Estera

Bardzo ciekawa jest ta koncepcja uszczelnienia blokady kontynentalnej oraz przejęcia dowodzenia w Hiszpanii. Tym pewnie zająłby się najpierw, ale co dalej... Tak- racja- zdecydowanie nie był szaleńcem, ale był ryzykantem- to jedna z jego najciekawszych cech. Nie znał umiaru w wojnie, nie wiedział kiedy przestać, więc myśle, że ruszyłby walczyc na Wschód. On obiecywał Francji pokój- zewnętrzny jak i wewnętrzny, kiedy w 1799 objął władzę, ale nigdy tych obietnic nie spełnił. Nie "usiedziałby spokojnie"- może na chwilę, ale na dłuższą metę to nie za bardzo.

jesli chodzi o Somosierre- to ta szarża przeszła do historii- to symbol, pewna legenda... Nawet w pieśni z II Wojny Światowej o "czerwonych makach na Monte Cassino" jest ciekwy fragment o polskich żołnierzach walczących wtedy w Hiszpani "runeli przez ogień, straceńcy! nie jeden z nich dostał i padł... Jak ci z Samosierry szaleńcy, Jak ci spod Rokitny, sprzed lat (...)" Szaleńcy-prawda, ale mieli wielkie nadzieje, liczyli na wiele, porzucili pewne idee i wartości, ale myślę też, że musieli podporządkowywać się rozkazom Napoleona, przywiązali się do niego A interwencja w Hiszpani to problemowe zagadnienie... Trudno Polaków w Hiszpanii poddawać jednoznacznej ocenie moralnej, jak i całą tą interwencję... Ale ktoś kiedyś uświadomił mi, że działania Ameryki w Iraku bardzo przypominają działania Napoleona w Hiszpani- przyznałam rację. Coś w tym musi być...

myślę, że miał...on snuł takie plany... To byłaby szalona wyprawa, ale gdyby pokonał Rosję i uporządkował jeszcze parę spraw w Europie- m.in. kwestię polską, to ruszyłby... Tylko co z Anglią? Może liczyłby, że jakoś ją zwiedzie i że będą walczyć na Wschodzie...Anglia mogłby być przerażona wizją Napoleona na Wschodzie, więc zebrałby wszystkie siły by go pokonać, może nawet wywołałaby nastroje anty-napoleońskie w Europie, mogłoby to poczęści zadziałac, ale nie do końca- gdyż wielu ludzi z Napoleonem i jego działaniami wiązałoby nadzieje na zyski...Ale Rosji długoby nie utzrymał- chyba, że niezwykle dobrze traktowałby Rosjani i ich interesy...ale to wszystko to takie moje przypuszczenia :wink: Ale pomyślałam też przez chwilę, że znalazłby się ktoś, kto próbowałby go ztrzymać- zamachem, ale Napoleon był na nie odporny- przeżył ich około 30! Ale napewno ktoś podjąłby próbę...

Nie odwalił 100 dni! To było piękne! Wszystko przemyślał! Poraz kolejny okazało się, że ludzie są mu oddani. Napoelon szedł przez Alpy i był świadomy, że jeśli chce jeszcze panować we Francji to musi dokonać bezkrawego przewrotu- ludzie mieli dość wojny, ale okoliczności nie były sprzyjającei nie udał się ten plan do końca. Z Elby śledził sytuację. Maszerował z żołnierzami z zawrotną prędkością, gdy spotkał armię króla, pozyskał ją swoim autorytetem. To, że się odważył wrócić było niezwykłe! A przez te "zledwie kilkanaście lat" uczynił Francję potęgą. Nawet wrogowie dostrzegali jak wielkim był wodzem. Oczywiście popełniał błędy, ale 100 do nich się nie zalicza! Lud go poparł podczas 100 dni. "Naród i armia przywiedli mnie do Paryża"! To, że sie podniósł i wyruszył jeszcze raz, na swoją ostnią walkę dowodzi jego charyzmatycznej osobowości. A na Cezarze się wzorował, podobnie jak na Aleksandrze, Hanibalu i Karolu Wielkim, ale osiągnął chyba więcej...ale to moje zdanie :wink:

To mógłby być osobny temat... W opini wielu był to błąd- blokada byłaby skuteczna, gdyby pod panowaniem Napoleona była cała Europa- a została przecież jeszcze Rosja- gdyby ewentualnie wygrał w Rosji, odniosłaby ona [blokada] zamierzony efekt, choć tego nigdy do końca nie wiadomo. Poza tym blokada nie okazazała się "super szczelna" - istniał handel nielegalny. Cześć państw rezygnowała z udziału w blokadzie, gdyż ponosiła straty. Co do kampani rosyjskiej- racja- sama w sobie nie była błędem, tylko ten odwrót i wcześniejsze złe przygotowanie. I "różnorodność narodowa" jego licznej armii... Ale trzeba przyznać, że Rosjanie zaskoczyli Napoleona tą taktyką- unikanie otrwartych starć, palenie ziemi, ogrom terytorium rosyjskiego też działał na niekorzyć Francji i ta zima...ale racja- kampania przecież mogła się udać...Przecież Napoleon był już w Moskwie....

Owszem-popełnił mnóstwo błedów- ale któż ich nie popełnia. Blokada Kontynentalna czy kampania w roku 1812 rzucają pewien cień...ale nie potrafią przyćmić jego zwycięstw i osobowości. Napoleon to moja ulubiona postać historyczna. Niezywkły człowiek- wszechstronny, pasjonat, miłośnik nauki- matematyki, historii, geografii. Pisywał dzieła literackie. Znał prawo- czego owocem był Kodeks Napoleona- do dziś inspiracja dla wielu systemów prawnych. Geniusz, wybitny wódz- miał doskonałą pamięć- każdego żołnierza znał z imienia, mistrz map, znał mnóstwo szczegółów- chociażby ustawienie każdej aramty, ale nie tonął w tych szczegółach lecz panował nad nimi. Poza tym, przenikał myśl wroga, zwodził go. Intelektualista, ryzykant, szybko reagował, starteg (ale bywały bitwy, gdzie nie układał planów, ale ryzykował i odnosił sukcesy, co potwierdza jego mądrość). Oddany żołnierzom- oni nie walczyli dla Francji, lecz dla Napoleona! Najbardziej cenię w nim to, że był marzycielem i wizjonerem, że nigdy się nie poddawał. Ciężko pracował- na początku kariery był wyśmiewany przez żołnierzy- za włoski akcent i wzrost, ale on zapracował na ich szacunek. Całe swoje życie szedł do przodu i pracował- wstawał wcześnie rano by pogłębiać swoją wiedzę. Niezwykłe jest też to, że tak dobrze znał się na ludziach. Niestety, potem oszukany przez najbliższych, nie mógł już nikomu ufać i zmarł - otruty. Był bohaterem, skoro żył na wyspie św. Heleny, z myślą o tym co już nigdy nie wróci... Niestety nie miał umiaru w wojnie- nie wiedział kiedy przestać... A jeśli chodzi o kwestię Polską- to trochę źle postąpił z polskimi żolnierzami, ale Księstwo Warszawskie to było coś! Polacy nie wykorzystali szansy... To, że Napoleon potrzebował strefy buforowej to jedno- nie musiał przecież dawać Polakom konstytucji, a jednak to zrobił. Namiastka wolności i nadzieja były ważne dla Polaków.

Tak, też o tym słyszałam. Ale obiło mi się o uszy też, że miał wyjawić co tam widział, ale nie zdążył przed śmiercią. Niektórzy spekulowali, że widział tam Aleksandra Wielkiego...Wielka zagadka.... To dzięki Napoleonowi możemy oglądać cuda Egiptu, to dzięki jego wysiłkom, dzięki temu, że był światłym człowiekiem, miłośnikiem nauki i zabrał na wyprawę uczonych i artystów, dziś możemy znać wiele tajemnic starożytnego Egiptu. Napoleon zostawił te zabytki, nie wywiózł ich do żadnego muzeum, jak to niektórzy naukowcy z innych krajów robili... Napoleon darzył szacunkiem historię i dawne cywilizacje- jego wkład jest nieoceniony! "Żołnierze, pamiętajcie, że z wierzchołków tych piramid 40 wieków na was patrzy"

Hm... patrząc na historię i wielkich wodzów oraz przywódców państw wielu do tego dąży... Ale koncepcja oryginalności- ciekawe, ale dokładnie wczym by się przejawiała?

