Batalion "Czata 49" - biogramy

[FSO]

Witam;

poniższe dane podaje za "Verbrennungskommando Warschau" T. Klimaszewskiego.

Między 8 a 23 sierpnia znajdował się w Verbrennungskommando Warschau, które zajmowało się paleniem zwłok, porządkowaniem ulic Wolska - Elektoralna i ich okolic razem z około pięćdziesięcioma innymi osobami. Wedle jego słów we wspomnianej książce do Czaty 49 dołączył 23 sierpnia '44 r. kiedy na rozkaz SS manów przeszedł przez barykadę w okolicy Ratusza [lub z tego co zrozumiałem na jego terenie]. Barykada miała być wykonana z płyt chodnikowych. Miał przejść z łopatą / szpadlem razem z innymi osobami - tramwajarzem i niejakim Mańko [jak pamiętam prawnikiem] który był kolejnym kapo w grupie.

To tyle dopisania tego co sam Klimaszewski opisał we wspomnieniach.

pozdr

[Albinos]

Jeszcze w ramach uzupełnienia: Klimaszewski Tadeusz "Góral"; wniosek o awans do stopnia st. strz. z dnia 4.09.1944.

[grzegorz]

Michał Stefan Rothenburg-Rościszewski ps.Miś , strz. , ur.12.05.1930 r. w Warszawie.

Syn Witolda Rothenburg-Rościszewskiego ps.Jerzy Karewicz, Karliński, Trzebiński (1901-1943)- polityk,

adwokat, działacz Falangi, przywódca Pobudki, od 1940 r. w KN, dca oddziału Wachlarza. Współpracował

w ratowaniu żydów z Ireną Sendler i Janem Dobraczyńskim. Odznaczony medalem "Sprawiedliwi wśród

Narodów Świata". Zamordowany przez Niemców w 1943 r.

Syn Anny Rothenburg-Rościszewskiej z domu Moczarskiej (siostra Kazimierza Moczarskiego, autora książki

" Rozmowy z katem") ps.Margot (1905-1980), sanit. w Śródmieściu w szpitalach na ul.Mokotowskiej 49

i ul.Piusa 24.

Strzelec Miś był jednym z najmłodszych żołnierzy batalionu Czata 49 ( 14 lat ). Dołączył do plutonu Mieczyków

z grupą żołnierzy KN w trakcie walk na Woli. Ciężko ranny 8.08.1944 r. na Cmentarzu Ewangelickim.

Zmarł 19.08.44 r. Centralny Szpital Powstańczy nr 1 na ul.Długiej 7.

[grzegorz]

Edmund Jan Gayny ps.Mocny , syn Piotra, ur.18.06.1925 r. Wodzymin pow. Płock , st.strz. z cenz.(1943 r.),

kpr. (4.09.44 r.). Mieszkaniec Podleca w powiecie płockim. Żołnierz ZWZ i AK. W czasie Powstania Warszawskiego w plutonie por.Motyla. Ranny 5.08.44 r. na ul.Płockiej. Ulokowany w szpitalu Jana Bożego

i ewakuowany kanałami do Śródmieścia. Włącza się do walk na Czerniakowie przez Mokotów po Śródmieście.

W niewoli niemieckiej Stalag 344 Lamsdorf , Oflag X-C Lubeck , nr jeniecki 102559.

Po wyzwoleniu na emigracji w Australii i póżniej w USA ( San Francisco ).

[Albinos]

Małe uzupełnienie biogramów Zdzisław Zołocińskiego "Piotra" i Stanisława Zołocińskiego "Domana". Pierwszy, jak napisał Grzegorz, zmarł po wojnie w wyniku odnowienia się ran z okresu Powstania. Chodziło o odłamki, a właściwie ich pozostałości w głowie po eksplozji pocisku. Pochowany na Powązkach Wojskowych, w kwaterze 24A-11-5. Z kolei "Doman" został pochowany w kwaterze 24A-11.

[Albinos]

Uzupełnienie biogramu Włodzimierza Pietrzaka "Balka".

