Andreas

Która z bitew była najważniejsza dla jej przebiegu? Która zaważyła na losach wojny, która zdecydowała, a może która była największym sukcesem którejś ze stron? Może macie jakieś inne propozycje? Zapraszam do dyskusji.

Zjadłem jedynkę przed wartością. Wydawało mi się, że było 160 dB, ale muszę jeszcze sprawdzić.

Eee, aż tak bym nie przesadzał. Przede wszystkim, jak wspomniał czcigodny Speedy, oddalono gros zagrożeń ówczesnego pola walki: ostrzał z broni maszynowej (początkowo Niemcy mieli amunicję ppanc. do karabinów maszynowych, ale przy wprowadzeniu Mark IV z grubszym o bodaj 4 mm pancerzem, stała się ona nieskuteczna) i odłamki pocisków/granatów. Jedyne, co było groźne, to bezpośrednie trafienie z działa, ale te zdarzały się raczej rzadko (oczywiście, były jednak najgroźniejsze i zniszczyły najwięcej czołgów - łącznie chyba odpowiadały za 60-70 % wszystkich zniszczonych maszyn). A środki przeciwpancerne Niemcy zaczęli wprowadzać dopiero pod koniec 1917 r. w postaci min, później doszedł T-Gewehr i Geballteladung, ale to było stanowczo za mało, by zaszkodzić więcej, niż 10-20 % wszystkich czołgów. Inna rzecz, że hałas był faktycznie potworny (wynosił coś koło 60 dB), do tego gorąc i smród spalin, więc warunkami komfortowymi byśmy tego w ogóle nie nazwali. Chyba dopiero przy którejś wersji Marków oddzielono jakoś ten silnik. Naszła mnie dziwna ochota na kondensowane mleko.

Jak wyglądały walki na tajnym froncie podczas i wojny światowej? Czy przeprowadzany był sabotaż lub dywersja? Kto był ówczesnym superszpiegiem? Jakie było ich przeszkolenie? Kto wiódł prym?

Przetrwała do końca oblężenia, zatopiła japoński niszczyciel - jak dla mnie dość lucky ship. Z mojego artykułu o walkach na Pacyfiku w 1914 r.

