Andreas

O tej organizacji wiem - tylko proszę, nie śmiej się - z serii ''Strrraszna historia'' T. Deary'ego. Była tam wzmiankowana, a nie ma jej na Wiki...

Czarny Gang?

Wojna raczej przyspieszyła większość prac. Pojawiły się odrzutowce, rakiety, rozszczepiono atom i wykorzystano energię z niego, wynaleziono noktowizor, wtedy też po raz pierwszy penicylina pokazała ile jest warta. Gdyby nie wojna, wiele wynalazków zostałoby odkrytych dziesiątki lat później. Kto wie, może na Księżycu powiewałaby flaga ze swastyką...?

https://forum.historia.org.pl/index.php?showtopic=10826 Identyczny temat już był.

Pisałem do Ciebie już na PW w tej sprawie, nie raczyłeś odpisać.

Fox, wybacz, ale lawirujesz w jakiś dziwaczny sposób i chcesz za wszelką cenę udowodnić, że operacja mogła się zakończyć powodzeniem. Ja jeszcze raz, jak stary uparciuch, powtórzę: nie mogła. Nie miała szans.

Łups! Ale boli! Mój błąd!

O czym Ty piszesz, glowas? Łączna liczba jeńców do 26 marca 1945r. wyniosła 1083 żołnierzy. Ostatni poddawali się ponad miesiąc po bitwie. Świta mi po głowie liczba 250...

Mostostalu... grr Twoja kolej

Jest, rzeczywiście, przepraszam!

Kto to taki i co się z nim stało?

Ciekawy temat. Jako że osobiście jestem laikiem w tym temacie, mógłbym prosić o jakiś fragment?

Napisałem do Ciebie, nie odpisałeś.

12 M22 Locust czołgów było włączonych, z czego 6 doleciało i prawdopodobnie były 4 Tetrarchy.

Bingo. Dokładnie o nim tak powiedział policjant z Phoenix, gdy Ira zmarł z przepicia. Twoja kolej, tylko coś w miarę łatwego.

Nie. Nie o tego żołnierza chodzi, ale jesteś bardzo blisko.

Coś z podobnej tematyki, a właściwie tej samej. O kim mowa: ''Był bohaterem dla wszystkich, lecz nie dla samego siebie.''

Ha! Od lewej: szer. Ira Hayes szer. Franklin Sousley sierż. Michael Strank szer. sanitariusz John Bradley szer. Rene Gagnon szer. Harlon Block Bitwę o Iwo Jimę przeżyli tylko Bradley, Hayes i Gagnon. Zdjęcie zrobił Joe Rosenthal na Suribachi 23. lutego 1945r. Wczoraj minęła około 10 rano, 65. rocznica tego wydarzenia.

