Czerniaków - przebieg walk i jego rola w dalszym przebiegu PW

[dzionga]

Skąd ta informacja?

Nie wiem, ale tak mi się coś po głowie tłucze. Może coś widziałam w tv. Nie jestem pewna, dlatego pytam Ciebie.

[Albinos]

Nie wiem, ale tak mi się coś po głowie tłucze. Może coś widziałam w tv. Nie jestem pewna, dlatego pytam Ciebie.

To inaczej zapytam: pamiętasz może jakiego momentu miało to dotyczyć? Czy wówczas berlingowcy już się desantowali, czy to było jeszcze przed. Bez tego ciężko będzie mi się odnieść do całości.

[dzionga]

Mam wrażenie, że tak się wypowiadał któryś z powstańców w jakimś reportażu. Wydaje mi się, że to mogło być jeszcze przed desantem. Radosław chciał się wycofać, a dowództwo kazało mu tzrymać Przyczółek, bo kontaktowało się z drugim brzegiem Wisły, a oni obiecali pomoc. Nie wiem czy dobrze pamiętam.

[Albinos]

Na podstawie odprawy oficerskiej wieczorem 14 września można uznać, że nie mając łączności ze Śródmieściem, "Radosław" postanowił szukać drogi wyjścia z matni. Być może mając za sobą piekło Woli i Starówki, i widząc co będzie się działo na Czerniakowie, chciał uratować jak najwięcej swoich ludzi. Co do kontaktów dowództwa z "drugą stroną", to tutaj nie chciałbym palnąć jakiejś gafy, więc zanim coś więcej napiszę będę musiał sprawdzić jak to wyglądało z kontaktami. Kto i kiedy. Z tego co pamiętam, tak na gorąco. Depesza wysłana via Londyn przez "Montera" do Rokossowskiego, nie przyniosła pozytywnych rezultatów. Komorowski pisze, iż nawiązanie łączności przedłużyło się do 24 września. Czy ktoś kompetentny w tym temacie, mógłby mi wyjaśnić, jak to wyglądało dokładnie z nawiązywaniem łączności między dowództwem AK a ACz? Wracając jeszcze do tematu. Oczywiście wpływ na takie reakcje dowództwa, które chciało trzymać przyczółek, mogła mieć niewątpliwie operacja praska.

Kapitulację kategorycznie wyklucza syn generała, w jego biografii. Na pewno po lądowaniu berlingowców nadzieje dowództwa AK zwiększyły się. I tutaj widać różnicę między postrzeganiem sytuacji przez dowództwo siedzące w Śródmieściu, a "Radosława" który walczył wśród swoich żołnierzy. Przecież wysyła on 16 września meldunek do "Montera", w którym wyjaśnia, że sytuacja jest tragiczna, i musi się wycofać. A tymczasem ten sam "Monter" w swoim rozkazie z bodajże 21 września głosi: Dziś stoimy w obliczu zwycięstwa...

[Szumo]

Czy ktoś kompetentny w tym temacie, mógłby mi wyjaśnić, jak to wyglądało dokładnie z nawiązywaniem łączności między dowództwem AK a ACz?

Znawcą tego tematu nie jestem, ale w "Dniach Walczącej Stolicy" Bartoszewskiego znalazłem fragment, mówiący o tym, że w nocy z 12/13 (Helena Jaworowska i Janina Balcerzak - obydwie z AL) i 13/14 września (Ewa Płoska "Ewa" z oddziału ppłk. "Radosława" i Inka Duchińska z AL) łaczniczki przeprawiły się aby nawiązać kontakt z dowództwem I Armii Ludowego Wojska Polskiego i dowództwem Armii Czerwonej. Miały prosić o udzielenie pomocy dla walczącego miasta.

[Albinos]

łaczniczki przeprawiły się aby nawiązać kontakt z dowództwem I Armii Ludowego Wojska Polskiego i dowództwem Armii Czerwonej.

A jaki był efekt tej przeprawy?

[dzionga]

. Mianowicie rankiem 15 września na Czerniaków przeprawiają się 3 łodzie wraz z kilkoma żołnierzami z I Dywizji im. Tadeusza Kościuszki, którzy po "zorientowaniu się w sytuacji" wracają na praski brzeg, zabierając ze sobą mjr. Witolda Sztampkego ps. Kmita, który był oficerem łącznikowym od Radosława.

Czy to nie były te same łodzie, przy których odbieraniu zginął Andrzej Morro? Ale oni chyba zostali.

[Szumo]

Czy to nie były te same łodzie, przy których odbieraniu zginął Andrzej Morro? Ale oni chyba zostali.

Szczerze mówiąc nie mam pojęcia, czy to te same łodzie, jednak zaciekawiłaś mnie tym pytaniem i postaram się to sprawdzić. :wink:

[Albinos]

Czy to nie były te same łodzie, przy których odbieraniu zginął Andrzej Morro? Ale oni chyba zostali.

Zostać mogli, w końcu musieli porozumieć się z "Radosławem", skoro zabrali "Kmitę" :wink: Poza tym do dowódcy 3. DP dotarli dopiero wczesnym rankiem 16 września, więc to spokojnie mogli być oni, chociaż nie dam sobie nic uciąć, że tak było na pewno...