Syn Ksawerego (z zawodu weterynarz) i Ewy z Kokowskich. Dzieciństwo spędził nie w samym Kaliszu, ale w Turku nieopodal. Swój debiut literacki zaliczył w roku 1928 na łamach szkolnej gazetki "Świt". Był tam współredaktorem, pisywał pod pseudonimami "Juliusz Wolden" i "Litterarius". W 1931 r. zapisał się na Uniwersytet Warszawski, na Wydział Prawa, jednak ze względu na chorobę płuc musiał rozpoczęcie studiów przełożyć o rok. W trakcie studiów nawiązywał coraz bliższe kontakty ze środowiskiem literackim Warszawy. Od studenckiego Koła Polonistów, przez Klub Artystyczny "S" aż po znajomość z Julianem Przybosiem i Tomaszem Peiperem. Studia ukończył w roku 1936. Rozpoczął pracę w Urzędzie Funduszu Pracy. Od 1937 zaangażowany w politykę, jako członek ONR "Falanga" i ZMP. Po powołaniu przez Skwarczyńskiego Służby Młodych OZN Pietrzak został jednym z czołowych członków SM OZN. Z konspiracją związany od '41. W 1943 wraz z Mieczysławem Kurzyną "Mieczem" stanął na czele jednego z dwóch oddziałów w środowisku młodzieży KN. W Powstaniu zginął 22.08 w okolicach skrzyżowania Franciszkańskiej i Świętojerskiej. Po trafieniu w głowę próbowano wyjąć mu odłamek. Nie udało się. Pośmiertnie odznaczony KW i awansowany na porucznika (wniosek o awans z dn. 17.08).

Od '38 żonaty z Ireną Pietrzykowską, łączniczką w trakcie Powstania. Zginęła w płomieniach palącego się szpitala albo Jana Bożego albo na Długiej, kilka dni przed śmiercią męża. Nie mieli dzieci.

Pochowany na Powązkach Wojskowych, kwatera 23A-6-20.

[Albinos]

Szymański Marek "Sęp", "Czarny", ur. 25.04.1915 r. w Końskich, syn Mariana i Marii.

Od 1927-1930 uczył się w gimnazjum w Końskich, do '36 w Korpusie Kadetów nr 2 w Chełmnie. Następnie przez rok był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Saperów w Warszawie. Od 4.01.1937 do 12.08.1939 r. w Szkole Podchorążych Saperów w Warszawie. W dniu 1.09 awansowany do stopnia ppor., walki wrześniowe prowadził jako żołnierz 28. baonu saperów w Armii Łódź. Od połowy października '39 w oddziale "Hubala", początkowo jako kwatermistrz, następnie jako d-ca oddziałów piechoty. Po śmierci "Hubala" wstępuje do ZWZ, od '41 do sierpnia '42 działał w Wywiadzie Wschodnim KG ZWZ OSR II Północ-Wilno. Z Wilna trafia do Warszawy. Tutaj otrzymuje awans do stopnia por. Bierze udział m.in. w akcji "Góral". W marcu '44 wyjeżdża z Warszawy i trafia do 27. "Wołyńskiej" DP AK. W lipcu tego samego roku ponownie znajduje się w Warszawie.

W Powstaniu zostaje d-cą plutonu w baonie "Czata 49". W trakcie walk na Woli zostaje ranny na Płockiej w ramię i głowę. Trafia do szpitala. Do walki powrócił na Czerniakowie. Tam ponownie został ciężko ranny. Groziła mu amputacja ręki. Dzięki opiece Ludwiki Wyszomirskiej "Ksenii" i Cezarii Iljin-Szymańskiej "Kai", oraz sprawnemu przeniesieniu do szpitala w Aninie i Śródborowie, udaje się go uratować. Następnie trafia do Lublina i Zamku Lubelskiego. Zostaje skazany na 10 lat więzienia. Z Lublina przewożą go do Wronek, a potem do Warszawy. Na wolność wychodzi po roku. Rozpoczyna studia na Politechnice Warszawskiej, pracuje też dla "Gazety Handlowej". Prowadzi działalność społeczną. Organizuje środowisko "Hubalczyków". Zostaje jego pierwszym przewodniczącym, działa również w środowisku żołnierzy 27. DP AK. Udaje mu się wprowadzić byłych żołnierzy "Hubala" do ŚZŻAK. Umiera 27.03.1996 r. Pochowany zostaje na Starych Powązkach w Warszawie.

