Estera

Dlaczego był taki ważny? Jakie miał znaczenie? Znacie jakieś ciekawe historie z nim związane?

Jak ubierały się kobiety a jak mężczyźni w tamtych pięknych czasach? Jakie suknie noszono? Jakie fryzury, perfumy, biżuterię? Jak ubierała się Józefina i inne "lwice salonowe"? Jak wyglądali panowie? Może ten temat zainteresuje głównie panie, ale genralnie to ciekawa sprawa. Zaprszam, można zaprezentować jakieś obrazy, zdjęcia.

Jak oceniacie jego rządy? Co dobrego zrobił dla Rosji? Jakie legendy krążą wokół tej postaci? Czy był na prawdę taki okrutny? Jak wyglądało jego życie? Ja słyszałam, że załozył bibliotekę (trawają poszukiwania). Coś mi si obiło-ale nie jestem pewna, że bliscy mu zmarli-chyba, chyba żona :?: co miało wpływ na niego. Na pewneo był to silny władca, kontynuował reformy, zwyciężał na wschodzie. Oczywiście za jego czasów pojawił się terror (oprycznina), po jego śmierci zaś nastąpił zamęt. Uważam, że to ciekawa postać.

Jak oceniacię tą postać? Jak wypada w porównaniu z Aleksandrem I?

Jakie źródła dostarczają nam wiedzy o początkach państwa polskiego? Jak należy je oceniać? Które kroniki opisują polskie ziemie i plemiona? Zapraszam do dyskusji.

2 grudnia 1804 r. odbyła się cesarska koronacja Napoleona. Jak wyglądała? Jak przebiegała? Na imponującym rozmiarami obrazie uwiecznił ją J.L. David. Jak obraz tego malarza ma się do rzeczywistego przebiegu uroczystości? Zapraszam do dyskusji!

Baber zbudował w XVI wieku Imperium Wielkiego Mogoła. Rozkwit imperium przypadł na panowanie Akbara. Akbar zlikwidował niższe prawa ludności niemuzułmańskiej. Reforma religijna zmierzała do połączenia islamu i hinduizmu. Inną koncepcję przyjął Aurangzeb- pragnął jednolitego, muzułmańskiego państwa. Spowodowało to wojny wewnętrzne. Jak oceniacie tych władców? W jakich okolicznościach rządzili? Do czego zmierzali? Jak ich działania wpłynęły na historię Indii?

J17 10 1797 r. Francja zawarła pokój z Austrią. Pokój z Campo Formio był dziełem Napoleona- czy zgodzicie się ze mną? Jak Napoleon wywalczył ten pokój? Jaka droga do neigo wiodła? Komu pokój się opłacał? Kogo zaś mógł rozczarować?

Jakim królem był Ludwik XIII (dynastia Burbonów, 1610-1643)?

"The battlefield is a scene of constant chaos. The winner will be the one who controls that chaos, both his own and the enemies"- tak powiedział Napoleon Bonaparte. Jak on panował nad bitwami? Jaki był jego przepis na zwycięstwo? Jak wygrywał bitwy, a jak je przegrywał? Jak zachowywał się na polu bitwy?

Chyba nikt nie wątpi, że Napoleon był człowiekiem odważnym. Jakie przykłady odważnego postępowania cesarza możecie podać? Zacznę. Pod Essling cesarz tak blisko podchodził wrogie pozycji, że żołnierze odmówili walki, jeśli cesarz nie uda się w bezpieczne miejsce. Pod Arcis-sur-Aube z pełną świadomością wjechał na upadły właśnie granat.

Czy znacie jakieś ciekawe myśli dotyczące rewolucji, słowa opisujące ten proces? Na początek przytoczę taką oto ciekawą myśl: "Rewolucja francuska ma charakter szatański"- Józef de Maistre (1797 r.).

Jak oceniacie tego marszałka? Może zastanawialiście się po co Napoleon trzymał tego zdrajcę? Jak knuł przecie Cesarzowi Francuzów?

Jaką była regentką (1610-1617)? Jak wpłynęła na Francję?