Swego czasu i ja naskrobałem coś w temacie Tsingtau, jeśli ktoś będzie zainteresowany, mogę się podzielić. Co do samej bitwy, warta odnotowania jest postać Günthera Plüschowa: Niemcy wykorzystując dwa nieuzbrojone samoloty Taube prowadzili bombardowania za pomocą granatów ręcznych i rozpoznanie. Jeden z nich, pilotowany przez por. Friedricha Müllerskowsky'ego rozbił się w wyniku kraksy. Drugi pilotowany był przez por. Günthera Plüschowa, jednej z najciekawszych postaci obrony, który dorobił się przydomka „Kondor Tsingtau”. Podczas oblężenia udało mu się zestrzelić japoński samolot obserwacyjny za pomocą własnego pistoletu, co było pierwszym zwycięstwem powietrznym w historii. Tuż przed kapitulacją twierdzy Plüschow odleciał na swoim wielokrotnie naprawianym Taube z ostatnimi rozkazami gubernatora i dokumentami twierdzy. Celem było dotarcie do Niemiec. Po przeleceniu ok. 250 km samolot rozbił się na polu ryżowym, wobec czego pilot zdecydował się... iść do Niemiec na piechotę. Dotarł do Daschou, a następnie stamtąd do Nankinu, gdzie – wiedząc, że jest obserwowany – wsiadł w pociąg i odjechał do Szanghaju, gdzie otrzymał dokumenty od córki znajomego dyplomaty, potwierdzające, że jest szwajcarskim oficjelem. Następnie wsiadł na statek i via Nagasaki (!), Honolulu dotarł do San Francisco, a stamtąd do Nowego Jorku w styczniu 1915 r. Tam omal nie został zdemaskowany, ale szczęście znowu mu dopisało i trafił na statek, płynący do Europy. Niestety, zła pogoda zatrzymała go w Gibraltarze, gdzie Brytyjczycy aresztowali go jako niemieckiego szpiega, odkrywając później, kim jest podejrzany. Przewieziono go w maju do Anglii i osadzono w obozie dla jeńców wojennych, skąd oczywiście uciekł, wykorzystując burzę. Scotland Yard wyznaczył nagrodę za jego schwytanie, tymczasem zuchwały lotnik zatrudnił się w londyńskich dokach, gdzie poczuł się na tyle pewnie, że zrobił sobie pamiątkowe zdjęcie. Czas spędzał na czytaniu książek, a nocował w... British Museum. W końcu udało mu się zamustrować na statek, płynący do neutralnej Holandii, a stamtąd przedostał się do Niemiec. Przywitano go jako bohatera. Przeżył wojnę i wydał własne wspomnienia wielokrotnie wydawane w różnych językach. Jest to jedyny niemiecki żołnierz obu wojen, któremu udało się uciec z Wysp Brytyjskich. W zasadzie do końca września oblężenie miało raczej łagodny przebieg, Japończycy odcięli miasto od reszty i przeprowadzili pierwszy szturm bezpośredni 26 września, powstrzymany jednak silnym ogniem artylerii i karabinów maszynowych, zwłaszcza ze wzgórza "Prinz Heinrich", które stało się celem nadrzędnym Japończyków. W nocy, bodaj 26 na 27 września, japońscy saperzy po ciemku, by nie alarmować przebywających na wzgórzu Niemców, wycięli stopnie i wspięli się na linach. Niemcy nie dali się jednak zaskoczyć i przygwoździli Japończyków. Kilka godzin trwał pat i dopiero po okrążeniu niemieckich stanowisk udało się zmusić załogę, żeby się poddała. Kolejne próby szturmu wznowiono dopiero 31 października. Niemcy najwyższym wysiłkiem, zalewając burzą ognia i stali nacierających Japończyków, powstrzymali atak, ale zaczęło im brakować amunicji. Japończycy cofnęli się na tydzień i zaczęli prowadzić ostrzał nękający i budować okopy szturmowe, zbliżając się do niemieckich linii. W nocy z 6 na 7 listopada Japończycy ruszyli do ostatniego ataku. Artyleria położyła wał ogniowy przed nacierającą piechotą, która - mimo wręcz bohaterskiego oporu ze strony Niemców i Austro-Węgrów - przełamała linie obronne. W zaciętej walce na bagnety z niemiecką piechotą morską Japończycy zdobywali reduty miejskie jedna po drugiej, rozbijając cały środkowy odcinek obronny. Na „Iltis Batterie” niemiecki porucznik zagrzewał do walki swoich żołnierzy, wymachując swoją szablą, gdy nagle pojawił się japoński kapitan ze swoim mieczem samurajskim. I wtedy, w przedziwnej walce, rodem z dawnych legend o japońskich samurajach i niemieckich rycerzach, dwóch wrogich oficerów walczyło między swymi żołnierzami. Jednak japońska katana pokonała paradną szablę i niemiecki porucznik poległ, a jego podwładni poddali się. Widząc tę walkę, poddała się także bateria Bismarcka. Wobec utraty kolejnych umocnień, Niemcy zdecydowali się wysadzić ostatnią kanonierkę, szczęśliwy SMS „Jaguar” i poprosili o wstrzymanie ognia. 7 listopada niemieccy i austro-węgierscy żołnierze złożyli broń. Jako ciekawostkę podaję, że po stronie niemieckiej walczyło także 100 chińskich policjantów i ponad 40 członków Korpusu Ochotniczego w Szanghaju, którzy zdezerterowali z bronią tuż po wybuchu wojny.

Witam!Ja chciałem się dowiedzieć możliwie jak najwięcej na temat życia kpt.Wiktora Kalinowskiego.Proszę o odpowiedź.

