Kampania 1814

[bavarsky]

Napoleon zamierzał utworzyć w każdym z pułków gwardii trzecie baony, zaciągając do starej gwardii rekruta z linii, a do młodej wybór poprzez selekcję napływającego do zakładów pułkowych.

Ponadto każda dywizja miała dysponować dwoma bateriami pieszymi, podczas gdy cztery ciężkie baterie stanowiły odwód. Artyleria konna gwardii obejmowała sześć baterii. Łącznie dawało to liczbę 196 dział.

Wszystkie dywizje miały dodatkowo służby pomocnicze jak: inżynierzy, tabory, ambulanse.

Krótkie biogramy pułków gwardii za kampanię 1814 roku [w trakcie tworzenia]:

1. Regiment de grenadiers a pied de la Garde

Kampania 1814 kosztowała pułk stratę 9 oficerów zabitych i rannych, grenadierzy brali udział we wszystkich działaniach w których osobiście dowodził Cesarz. Nadto doliczyć trzeba że wydzielony odział z tegoż pułku brał udział w obronie Paryża.

2. Regiment de grenadiers a pied de la Garde

Podobnie jak 1. Pułk grenadierów gwardii odbył całą kampanię przy Cesarzu, również walcząc w obronie Paryża. Po traktacie w Fontainbleau został ten regiment połączony z 1. Pułkiem, a jego żołnierze powcielani do każdego z czterech batalionów nowo sformowanego Corps royal des grenadiers de France.

1. Regiment de chasseurs a pied de la Garde

W kampanii regiment towarzyszył Napoleonowi we wszystkich marszach jak i bitwach, walcząc pod Laon, Craonne i Arcis-sur-Aube. Zakładowe kompanie tegoż regimentu walczyły nadto w obronie Paryża. Po pierwszej abdykacji pożegnał Napoleona, gdy ten 20 kwietnia przejeżdżał przez Montargis w drodze na Elbę. Trzystu żołnierzy z tegoż pułku poszło do baonu gwardii na Elbie, reszta weszła w skład stworzonego przez Ludwika XVIII Corps royal des chasseurs a pied de France. Miejscem postoju tych starych wiarusów były Metz i Nancy.

2. Regiment de chasseurs a pied de la Garde

W kampanii 1814, walczył od początku, tracąc w różnych mniejszych starciach 3 oficerów, a pod Montmirail zabitego dowódcę płk. Malleta i 6 oficerów rannych, w bitwie pod Craonne 5 oficerów rannych, Arcis-sur-Aube 3 oficerów rannych. Pułk brał również udział w obronie Paryża.

Po pierwszej abdykacji pułk został włączony [podobnie jak 1.] do Corps royal des chasseurs a pied de France.

Edytowane 19 Marzec 2009 przez bavarsky

[amon]

Prócz poważnych tematów dotyczących kampanii roku 14 muszą być " poważne " inaczej :wink: Weźmy pod uwagę miasto Brienne le Chateau . Jest tam szkoła w której uczył się nasz Buonaparte w młodych latach , jest to też miejsce styczniowej bitwy w której tenże odniósł wiktorię w kampanii roku 1814 . Niby zwykła bitewka , krwawa niezmiernie a ile mogło się zmienić gdyby ....... Blucher wpadł w ręce Francuzów . A tak niewiele brakowało żeby, ten mierny w istocie dowódca , skończył tak jak miernoty kres swój znajdować powinny . Niestety tak się nie stało Zdrajca , emigrant , w osobie płk. Besancona wyprowadził tego Szklanego Słonia z pewnej niewoli. Mówi się trudno.

Inną sprawą jest , że w przypadku Brienne zamknęła się klamra czasowa Napoleona . Tu się uczył , tu wygrał , kto mógł wcześniej przypuścić , że były uczeń tu powróci i tak namiesza???

Edytowane 25 Marzec 2009 przez amon

[harry]

Pragnąłbym by dyskusja tyczyła głównie zagadnień natury operacyjnych/strategicznych niż taktycznych.

Zapraszam wszystkich pasjonatów Sztuki Wojennej, na najwyższym poziomie.

Zaczęło się ciekawie i co ? Zdechło ? Próbowałem w sobie wykrzesać entuzjazm dla talentów Napka i jakoś nie widzę geniuszu. Bo w zakresie strategicznym to była zwykła katastrofa!

Po pierwsze: przegrana kampania doprowadziła do upadku Cesarstwa.

Po drugie: rozproszenie sił doprowadziło do bezsensownego wytracania sił na wszelkich możliwych polach bitew (brak umiejętności stosowania ekonomii sił).

Po trzecie: strategia gaszenia pożarów to brak strategii.