Żonaty z Cezarią Iljin-Szymańską "Kają". Autor książki Oddział majora "Hubala", Warszawa 1972. Konsultant filmu "Hubal" w reżyserii Bogdana Poręby. Odznaczony:

- VM V kl.

- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

- KW x4

- Krzyż Armii Krajowej

- Warszawski Krzyż Powstańczy

- Medal Wojska Polskiego x4

[grzegorz]

Życiorys Tadeusza Stachowiaka autorstwa Agnieszki Łuczak z AIPN Poznań.

"Bogdan","Kmicic" ; kurier Oddziału Vk KG AK, dowódca drużyny w antykomunistycznym oddziale

partyzanckim w Wielkopolsce, ppor. AK (1 IX 1944)

Ur.21 XII 1926 w Warszawie, syn Alfonsa ( zawodowego podoficera WP) i Janiny z d. Kończak. W 1943 ukończył II Miejskie Gimnazjum Mechaniczne w Warszawie. W grudniu 1942 został zaprzysiężony do AK (pułk "Baszta"). Od przełomu 1943 i 1944 do wybuchu powstania warszawskiego działał jako kurier Oddziału Vk KG AK ( komórka "Dworzec Wschodni"). Utrzymywał kontakty z oddziałami partyzanckimi na Kresach Wchodnich. Do 17 IX 1944 brał udział w powstaniu w batalionie "Czata 49" zgrupowania "Radosław".

Trzykrotnie ranny, ewakuowany na prawy brzeg Wisły, był leczony w szpitalu w Śródborowie, skąd zbiegł zagrożony aresztowaniem przez NKWD.

W grudniu 1944 został aresztowany przez WUBP w Lublinie. Przeszedł ciężkie śledztwo. W lutym 1945 zbiegł w trakcie konwojowania. Powrócił do Warszawy , a następnie zamieszkał w raz z rodzina w Bydgoszczy.Podjął pracę i naukę w gimnazjum dla dorosłych. W pażdzierniku 1945 ujawnił się przed Komisją Likwidacyjną b. AK w Warszawie. Zagrożony ponownym aresztowaniem wyjechał z Bydgoszczy do Tuliszkowa( pow. Turek).

Przyłączył się do oddziału Eugeniusza Kukolskiego ( wg obecnych ustaleń Kokolskiego) "Grożnego" działającego w Wielkopolsce Wschodniej. Został dowódcą liczącego ok. 30 żołnierzy patrolu na pow. Turek.

Brał udział w kilkunastu akcjach, m.in. rozbrojeniu posterunku MO w Tuliszkowie...

5 III 1956 został aresztowany podczas akcji grupy operacyjnej PUBP i MO z Kalisza i Turku ( 50 funkcjonariuszy) w gm. Ceków (pow. Kalisz)...

Sądzony w procesie grupowym z żołnierzami "Grożnego" 16 IV 1946 przez Wydział Karny ds. Dorażnych SO w Poznaniu... Sprawa miała charakter pokazowy. 6 osób otrzymało wyroki śmierci, Stachowiak został skazany na dożywocie...Był więziony w Kaliszu, Strzelcach Opolskich i Barczewie. Na podstawie amnestii 1947 wyrok obnizono do 15 lat. Został zwolniony 27 X 1953.

W latach 1956-1982 był zatrudniony w Centralnym ZarzAdzie Budowlnictwa Rolniczego w Warszawie. W 1982 przeszedł na emeryturę. Do 2000 pracował w Ministerstwie Ochrony Środowiska. Od 1968 działał społecznie w WKS "Legia" oraz w Polskim Związku Pływackim.