''31 maja o godzinie 15:20 lekkie siły obu stron natknęły się na siebie nawzajem, chcąc skontrolować neutralny duński parowiec, płynący pomiędzy oboma flotami. Po doniesieniu tego admirałowi Beatty, wyruszył on swoją eskadrą w celu odcięcia niemieckich okrętów od bazy. O godzinie 15:30 Beatty zauważył krążowniki adm. Hippera poruszające się na północny zachód. Hipper wówczas zawrócił w celu zwabienia Beatty'ego w kierunku głównych sił Scheera. O godz. 15:45, kiedy obie eskadry płynęły mniej więcej równolegle, Hipper i Beatty otworzyli ogień z odległości ok. 15 km. Około godz. 16:05 wyleciał w powietrze trafiony brytyjski krążownik liniowy "Indefatigable" (dwóch ludzi ocalało), a o 16:25 taki sam los spotkał krążownik liniowy "Queen Mary" (Beatty miał wówczas powiedziec: coś niedobrego dzieje się dzisiaj z naszymi cholernymi okrętami). Około 16:30, gdy zwiadowca z eskadry Beatty'ego spostrzegł 16 pancerników Scheera, Beatty zdecydował skierowac się na północ, w celu zwabienia niemieckiej floty w kierunku sił adm. Jellicoe i około godz. 16:45 zerwał kontakt z siłami niemieckimi, kończąc pierwszą fazę bitwy. Co dziwne, Beatty nie wysłał żadnej wiadomości do adm. Jellicoe od godziny 16:40 do 18:10, a wiadomośc, którą w końcu wysłał sugerowała, że cała niemiecka flota była aktywna. Jellicoe znalazł się wówczas w niepokojącej pozycji, przeceniając liczebnośc nieprzyjaciela. Potrzebna mu była znajomośc pozycji Niemców aby ocenić, kiedy rozwinąć siły z kolumn do pojedynczej linii. Mógł wybierać rozwinięcie do zachodniej lub wschodniej kolumny. Musiało to być dokonane przed nadciągnięciem Niemców, lecz zbyt wczesne rozwinięcie mogło oznaczać utratę szansy na decydujące starcie. Rozwinięcie na zachód przybliżyłoby jego flotę do sił Scheera, co miało znaczenie, gdyż nadciągał zmierzch, lecz brytyjska flota mogła być wówczas zaskoczona podczas manewrowania. Rozwinięcie na wschód odsuwałoby flotę od Scheera, ale dałoby szansę "postawienia kreski nad T" i okręty Jellicoe miałyby przewagę widząc sylwetki okrętów Scheera na zachodzie. Rozwinięcie zajmowało około 20 minut, podczas gdy floty nadciągały ku sobie ze znaczną prędkością. W końcu Jellicoe zarządził rozwinięcie na wschód o godzinie 18:10. Scheer dostrzegł brytyjską flotę przed sobą około 18:30, w linii w poprzek swojego kursu. Po krótkiej wymianie ognia, wystarczającej jednak do zniszczenia krążownika liniowego HMS "Invincible" pod dowództwem kontradmirała Hood'a , o 18:33 Scheer rozkazał swojej flocie zawrócić o 180 stopni i rozpocząć odwrót. Wśród kłębów dymu i mgły, siłom Scheera udało się oderwac się od nieprzyjaciela. Jellicoe skierował swoje siły na południe i Scheer, zawracając na wschód, ponownie natrafił na Brytyjczyków o 19:15. Scheer wówczas ponownie zawrócił i umknął pod osłoną śmiałych ataków torpedowych jego niszczycieli, gdy zapadły ciemności. Ponieważ bitwa przekształciła się w serie nocnych starć pomiędzy niszczycielami, Jellicoe błędnie przyjął, że główne siły niemieckie będą kierować się do Ems i skierował własne siły na południe. Krótkie zwarcie się z niemieckimi siłami o 20:20 było ostatnim starciem okrętów liniowych. O godz. 02:10 storpedowany przez brytyjskie niszczyciele stary pancernik "Pommern" zatonął z całą załogą, ponadto na skutek uszkodzeń zatonął niemiecki krążownik liniowy "Lützow". Siły zwiadowcze Jellicoe nie zdołały rozpoznać rzeczywistego kursu głównych sił niemieckich na północny zachód i Rafę Horns. Wczesnym rankiem flota Scheera była poza zagrożeniem i kiedy Jellicoe ostatecznie zorientował się w sytuacji o godzinie 4:15, pozostało mu już zawrócic do bazy.'' Źródło: wikipedia, bitwa Jutlandzka No właśnie, co sądzicie o tej bitwie? Czy była potrzebna? Dlaczego jej nie rozstrzygnięto?

Rany, secesjonisto, trochę poniewczasie. Chodziło mi o to, że kolega powoływał się na źródła z okresu PRL, chcąc udowodnić, że w Podgajach zbrodni mieli dokonać Niemcy, a nie Łotysze. Tymczasem w PRL raczej milczano o obecności w jednostkach W-SS obywateli ZSRR, którymi byli Łotysze. Gdzie bym się nie spotkał z Podgajami, to nie ma słowa o tym, że 15. DGren. SS była złożona z Łotyszy. Samej sprawy nie oceniam, bo słyszałem za dużo wątpliwości na ten temat.

Nie ze względu na trudności, ale na fakt, że kuchenka, nazywana M42, była kuchenką przeznaczoną dla oddziałów górskich i specjalnych, z celowo zmniejszonymi gabarytami. Nigdy i nigdzie nie widziałem zdjęcia amerykańskiego żołnierza piechoty z kuchenką M42, nie pojawia się też w regulaminach dla piechoty, za to kuchenka Colemana już owszem. Był to zresztą jeden z powodów, dla których kupiłem M41, a nie M42. http://olive-drab.com/od_soldiers_gear_mountain_cookkit.php

Skład się zmieniał i z reguły była tam wołowina. Bardzo zresztą nielubiana przez żołnierzy.

