniało Towarzystwo dla Ksiąg Elementarnych. Działalność KEN-u to w moich oczach same plusy. Były to jednak reformy, które przyszły za późno, ale były ważne, gdyż stanowiły fundament potrzebny w przyszłości.

Jaki wspaniały temat! Filomaci- dosłownie z gr. "miłośnicy nauki"- przewodniczył Tomasz Zan. Członkiem był m.in. Adam Mickiewicz. Cele stowarzyszenia były społeczno-patriotyczne. W latach 1817-1823 toczono dyskusje o piśmiennictwie polskim i zagranicznym. Chcieli upowszechnić swe idee, co doprowadziło do powstania w 1820 r. Przekształcili się później w Filaretów (dosłownie "miłośnicy cnoty", była to głównie młodzież wileńska). W 1823 prowadzono śledztwo. Na czele stał Novosilcov. Tę młodzież tępiono jak tylko się dało...Nadany śledztwu rozgłos maił doprowadzić do dymisji Adama Jerzego Czartoryskiego z funkcji kuratora wileńskiego okręgu naukowego (doszło do tego w 1824 r.) oraz do zmiany polityki względem polskiej szkoły. Ich idee były typowe dla romantyzmu. Młodzież ta znała doskonale swoją ojczyznę, interesowała się geografią i etnografią. Wiele o nich możemy dowiedzieć się na podstawie dokładnej analizy dzieł Mickiewicza.

Ja mu odmówię :clap: Otóż- jego rola została przez historiografię wyolbrzymiona- to swego rodzaju stereotyp. To dzięki Anglii, która dążyła do równowagi sił w Europie dopuszczono Francję do ustalania porządku i odpowiednio ją potraktowano. Tego mu nie odmówię

"Monitor" wzorowany był na angielskiej gazecie "Spectator". Gazeta ta składała się średnio z 8 stron. Dostępna była dla wszystkich warstw społecznych. "Monitor" zawierał felietony, eseje, reportaże, powiastki- czyli prozę. "Zabawy Przyjemne i Pożyteczne" (Naruszewicz, Potocki, Wybicki, Skrzetuski) były pismem literackim- znaleźć można w tej gazecie było ody, sielanki, satyry, bajki, epigramaty. Jeśli mnie pamięć nie myli- odwoływano się w niej do poezji antycznej i francuskiej literatury klasycystycznej. Cytowano chyba mowy Cycerona. Na pewno gazety w XVIII w. miały duży wpływ na rozwój sztuki literackiej, rozwój kultury i czasopiśmiennictwa rzecz jasna.

Innym spojrzeniem na temat dyskusji Cytowałam wcześniej fragmenty z książki pana Tarle. Teraz zacytuje fragment książki Macdonella: Macdonell, "Napoleon i jego marszałkowie"- czyli klasyka gatunku :clap: Tarle podaje, że Napoleon był 250 km od Wiednia, Macdonell, że 150 - można to zweryfikować z mapą w ręku Będę próbować http://maps.google.pl/ Skorzystałam z tego adresu. Na chwilę obecną poszłam na łatwiznę z tej strony wynika, że jest to odległość 165 km, a wiadomo, że to nie daje dokładnego obrazu, bo trzeba przysiąść do normalnej mapy i rozważyć ewentualne trasy przemarszu armii. Jak odniesiesz się do tego fragmentu? Rzuca on nowe światło na sprawę.

27 09 1808 r. doszło do spotkania cesarza Napoleona I z carem Aleksandrem I. Czego dotyczyło to spotkanie? Jak przebiegało? Jakie miało konsekwencje?

"Bezideowa męta"? Jakim był politykiem? Jakim był człowiekiem? Czego dokonał? Jaką rolę odegrał w historii Francji i karierze Napoleona?

Poszukaj tematu o najbardziej upartym użytkowniku forum :clap: Wyrażam jednak nadzieję na kontynuację tej dyskusji.