Zmarł 19 I 2001 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powiązkowskim.

Odznaczony VM V kl., dwukrotnie KW, Krzyżem AK i Warszawskim Krzyżem Powstańczym.

24 Vii 1956 ożenił się z Zofią Stankiewicz. Miał dwoje dzieci: Bogdana ( ur. 1957) i Barbarę (ur. 1960).

Warto przeczytać wspomnienia P. Stachowiaka:

"Wolność otrzymałem na imieniny" Gazeta Polska 6 X 1999

"Desant na Placu Bankowym" Zycie Warszawy 1981 nr 177

"Żołnierze Komendy Głównej Armii Krajowej wspominają " Pomost , Warszawa 1994

[grzegorz]

Harasymowicz Stanisław Wacław ps. Lalka , ur. 26.10.1917 r. Lwów , ppor. rez. artylerii.

W Kampanii Wrześniowej 1939 r. w 1 Pułku Obrony Warszawy. Po kapitulacji przedostał się do Anglii.

Przeszkolony jako cichociemny w dywersji i propagandzie. Zaprzysieżony 5.11.43 r. Zrzucony

16/17.04.44 r. w ekipie XLVI w okolicy Tłuszcza. Przeznaczony wraz z grupą kpt. Zgody do 30 Poleskiej

Dywizji Piechoty AK. W Powstaniu Warszawskim dowódca drużyny, od 6 (9).08.44 r. dca plutonu Mieczyków.

Ciężko ranny 10.08.44 r. na Stawkach. Ponownie ranny w drodze do szpitala. Zmarł 11.08.44 r. w szpitalu

św. Jana Bożego. Odznaczony pośmiertnie VM V kl. rozkazem Dowódcy AK nr 512 z dnia 2.10.44 r.

[Albinos]

Por. Byczkowski Jan Andrzej "Cedro", urodzony 8 grudnia 1910 r. w Piotrkowie Trybunalskim, syn Mariana (Jana?) i Wandy Cedrowskiej.

Pochodził z dość zamożnej rodziny, ojciec był prezesem Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Piotrkowie Trybunalskim. Jan sporo czasu spędzał u babki w Warszawie. Do Powstania poszedł za namową Kazimierza Augustowskiego "Jagody", kwatermistrza baonu "Czata 49".

W trakcie walk dowodził plutonem, około 20 sierpnia wchodzącym w skład kompanii "Rolicza". Jego oddział początkowo był jednym z sześciu podstawowych, które wchodziły w skład baonu mjra Witolda" (obok plutonów "Ruskiego", "Franka", "Bronka", "Rolicza" i "Drzewicy"). Uznawany za jednego z najodważniejszych oficerów w batalionie. Brał udział w walkach m.in. o:

- Monopol Tytoniowy (unieszkodliwienie bunkru);

- Stawki w dniach 10-11 sierpnia (kamienice przy Dzikiej, gruzy getta, magazyny na Stawkach);

- Muranów (Muranowska róg Pokornej, Bonifraterska);

- Stawki w dniach 16-17 sierpnia (wespół z plutonem por. "Piotra" zajął magazyny);

- natarcie na Dworzec Gdański w nocy z 21/22 sierpnia;

- obrona Franciszkańskiej róg Bonifraterskiej;

- kontrnatarcie z dnia 27 sierpnia, zakończone odzyskaniem domów przy Bonifraterskiej;

- desant kanałowy na plac Bankowy w nocy z 30/31 sierpnia, jako d-ca oddziału, który wydostał się na powierzchnię (w trakcie walki poległ).

Ciała por. Byczkowskiego nigdy nie odnaleziono. Po wojnie w okolicach placu Bankowego szukała go matka, ale bez efektów. Symboliczny grób, ze spaloną ziemią z Warszawy, znajduje się na starym cmentarzu w Piotrkowie Trybunalskim.

