adamhistoryk

O początkach biblioteki po deportację do Petersburga - "Biblioteka Publiczna Załuskich i jej twórcy" Piotr Bańkowski.

Z tego wynika, że Julian Krzyżanowski co do roku wydania pomylił się o rok.

1598 to może być rok wydania pierwszego tomu. Czeski poeta - jak wyżej z Krzyżanowskiego. Oj, niechcący nowy temat się wyłonił.

Krzyżanowski wylicza: "Do Pawła", "Na pieszczone ziemiany", "Na gospodarza", "O doktorze Hiszpanie", "Nagrobek opiłej babie", ale mówi że przekład z Kochanowskiego podpisany przez Paprockiego jego nazwiskiem obejmuje 89 fraszek i fragment Muzy. Przepraszam, że namieszałem. To nie moja epoka, ale pamiętałem, że Krzyżanowski pisał o Bartoszu Paprockim, tak i chciałem o tym napisać.

Pochodzenie Bartosza Paprockiego - zgoda był Polakiem. Rok wydania Krotochvili - 1598 pochodzi od Juliana Krzyżanowskiego ("Poeta Czarnoleski"). Krzyżanowski przyznaje że nie widział oryginału Krotochvili - zna ten zbiór z opowieści Cenka Zibrta, który to umieścił owe przekłady/przeróbki w "Rady a prava starodavnych pijanskich cechu a druzestev kratochvilnych v zemich ceskych", 1908.

Do Jarpena: Bartosz Paprocki, czeski poeta, ogłosił w 1598 ZBIÓR Nove Krotochvile. Ponad połowa utworów to przekłady z Jana Kochanowskiego. Z tym że Paprocki podpisał je swoim nazwiskiem. Pisze o tym Julian Krzyżanowski w "Poecie Czarnoleskim". Z tego wynika że Czesi znali Kochanowskiego, choć nie zdawali sobie z tego sprawy!

Bartosz Paprocki, czeski poeta, ogłosił w 1598 zbiór Nove Krotochvile. Ponad połowa utworów to przekłady z Jana Kochanowskiego. Z tym że Paprocki podpisał je swoim nazwiskiem. Pisze o tym Julian Krzyżanowski w "Poecie Czarnoleskim". To według mnie plagiat.

Poszukaj w tym materiale: Stanisław Herbst Encyklopedia Warszawy, Warszawa 1975; Stanisław Łoza, Architekci i budowniczowie w Polsce, Warszawa 1954 Małgorzata Omilanowska, Architekt Stefan Szyller 1857–1933, Warszawa 2008

Taka ciekawostka: Dom Spotkań z Historią ( Karowa 20) zorganizował spotkanie z neonami ( 11.02.2015) Były prezentowane filmy: „Kino, kawa i Warszawa” – „Neonowa krowa” (anim., 1987, 7’); „Neon” (dok. 2014, 52’), reż. Eric Bednarski; „Neonowiec” (dok. 2009, 7’), reż. Anna Brzezińska. "Neonowa krowa" i "Neonowiec"- można obejrzeć na youtubie, "Neon" na vimeo.com.

To nie moja epoka - ale tak na mój chłopski rozum, to władcy elekcyjni powinni być zauważeni przez Europę. Choć to już schyłek XVI wieku ( 1571 rok), to jednak zalicza się do tego tematu i pierwsza wolna elekcja w Polce powinna wzbudzić zaciekawienie. A czy ostatni Jagiellonowie nie byli znani poza granicami Polski? Przedostatni miał żonę Włoszkę.

Można polecić książki Jerzego S. Majewskiego ( varsavianista!) z cyklu "Warszawa Nieodbudowana"

Jest taka świetna amerykańska pisarka Joyce Carol Oates. Wielokrotnie obiła mi się o uszy jej fascynacja boksem, choćby tytuł "On boxing" - nie wiem czy już przełożony na polski. Z tego co się zorientowałem jednak nie jest to powieść, tylko eseistyczna próba opowiedzenia o boksie. Ale chyba warto sięgnąć.

