Co robili dowódcy w czasie Powstania?

[dzionga]

Temat zainspirowany tematem o Komorowskim. Albinos przytoczył fragment wspomnień, w których "Bór" wypada jako człowiek, który podczas walk siedział w stosunkowo bezpiecznym miejscu. Czy macie więcej takich przykładów? A może nie tylko "Bór" tak się zachowywał, ale także inni dowódcy?

[Darkman]

Porażający punkt widzenia ale przekonujące argumenty.

http://www.polonica.net/Powstanie_Warszawskie.htm

[Albinos]

A oto wzmiankowany przez dziongę opis "Bora" podczas Powstania, jakim zapamiętał go pułkownik Iranek-Osmecki, spisany przez syna pułkownika, Jerzego Iranka-Osmeckiego:

Inną ilustracją tego rysu był stosunek Ojca do gen. Bora-Komorowskiego. Śledziłem zachodzące w nim zmiany od drugiej połowy lat czterdziestych, kiedy to nie darzył go zbytnim szacunkiem, aż do okresu późniejszego, gdy współpraca w Skarbie Narodowym zbliżyła ich do siebie i zacieśniła wzajemne stosunki, które można by określić jako ciepłe, choć nie sądzę, by nie pamiętał wydarzeń z dnia 31 lipca 1944 roku lub postawy "Bora" podczas Powstania, o której wcześniej cierpko się wyrażał.

Na moje pytanie, co "Bór" robił podczas Powstania, Ojciec odpowiedział: "Siedział w zaciemnionym pokoju z obwiązaną twarzą, bo go bolał ząb".

Kiedy indziej Ojciec powiedział więcej.

Po kapitulacji warszawy, idąc do niewoli, oddziały AK opuszczały linie powstańcze przez barykadę przed Politechniką. Generałowie Bór-Komorowski, Pełczyński i Ojciec przez pewien czas byli świadkami tego smutnego wymarszu. Po przejściu barykady żołnierze składali broń na duży stos. raczej miotali, a nie składali. Jeden cisnął swój karabin z takim impetem, że od stosu daleko się odbił. Widzą to, Bór-Komorowski podbiegł, nachylił się, podniósł karabin i ułożył go skrzętnie wraz z innymi.

Ojca wręcz zatkało, a Pełczyński aż syknął.

Opodal oficerowie niemieccy ze swej strony obserwowali wymarsz do niewoli oddziałów AK.

[Leuthen]

Wstawię tu w całości post, który napisałem w sierpniu zeszłego roku na forum DWS, ponieważ zawiera on interesującą opinię związaną z tematyka tego wątku.

Jestem świeżo po lekturze wspomnień Juliusza Wilczura-Garzteckiego zatytułowanych "Armia Krajowa i nie tylko. Za i przeciw. Opowieści oficera kontrwywiadu", wydanych w zeszłym roku we Wrocławiu przez Wydawnictwo XXL (seria: Nieznane tropy historii). Mam dość mieszane uczucia co do treści tej książki i jej autora. Podczas wojny Wilczur-Garztecki był zastępcą szefa Referatu Politycznego Kontrwywiadu Komendy Głównej Armii Krajowej o kryptonimie "Sonda". Podczas powstania warszawskiego wystąpił z AK i wstąpił do PAL. Był potem w LWP, po wojnie pracował jakiś czas w MSZ. Znał wielu prominentnych ludzi "czerwonej elity". W 1980 r. wystąpił z PZPR i zaczął się udzielać w "Solidarności". Pomimo internowania w stanie wojennym, nazywa generała Jaruzelskiego "jednym z najszlachetniejszych i najmądrzejszych polskich polityków"...

Niewątpliwie wspomnienia są ciekawe i czyta się książkę dobrze. Dla mnie szczególnie intrygujące były opisy działalności kontrwywiadowczej.

Wiele spraw autor przedstawia w "nieco" innym świetle, niż znamy je z szeregu opracowań. Twierdzi np. że przez pierwszy tydzień powstania warszawskiego panował chaos i że dopiero po owym tygodniu zaczęto formować z luźnych grupek plutony, kompanie i bataliony, ponieważ wcześniej wszyscy oficerowie powyżej podporucznika siedzieli w piwnicach (s.62-63) oraz że dowództwo powstania nie skorzystało z radzieckiej propozycji zbombardowania pozycji niemieckich w Warszawie.

"Armię Krajową..." warto przeczytać, a może ktoś z Was, lepiej niż ja znający się na sprawach opisywanych przez autora, zdecyduje się sięgnąć po tę pozycję i ustosunkować się do wielu kontrowersyjnych informacji w niej zawartych.

[Albinos]

Twierdzi np. że przez pierwszy tydzień powstania warszawskiego panował chaos

Tutaj można się zgodzić. Przez pierwsze parę dni panował w Warszawie chaos. Były problemy z nawiązaniem łączności itp.

i że dopiero po owym tygodniu zaczęto formować z luźnych grupek plutony, kompanie i bataliony, ponieważ wcześniej wszyscy oficerowie powyżej podporucznika siedzieli w piwnicach (s.62-63)

A tutaj to już autor sobie coś wymyślił. Od początku przecież były prowadzone przez zwarte oddziały działania, kierowane właśnie przez tych oficerów powyżej podporucznika, którzy rzekomo mieli siedzieć w piwnicach. Więcej, już drugiego dnia zaczęto tworzyć dodatkowe plutony, kompanie itp.

oraz że dowództwo powstania nie skorzystało z radzieckiej propozycji zbombardowania pozycji niemieckich w Warszawie.

A taka propozycja była? Bo przyznam szczerze, że nie bardzo kojarzę...