Humanizm w średniowieczu

[Narya]

Czy to co przypisuje się renesansowi, a wcześniej starożytności, ma swoje miejsce w średniowieczu? Czy jednak kojarzy już się nam na zawsze z "ciemnotą, zabobonami, krzyżem i mieczem na ogniu wolno przypalającym się"? Czy rzeczywiście nie było tam indywidualizmu? A teksty średniowieczne są bez duszy pisane i zakryte formami literackimi?

Osobiście uważam, że indywidualizm i humanizm jednostki ludzkiej w średniowieczu był i to nawet dobrze rozwinięty, choć skrępowany formami literackimi. Jak nigdzie indziej bardzo trudno jest doszukać się indywidualizmu pisarzy i ich humanizmu oraz znalezienie człowieka w ich pismach.

Takie na przykład autobiografie (Aaron Guriewicz sporo o nich napisał).. osób duchownych, ale przecież wielu władców świeckich też pisało tego typu pisma (choć byli w mniejszości).

[qinvodas]

Tak jak kiedyś była moda na przypisywanie średniowieczu wszelkiego zła, współcześnie chce się wybielić średniowiecze co jest skrajnością jeszcze mniej rozsądną. W średniowieczu nie mamy do czynienia z dehumanizacją człowieka ale jednak jego podmiotowość jest mocno zatracona w zsakralizowanej rzeczywistości. Poetyka średniowiecza pojmuje człowieka ogólnikowo (Everyman) za to sferę symboli i boskości - dogłębnie. To renesans jest epoką "boskiego rodu w ludzkim przebraniu"

[Matejko]

Humanizm świecki jest gałęzią humanizmu, która odrzuca teistyczne wierzenia religijne jak i wierzenia w istnienie jakiegokolwiek świata nadprzyrodzonego. Humanizm świecki twierdzi, że poglądy humanistyczne prowadzą do sekularyzmu, gdyż wierzenia w świat nadprzyrodzony nie mogą być poparte racjonalnymi argumentami i tym samym nie można sensownie uzasadnić tradycyjnych praktyk religijnych.

Humanizm świecki

Jest blisko spokrewniony z uniwersalizmem moralnym, podkreślającym wspólnotę ludzkiej egzystencji, i sugerującym, że problemy społeczne nie powinny być rozpatrywane w ciasnym kontekście drobnomieszczańskim.

Kiedy ludzie mówią o humanizmie, zwykle mają na myśli humanizm świecki. Niektórzy humaniści świeccy idą dalej i uważają, że tzw. humaniści religijni nie powinni być w ogóle uważani za prawdziwych humanistów. Inni czują, że etyczna strona humanizmu przekracza kwestie religijne, gdyż bycie dobrym człowiekiem jest ważniejsze niż przyjmowanie bądź odrzucanie religii. Manifesty , które reprezentują consensus poglądów humanistycznych, ukazują humanizm jako proces etyczny, przez który możemy przekroczyć zarówno podziały wprowadzane przez religie, jak i ich negację.

Bibliografia

Jacques Maritain: Humanizm integralny. Warszawa: Krąg, 1981.

Jolanta Mironiuk: W przyjaźni z mądrością: słownik filozofii i pojęć ogólnohumanistycznych. Gdynia: Wyższa Szkoła Morska, 1996. ISBN 8386703776.

Tadeusz Szkołut: Humanizm: tradycje i przyszłość. (red.). Lublin: Wydawnictwo UMCS, 2003, seria: Studia Etyczne i Estetyczne; zbiór 6. Bogdan Suchodolski, Irena Wojnar: Humanizm i edukacja humanistyczna: wybór tekstów. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1988.

Edytowane 29 Maj 2009 przez Narya

[Crater]

Czy humanizm świecki to coś takiego jak moralność socjalistyczna lub ekonomia socjalistyczna? Wg mnie humanizm to humanizm, tak jak moralność to moralność a ekonomia to ekonomia.

[secesjonista]

Humanizm świecki znacznie się różni od tego o podłożu teistycznym.

Analogie są źle dobrane... piłka nożna to piłka nożna, zasady zawsze te same, atoli jakoś zauważamy różnicę pomiędzy piłką nożną wy wydaniu reprezentacji Polski, a reprezentacji Hiszpanii.

[salvusek]

Tylko, że należy zwrócić uwagę na rzecz zasadniczą odnośnie humanizmu teistycznego. Otóż humanizm teistyczny jest raczej wiązany z procesem etycznym, dlatego też jest często wiązany z ignosytycyzmem. Więc nie jest tak, że humaniści teistyczni byli zagorzałymi zwolennikami Kościoła. Nie, oni głównie z humanistami świeckimi nie zgadzali się w dwóch sprawach tj.; sposób podejścia do filozofii życiowej, humaniści teistyczni uważają, że świeccy nie pozwalają człowiekowi w tej materii dojść do stanu szczęśliwości, oraz zbyt wykalkulowane podejście do norm moralnych, oparte głównie na logice. W w kwestii przyjęcia boskiego autorytetu do rozwiązywania spraw ludzkich wszyscy humaniści byli zgodni co do tego, że ówże autorytet należy odrzucić. Jedynie humaniści teistyczni uważali, że sama wiara religijna może być przydatna do tego aby doskonalić swe wewnętrzne moralne przekonanie, co z kolei negowali humaniści świeccy. W kwestii humanizmu świeckiego warto poczytać pracę Paula Kurtza. Są też inne odmiany humanizmu takie jak: humanizm ateistyczny. Warto też zauważyć, że np. Sąd Najwyższy w USA uznał, że humanizm jest równy religii.

[Mati64]

Humanizm w średniowieczu, nie był bardzo ważny i rozpowszechniony. Zmiana tego stanu rzeczy zachodzi dopiero w renesansie, gdzie humanizm jest myślą przewodnią, głównym nurtem filozoficznym. Rozwój humanizmu w średniowieczu, zachodził praktycznie tylko i wyłącznie na uniwersytetach i był ograniczany przez teologię.