Nie spotkałem się z takim wynalazkiem. Natomiast faktem jest, że Amerykanie mieli najbardziej urozmaiconą dietę i dostawali praktycznie wszystko, włącznie z indykami na Święta. Przede wszystkim, żołnierze mieli różne posiłki. Kucharze w zasadzie dysponowali wszystkim, czego chcieli i smażona szynka z jajkami sadzonymi, tudzież rosół, lub cokolwiek innego, były na porządku dziennym. W bilansie kalorii Amerykanie bili wszystkich na głowę choćby Niemców, gdzie śniadanie w 1943 r. składało się z bodaj 200 g chleba i 5 g kawy. Problem w tym, że żołnierze nie zawsze mieli dostęp do kuchni polowych i stąd powstały racje żywnościowe, w których - znowu - Amerykanie bili na głowę swoich konkurentów. W racji śniadaniowej znajdowały się: - mięso w puszce - ciastka - baton owsiany - baton owocowy - guma do żucia - kawa rozpuszczalna - dodatki takie jak: cztery papierosy, cukier drewniana łyżeczka, otwieracz do konserw, zapałki, tabletki do oczyszczania wody (te znajdowały się w każdej racji) W racji obiadowej znajdowały się: - puszkowany ser - ciastka - cukierki - guma do żucia - lemoniada w proszku - sól W racji kolacyjnej znajdowały się: - puszkowane mięso - ciastka - bulion w proszku - guma do żucia - kawa rozpuszczalna - papier toaletowy Ponadto były bardzo lubiane racje C, złożone z puszek ''M'' i ''B''. W puszkach M znajdowało się mięso (bardzo bogaty asortyment, zmieniający się w trakcie wojny - od mięsa z warzywami, aż po parówki z fasolą i jajka z ziemniakami, dania te były zresztą chwalone za różnorodność w odróżnieniu od racji K), w puszkach B - dodatki takie, jak ciastka, cukier gronowy, guma do żucia, dżem, papierosy i kawa rozpuszczalna. Każdy żołnierz otrzymywał po trzy puszki każdego typu. Racje były uzupełniane racją D, czyli stugramową, wysokokaloryczną tabliczką czekolady, zrobioną z cukru, śmietanki, tłuszczu kakaowego, mąki owsianej i waniliny. Jadłem toto i smakowało jak brązowe ziemniaki wymieszane z cukrem. Dodam jeszcze, że Amerykanie jako jedni z niewielu mogli jeść swoje racje... na ciepło, bowiem w regulaminach zawarto, że na każdych dwóch żołnierzy powinna przypadać jedna kuchenka (te produkowała firma Coleman). Co do chleba - przed etapem kuchni polowych żołnierzom wydzielano mąkę, by sami wypiekali sobie chleb, a wyglądało to tak. Teraz przez Was zastanawiam się, czy iść do sklepu po drożdże i zrobić coś takiego samemu.

Z tym określeniem ''niezłe'' muszę popolemizować. O ile sama koncepcja wyposażenia, że tak powiem, modułowego, pozwalającego na dowolne dobranie wyposażenie i umieszczenie go w sposób najwygodniejszy na pasie była jak najbardziej trafiona (przypominam, że armie takie, jak niemiecka, ściśle określały, gdzie żołnierz miał mieć chlebak! Konkretnie było to na prawym pośladku), o tyle wykonanie już niekoniecznie. Swego czasu w reko amerykańskim mieliśmy podejrzenie, że przed I WŚ w Ordnance Dept. zasiadł jakiś sabotażysta, który knuł tylko, jak tu uprzykrzyć życie amerykańskim chłopcom na froncie. - plecak M1910 Haversack i jego rozwinięcie, czyli M1928, byłby może ciekawą konstrukcją na letni biwak, a nie na wojnę. Konstrukcja, złożona z dwóch zszytych na krzyż szmat i szelek była mocno niewygodna, a przede wszystkim - niewiele się do niej mieściło. Nie można też było za bardzo czegoś do niego przytroczyć, bo po prostu nie było jak (chyba, że na zbyciu ktoś miał sznurek) Bardzo to inne od brytyjskich Large Packów. Dużą wadą było to, że Haversack był przypięty do pasa - nie można więc było zdjąć plecaka, bez uprzedniego rozpięcia całego wyposażenia. Zresztą sami Amerykanie gardzili tym wynalazkiem i w miarę możliwości zastępowano go czymś innym. - łopatka M1910. Najgłupsza konstrukcja, jaką miałem okazję oglądać i używać. Bardzo niewygodna w użyciu, ciężko i źle się nią kopie, m.in. przez poprzeczny uchwyt na trzonku. Do walki wręcz też się niespecjalnie nadaje. Stąd Amerykanie szybko zaadoptowali składane łopatki M43, znacznie wygodniejsze (można było ją złożyć do połowy i używać jako kilofa, wygodniej się nią kopało, miała też lepszy kształt łyżki). - wadą wyposażenia M10 było to, że jeśli chciało się cokolwiek z niego zdjąć to należało zdjąć pas i położyć go na ziemi, bo haki montażowe nie pozwalały elementu przesunąć. - brak chlebaka. Duża bolączka armii amerykańskiej, cierpiącej na brak podręcznej torby dla żołnierza. W tym celu adoptowano torby na amunicję, czy torby na maski pgaz., ale nie każdy był w stanie je dostać. Ogółem masz dużo racji, Razorze, ale praktyka pokazała, że Amerykanie zdecydowali się na modułowe wyposażenie w stylu marines, czego przykładem są plecaki, szelki i cargo packi M44/M45. Armia 0:1 Marines