Rekordzistką pod względem ilości „zdobiących” ją reklam w międzywojennej Warszawie była kamienica przy ulicy Marszałkowskiej 105. Trzypiętrowy budynek sąsiadował bezpośrednio z terenem dworca Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Wyjście z peronów skierowane było wprost na jedną z jego ścian szczytowych. Pozbawiony architektonicznych podziałów czy otworów okiennych, gładki mur był jednym z pierwszych miejsc, na które trafiał wzrok przyjeżdżających do Warszawy. Wykorzystali to sprytni reklamodawcy zamalowując ścianę muralami. Zdarzało się, że w jednym czasie widniało na niej obok siebie nawet kilkanaście reklam znanych przedwojennych marek takich jak "Sokół", "Świece Polo", „Czekolada J. Domański” czy K.K.O. Mur wieńczył neon "Liqueurs Mikolasch". / cytat za blog "Warszawa w budowie", artykuł "Outdoor sprzed stu lat"/

W 2009 roku GUS wydał publikacje "Ludność i powierzchnia Warszawy w latach 1921 - 2008" ( opracowanie Barbara Czerwińska - Jędrusiak).Na przykład z tabelki Stan ludności Warszawy wynika, że w 1931 roku było 1171,9 tys. Warszawiaków. Z innej tabelki (urodzenia i zgony) wynika, iż w 1938 roku było żywych urodzeń 18723, a zgonów 13783. Polecam tą publikację - jest dostępna on-line.

A że temat czasowo nie ma ograniczeń - można zadać pytanie: a co się działo z warszawskimi neonami w czasie II Wojny Światowej? Na te pytanie znajdujemy odpowiedz na culture.pl, w artykule Agnieszki Sural ("Warszawskie neony") czytamy:"II wojną światową przetrwało zaledwie kilka warszawskich neonów – "K.K.O. m. st. Warszawy – Centr. Traugutta – Oszczędności – Lokaty – POŻYCZKI" na kopule kamienicy obok Hotelu Polonia w alejach Jerozolimskich (po 1952 roku przekształcony w napis "P.K.O. – Oszczędzaj w P.K.O.") oraz neony kin "Femina" i "Atlantic". A może ktoś wie więcej na temat wojennych losów warszawskich neonów?

Przeglądałem fotki na NAC.

Rekomenduję album fotografii "Warszawa lata 50." - ciekawostką jest to, że autorką przedmowy jest aktorka Krystyna Sienkiewicz. Poza tym można przejrzeć "Warszawa lata 40", także album fotograficzny z przedmową Danuty Szaflarskiej. Można tutaj zauważyć, iż wszystkie fotografie z obu albumów są w posiadaniu NAC. Informacje o albumach zaczerpnąłem z dzieje.pl Na dzieje.pl można również zobaczyć fotki Warszawy z 1945 roku. Wystarczy w wyszukiwarce wpisać powojenna Warszawa lub podobne hasło.

Jako laik się zapytam - czy historia Tolka Szczepaniaka ( film "Bokser" z Danielem Olbrychskim) oparta jest na faktach?

Warszawa ( najprostszy przykład): po 1943,44 "wyemigrowała" - z różnych przyczyn, ale niezależnych od niej samej - prawie cała ludność Warszawy. Mówiąc "prawie" mam na myśli "robinsonów" takich jak Szpilman. ( jest oddzielny temat). Na przykład żydowska część mieszkańców straciła wszystko, wraz z życiem, niewielu się uratowało. Aryjska część ludności podobnie. A budynki? Majątki? A teraz weżmy inny przykład - można się zastanowić jaki wpływ miała rzeka Potomak na rozwój Waszyngtonu, zauważmy na demograficzny wzrost ludności ...