Por. Byczkowski został odznaczony VM V kl., zweryfikowany pośmiertnie na podstawie rozkazu nr 515 d-cy AK z 21 sierpnia '44 (sic!), nr krzyża 13068.

Kilka opinii nt. "Cedry" autorstwa mjra "Witolda":

Bardzo dobry D-ca, rozważny, opanowany, zdecydowany w wykonywaniu zadań. Dbały o podwładnych. Świeci zawsze przykładem odwagi i poświęceniem. [wniosek awansowy na stopień por. rezerwy i służby stałej z dn. 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008. s. 140; WBBH, sygn. III/44/54, k. 9-10];

Wybitnie ofiarny i odważny oficer. Odznaczył się we wszystkich działaniach Czaty. Wzór ofiarności, poświęcenia i rozsądnej odwagi.- Dwukrotnie dowodził czołową w uderzeniu na Stawki i odwagą swoją i przykładem przyczynił się do wykonania akcji w obu wypadkach. [wniosek o odznaczenie VM V kl. z dn. 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 147; WBBH, sygn. III/44/54, k. 14-15];

Bardzo odważny, inteligentny, niezawodny w akcji oficer. Cechy te wykazał w wielu akcjach. Wybitnie przyczynił się do powodzenia nocnego wypadu na Stawki. Zginął na placu Bankowym. [wniosek o awans do stopnia porucznika z dn. 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 173; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].

[Albinos]

Por. Stolarski Janusz Ireneusz "Mały", urodzony 15 grudnia 1919 r. w Warszawie, syn Franciszka i Stefanii.

Przed Powstaniem Warszawskim żołnierz KeDywu KG AK.

W trakcie walk w Warszawie dowódca plutonu. Najpierw działającego samodzielnie, później w ramach kompanii "Zgody" (około 20 sierpnia), po przejściu na Czerniaków z-ca "Głoga" na stanowisku d-cy plutonu w kompanii "Piotra", około 14 września d-ca plutonu w kompanii "Głoga" a w końcu od 16 września d-ca ostatniej kompanii baonu i z-ca mjra Runge na stanowisku d-cy batalionu ("Witold" był chory, najprawdopodobniej choroba wrzodowa żołądka). Brał udział w walkach m.in. o:

- obrona Muranowa (wspierał "Zośkę" na rogu Muranowskiej i Pokornej);

- desant kanałowy na plac Bankowy w nocy z 30/31 sierpnia;

- obrona willi Pniewskiego (początkowy okres walk o Czerniaków);

- obrona Okrąg i Rozbrat (tutaj m.in. "twierdza" przy Okrąg 2);

- walki o Królikarnię;

- obrona włazu kanałowego przy Szustra róg Bałuckiego (jego ludzie mieli być ostatnimi, którzy opuścili Mokotów kanałami).

Zginął 27 września w domu przy Alejach Ujazdowskich 22 bądź też 39 (rejon skrzyżowania z Wilczą). Gdy siedział w oknie trafił go odłamek pocisku granatnika. Był najprawdopodobniej ostatnim żołnierzem batalionu "Czata 49", poległym w trakcie Powstania. Odznaczony VM V kl. zgodnie z rozkazem nr 507 d-cy AK z dnia 14 sierpnia '44, informacja powtórzona w rozkazie d-cy Grupy "Północ" nr 6 z dnia 16 sierpnia '44 (brak numeru krzyża, dokumentu weryfikacji, nie figuruje także na liście Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari).

Kilka opinii nt. "Małego" autorstwa mjra "Witolda":

Wybitne zdolności dowódcze i odwaga! Duża bystrość umysłu w walce. Bezwzględny dla siebie i podwładnych przy wykonywaniu zadania. Bardzo ładna sylwetka żołnierza. [wniosek awansowy do stopnia por. rezerwy i służby stałej z dnia 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 140; WBBH, sygn. III/44/54, k. 9-10];

Po wdarciu się npla do posesji Bonifraterska 31 poprowadził drużynę do przeciwnatarcia wypierając npla z posesji. [wniosek o odznaczenie Krzyżem Walecznych z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 160; WBBH, sygn. III/44/54, k. 23-24];

Inteligentny, zaradny, niezawodny w akcji oficer-dowódca. Dał się poznać z tych zalet w szeregu zlecanych mu zdań. Wybitna odwaga. [wniosek o awans do stopnia por. z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 172; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].

