Jak to o żołnierza walczono...

[Albinos]

Czytając ostatnio artykuł w Militariach XX wieku nt. dwóch żołnierzy, którzy początkowo walczyli u Maczka i Kopańskiego, a w końcu wylądowali w lotnictwie, zacząłem się zastanawiać nad tematem, który chyba nie doczekał się jeszcze osobnego opracowania. Chodzi mianowicie o problem niedoboru żołnierzy polskich na zachodzie, przed "zastrzykiem" w postaci żołnierzy Andersa, wyprowadzonych z ZSRR.

Jak dokładnie wyglądała sprawa niedoboru żołnierzy? Jak przenoszono ich z jednostki do jednostki? Które oddziały były uprzywilejowane w tym procesie?

[Andreas]

Doskonale ten problem przybliża Władysłw Kisielewski, w swej książce pt.:''Podróż bez biletu''. Otóż, po ewakuacji, z 85 tys. żołnierzy czyli: I DGren., II DSP., III DP, IV DP, 10 BKPanc., SBSP i SBSK, ocalały tylko trzy ostatnie. II DSP w niemal calości została internowana, z SBSP ocalalo ok. 800 żołnierzy. Kisielewski wspomina, ze każdy oficer walczył o jak największą ilość żołnierzy pod komendą, więc zdarzało się do 'porwań' żołnierzy, czyli przeniesień wbrew ich woli. Doszlo na przykład do oddziału złożonego z 200 oficerów i ok. 20 szeregowych. Wielu poszło do lotnictwa by walczyć w powietrzu, często jako bombardierzy, nawigatorzy i strzelcy pokładowi. Uprzywilejowanymi jedostkami były dywizjony lotnicze i marynarka. W wojsku na lądzie mało kto chciał walczyć, bo wielu czekalo 4 lata, by znowu pójść do boju. I wielu to przeczuwało. Wyjątkiem była SBSK.