Fryderyk Wielki jako jeden z ojców propagandy

[mch90]

Pod pewnym względem potężny król Prus Fryderyk Wielki wyprzedzał swoją epokę- wierzył w moc propagandy i szkalowania nieprzyjaciela. W 1741 roku, prowadząc jedną z wojen przeciwko Austrii, Fryderyk Wielki wpadł w zasadzkę i cudem uniknął wzięcia do niewoli. Gdy wyszło na jaw, że był to spisek uknuty przez dwór wiedeński, Fryderyka ogarnęła taka wściekłość, że nakazał przedstawienie europejskiej opinii publicznej tego "odrażającego postępku" w "odpowiednich barwach" za pośrednictwem ulotek i gazet. Pruski korpus oficerski był zbulwersowany, lecz wola monarchy zwyciężyła i zamierzony efekt propagandowy został osiągnięty.

Niedługo później, bo po dwóch miesiącach Fryderyk Wielki doczekał się kontrataku propagandowego Austrii, która odpowiedziała ulotkami, artykułami prasowymi i szeptaną propagandą, informując Europę, że podczas bitwy pod Małujowicami młody król zrejterował z pola walki w decydującym momencie. Szybko przylgnął do niego przydomek "biegacza spod Małujowic". Nazywano go również "Fryderykiem-fałszerzem" po tym, jak udanie podrabiał walutę RP i doprowadził do jej deprecjacji.

Za: "Czarna propaganda" Stanley Newcourt-Nowodrowski.

Jestem ciekaw co o tym sądzicie? Czy zgodzicie się z twierdzeniem postawionym w temacie?

[secesjonista]

Historyjka która brzmi jak anegdota, ale może coś było na rzeczy, skoro stała się jednym z tematów rozmów (odnotowanym i w pamiętnikach królewskich i w dokumentacyjnych Entretiens) naszego władcy z ambasadorem rosyjskim Ottonem Magnusem von Stackelbergiem. Oto ambasador był wzburzony opowiastką jaką Piotr Maurycy Glayre (Szwajcar w służbie dyplomatycznej Augusta Poniatowskiego) "uraczył" ambasadora rosyjskiego przy francuskim dworze ks. Iwana Sergiejewicza Bariatinskiego, a potem ochoczo rozpowszechniał ją w Warszawie. 

Wedle niej Glayre miał podziwiać tapiserię w Berlinie przedstawiającą biblijną scenę wygnania przekupniów ze Świątyni Jerozolimskiej. Na tejże tapiserii umieszczono portret konterfekt cesarzowej Katarzyny II. A umieszczono w tak szczególny sposób, że wyglądało jakoby Chrystus mierzył biczem właśnie w cesarzową. Warto zauważyć, że o ile w wersji zapisanej w pamiętnikach mamy: "jakoby", to już w minutach Entretiens tego trybu domniemania nie ma.

Złośliwy to wymysł Glayre'a czy rzeczywiście Fryderyk w ten mało subtelny sposób potraktował osobę Jej Imperatorowej Mości?

 

 

O tejże historyjce nieco u:

P. Ugniewski "Francuzi i francuskość w „Pamiętnikach” Stanisława Augusta", w: "Pamiętniki Stanisława Augusta i ich bohaterowie" red. A. Grześkowiak-Krwawicz.