Zwykłym karierowiczem to on na pewno nie był.l Owszem, można przyznać, że planował swoją karierę. szedł na przód mimo przeciwności. To był geniusz- wybitny strateg i polityk. Chciał dla Rzymu jak najlepiej. Fanatycy zabili go, bo nasłuchali się plotek, że przeniesi stolicę z Rzymu, bali się despotyzmu i tyranii, nie mogli przestać myśleć o republice. Ale oni nie mieli żadnych planów jak sytuacje zmienić- nic- "tylko" zadali 23 ciosy sztyletem i myśleli, że to jest rozwiązanie. A tak na dobrą sprawę patrząc, to im powinno zależeć, żeby Cezar żył. I jeszcze najgorsza ironia- oni mu tak wiele zawdzięczali... No cóż- całe życie Cezarowi towarzyszyły "dziwne i ironiczne" zdarzenia- wiele sytuacji obracało się przeciwko niemu, ale te gorzkie porażki, nauczyły go, że czasem by osiągnąć sukces, trzeba "bratać się" z ludźmi, których się nie lubi i porzucić jakieś ważne ideały. Nie przebierał w środkach... Dzień przed swoją śmiercią zapytano go jak jest nalepsza śmierć- powiedział, że "niespodziewana". Następnego dnai padł pod posągiem Pompejusza- kolejna ironia... Był ryzykantem, ale to zaleta w tym wypadku. Ubarwił historię. Poza tym, był wszechstronnym człowiekiem- jego pamiętniki to arcydzieła, pisane nienaganną łaciną. Ja cenię w nim jego stosunek do żołnierzy- armia była jego siłą. On, kochał żołnierzy- sam w krytycznych sytuacjach chwytał tarczę i ruszał w I szereg, objeżdzając szeregi do żołnierzy kierował krótkie i proste słowa.

Moje ulubione postacie to: Napoleon Bonaparte oraz generał Chrles de Gaulle

Pokonany, ale nie do końca... Waterloo nie zniszczyło jego legendy. To jak wpływał na ludzi i jaką miał osobowość jest niezykłe! Historia bez niego nie byłaby ta sama! Kleska pod Lipskiem- to był cios. 4 04 1814 Napoleon abdykował, był w fatalnmym stanie- pytał w tych okolicznościach "Kto pójdzie ze mną na Alpy?". Ale wrócił- 100 dni czy też inna nazwa "Lot orła"- to dowód jak wielkim był ryzykantem, zdobywcą. Barwnym epizodem było 100 dni. Kiedy szedł do Paryża z wiernymi sobie odziałami spotkał armię króla. Wyszedł przed jego armię i spytał "Kto chce strzelać do Cesarza?" Efekt- do króla pozostawionego bez wojska skierował ironiczne słowa, by nie posyłał mu już wojska, bo ma żołnierzy. A jego czyny- od objęcia władzy-naprawa gospodarki Francji i powiększenie terytorium tego kraju, Kodeks Napoleona, Księstwo Warszawskie.

Oktawian August?!? Był synem ekwity, więc tak pomyslałam.

Isoruki Yamamoto- za Pearl Harbor, za Midway... dowódca doświadczony,wykształcony, w wojsku zrobił karierę i znał się na rzeczy.

Rzymianie umieli także podtrzymywać konflikty w obozie wroga i wykorzystywać je.