Dziś mamy 23. luty, dzień bardzo szczególny, zwłaszcza w kontekście bitwy o Iwo Jimę. Dziś mija 65. rocznica zatknięcia sztandaru na Suribachi przez patrol porucznika Schriera, gdzie Joe Rosenthal zrobił jedno z najsłynniejszych zdjęć II WŚ, przedstawiające pięciu marines z 28. pułku zatykających drugą flagę. W związku z tym, należy napisać coś niecoś o Iwo Jimie. Dlaczego wybrano Iwo Jimę? Amerykanie mieli ''do wyboru'' trzy konkretne wyspy. Były to Tajwan (Formoza), Okinawa i Iwo Jima. Podczas konferencji najwyższych rangą dowódców amerykańskich na Dalekowschodnim TDW, gen. Harmon, dowódca USAF na Pacyfik, porównał wyspy: ''(...) Z Marianów do Okinawy jest tylko o 60 kilometrów mniej niż do Tokio, Natomiast z Okinawy do Tokio jest jeszcze półtora tysiąca kilometrów. To prawda, że odległość z Okinawy do południowych krańców wyspy Kiusiu wynosi tylko nieco powyżej 600 km, jednakże główne ośrodki przemysłu zbrojeniowego Japonii znajdują się na wyspie Honsiu, zwłaszcza w rejonie otaczającym stolicę Cesarstwa. Do tych rejonów jest jednak znacznie bliżej z Iwo Jimy. Poza tym, Okinawa jest położona zaledwie o 500 km od Formozy, co swobodnie mieści się w zasięgu wszystkich japońskich samolotów bojowych, ze wszelkimi wynikającymi stąd skutkami. (...) Potrzebna jest nam baza pośrednia (...), w grę wchodzą tylko te dwie wyspy, na których istnieją już lotniska, czyli Okinawa i Iwo Jima. Okinawa wydłużyłaby jednak trasę lotu Superfortec w dość poważnym stopniu i byłaby stale zagrożona przez japońskie lotnictwo działające z Formozy, natomiast Iwo Jima zapewni nam bazowanie odpowiednio silnej osłony myśliwskiej dalekiego zasięgu, będzie stanowiła lotnisko ratunkowe dla uszkodzonych bombowców (...).'' Wiceadmirał Richmond Turner: ''Według danych wywiadu, garnizon japoński na Iwo Jimie liczy zaledwie kilka tys. żołnierzy, podczas gdy na Okinawie przekroczył już liczbę stu tys. Poza tym, zdjęcia rozpoznawcze wykazują, że na Okinawie Japończycy szeroko rozbudowali system umocnień obronnych (...), podczas gdy na Iwo Jimie dotychczas nie wykryto szerzej rozbudowanych systemów obronnych.'' Dodatkowo, na Iwo Jimie znajdowała się 53. Hikodan Sentoki, brygada myśliwska oraz stacja radarowa. Dzięki temu Japończycy odpowiednio wcześnie mogli uprzedzić Tokio o zbliżającym się nalocie, a kiedy wyprawa bombowa wracała znad celu, piloci myśliwców często atakowali uszkodzone samoloty. Był to ''niezatapialny lotniskowiec'', na którym można było wybudować kilka lotnisk, mieszczących duże siły powietrzne. Dodatkowo, samoloty uszkodzone nad Japonią często musiały wodować, albowiem nie były w stanie dolecieć do baz na Marianach. Załogi przy tym albo dostawały się do japońskiej niewoli, albo ginęły w oceanie, rzadko się udawało uratować załogi przez alianckie okręty podwodne. Wyprawy bombowe leciały nad cel bez osłony myśliwskiej, polegając tylko na ogniu własnych kaemów i przysłowiowemu łutowi szczęścia. III. Siły Amerykanów. Operacja lądowania na Iwo Jimie nosiła kryptonim ''Detachment'' (''Oderwanie''). Miała to być największa operacja desantowa Korpusu Piechoty Morskiej USA. I była nią, a także pozostaje nią do dziś. W skład V. Korpusu Desantowego, dowodzonego przez generała-porucznika Hollanda Smitha, zwanego przez podwładnych ''Howlin Mad'' (''Ryczący szaleniec''), weszły trzy dywizje marines: 4. Dywizja Piechoty Morskiej generała-majora Cliftona Catesa, złożona z weteranów wcześniejszych walk na Kwajalein, Saipanie i Tinianie, miała dokonać desantu w I rzucie w sile trzech batalionów na plażach: Żółtej 1, Żółtej 2 i Niebieskiej 1, następnie uderzać w kierunku lini O-1. 5. Dywizja Piechoty Morskiej generała-majora Kellera Rockeya, złożona głównie z nowicjuszy, miała desantować się po raz pierwszy (i, jak się później okazało, jedyny) podczas II WŚ. Siła jej desantu wynosiła również trzy bataliony, desantowane na plażach: Zielonej, Czerwonej 1 i Czerwonej 2, następnie nacierać w głąb wyspy. 28. Pułk, którego rdzeniem byli spadochroniarze - weterani z Wysp Salomona - miał ruszyć w poprzek wyspy i uderzyć na Suribachi. 26. i 27. Pułki miały uderzać razem z 4. Dywizją. 3. Dywizja Piechoty Morskiej generała-majora Gravesa Erskine'a, w której służyło wielu weteranów z Bougainville z 1943r. oraz Guamu, miała być odwodem Korpusu. Osłonę 495 statków miał stanowić Task Force 58 adm. Raymonda Spruance'a, złożona z 11 ciężkich lotniskowców klasy ''Essex''. dwóch ciężkich lotniskowców do działań nocnych, pięciu lekkich lotniskowców klasy ''Independence'', ośmiu lotniskowców eskortowych, ośmiu krążowników liniowych, dwunastu ciężkich krążowników, 61 niszczycieli. Na pokładach lotniskowców bazowały 53 dywizjony lotnicze, liczące 1213 samolotów bojowych. Nad naprawą uszkodzeń maiło czuwać 10 batalionów ''Seabees''(CB- ''Construction Brigades''). V. AC miał oprócz ww jednostek samodzielny baon łączności, samodzielny baon medyczny, szpital ewakuacyjny, samodzielny baon inżynieryjny, skład polowy, dwa baony haubic kal. 155 mm, baon opancerzonych pływających wozów bojowych, cztery baony amfibii, kompanię saperów i 5 oddziałów uzupełnień. Dywizje marines posiadały z 3 pułki piechoty(każdy z trzech baonów), pułk artylerii(4 baony haubic 75 mm/105 mm), baon medyczny, baon logistyczny, baon pancerny, baon saperski i baon zmechanizowany. Przed desantem każda dywizja otrzymała uzupełnienia w liczbie 2500 ludzi, jako zabezpieczenie przed stratami. Swoistym ewenementem było pojawienie się Sił Floty USMC (FMFPac), najwyższego dowództwa USMC, dowodzonego początkowo przez gen. Smitha, zastąpionego później przez Harry'ego Schmidta. Siły USMC liczyły 70 647 żołnierzy marines, a cała siła wynosiła około 250 tys. ludzi. ''Dzień Zero'' nadszedł...

Andriej Własow.

W. Malten ''Tajemnicze bronie'' Czy Fieseler Fi-103...

W Europie byli kamikadze.

Jest cały temat o tym.

Nieważne, której wojnie. Tu nikt za nikogo niczego nie będzie robić. Sam spróbuj, my możemy pomóc.

Aktualnie na tapecie prezent od taty: Herbert Brunegger, ''Kto sieje wiatr...'', wyd. III Przeglądałem w wakacje, teraz mogę sobie całe przeczytać.