Gdyby Julian Apostata wkrzesił starych Bogów?

[Jarpen Zigrin]

Gdyby Julian Apostata wkrzesił starych Bogów? Chciał powrotu do dawnej religii. Jak myślicie czy miałoby to wpływ na dzieje Rzymu?

[deBeriere]

Wzmocniłby autorytet cesarze, ale czy udałoby się to wykonać nawet z poparciem arystokracji?

[Norton]

Było na to trochę zbyt późno, religia chrześcijańska już była wyznawana powszechnie i akceptowalna, ewentualny powrót do wiary w starych Bogów mógł przynieść wzrost powagi Cesarza o ile większość społeczeństwa zaakceptowałaby to i wróciła do wiary w dawnych Bogów.

[amon]

Julian Apostata słusznie łączył bogów pogańskich z kulturą starożytną w pełnym tego słowa znaczeniu. Zawężanie jego działalności tylko do spraw religii jest tylko częścią prawdy . Nie można zaprzeczyć że chrześcijaństwo przyniosło zagładę staremu porządkowi , który i tak nie dał się reformować . W postępowaniu Juliana widać jaki wpływ wywarł na niego pogański duch Aten , w których był ledwie 3 miesiące. Uważam że właśnie na straży tych wartości stanął Julian . Trudno ostatecznie ocenić wszystkie kroki jakie zostały podjęte przeciwko chrześcijaństwu , bowiem nie zachowały się do dzisiaj w pełnym brzmieniu. W.g tego co wiemy nakaz otwarcia świątyń pogańskich i zwrot majątków należących do nich był sprawiedliwy. Julian wyprzedził swoje czasy , nakazując tolerancję wszystkim bez wyjątku.

Późniejsza historiografia chrześcijańska demonizowała jego osobę , nazwała go Apostatą . Trudno zarzucić Augustowi działania anty chrześcijańskie , wezwał do powrotu tych którzy byli wygnani przez Konstancjusza , oraz nakazał porozumienie wewnątrz kościoła . Mimo to Julian nie mógł zatrzymać koła historii , a szkoda

[Furiusz]

Julian wskrzeszający starych bogów?

Przecież to był neoplatonik - filozof a nie jakiś pogański reakcjonista. Bardziej intrygowała go chyba jednak filozofia owa i jej się trzymał.

znalazłem coś ciekawego Kierował się bowiem dewizą Sofoklesa, o której czytamy u Platona * i jeszcze Raczej hołdował przesądom, niż zachowywał święte obrzędy religijne

Julian wyprzedził swoje czasy , nakazując tolerancję wszystkim bez wyjątku.

czego doskonałym przykładem zakaz nauczania?

Julian chciał się pokazać jako restitutor sacrorum, ale nie był pierwszym w tej roli. Teraz tak - jakie miał szanse powodzenia? Niewielkie. Główną siłą chrześcijaństwa była sama jego natura - religia objawiona, księgi, o mniej więcej ścisłej hierarchii w jakimś tam stopniu pokrywającej się z administracją cywilną. To jest siła bo pozwala otrzymać mniej więcej jedność religijną, jedna wykładnię na terenach przez siebie zajętych (mimo licznych przecież kontrowersji w antyku chrześcijańskim). By z tym walczyć trzeba stworzyć analogiczną wykładnię, hierarchie etc w ramach własnej religii - co jest nie możliwe przy czystym pogaństwie z powodu mnogości bóstw, przydomków, kultów etc (przykłady podobnych działań znamy z średniowiecza z obszarów słowiańszczyzny vide Rugia i Włodzimierz na Rusi kijowskiej z swymi działaniami przed przyjęciem chrześcijaństwa). Zatem trzeba by w jakiś sposób zmodyfikować ową religie - dla Apostaty taka modyfikacją najpewniej była jego filozofia - neoplatonizm. Na jego podstawie możliwe było wyrośnięcie tworu zdolnego zawalczyć z chrześcijaństwem. Problem w tym momencie jest taki, że ani nie jest to restytucja starego kultu a wytworzenie nowego, ani nie ma się sojuszników (poza może gronem filozofów) - chrześcijanie zwalczają ten nowy twór z powodów oczywistych ale czynią tak także ludzie uznawani za pogan przez chrześcijan, z prostego powodu, to też nie jest ich religia. Już z tych powodów nie jest możliwe by udało mu się. teraz jeszcze parę cytatów:

Pogaństwo miało być przez Juliana zorganizowane w kościół na wzór chrześcijańskiego (...) i do tego Chrześcijanie musieli zwrócić świątynie zamienione na kościoły, odsunięci zostali od sprawowania wyższych urzędów i pozbawieni prawa prowadzenia szkół. oraz Pozwolił również na powrót wszystkich wygnanych "heretyków" uważając, że spory wewnętrzne osłabią do reszty autorytet Kościoła chrześcijańskiego.**

Kolejny autor:

(...) należy spróbować pobić wroga jego własną bronią: stąd wysiłki w celu stworzenia pogańskiego Kościoła, z jednolita organizacją i usystematyzowana doktryną, zresztą skazane na niepowadzenie, głównie dlatego, że dyktowała je nie wola i potrzeby szerokich kręgów wyznawców kultów tradycyjnych, lecz wojujący antychrystianizm cesarza, podobnie jak późniejsze o pół wieku próby Iuliana Apostaty. ***

Na koniec mój ulubiony, wiecznie żywy :

Ale talent i władza Juliana nie mogły sprostać zadaniu przywrócenia religii pozbawionej zasad teologicznych, przykazań moralnych i karności duchowieństwa (...)****

nie rozumiem też czemu próbuje się wykazać, że powrót do starej religii wzmocniłby autorytet władzy czy cokolwiek.

Julian jest postacią fascynującą, ostatni romantyk, konserwatysta, walczący o to by można było stawiać na czele własną tożsamościowy etc jego postać zawiera sporą dawkę romantyzmu a jednocześnie był/bywał wykorzystywany w walce z chrześcijaństwem. Frapujące niesamowicie jest badanie recepcji jego postaci w późniejszych wiekach, zwłaszcza w nowożytności.

________________________________________________________________________________

__

teksty podkreślone pochodzą z posta użytkownika amon

* za Ammian Marcellinus, Dzieje Rzymskie 25, 4, 1-27

** za Jaczynowska M., Historia starożytnego Rzymu, Warszawa 1982, pag 363

*** za Ziółkowski A., Historia Rzymu, Poznań 2008, pag 586

**** za Gibbon E., Zmierzch Cesarstwa rzymskiego t2, Warszawa 1975, pag 310