Złoty Krzyż Niemiecki dostał w grudniu 1943 r., więc też nie wiem. Nie chcę się spierać, być może faktycznie przesadziłem z liczbą, ale sama baza Bluie West One liczyła ponad 4 tys. żołnierzy. Jeśli masz jakieś lepsze dane, chętnie zobaczę. Kurde, secesjonisto, czemu nie prowadzisz dyskusji, masz znacznie lepsze i dokładniejsze dane ode mnie! Ja bazowałem na paru artykułach, o Grenlandii jest straszliwie ubogo, ale widzę, że Ty masz poważną bazę naukową. A propos, jak już jesteśmy. Jeśli kogoś interesuje temat, to mogę przy okazji polecić film ''Na białym szlaku'' z bodaj 1958 r., główne role obsadzają Niemczyk i Karewicz, a akcja dzieje się właśnie na Grenlandii wiosną 1945 r.

To trochę nie tak. Amerykański żołnierz dostawał jeden hełm - M1 - który składał się z dwóch części: fibrowej wkładki z fasunkiem i stalowego dzwonu. W ramach służby garnizonowej, czy paradnej noszono samą wkładkę, bo była bardzo lekka, natomiast w boju noszono ją oczywiście razem z dzwonem. Nie wiem, jak było z inspekcjami (może to było w USA, ale nie spotkałem się), ale w Europie żołnierzom wydzielano umundurowanie bez problemu, o ile było. Zabawne, że wspomniałeś o chusteczkach do nosa - Amerykanie każdemu żołnierzowi wydzielali dwie.

Gregski już o tym wspomniał, więc troszkę rozwinę. Grenlandia należy bowiem do Ameryki Północnej. Kiedy USA włączyły się do wojny, na Grenlandii wylądowały dziesiątki tysięcy amerykańskich żołnierzy. Nie było to nic dziwnego i nowego - zrobiono to samo na Islandii, a chodziło o zabezpieczenie szlaków transportowych i budowę baz lotniczych, skąd mogły startować samoloty, osłaniające konwoje do Wlk. Brytanii. Zbrojnym, że tak powiem, ramieniem stał się Greenland Patrol, czyli formacja US Coast Guard. Stanowiły ją dwie grupy - South Greenland Patrol, złożony z kutrów USCGC ''Comanche'' i ''Modoc'', holownik USCGC ''Raritan'' i szkuner ''Bowdoin'', zaś drugą była Northeast Greenland Patrol, złożona ze starego szkunera USS ''Bear'' i kutrów USCGC ''North Star'' i ''Northland''. Oba patrole połączono w tzw. Greenland Patrol of the Atlantic Fleet, zwany szumnie Task Force 24.8 Istnienie sił nawodnych było potrzebne, bo już we wrześniu 1941 r. w okolice Grenlandii zawitał norweski statek do połowu fok ''Busko'', który nadawał transmisje pogodowe do Niemiec. Statek został zatrzymany jako pryz. Niecały rok później, w sierpniu 1942 r. podczas eskortowania konwojów z zaopatrzeniem na Grenlandię, uderzyło długie ramię Rzeszy - U-Bootwaffe, zatapiając dwa statki i uszkadzając jeden. U-Booty pojawiały się w tamtym rejonie aż do jesieni 1943 r., kiedy założono wreszcie bazy lotnicze. Zresztą po ataku U-223 w lutym 1943 r., doszło do tragicznego wypadku, kiedy 675 ludzi z SS ''Dorchester'' zmarło w wyniku hipotermii, bądź utonęło, uratowano zaledwie 229. Była to bodaj największa katastrofa transportowca z amerykańskimi żołnierzami podczas II WŚ. Stąd też znani są też słynni ''Czterej Kapelani'' - armijni przedstawiciele czterech kościołów, którzy oddali swoje kamizelki ratunkowe, by ratować innych, sami zmarli w wodzie. Szary wilk, Kaleu Karl-Jürg Wächter otrzymał za ten atak Krzyż Żelazny I klasy. Jak było na lądzie zatem? Długi czas raczej nudno, patrolami zajmował się tzw. Sledge Patrol. Niemcy ustanowili na wschodnim wybrzeżu wyspy cztery stacje. Wiosną 1943 r. wykryto dwie z nich, ale Niemcy zdołali się zwinąć, zanim podjęto jakieś działania. Stacja Holzauge, licząca 19 ludzi, dowodzona przez ppor. Hermanna Rittera, została wykryta 11 marca na Sabine Island, ale Niemcy byli czujni i zaczęli ścigać napastników, którzy musieli się wycofać, porzucając m.in. swoje psie zaprzęgi. Uciekli na wyspę Clavering, gdzie poinformowali zdziwionego Iba Poulsena, dowódcę formacji, o wykryciu niemieckiej stacji. Poulsen zaczął gorączkowo depeszować z prośbą o przyznanie broni i pytając o rozkazy. W odpowiedzi, gubernator Grenlandii utworzył ''armię grenlandzką'' i Poulsena mianował jej dowódcą. Ale Niemcy nie byli w ciemię bici i 25 marca zaatakowali wyspę Clavering, zajmując stację i paląc ją do ziemi. Nikomu krzywda się nie stała, ale Sledge Patrol został zmuszony do marszu bez jedzenia, sań i nart aż na Elle Island. Kiedy jeden patrol próbował wrócić, wpadł w zasadzkę niemiecką, która zabiła jego dowódcę, kaprala Eliego Knudsena, a resztę wzięli do niewoli. Jednak jeden z jeńców zdołał uciec i porwać Rittera, a następnie doprowadzić go do bazy amerykańskiej. W maju bombowce zaatakowały bazę, a na miejsce wylądował oddział Coast Guard. Jednak zdziwienie Amerykanów było wielkie, bo na miejscu nie było nikogo - cała załoga stacji została ewakuowana przez łódź latającą Do-26. Trawler, którym przybyli na miejsce, został porąbany siekierami i zatonął, kiedy stopniał lód. Później doszło do kolejnych walk, w których poległo dwóch Grenlandczyków, a czterech dalszych zostało rannych. Stacja Edelweiss I został wykryta jeszcze przed założeniem, kiedy płynący na Grenlandię kuter ''Kehdingen'' z załogą stacji, został wykryty przez okręt USCGC ''Northland''. Eskortujący kuter U-703 odpalił dwie torpedy, lecz obie chybiły, wobec czego U-Boot zanurzył się, a ''Kehdingen'' wyrzucił się na brzeg. Ostatnią stację, Edelweiss II, zlikwidowano w październiku 1944 r., tuż po tym jak na lodołamaczu ''Externsteine'' przybyła na wyspę Lille Koldeway. Wylądowało wówczas 200 żołnierzy USCGC, a ''Externsteine'' został przejęty i pływał aż do 1951 r. W czasie obu operacji latem-jesienią 1944 wzięto do niewoli 60 Niemców.