Jako kobieta zabiorę głos w dyskusji :clap: Zwłaszcza, że mch90 tak ładnie zaprasza Czytałam kiedyś, że w radzieckich siłach zbrojnych służyło 800 000 kobiet. Wiele z nich miało wkład w obronę Stalingradu. "Kiedy dotarłyśmy na front stalingradzki dowiedziałyśmy się, że musimy polegać tylko na sobie i naprawić wszystkie błędy popełnione w pierwszych latach wojny [...]. Kobiety były bardziej wytrzymałe, chociaż to słabsza płeć. Jak ujął to Czujkow: >>Kobiecie można zaufać we wszystkim. Ma się pewność, że rozkaz zostanie bezwarunkowo wykonany<<. Ponieważ kobieta jest matką, która daje życie. Każda matka będzie bronić swoich dzieci, tak jak zwierzęta bronią swoich młodych [...]. Kobiety były bezlitosne. Mściły swoich mężów lub braci- w rodzinach praktycznie wszystkich kobiet, które walczyły, ktoś zginął. A z ich domów pozostały tylko zgliszcza. Każdy człowiek, z każdego kraju, chciałby się zemścić. To właśnie zmusza ich do działania, daje im siłę, cierpliwość i odwagę, by wykonać to trudne zadanie [...]. Podczas bitwy, kiedy szłyśmy rowem łącznikowym, ktoś krzyknął, że kaemista zginał. Pobiegłam, a moja przyjaciółka, sanitariuszka, za mną. Zaczęła go bandażować, ale on nie żył. Położyła się więc przy karabinie maszynowym i zaczęła strzelać, a ja jej pomagałam, podawałam naboje i udało nam się odeprzeć niemiecki atak. Ale ona zginęła. Byłam taka wściekła na Niemców, że zabili moją przyjaciółkę [...] i było mi jej strasznie żal. Miała zaledwie osiemnaście lat. Niczego w życiu nie widziała." "Podążałam za kablem trzy kilometry. I nagle zobaczyłam naszego młodego żołnierza-zabitego [...]. Ruszyłam dalej i zobaczyłam dziewczynę. Też była martwa [...]. Wzięłam dokumenty ich obojga i poszłam dalej szukać uszkodzonego kabla, żeby go naprawić. Nagle zauważyłam Niemca w krzakach. Pomyślałam, że już po mnie. Zaczęłam się czołgać do tyłu, ale przeszkadzał mi w tym ciężki karabin. Niemiec miał pistolet maszynowy. Z łatwością mógł mnie zabić, ale chciał wziąć mnie żywą, jako jeńca na przesłuchanie, ponieważ zobaczył, że jestem oficerem łączności i dużo wiem. Ale udało mi się strzelić do niego. Upadł [...]. Nie patrzyłam na jego twarz. [...] Czułam prawdziwe obrzydzenie, kiedy wyciągałam mu z kieszeni różne rzeczy. Ale gdyby mnie przyniosła dokumentów, nie uwierzyliby, że go zabiłam. [...] Albo ty, albo on. To logiczne". Tamara Kałmykowa, oficer łączności przy 64.Armii. Kobiety były również oficerami kontrwywiadu Smiersz.

Jakim dyplomatą był Napoleon? Mamy temat o tym jakim był politykiem, ale ciekawe jest również to, jak radził sobie jako dyplomata. Zapraszam! Mile widziane konkretne przykłady

Chodzi mi ogólnie o zdolności dyplomatyczne Napoleona, podobne do tych, które prezentował Lannes. Napoleon w Campo-Formio pokazał swój talent i specyfikę swoich metod. To doskonały przykład. Monarchia pańska to stara rozpustnica, która przyzwyczaiła się do tego, że ją wszyscy gwałcą...Zapomina pan, że Francja zwyciężyła, a wy jesteście zwyciężeni, że pertraktuje pan ze mną otoczony moimi grenadierami!" Napoleon szalał, stłukł porcelanowy serwis Cobenzla- ten austriacki dyplomata otrzymał go od Katarzyny II. Zyskał korzystne warunki.

Dobra, ale on z założenia miał służyć Francji!!!