Aleksander VI czyli Rodrigo Borgia był słynnym papieżem. Miał córkę i czterech synów, na szczęście nie jako papież, lecz jeszcze jako arcybiskup i kardynał. Tiarę kupił sobie po prostu, gdy umarł papież Innocenty VIII (...) Inteligentny i przebiegły, bezwzględny i okrutny, utrącał przeciwników bez drgania powiek, głównie posługując się trucizną. Ludwik Bazylow, "1492-1648" Cezar Borgia- jeden z synów Rodrigo Borgii. znany szeroko w historii i literaturze jako ucieleśnienie wszelkiego zła (...) demon przełomu średniowiecza i czasów nowożytnych (...) Cezar miał największy wpływ na swego ojca; godność arcybiskupią i kardynalską otrzymał już przed 20 rokiem życia, potem rzucił stan duchowny dla godności książęcych. Ludwik Bazylow, "1492-1648" Lukrecja Borgia- córka Rodrigo Borgii. piękna jak samo odrodzenie (...) tzw. kobieta-potwór. Oskarża się ją o grzechy, o których nawet pisać nie można i dlatego lepiej poprzestać na niewątpliwym (...) Mimo wszystko raczej wypada uznawać Lukrecję za "ofiarę historii", bo prawdziwość najstraszniejszych zarzutów nigdy nie zyskała należytego potwierdzenia. Ludwik Bazylow, "1492-1648" Co Wy wiecie o tym rodzie? Jak wyglądało życie wymienionych w temacie postaci? Co jest prawdą a co legendą? Jak ten ród został uwieczniony w sztuce?

Jak wyglądał Napoleon Bonaparte? Ile tak na prawdę miał wzorstu? Jak przedstawiany jest na obrazach? Jak jego wizerunek się zmieniał- zarówno w sztuce jak i wrzeczywistości? Co możemy powiedzieć o jego wadze? Jak się ubierał?