[Albinos]

Por. Popławski vel Drzewiecki Witold "Drzewica", "Skoda", urodzony 27 października 1907 r. w Tyflis (ob. Tbilisi), syn Dionizego i Anny.

Przed wojną uprawiał żeglarstwo sportowe. W okresie przedpowstaniowym w Centrali Zaopatrzenia Terenu jako z-ca komendanta "Startu III" (mjr Tomasz Zan "Borek"), komendant "Godziny III", z-ca komendanta CZT (wówczas już mjra "Witolda"). To on zaproponował mjr. Runge, aby powstrzymać transport broni i ludzi na wschód wobec spodziewanego rozpoczęcia walk w Warszawie, tak aby można było utworzyć oddział bojowy. Major "Witold" przystał na tę propozycję i polecił "Drzewicy" aby ten zajął się organizacją batalionu (zbieranie ludzi, zakup broni), zwalniając go jednocześnie z obowiązku wypełniania zadań bieżących.

W trakcie Powstania oficer organizacyjny oraz d-ca plutonu. Brał udział w walkach m.in. o:

- rozpoznanie terenu przed planowanym połączeniem Starówki z Żoliborzem w nocy z 20/21 sierpnia;

- obrona szkoły graficznej;

- obrona PWPW.

Zginął w dniu 28 sierpnia, zasypany podczas próby ratowania ofiar nalotu niemieckiego na domy przy Mławskiej 3 i 5 oraz Franciszkańskiej 12.

Opinia nt. "Drzewicy" autorstwa mjra "Witolda":

Wybitne zdolności dowódcze i organizacyjne. W konspiracji pełnił funkcję o etacie of. sztabowych. Wniosek awansowy przedłożony przed powstaniem nie został załatwiony tylko ze względów natury formalnej. Obecnie pełni funkcję kwatermistrza, wykazał pełną samodzielność i wybitną inicjatywę. Ochotniczo brał udział bezpośrednio w walce, zjawiając się w ciężkich sytuacjach w pierwszej linii. Dość ciężko kontuzjowany. [wniosek awansowy do stopnia por. rezerwy i służby stałej; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 140; WBBH, sygn. III/44/54, k. 9-10]

[Albinos]

Ppor. Jaxa-Dębicki Bohdan "Gryf", "Danek", "Świstak", urodzony 17 czerwca 1921 r. w Brześciu Kujawskim, syn Józefa i Heleny Mathies.

W okresie konspiracji żołnierz Dywizjonu 1806 i ułan 21. pułku ułanów 27. Wołyńskiej DP AK.

Do Powstania przyszedł z por. Zbigniewem Ścibor-Rylskim "Motylem", którego został adiutantem najpierw na stanowisku szefa sztabu baonu a później z-cy d-cy. Ranny w dniu 5 sierpnia, w trakcie ataku na pozycje niemieckie przy Płockiej i 28 sierpnia, w wyniku nalotu niemieckiego na Mławską 3 (nalot przeżył razem z mjr. "Witoldem" i por. "Motylem"), 5 i Franciszkańską 12. Zmarł 2 listopada 1998 r.

Opinie o "Gryfie" autorstwa mjra "Witolda":

Wyróżnił się bezprzykładną dzielnością w czasie natarcia na Płockiej gdzie mimo odniesionej rany pozostaje w oddziale. [wniosek o odznaczenie Krzyżem Walecznych z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 163; WBBH, sygn. III/44/54, k. 23-24]

Przedstawiam z tem, że wymienieni w walkach wykazali wysokie walory D-cze. [zbiorowe uzasadnienie autorstwa ppłka "Radosława" z wniosku o awans do stopnia ppor. z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 169; WBBH, sygn. 4III/44/54, k. 26].