Po czwarte: (wynikające z drugiego i trzeciego), zamiast zająć się wyeliminowaniem chociaż jednego uczestnika koalicji, Napek próbował bić wszystkich i nikogo.

Po piąte: (a to już zbrodnia), kiedy pojawiła się szansa na rozmowy pokojowe, nadęty bufon, pańskim gestem je odrzucił.

ile mogło się zmienić gdyby ....... Blucher wpadł w ręce Francuzów . A tak niewiele brakowało żeby, ten mierny w istocie dowódca , skończył tak jak miernoty kres swój znajdować powinny

Jeśli Blucher był tam miernym dowódcą, to nic by nie zmieniło, a jak by coś zmieniło, to nie był chyba miernym ? Prawda jest taka że zmieniło by niewiele. Ale z zupełnie innych względów.

Mierni dowódcy powinni kończyć na wyspie św. Heleny.

[bavarsky]

Zaczęło się ciekawie i co ? Zdechło ? Próbowałem w sobie wykrzesać entuzjazm dla talentów Napka i jakoś nie widzę geniuszu. Bo w zakresie strategicznym to była zwykła katastrofa!

Cofam wypowiedziane słowa. Znaczy, dyskusja może się toczyć wedle wszystkich aspektów jakie tyczą się kampanii 1814 roku.

Z racji braku czasu i chęci, raczej nie będę prowadził większych polemik w tym czy innym temacie.

Pozdrawiam

[bavarsky]

Witajcie!

http://img02.picoodle.com/img/img02/3/3/19..._5m_ab12a33.jpg

Główne drogi prowadzące do Paryża, z których korpusy Koalicji musiały skorzystać podczas inwazji na Francję, przedstawiono w załączonym powyżej linku.

Jest to pięć głównych dróg, mających relację Ren - Paryż [poza piątą]:

1)Koblenz-Trier-Luxembourg-Reims-Paris, długość drogi około 418 km, na jej trasie osłaniają ją twierdze: Luxembourg, Meuse,

2)Mainz-Kreuznach-Saarlouis-Metz-Verdun-Chalons en Champagne-Paris, około 483 km, główna twierdza Mainz, najsilniejsza ze wszystkich, zajmowana w owym czasie przez większość Francuskich żołnierzy, w następnych etapach owej drogi znajdują się kolejno: wielka twierdza w Metz na rzece Moselle, małe fortyfikacje w Verdun na rzece Meuse, oraz obwarowane miasto Chalons en Champagne

3)Mannheim-Kaiserslautern-Saarbrucken-Nancy-Toul-Vitry le Francois-Sezanne-Paris, około 475 km

4)Basel-Belfort-Vesoul-Langres-Bar sur Aube-Troyes-Nogent sur Seine-Paris, około 459 km, służyła Armii Czeskiej Schwarzenberg'a jako główna linia operacji, główne fortyfikacje na owej drodze znajdowały się w Belefort i Vesoul, reszta miejscowości praktycznie do Nogent sur Seine [czyli nad rzeką Seine] była obwarowana.

5)Neuchatel-Pontarlier-Dole-Dijon-Joigny-Sens-Melun, około 386 km. Koalicjanci po zajęciu Szwajcarii, mogli użyć piątej drogi prowadzącej do bram południowo-wschodnich Paryża.

Potężne fortece jak Saarlouis, Thionville, Luxembourg, Longwy czy Montymedy oskrzydlały podejścia do wnętrza Francji od strony Mainz [czyli Francuskie lewe skrzydło],

Na drodze Mannheim-Paris, koalicji zagrażać będą fortece w Landau, Strasbourg, Phalsbourg, Bitche, Lichtenberg, Lutzelbourg i Ft. Vauban.

Pomiędzy drogą Mannheim-Paris a Basel-Paris, znajdowały się fortece w Neuf Brisach, Huningue czy Besancon.

Owe umocnienia broniły wielu skrzyżowań jak i mostów, które znajdowały się na owych trasach.

Główne linie operacji jakie obrali Blucher i Schwarzenberg, miały za zadanie dokonania wyłomu w fortyfikacjach, naruszeniu pewnych punktów w Francuskim umocnionym kordonie, a następnie spieszonego marszu ku stolicy Francji.

Od Północy były to:

1)Mainz do Meaux

2)Mannheim do Sezanne

3)Basel-Vesoul-Langres-Troyes.

Straty koalicji w bitwie Narodów pod Lipskiem oceniono na 54,000 oficerów i żołnierzy, w tym 15,000 Austriaków; 16,000 Prusaków; 22,500 Rosjan.

Kolejne bitwy, potyczki, jak i choroby w pochodzie nad Ren poczyniły kolejne szkody uszczuplając jeszcze bardziej potencjał operacyjny wojsk Koalicji.