Można też prześledzić historię Domu Katolickiego im. Piusa XI. Z inicjatywą budowy dużego Domu Katolickiego wyszedł w końcu lat 20. XX w. kardynał Aleksander Kakowski, arcybiskup metropolita warszawski. Na projekt budynku w 1930 r. kuria metropolitalna zorganizowała konkurs architektoniczny. Kolejny w 1932 r. miał wyłonić ostateczny kształt wielkiej sali konferencyjnej. ZWYCIĘZCĄ okazał się Stefan Szyller, który w ciągu 40 lat zbudował w Polsce dziesiątki kościołów. Uczestniczył też w restauracji wielu zabytkowych świątyń. Jego najbardziej spektakularną realizacją sakralną była odbudowa w latach 1901-1905 wieży jasnogórskiej, która zawaliła się. Jej dzisiejszy kształt znany z milionów zdjęć i migawek filmowych jest właśnie dziełem Szyllera. Szczególnie interesująca była sala odczytowa. Ma żelbetową konstrukcję i dwie kondygnacje galerii. Na widowni mogło się pomieścić aż 2 tys. osób. Salę, podobnie jak elewacje, ozdobiły dekoracje rzeźbiarskie. Jak pisze Małgorzata Omilanowska w książce o Szyllerze, na wybrzuszonych parapetach galerii znalazły się płaskorzeźby "momentów z dziejów odrodzonej ojczyzny". Kolejna płaskorzeźba księży wskazujących drogę młodzieńcom ujmowała główne wejście do budynku. Ich autorem był Wojciech Durka. Dwie rzeźby wyobrażające papieża Piusa IX i kardynała Kakowskiego flankowały z kolei arkadę głównej sceny sali odczytowej.Sala niedługo po otwarciu pełniła m.in. rolę katolickiego kina Roma. W tym budynku ( ul. Nowogrodzka przy ul. świętej Barbary) mieści się teraz Teatr Muzyczny Roma. Odpowiednie fotki na NAC.

Można też prześledzić historię Domu Katolickiego im. Piusa XI. Z inicjatywą budowy dużego Domu Katolickiego wyszedł w końcu lat 20. XX w. kardynał Aleksander Kakowski, arcybiskup metropolita warszawski. Na projekt budynku w 1930 r. kuria metropolitalna zorganizowała konkurs architektoniczny. Kolejny w 1932 r. miał wyłonić ostateczny kształt wielkiej sali konferencyjnej. ZWYCIĘZCĄ okazał się Stefan Szyller, który w ciągu 40 lat zbudował w Polsce dziesiątki kościołów. Uczestniczył też w restauracji wielu zabytkowych świątyń. Jego najbardziej spektakularną realizacją sakralną była odbudowa w latach 1901-1905 wieży jasnogórskiej, która zawaliła się. Jej dzisiejszy kształt znany z milionów zdjęć i migawek filmowych jest właśnie dziełem Szyllera. Szczególnie interesująca była sala odczytowa. Ma żelbetową konstrukcję i dwie kondygnacje galerii. Na widowni mogło się pomieścić aż 2 tys. osób. Salę, podobnie jak elewacje, ozdobiły dekoracje rzeźbiarskie. Jak pisze Małgorzata Omilanowska w książce o Szyllerze, na wybrzuszonych parapetach galerii znalazły się płaskorzeźby "momentów z dziejów odrodzonej ojczyzny". Kolejna płaskorzeźba księży wskazujących drogę młodzieńcom ujmowała główne wejście do budynku. Ich autorem był Wojciech Durka. Dwie rzeźby wyobrażające papieża Piusa IX i kardynała Kakowskiego flankowały z kolei arkadę głównej sceny sali odczytowej.Sala niedługo po otwarciu pełniła m.in. rolę katolickiego kina Roma. / żródło wiedzy - Jerzy S. Majewski "Historia teatru. Fakty i ciekawostki"/ W tym budynku ( ul. Nowogrodzka przy ul. świętej Barbary) mieści się teraz Teatr Muzyczny Roma. Odpowiednie fotki na NAC.

Polecam album Jarosława Zielińskiego "Przedwojenne śródmieście Warszawy. Najpiękniejsze fotografie"

Czy Atlant i Atlas to są synonimy? Atlant mi się kojarzy z Atlantą.

Maria Juszkiewiczowa w "Czarodziejskim imbryczek" ( zbiór baśni i legend japońskich) w tytułowym opowiadaniu pisze o imbryku który zamienia się w borsuka. Śpiewa i tańczy, dzięki czemu właściciel imbryka staje się bogaty. Z tego opowiadania wynika że w Japonii postrzegano borsuka przyjażnie.

Istnieje film złożony z przedwojennych kronik - "Dzieje Warszawy 1920-1939" - podtytuł "Otwarcie lotniska na Okęciu( znalazłem go na youtube, a z logo wynika że był publikowany w paśmie regionalnym ). Nie daje linka bo a nuż przestanie działać. Widać Okęcie, modę ówczesną, budynki, mosty. Ciekawy, merytoryczny komentarz.