[Albinos]

Por. Ciecierski Jan vel Dąbrowski Jan (nazwisko konspiracyjne) "Grabowski", urodzony w 1914 r.

W okresie okupacji związany z Centralą Zaopatrzenia Terenu. W Bazie III (od czerwca '43) był odpowiedzialny za kontakty z Konfederacją Narodu.

W tracie Powstania Warszawskiego w dniu 18 sierpnia pod jego dowództwem zaczął się formować oddział złożony z ozdrowieńców baonu oraz żołnierzy Dyonu Motorowego. Około 20 sierpnia dowodził drużyną w plutonie "Drzewicy". W dniu 28 sierpnia, gdy śmierć w wyniku zasypania przy Mławskiej 3/5 poniósł "Drzewica", objął dowodzenie nad całym plutonem. Oddział po opuszczeniu Starego Miasta wchodził kolejno w skład kompanii "Piotra" i "Głoga". Porucznik Ciecierski brał udział w walkach m.in. o:

- rejon szpitala zakaźnego przy Zakroczymskiej (końcówka sierpnia);

- barykada na Zakroczymskiej (30 sierpnia);

- desant kanałowy na plac Bankowy;

- willa Pniewskiego;

- Poselstwo Chin przy Ambasadzie Francji;

- obrona Czerniakowskiej;

- walki na Mokotowie (był jednym z niewielu oficerów baonu, którzy przeszli na Mokotów).

Zginął 10 października 1946 r. w wypadku samochodowym.

Opinia mjra "Witolda" nt. por. "Grabowskiego":

Inteligentny. O dużym poczuciu odpowiedzialności oficer. Spełnił bez zarzutu wszystkie powierzone mu zadania, w najcięższych warunkach bojowych. Ranny nie wycofał się z linii. [wniosek o awans do stopnia por. z dnia 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion Armii krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 172; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].

[Albinos]

Ppor. Kończal Antoni "Gram", "Antoni", "Antoni Mały", "Mały", urodzony 29 grudnia 1914 r.

W latach 1935-1936 przeszedł ośmiomiesięczne szkolenie na Dywizyjnym Kursie Podchorążych 4. Dywizji Piechoty w Brodnicy. Został zwolniony z kategorią C.

W ZWZ?AK od marca '41. W grudniu '41 skierowany do "Wachlarza", w połowie lutego '42 trafia do III Odcinka. Był d-cą 4 Rejonu. Uczestnik akcji z 10 kwietnia '42, kiedy to uszkodzono monitor rzeczny na Kanale Królewskim. Za akcje rozbicia więzienia w Pińsku (odpowiadał za rozpoznanie i przygotowanie zaplecza) awansowany do stopnia ppor. cz. w. Od połowy 1943 r. komendant Bazy II Centrali Zaopatrzenia Terenu.

W Powstaniu Warszawskim został adiutantem d-cy baonu. Jego oddział żołnierzy z Bazy II w dniu 1 sierpnia swoją zbiórkę miał w domu przy Pańskiej 3. Zginął w nocy z 14/15 września '44 w rejonie ulicy Wilanowskiej.

Opinie nt. "Grama" autorstwa mjra "Witolda":

Bardzo dobry oficer z dużą inicjatywą i samodzielnością. W walce odważny wykona każde powierzone mu zadanie. W pracy konspiracyjnej zajmował kierownicze stanowisko na którym bardzo dobrze wywiązywał się ze swoich obowiązków. [wniosek awansowy do stopnia por. z dn. 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 141; WBBH, sygn. III/44/54, k. 9-10];

Bardzo inteligentny, stanowczy, opanowany, umiejący wzbudzić posłuch oficer. Jako d-ca patrolu oficerskiego wykonywał z pełną upartością każde powierzone mu zadanie. Duże zdolności dowódcze. [wniosek awansowy do stopnia por. z dn. 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 173; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].