JEAN BAPTISTE BERNADOTTE W oczach Davouta ten człowiek był nędznikiem. Postać tego marszałka budzi ogromne emocje. Mistrz map Berthier, wyzywał nędznika Ponte-Corvo w ciągu kilku miesięcy podczas I kampanii włoskiej dwukrotnie na pojedynek. Bernadotte kojarzony jest z tronem szwedzkim, pięknymi łydkami ("sierżant- piękna nóżka"), problemami ze słuchem wyjątkowo objawionymi pod Auerstädt. Niewątpliwie to ciekawa postać. Gaskończyk mówiąc kolokwialnie do kwadratu. Urodził się w 1763 roku. Był synem adwokata. W 1798 r. Bernadotte poślubił byłą narzeczoną Napoleona- Dezyderie Eugenię. Napoleona poznał wcześniej- we wrześniu 1797 r. Jak określił Macdonell: "stosunki między nimi odtąd nigdy nie układały się dobrze". Bonaparte zapowiedział, że go zastrzeli, kiedy jeden z licznych spisków wyszedł na jaw. Nie zrobił tego. Między tymi dwoma mężczyznami trwał "pojedynek na intrygi" (Macdonell). Macdonell relacjonuje to w sposób następujący: "Stosunki między tymi dwoma ludźmi oziębiały się coraz bardziej, zwłaszcza, że naczelny wódz znajdował wielką przyjemność w wychwalaniu wobec Bernadotte`a zdolności wojskowych Masseny, Jouberta a nawet Augereau, którego wiedzę strategiczną, jak o tym wiedzieli wszyscy, w gruncie rzeczy uważał za śmieszną. Tarcia wzmogły się jeszcze bardziej skutkiem tego, że Bonaparte rozwiązał `Szlachecką Dywizję' i poszczególne jej jednostki wcielił do różnych części armii. Bernadotte, który w ciągu czterech lat dowodził tą dywizją (...) nie posiadał się ze wściekłości (...). Bonaparte zemścił się wyjednywając dla Bernadotte`a stanowisko komendanta na Wyspach Jońskich, leżących w bezpiecznej odległości od Paryża. Bernadotte (...) zadał potężny cios. W jakiś sposób wyplątał się z tej sprawy jońskiej i wystarał w Paryżu o naczelne dowództwo armii Italii, które tylko co opuścił Bonaparte. Była to dla Bonapartego rzecz okropna (...). Rozpoczęły się intrygi i wreszcie w ostatniej chwili udało się Bonapartemu uzyskać odwołanie nominacji Bernadotte1a na wodza armii Italii. Wysłano natomiast (...) Bernadotte`a w charakterze ambasadora Republiki Francuskiej na dwór Jego Apostolskiej Mości Cesarza Austrii" ("Napoleon i jego marszałkowie", fragmenty stron 48-49). Jego misja dyplomatyczna to już osobna historia. Był pierwszym przedstawicielem francuskiej dyplomacji od czasów ścięcia Marii Antoniny. Wielu protestowało tej nominacji. Ten Gaskończyk dyplomatą? "Łatwość w obejściu" oraz "piękna postawa" (był wysokim mężczyzną, jego włosy były bujne, a zęby olśniewająco białe) zrobiły swoje...Stał się popularny. Jednak to nie wystarczyło. Musiał zakończyć karierę dyplomaty, francuscy emigranci we Wiedniu nie ułatwiali mu prowadzenie misji. Powrócił do Francji, wykorzystał nieobecność Napoleona i zdobył w 1799 ministerium wojny. Miał zdolności retoryczne, zatem czuł się jak ryba w wodzie pisząc listy i proklamacje. Jednak zdolności wojskowych nie posiadał. Całe szczęście mądry Massena odrzucał jego propozycje i działał w bastionie szwajcarskim po swojemu. Bernadotte postrzegany był w tym czasie jako wykonawca planów zamachu stanu. Sieyes myślał właśnie o nim jako o szpadzie. Bernadotte wahał się długo. Sieyes potrzebował kogoś, kto wykona plan bez wahania, kogoś kto zaryzykuje. Bernadotte zatem nie spełniał tych warunków. Wkrótce opuścił stanowisko ministra wojny. Zamachu dokonał Bonaparte. Bernadotte był człowiekiem wyrachowanym, przebiegłym, cynicznym, dwulicowym, zuchwałym, przezornym, fałszywym. Nienawidziło go wielu marszałków. Generał Caffarelli scharakteryzował go tak: "pożyteczny pochlebca tłumów, zdradliwy i niebezpieczny nieprzyjaciel". Inną opinię wyraził Desaix: "pełen ognia, siły, szlachetnego zapału, człowiekiem wielkiej wartości i mocnego charakteru". Desaix dodał jeszcze: "Bernadotte nie jest popularny, ponieważ uważają go za narwanego". Bernadotte nie był popularny wśród kolegów generałów i marszałków- owszem, ale był popularny wśród podkomendnych. Pamiętał o oficerach, dbał o szeregowców, rannych, jeńców i ludność cywilną w podbitych krajach. Takie zachowanie dało mu koronę szwedzką. Szwedom zaimponowała jego dobroć dla jeńców i cywilów. Kiedy przybył do Włoch podczas trwania I kampanii włoskiej, jego dywizja wzbudziła sensacje. Była karna, dobrze wyposażona, zdyscyplinowana. Wyróżniała się na tle innych żołnierzy uczestniczących w tej kampanii- często brakowało przecież walczącym we Włoszech nawet butów... Był człowiekiem sprytnym, owszem, ale przy tym wyjątkowo złośliwym, moim zdaniem również zakłamanym. Dowodem podłości jego charakteru są wydarzenia z października 1806 r. We wstępie pisałam o problemach ze słuchem wyjątkowo objawionymi pod Auerstädt. "Napoleon nie znał dokładnie położenia wojsk pruskich, rozkazał Bernadotte`owi, aby maszerując, wsłuchiwał się bacznie, czy nie usłyszy huku dział" (A. Zahorski, "Napoleon", str. 204). Kiedy Bonaparte walczył pod Jeną, najtrudniejsze zadanie spadło na Davouta- pod Auerstdät ten marszałek walczył z głównymi siłami Prusaków. Czy marszałek Bernadotte wypełnił rozkaz? Czy pomógł Davoutowi? Co zrobił "sierżant- piękna nóżka"? Nic. Po prostu nic. "Marszałek Bernadotte, który stał w pobliżu, mimo że słyszał huk dział, na wieczną swą hańbę nie udzielił Davoutowi pomocy" (A. Zahorski, "Napoleon", str. 206). Czemu? Twierdził, że nie słyszał huku dział. Tak naprawdę nienawidził Davouta. Nienawidził prawego marszałka. Davout niegdyś podglądał, śledził Bernadotte`a gdyż czuł zdradziecki charakter tego człowieka. Bernadotte nie słyszał dział, ponieważ nie chciał by w razie zwycięstwa by chwała spłynęła na Davouta. Davout i tak zwyciężył. Zahorski uważa, że Bernadotte`a powinien był spotkać sąd wojenny ("Napoleon", str. 206). Powtórzę niezwykle silne w wymowie słowa Zahorskiego: "na wieczną swą hańbę nie udzielił Davoutowi pomocy". Hańba. "Popisowym występem Bernadotte`a było jego zachowanie się w roku 1809 pod Wagram. Zakwestionował wówczas cesarski plan batalii, reklamując własny. Toteż kiedy podczas boju on i jego korpus zaczęli się cofać w popłochu, Napoleon zatrzymał go pytając, czy to jest właśnie ów genialny manewr, którym marszałek chciał pobić Austriaków. Sposób, w jaki zareagował na to już po bitwie Bernadotte, był prawdziwym arcydziełem bezczelności. Wydał mianowicie bezprawną proklamację, w której całą zasługę za zwycięstwo pod Wagram przypisywał...sobie i swoim żołnierzom. Tego już było Napoleonowi za wiele - zhańbiony korpus Bernadotte`a został karnie rozwiązany, a on sam wypędzony z Wielkiej Armii pod pozorem 'udania się do wód' (W. Łysiak "Cesarski poker"). Bernadotte był oportunistą i tchórzem. Świadczy o tym to oto zdarzenie: "Bernadotte, który dwadzieścia cztery dni temu chciał aresztować Bonapartego za naruszenie kwarantanny w Frejus, mimo że ludność wołała: 'Wolimy dżumę od Austriaków" ukrył się się w lesie Senart niedaleko Villeneuve St. Georges razem z biedną małą Desiree przebraną za chłopca" ("Napoleon i jego marszałkowie"). Poza tym, Macdonell zauważył, że Bernadotte miał obyczaj siadania na dwóch stołkach-faktycznie fałszywa postać, "nędznik Ponte-Corvo". Ten oto nędznik został następcą szwedzkiego tronu. Teraz jako przyszły król walczył z Napoleonem w sposób otwarty- nie potrzebował intryg. Nie chciał Finlandii od Napoleona. Stanął po stronie koalicji antyfrancuskiej. Ten oto nędznik od roku 1818 panował jako król Szwecji Karol XIV. "W 1844 roku cały naród szwedzki opłakiwał śmierć żołnierza, który przybył wprost z pól bitewnych Europy i założył podwaliny 'skandynawskiego pokoju'. Od trzydziestu lat nie słychać było grzmotu dział na północy i pokój tam panuje aż po dzień dzisiejszy" ("Napoleon i jego marszałkowie", str. 238). Może jako król zdał egzamin. Jednak wiemy jaką wiadomość kryła jego koszula. Na piersi wciąż miał wytatuowane w młodości słowa: "Śmierć monarchom". Koszula jednak chyba nie mogła przykryć jego obłudy. Bibliografia: 1. A.G. Macdonell "Napoleon i jego marszałkowie" 2. A. Zahorski, "Napoleon" 3. W. Łysiak "Cesarski poker" Autor: Estera F., http://www.historia.org.pl/index.php?id=bernadotte Temat o marszałku na Forum: https://forum.historia.org.pl/index.php?showtopic=2419