I masz rację, i jej nie masz. Mało kto sobie zdaje z tego sprawę, ale armia amerykańska miała największy wachlarz umundurowania dla swoich żołnierzy z formacji. Samych rodzajów parek zimowych mieli siedemnaście (!) różnych typów - dla każdej formacji odpowiednia. Żaden żołnierz w żadnej armii nie otrzymywał ''na głowę'' tylu mundurów, co u Amerykanów. U żołnierzy wojsk lądowych można wyróżnić cztery klasy umundurowania: 1) mundur wyjściowy A-class 2) mundur garnizonowy B-class 3) mundur garnizonowy letni khaki C-class 4) mundur roboczy drelichowy D-class Dodatkowo wydzielano mundury polowe. Już nie wspominam o umundurowaniu specjalistycznym dla marynarzy w postaci grubych płaszczy ''pokładowych'' i nieprzemakalnych kombinezonów, czy ocieplanych mundurów lotniczych. Tyle w teorii. W praktyce... było różnie. Amerykanie bardzo opóźniali się z wprowadzeniem unowocześnionego umundurowania polowego, bardzo brakowało mundurów zimowych (zwłaszcza płaszczy i filcowych/gumowych kaloszy), a to, co przychodziło, było rozkradane na tyłach przez zaopatrzeniowców. W efekcie zimą 1944-45 łatwiej było spotkać regulaminowo odzianego w zimowe sorty sztabowca, niż frontowego żołnierza. A ci musieli sobie radzić, jak mogli - nosząc po dwie koszule albo swetry, czy nawet zbierać rzeczy cywilne. Było to raczej smutne, bo dziesiątki tysięcy amerykańskich żołnierzy cierpiało w wyniku odmrożeń, tygodniami marznąc w przemoczonych butach. Tymczasem grubi sierżanci z Ordnance Dept. sprzedawali mające trafić na front rzeczy. Problem był tak poważny (a Armia nieprzygotowana), że sięgnięto do magazynów na Alasce (!) żeby wydać niewykorzystane mundury z kampanii aleuckiej.