Przerwa w operacjach jaka miała nastać przyczyniła się do znacznych uzupełnień w korpusach Austriackich, Pruskich, Rosyjskich, czy wielu innych mniejszych Państw Niemieckich.

Kolejny post tyczyć będzie organizacji wojsk Koalicji.

Pozdrawiam

Edytowane 27 Kwiecień 2009 przez bavarsky

[bavarsky]

Kilka słów o organizacji Armii Koalicji:

Wedle ustaleń poczynionych we Frankfurcie, Bawarzy Wrede’a jak i Austriacy z Korpusu Gen. Johann’a von Frimont’a połączyli się, tworząc 43,400 I Korpus Niemiecki, który podlegał Armii Schwarzenberga, a przed rozpoczęciem inwazji i przekroczeniu Renu, stał się on V Korpusem Armii Czech. II Korpus Niemiecki został stworzony z oddziałów: Hanoweru, Brunszwiku, Oldenburga, Mecklenburg-Schwerin oraz Hanzeatyckich miast. Liczył on przeszło 32,900 ludzi. Został przyporządkowany do Armii Północnych Niemiec. III Korpus Niemiecki, również przyporządkowany do Armii Północnych Niemiec, składał się z kontyngentów: Saksonii, Weimaru i Gothy, liczył 14,000 ludzi, pod wodzą Księcia Carla Augusta. IV Korpus Niemiecki pod wodzą Księcia Ludwika, liczył 12,000 ludzi i w całości złożony był z Hesskich żołnierzy, korpus ten przyporządkowany został Blucherowi.

V Korpus Niemiecki, który składał się z kontyngentów: Waldeck, Lippe, Nassau, Koburg, Meiningen, Hildburghausen oraz Macklenburg-Sterlitz, liczył sobie 9,230 ludzi, również przydzielony był do Armii Śląskiej Bluchera. Książę Filip dowodził VI Korpusem Niemieckim, liczącym 9,250 żołnierzy, składał się z kontyngentów: Wurzburg, Darmstadt, Isenburg, Frankfurt i Reuss, przyporządkowany Armii Czeskiej. Wirtemberczycy stworzyli VII Korpus Niemiecki pod wodzą Księcia Wiliama 14,000 ludzi. Ostatni mianowicie VIII Korpus Niemiecki, liczył sobie 10,330 ludzi, a złożony był z żołnierzy: Badenii, Hohenzollern i Lichtensteinu, dołączony został do Armii Czeskiej.

Armia Czeska Szwarzenberga:

Na początku kampanii jesiennej 1813 roku, Armia Czeska [bohemii] zorganizowana była z naturalnym podziałem na korpusy/dywizje. Po osiągnięciu swoimi działaniami Saksonii, Schwarzenberg widząc duże zużycie jego sił postanowił wymieszać oddziały zawieszając tym samym podział na konkretne korpusy , tworząc pewien rodzaj miszmaszu, bowiem niezależnie od struktur organizacyjnych swojej armii, stworzył Awangardę, lewe jak i prawe skrzydło oraz rezerwę pod postacią tzw. „korpusu”, przeznaczonego do osłony flank.

Z tego nienaturalnego wymieszania wynikły jednak poważne problemy natury dowodzenia, co przedkładało się dobitnie na problemy z kontrolą tak znacznych sił.

Taki stan rzeczy utrzymywał się do 5 września, kiedy to na nowo przywrócono podział na konkretne korpusy.

Reorganizacja Armii Czech trwała w sumie przez dwa ostatnie miesiące 1813 roku, zaczynając na początku Listopada i kończąc pod koniec Grudnia.

1. Dywizja Lekka, Bubana zawierała 6,388 ludzi i 24 dział, składała się z dwóch brygad i trzech baterii artylerii konnej,

2. Dywizja Lekka, Lichtensteina, zawierała 4,852 ludzi i 16 dział; dwie brygady, dwie baterie artylerii konnej,

I Korpus, Colloredo, liczył 15,708 ludzi i 64 działa, składał się z trzech dywizji

II Korpus, A. von Lichtenstein, 12,708 ludzi i 64 działa, składał się z dwóch dywizji

III Korpus, Gyulay, 14,732 ludzi i 56 dział, trzy dywizje

IV Korpus, Książę Wiliam, 14,000 ludzi i 24 działa. Adnotacja: W tym miejscu trzeba wiedzieć że Książę Wiliam wszedł do struktur organizacyjnych Armii Czeskiej, zmieniając jednocześnie numer porządkowy VII Korpusu na nr IV Korpusu. Dawny IV Korpus Klenau, podejmował się oblężenia Drezna.