Wokół tego wątku krążą legendy. Książki o tej tematyce cieszą się dużą popularnością. Porozmawiajmy i o tej dziedzinie życia Napoleona. Jak Napoleon traktował kobiety? Jaki miał do nich stosunek? Podobno miał 40 kochanek i 2 żony. Może uda nam się pewne informacje zweryfikować i podać jakieś ciekawostki. Zapraszam.

Jaki wpływ pogoda miała na bitwy? Podczas których bitew lub kampanii pogoda była czynnikiem niezwykle ważnym a może nawet decydującym?

Który nurt był popularniejszy w XIX wieku? Jakie poglądy głosili ich przedstawiciele? Kto reprezentował socjalizm naukowy a kto utopijny? Jak wy odnosicie się do tych ideologii?

Który z ludzi dobry renesansu zdobył Wasze największe uznanie? Proszę o uzasadnienie odpowiedzi. Możecie wybrać 3 opcje w ankiecie. O najciekawszych postaciach utworzę osobne tematy.

Jakim królem Anglii był Jakub I? Czym się wyrózniał? Jaką wizję Anglii stworzył? Jakie konsekwencje przyniosły jego rządy?

Podyskutujmy o bitwie nad Marną. Jak wyglądała? Jakie miała znaczenie? Kto się odznaczył? Może ktoś zaprezentuje jakąś mapkę...

Który (i dlaczego) z kardynałów był lepszym pierwszym ministrem: kardynał Armand Richelieu czy kardynał Jules Mazarin? Jak wypada porównanie ich polityki? Jakie czynniki należy uwzględnić przy porównywaniu tych polityków?

Jak oceniacie słynny program prezydenta Wilsona? Zapraszam do dyskusji!