Możliwości Davouta po upadku Napoleona w 1815 r.

[Estera]

Jakie możliwości miał Davout po upadku Napoleona?

[adam1234]

Oto fragment mojego artykułu:

Marszałek książę Eckmühl zajmował wciąż jeszcze stanowisko ministra wojny i żądał, aby udzielono amnestii wszystkim, niezależnie od wyznawanych przez nich w ciągu Stu Dni zapatrywań politycznych. Odmówiono mu i dano do zrozumienia, że obecnie nie pora na wysuwanie podobnych żądań przez napoleońskiego oficera. Nie zrażony tym Davout ponowił swoje żądanie. Wtedy polecono marszałkowi Macdonaldowi zobaczyć się z nim i dowiedzieć się co zamierza uczynić. "Rozporządzam 150 000 bagnetów, 30 000 szabel i 750 działami"-powiedział Davout- "jeśli amnestia nie zostanie udzielona, przeprawię się przez Loarę i rozpocznę wojnę". Z tym nieugiętym człowiekiem nie było żartów i Macdonald, nieszczególny wódz, ale człowiek lotny jako Celt z pochodzenia, zrozumiał to doskonale. Wodzowie sojuszników podpisali żądaną amnestię i wtedy Davout złożył swoje ostatnie dowództwo. Marszałek książę Eckmühl i Auerstädt pozostał niezwyciężony do końca.

Jest to fragment artykułu Esterki odnośnie ostatniej walki Davout;a. W tym temacie http://jarpenn.superhost.pl/forum/viewtopi...p?p=73716#73716 stwierdziła, że przyczyna prowadzenia wojny po Waterloo byłby inny u Napoleona i inny u Davout'a. Niestety to nieprawda, bo dla obu tym samym celem było dobro Francji.

[Estera]

Niestety to nieprawda, bo dla obu tym samym celem było dobro Francji.

Davout zszedł ze sceny zaraz po Napoleonie. Załatwił co maił do załatwienia i odszedł w cień. A mógł wiele...

[bavarsky]

Odszedł jego wódz. Reszta jest jasna. Davout nie był zwykłym żołnierzem. To był geniusz i nie boję się użyć tego słowa – większy od swojego mistrza.

W Lojalności widział swój Honor – do jednego człowieka – Napoleona.

Gdy go zabrakło, usunął się na bok.

Ta historia jest prosta.

[adam1234]

To był geniusz i nie boję się użyć tego słowa – większy od swojego mistrza.

No to jest obraza, nie było większego od Napoleona

Gdy go zabrakło, usunął się na bok.

Usunął się na bok, bo miał dość - jak wszyscy.

[Estera]

To był piękny człowiek- miał niezwykłą osobowość. Mimo talentu, poparcia żołnierzy, możliwości, potrafił być pokornym i podporządkowanym człowiekiem. Trzymał się swojego miejsca. Kiedy dobiegła końca wielka przygoda Napoleona, nie szukał nowych przygód. Znalazł swoje miejsce i spokój. Pokazał swoją wielkość. Odejść w cień trzeba umieć. To sztuka.

Odszedł jego wódz. Reszta jest jasna. Davout nie był zwykłym żołnierzem. To był geniusz i nie boję się użyć tego słowa – większy od swojego mistrza.

W Lojalności widział swój Honor – do jednego człowieka – Napoleona.

Przepiękne słowa.

[adam1234]

W Lojalności widział swój Honor – do jednego człowieka – Napoleona.

I ten Honr, i ta Lojalność pozwalały domagać się od Napoleona abdykacji?

[bavarsky]

O ile mi wiadomo Davout, dowiedział się o abdykacji Napoleona będąc w Hamburgu, walcząc z wrogiem.

29 kwietnia 1814 Davout oznajmił garnizonowi Hamburga o zmianie rządów, a dalej zajmował się honorowymi warunkami kapitulacji podległych mu wojsk.

[adam1234]

O ile mi wiadomo Davout, dowiedział się o abdykacji Napoleona będąc w Hamburgu, walcząc z wrogiem.

