Jeńcy podczas bitew napoleońskich

[harry]

Na podstawie traktatu z Tylży jeńcy z obu stron powinni zostać w całości, tak szybko jak to tylko możliwe zwolnieni, ale faktycznie Napoleon zaczął zwalniać jeńców pruskich dopiero pod koniec 1808 roku, a ponieważ duża część z nich została wysłana do Hiszpanii, wielu wracało do ojczyzny dopiero po 1814.

Tu małe sprostowanie z poprzedniego wpisu: zarządzeniem Ministerstwa Wojny z października 1806, praca jeńców była przymusowa. Niewolnicza praca był potrzebna francuskiej gospodarce. Na skutek wprowadzenia powszechnego poboru na wsiach był 1 mężczyzna na trzy kobiety do pracy na polu, a ponieważ wynagrodzenie za pracę ustalono na dużo niższym poziomie niż francuskich robotników, chętnych do zatrudniana Prusaka nie brakowało.

Jesienią 1806 roku, widzimy pruskich jeńców wojennych kopiących kanał de l'Ourcq na odcinku pomiędzy Paryżem a Meaux , a sierpniu 1808 roku mamy wzmianki buncie jeńców pracujących w Bois Saint-Denis. W bliżej nieokreślonym terminie buntowali się również jeńcy w Nancy, których zmuszano do czyszczenia publicznych toalet i innych brudnych robót.

Wedle obliczeń, opartych na oficjalnych raportach, w kampanii 1806/07 do niewoli dostało się ponad 120.000 podoficerów i żołnierzy, oraz ponad 5000 oficerów. Konwoje były masowe. Wedle kroniki Saarbruecken, w okresie od 2 listopada do 27 grudnia, przeszło przez to miasto 23.300 jeńców!

Wedle świadka który widział konwój jeńców podczas przemarszu przez Verdun, przybyli tam: (...) w opłakanym stanie; drżeli z zimna i głodu. Większość z nich była bez pończoch a wielu bez butów. Jeden z pruskich oficerów, z dobrej rodziny, był całkowicie bez koszuli. Podczas marszu jeden z Bawarczyków z eskorty, dał mu strzęp szmaty, która służyła mu jako chustka do nosa: bieda pozostałych była równie wielka, i dziękowali oni losowi jeśli podczas marszu otrzymali chleb.

W Gazette de France z 16 lipca 1807 roku, można przeczytać taki ustęp: 60 pruskich jeńców przechodziło ostatnio przez Tonneins w drodze do Marmande. Nie mieli oni chleba, cierpieli z biedy i wycieńczenia. Na widok ten, ujawniła się dobroczynność mieszkańców miasteczka., burmistrz dał przykład. Pomoc wszelkiego rodzaju została dostarczona. Znalazły się nawet konie dla tych, którzy nie mogli już chodzić.