Rozumiem, wiele osób nie lubi Napoleona, ale to nie do końca prawda, że nie umiał przyznać się do błędów. Owszem, zgodzę się, że był bardzo dumny, ale w ostatnich latach swojego życia, opowiadał o swych porażkach. Przyznał się, że chciał zbyt wiele i wyprawa na Rosję była największą porażką, a on sam swoim największym wrogiem. 100 Dni było bardzo barwnym okresem, dobrze, że wrócił. Sądzę, że to, iż się nie poddał a później cierpiał na św. Helenie, myśląc o tym kim był i kim już nigdy nie będzie dowiodło jego niezwykłej osobowości. Warto jeszcze dodać, że podczas ucieczki z Rosji Napoleon mawiał: "Od wzniosłości do śmieszności tylko jeden krok"- Cesarz był świadomy porażki, swego rodzaju ośmieszenia.

Relacje Rosjan, którzy przeżyli ten wojenny epizod, są niesamowite- Finowie byli doskonale przygotowani do walk zimą na terenach leśnych. Rosjanie opowiadają, że mieli nieraz wrażenie jakby to drzewa strzelały- nie było widać Finów. Finowie byli lekko uzbrojeni. Niektórzy szcują, że Armia Czerwona dysponowała przewagą liczebną 3:1. Ale co z tego? Finowie swoimi działaniami niwelowali tą przewagę- prowadzili skuteczną wojnę partyzancką. Działali w małych grupach, podkradali się blisko wroga, przygotowywali zasadzki. Rosjanie zamarzali na śmierć. Armia Czerwona poniosła ogromne straty 130 000 poległych, ale jedno jej się przydało- doświadczenie, które podczas ataku Hitlera, tej słynnej akcji Barbarossa, było bezcenne. Finowie dali Armii Czerwonej pożądna szkołę. Oczywiście, ta wojna, w której myślę że Rosjanie przegrali sami z sobą i fińskim sprytem, choć jak wielokrotnie już na froum powiedziano, formalnie wygrali. upewniła Hitlera w przekonaniu, że ma doczynienia z siłą, która nie jest niepokonana. Jeśli chodzi o czystki przeprowadzone przez Stalina- miały także rolę, w obniżeniu morali armii i napędzały żołnierzom strachu- każdy błąd kosztuje. Napewno myśląc o areszcie albo egzekucji walka była jeszcze cięższa.

Jeśli jeszcze można wtrącić- faktycznie trudna zagadka, ale biorąc pod uwagę stroje, architekturę, to to jest jakiś wschodni przywódca. Może to krzyżowcy wysłani do przywódcy Turków Seldżuckich, zgrażających Bizncjum??? Taki domysł...

2 XII 1805 Austerlitz- fenomanalne zwycięstwo- Napoleon stworzył genialną taktykę, ale użył pewnego fortelu. Przed bitwą, przed swoim wrogiem odegrał przerażonego, słabego człowieka, nikt się nie spodziewał, że uderzy, że będzie miał siłę. Przy tej okazji warto zazanaczyć, że ten Francuz miał talen aktorski! "voila le soleil d`Austerlitz!" "Oto słońce spod Austerlitz"- tak miał zawołać Napoleon do swych dowódców 7 IX 1812 o wschodzie słońca pod Moskwą- przywołał właśnie ten tryumf. Każda bitwa prowadzona przez "Sto tysięcy" (grenadierzy dali Napoleonowi trafny przydomek- jego obecność na polu bitwy, była czynnikiem najważniejszym) była niezwykła!

Moim zdaniem, be działań Napoleona nie byłoby Polski. Napoleon lubił Polaków, cenił ich jako zołnierzy- swoją drogą trochę źle ich potraktował, kiedy jego "moc słabła", ale faktem, jest też to, że potzrebował księstwa by ruszyć na Rosję- potzrebowal strefy buforowej. Dał nadzieję Poalakom, a bez niej nie ma po co walczyć. Napoleon Polakom pokazał drogę, dał możliwości, namiastkę wolności. Szkoda, że Polacy tego nie wykorzystali. Dziś w ocenie wielu, Napoleon to tylko tyran, który zawiódł Polaków. Nie zgadzam się- Księstwo i jego genialny twórca przysłużyli się Polakom, a to, iż ta szansa nie do końca została wykorzystana to już nie jest wina Napoleona.