Jest mi wstyd za samego siebie sprzed dziewięciu lat. Niech dla potomności pozostanie ten post, że zawsze trzeba się uczyć i kształcić. Nie zgodzę się. Włosi byli wyposażeni w kiepski sprzęt, będący znacznie w tyle, za konstrukcjami brytyjskimi, czy niemieckimi. Wynikało to z tego, że armię uzbrajali własnym sumptem, w odróżnieniu od rumuńskich, czy fińskich ''złomiarzy". A że niezbyt im wychodziła produkcja broni... Włosi wojnę prowadzili z przerwami dziesięć lat, bijąc się od Ładogi po Róg Afryki, od Guadalajary po Stalingrad. Wielokrotnie dawali przykład swojej odwagi i waleczności - czy to pod El-Alamein, czy pod Nikołajewką, czy wreszcie pod Kasserine. Włochy były sojusznikiem, który bardzo chciał dorównać niemieckiemu sprzymierzeńcowi, i który bił się bardzo odważnie, mimo wielkiej dysproporcji w sprzęcie. Co do Grecji - w grudniu 1940 r. Niemcy wizytowali front w Epirze i ustalili, że nie będą ingerować. Grecja i tak wojnę by przegrała w 1941 r., a niemiecka interwencja była spowodowana zamachem stanu w Jugosławii, a nie włoskimi niepowodzeniami w Grecji. Po kilkuletnim namyśle wybieram Bułgarię. Najgorszy, najbardziej bezużyteczny sojusznik, jakiego świat widział, w dodatku z ubogą armią i całkowicie uzależniony od Niemiec, jeśli chodzi o sprzęt. Zerowe zaangażowanie w wojnę, odwaga w walce z bezbronnymi i ich brutalne mordowanie, oraz błyskawiczna zmiana stron, kiedy zrobiło się gorąco.

Czy podczas I wojny istniała broń ręczna przeciwpancerna? Tak! Niemcy stworzyli karabin nazwany Tank Abwehr Gewehr mający 1, 68 m i ważący 17,3kg. Mógł on przebic pancerz 20 mm z odległości 100 m, kaliber 13,2 mm. Czy znacie inne przykłady ręcznej broni ppanc? Czy znacie przypadki zastosowania? P.S. Prosiłbym też o zdjęcia

Nie ma chyba osoby na tym Forum, która czytając Wańkowicza, nie spostrzegła wzmianki o polskich snajperach pod Monte Cassino. Podstawowym i jedynym chyba karabinem snajperskim na Zachodzie był karabin Lee-Enfield Mk. I No. 4(T) z lunetą No. 32 Mk. I kaliber .303(karabiny SMLE w wersji snajperskiej do 1944r. wypadły). Broń bardzo lubiana, oto jak wspominał ją pewien polski snajper: ''Zdobył w ten sposób pięknego, bardzo celnego Lee-Enfielda[...]. Amunicji do tej broni miał mało, cenił ją bardzo. Przeziernikowy, sportowy celownik pozwalał na precyzyjne strzały nawet bez optyki. Broń była dopieszczona w każdym szczególe, a o to w wojennych czasach nie było przecież łatwo. Wyprodukowana w Kanadzie, w fabryce Long Branch, zachwycała jakością i finzeją rozwiązań, zwłaszcza kulturą pracy bezpiecznika.'' Martin Pegler, autor ksiązki ''Historia snajperstwa wojskowego dodaje'': ''Solidnie skonstruowany i starannie wykonany, przez wielu jest uważany za najlepszy karabin wyborowy II WŚ.'' Jeśli i na Wschodzie istnieli polscy snajperzy, to ich bronią musiały być karabiny Mosin-Nagant MN-91/30 z lunetą o trzyipółkrotnym powiększeniu PU oraz karabiny SWT-40 z identycznym celownikiem[celowniki PEM oraz PE do 1943r. wypadły z użycia). Oto wspomnienia tego samego snajpera o AWS-36: ''Ustępował celnością długiemu Mosinowi, a to mógł z niej szybko i bez przeładowywania oddać 15 strzałów. [...] Pierwszy z pocisków, wystrzelony z zimnej lufy, nie był zbyt precyzyjny, odskakiwał bowiem na 10-15 cm i to już z odl. 100 m. [...] AWS bił celnie do dystansu najwyżej 400 m [...]. Wymagał regularnego smarowania i dużej dbałości, także o amunicję. Mosin strzelał celnie nawet z nabojów słabej, wojennej jakości, karabin Simonowa od razu się zacinał. Był jak ładna dziewczyna, o którą trzeba ciągle dbać i zabiegać o jej względy.'' Tak Mosina z lunetą PU wspomina sierż. John Travis z Wietnamu: ''Stary Mosin był wojenną zdobycz, którą zabrał do Stanów. Broń była toporna i niewdzięczna, ale celna i odporna na mechaniczne uszkodzenia. Ustępowała Winchesterowi m. 70 pod względem wszystkich możliwych parametrów.'' Moje podstawowe pytanie brzmi: czy istnieli polscy snajperzy w LWP? Jakie sukcesy osiągnęli snajperzy i z PSZ i z WP? Czy zachowały się jakieś opisy ich walk[pomijając opis M. Czerwińskiego-'Snajperzy wczoraj i dziś', ostatni opis 'Złote doxy']? A może wspomnienia ich przeciwników? A może też zdjęcia? A jakie były taktyki ich walki? Wiadomo nie od dziś, każdy kraj to obyczaj i inaczej walczyli snajperzy z każdego kraju. Zapraszam do dyskusji.