Ale my jesteśmy w 1815 roku...

[Estera]

I ten Honr, i ta Lojalność pozwalały domagać się od Napoleona abdykacji?

Ale my jesteśmy w 1815 roku...

Lepiej powiedzieć tonącemu, żeby dalej tonął, tak? Davout zrobił to co powinien. Spojrzał prawdzie w oczy i tę prawdę pokazał Napoleonowi. Marszałek poklepujący wodza po plecach, kiedy ten przegrywa i mówiący, by wódz ruszał dalej choć nie ma szans to zły marszałek. Za co Napoleon kochał Lannesa? Za prawdę.

[bavarsky]

W Lojalności widział swój Honor – do jednego człowieka – Napoleona.

I ten Honr, i ta Lojalność pozwalały domagać się od Napoleona abdykacji?

Ale kiedy się domagał? Prosiłbym o rozwinięcie.

Wiesz, Gallaher w biografii Davouta napisał tak: „Davout głosował z niewielką większością (siedemnaście do trzynastu) przeciwko abdykacji”.

[Estera]

Wiesz, Gallaher w biografii Davouta napisał tak: „Davout głosował z niewielką większością (siedemnaście do trzynastu) przeciwko abdykacji”.

O proszę! Zatem Davout okazał się jeszcze wierniejszy niż myślałam! Adam stwierdził, że Davout był za abdykacją. Pochwaliłam wówczas tego marszałka, za szczerość. Tymczasem okazuje się, że Davout był przeciw abdykacji. Widać miał w sobie napoleońskie szaleństwo- i to również mu się chwali- bez względu na wszystko.

Ale kiedy się domagał? Prosiłbym o rozwinięcie.

Ja też proszę w takich okolicznościach.

[adam1234]

O proszę! Zatem Davout okazał się jeszcze wierniejszy niż myślałam!

No to Cię Esterko rozczaruję, źle myślałaś, a nawet dalej źle myślisz

Może mały kwiz, kto to powiedział :?:

"Pan Bonaparte wcale nie chce wyjechać, jednak będzie musiał pozbawić nas swego towarzystwa, gdyż jego obecność nam przeszkadza, naprzykrza nam się; szkodzi powodzeniu naszych negocjacji. Jeśli ma nadzieję, że go jeszcze raz wezwiemy, myli się, nie chcemy go. Niech pan mu powie ode mnie, że musi wyjechać, i że jeśli nie wyjedzie natychmiast, to każe go aresztować, że aresztuję go osobiście".

Wiesz, Gallaher w biografii Davouta napisał tak: „Davout głosował z niewielką większością (siedemnaście do trzynastu) przeciwko abdykacji”.

Wiem, bo posiadam tą książkę, co więcej - przeczytałem ją No i co z tego że Davout głosował "przeciwko" skoro zdawał sobie sprawę, jak każdy realistycznie patrzący człowiek, że to nie ma żadnego znaczenia :?:

[bavarsky]

Nie przekonałeś mnie do swojej racji.

//Estera. Wypowiedzi nie wnoszące nic do dyskusji będą usuwane- to tak na przyszłość.

[Estera]

No to Cię Esterko rozczaruję, źle myślałaś, a nawet dalej źle myślisz

Straszne!

"Pan Bonaparte wcale nie chce wyjechać, jednak będzie musiał pozbawić nas swego towarzystwa, gdyż jego obecność nam przeszkadza, naprzykrza nam się; szkodzi powodzeniu naszych negocjacji. Jeśli ma nadzieję, że go jeszcze raz wezwiemy, myli się, nie chcemy go. Niech pan mu powie ode mnie, że musi wyjechać, i że jeśli nie wyjedzie natychmiast, to każe go aresztować, że aresztuję go osobiście".

Słowa wyrwane nie wiadomo skąd, nie podałeś kontekstu, źródła. Ten temat to nie Quiz.

Dlatego rozumiem bavarskiego:

Nie przekonałeś mnie do swojej racji.

Mnie również nie przekonałeś.