V Korpus, Wrede, 34,200 ludzi i 124 działa, składał się z trzech dywizji,

VI Korpus, Wittgenstein, 21,066 ludzi i 56 dział. Adnotacja: VI Korpus to nic innego jak Rosyjski Korpus Armijny pod wodzą znanego skądinąd starego wygi Wittgensteina, bohatera kampanii 1812 roku. VI Korpus dzielił się jeszcze na dwa Korpusy, I i II, każdy składający się z dwóch dywizji piechoty, jednej dywizji kawalerii i jednej dywizji Kozaków.

Korpus Rezerwowy, Książę Fryderyk, 18,500 ludzi i 100 dział, składał się z dwóch dywizji grenadierów i dwóch dywizji kirasjerów

Niedługo dokończenie wywodu.

Pozdr.

[bavarsky]

Odnośnie kampanii 1813/1814 roku:

1) Fane, J., Memoir of the Operations of the Allied Armies under Prince Schwarzenberg and Marshal Blucher, during the Later and 1813, and the year 1814. London, 1822, reprint ed., London, 1996.

2) Leggiere, M. V., The Fall of Napoleon The Allied Invasion of France 1813-1814 vol. 1, Cambridge University Press, 2007.

3) Leggiere, M.V., Napoleon and Berlin: The Franco-Prussian War in North Germany, 1813, University of Oklahoma Press, 2002.

4) Rothenberg, G.E., Napoleon's Great Adversary: Archduke Charles and the Austrian Army 1792-1814, The History Press, 2008.

5) Girard, S., Campagne de 1813-1814: Journal de marche d’au Garde d’Houneur, Paris, 2002.

6) Mikhailovsky-Danilevsky, A., History of the Campaign of 1813 and 1814, London, 1840, reprint ed., Cambridge, 1992.

7) Floriet, L., Marmont, marechal d’empire: 1772-1852, Marcilly-sur-Tille, 1996.

8) Coustumier, J., Le Marechal Victor: Claude Victor Perrin, 1764-1841, Paris, 2004.

9) Petre, F. L., Napoleon at Bay, London, 1914, reprint ed., London, 1992.

10) Lachouque, H., The Anatomy of Glory Napoleon and his Guard, Greenhill Books, London, 1997.

11) Philippart, J., Campaign in Germany and France: From the Expiration of the Armistice, Signed and Ratified June 4, 1813, to the Period of the Abdication of the Throne of France by Napoleon Buonaparte, C. J. Barrington, 1814.

12) Beamish, N. L., History of the King's German legion, Boone, 1837.

Pozdr.

[adam1234]

Jakże mnie dawno tutaj nie było Witam więc wszystkich, którzy się stęsknili

Po pierwsze: przegrana kampania doprowadziła do upadku Cesarstwa.

A wygrana kampania by Cesarstwo uratowała - logiczne, akcja wywołuje reakcję. Nie jest to więc dowód na to że Napoleon źle tą kampanię rozegrał, chociaż ją przegrał.

Po drugie: rozproszenie sił doprowadziło do bezsensownego wytracania sił na wszelkich możliwych polach bitew (brak umiejętności stosowania ekonomii sił).

Zacznijmy od samej definicji pojęcia ekonomii sił.

Ekonomia sił jest to rozdysponowanie własnych sił, aby zgromadzić ich jak najwięcej w punkcie gdzie chcemy zadać decydujący cios, przy jednoczesnym chronieniu innych kierunków siłami wystarczającymi do powstrzymania sił przeciwnika na tychże kierunkach, aby przypadkiem siły wroga skoncentorwane na drugorzędnych kierunkach nie zagroziłyby kierunkowi głównemu.

To że minimalne siły jakie były potrzebne do pokrycia drugorzędnych kierunków wynosiły kilkadziesiąt procent ogólnej liczebności sił zbrojnych nie jest winą głównodowodzącego, tylko władcy który nie potrafił mu (lub nie był w stanie) zapewnić odpowiednich sił do prowadzenia działań zbrojnych. Natomiast to, że i władca, i wódz to ta sama osoba w tym przypadku nie ma znaczenia.

Po trzecie: strategia gaszenia pożarów to brak strategii.

Możesz rozwinąć pojęcie strategia gaszenia pożarów bo go nie znam, szczerze mówiąc.

Po czwarte: (wynikające z drugiego i trzeciego), zamiast zająć się wyeliminowaniem chociaż jednego uczestnika koalicji, Napek próbował bić wszystkich i nikogo.

Mi też z dużą łatwością przychodzi powiedzenie, że będę miliarderem co wcale nie oznacza, że równie proste będzie zarobienie tak wielkiej kasy - łatwo powiedzieć, trudniej zrobić.

Po piąte: (a to już zbrodnia), kiedy pojawiła się szansa na rozmowy pokojowe, nadęty bufon, pańskim gestem je odrzucił.

"Dyktat" to nie jest słowo synonimiczne do sformułowania "rozmowy pokojowe"...