Chyba każdy, kto choć trochę interesuje się II wojną światopwą, zna ten film. Bodajże jeden z najlepszych filmów z udziałem króla komików Charliego Chaplina. Na ekranach kin pokazał się w październiku 1940r., gdy bomby spadały jeszcze na Londyn. Film dotyczy Niemiec, a postać dyktatora nieistniejącego państwa, Tomanii(czyli Germanii), Adenoida Hynkela jest zobrazowaniem postaci Adolfa Hitlera(nawet podobnie brzmią nazwiska), większość szczegółów jest niemalże proroczych(np. momenty gdy Hynkela ogarnia szał i rozpacz oraz pawie szaleństwo, są niemal nie do odróznienia od sytuacji z roku 1945), Śmieciak-to Goebbels, opasły marszałek Herring to Goering, a Benzino Napaloni-Benito Mussolini. Przy czym Napaloni jest kompletnym przeciwieństwem Mussoliniego-jako typowa twarda osobowość, która góruje nad zawstydzonym Hynkelem. Po wojnie, gdy wyszła na jaw prawda o obozach koncentracyjnych, Chaplin powiedział, ze gdyby wiedział o tym co się działo, nie nakręciłby tej komedii. A jakie były reakcje w Niemczech i innych krajach? Podobno Hitler obejrzał ''Dyktatora''. I się śmiał. A może wiecie coś więcej? Jak na niego Niemcy zareagowali? Co mówil o swoim angielskim sobowtórze i jego dziele? Co sądzicie o tym filmie? Czy mógłby nieco zmienić losy wojny i świata?

Witam! No właśnie, co sądzicie o snajperach podczas I wś? Czy wyciagnieto odpowiednie wnioski po I wojnie? Która armia miała najlepszych snajperów? Jaki snajper miał najwięcej wrogów ''na liczniku''? Jak broń była dla snajpera najlepsza?

Czy Polska posiadala przed wojną swoich snajperów? Jesli tak, to czy wzięli oni udział w walkach? Jakimi karabinami dysponowali. Według wykazu, na styczeń 1937r. w magazynach było około 347 lunet, w rok później 116, z czego 110 znajdowalo się w Głównej Składnicy Broni nr 1.

Spotkałem się z opinią, że wojna w Afryce była nie tylko drugo-, ale nawet trzeciorzędnym teatrem działań wojennych, na którym Niemcom nie chodziło o realne zwycięstwo, ale o maksymalne przedłużanie walk i odciąganie sił alianckich od Europy do czasu aż Rzeszy uda się pokonać ZSRR. Jeśli jest to prawda, to zadanie wykonano znakomicie. Za taką hipotezą przemawia fakt o zaangażowaniu relatywnie niewielkich sił (DAK w końcu początkowo liczył raptem dwie dywizje).

Słynna ''Czerwona Zjawa'', postac w czerwonym Fokkerze Dr. I lub Albatrosie. ''Czerwony Baron'', ''Czerwony Diabeł'', słynny Manfred von Richthofen. Młody, bo urodził się 2. maja 1892r. , a zginął 21. kwietnia 1918 roku. Jego rodzinnym miastem był w Borku, wówczas Kleinburg, obecnie dzielnica Wrocławia. Wstąpił do 1. pułku ułanów, lecz szybko zmienil swoją służbę na lotnictwo. We wrześniu 1915r. zestrzelił jako strzelec pokładowy w jednostce Feldfliegerabteilung 69 pierwszy bombowiec Farman, nie uznane, ponieważ samolot spadł za liniami wroga. Przeniósł się jako pilot do pułku Jagdstaffel 2 Oswada Boelckego 1. września 1916r. Odtąd zaczyna się jego słynna kariera. Do 21. kwietnia 1918r.zestrzelił około 80 samolotów oficjalnie, nieoficjalnie- ponad 100.W lutym 1917r. przeniósł się do Jasta 11. Słynny ''Czerwony Baron'' był niepokonany. Ani jednej walki nie przegrał, zestrzeliwując kolejnych asów brytyjskich i francuskich. Ambicją E. Rickenbackera i R. Foncka było ambicją zmierzenie się z nim. Do czasu 21. kwietnia 1918r. został zestrzelony przez szeregowego Snowy'ego Evansa z australijskiej baterii kaemów, podczas ataku na brytyjskiego Camela porucznika z Kanady, Wilfrida Maya i ucieczki przed kapitanem Arthurem Brownem. Do dziś nie zachowało się żadne zdjęcie Evansa, niieznany jest jego wygląd. Oficjalnie zestrelił go Arthur Brown. Podczas pogrzebu Brytyjczycy oddali salwę honorową, Niemcy zrzucili kilka wieńców. Jego śmierc dla Niemców oznaczała klęskę narodową. Jak oceniacie sławetnego ''Diabła''? Dlaczego zginą?Czy tożsamośc szer. Evansa zostanie ujawniona?Czy Richthofen, gdyby przeżył, brałby udział w II wojnie swiatowej?Ile mialby zestrzeleń do końca I wojny?