Wasz ulubiony zabytek archeologiczny

[Aleksander]

Jaki jest Wasz ulubiony zabytek archeologiczny?

Mój to złoty tron Tutanchamona znajdujący się w Muzeum Egipskim w Kairze. Na oparciu widać siedzącego Tutanchamona a przed nim jego żonę Anchesenamon. Małżonkowie znajdują się pod promieniami boga Atona, który ofiarowuje im znaki życie anch. Tron powstał w epoce amarneńskiej. Na przodzie po obu stronach umieszczono głowy lwów. Nogi tronu wyobrażają nogi lwa.

[merogne]

O tak! Złoty tron jest cudowny! Widziałam go na żywo w Muzeum kairskim i naprawdę nie rozczarowuje! Przy kluczach nawet noszę przywieszkę ze złotym tronem

Ja oczywiście najbardziej lubię świątynię Hatszepsut w Deir el - Bahari. Wciąż myślę o tym jak musiała wyglądać z aleją drzew ściągniętych z Puntu, a biegnącą do samego Nilu, z pozakładanymi ogrodami. Naprawdę musiała być Dżeres Dżeseru.

Poza tym ma straszną słabość do skarabeuszy. Wyczytałam ostatnio, chyba właśnie w Nefretete Vandenberga, że skarabeusze czsami pełniły funkcję okazjonalnych pamiątek, służących do uczczenia jakiegoś wydarzenia (ślubu, święta). Ryto na nich odpowiedni tekst i skarabeusze szły w świat ogłaszać tę nowinę. Czy to nie przypomina funkcji mediów, gazet lub chociażby dzisiejszych specjalnych znaczków pocztowych?

[Emjotka]

Ulubiony zabytek.. hm... ciężko wybrać... niech będzie:

kompleks w Teotihuacan z Piramidą Słońca, Księżyca i Cytadelą z świątynią Quetzalcoatla(Pierzastego Węża) ...

... nie ma to jak sztuka dawnego Meksyku , Indii i Persji

[Aleksander]

Powiedziałem o tronie jako przedmiocie i o nie mi głównie chodziło, ale to nic. Rzeczywiście świątynia Hatszepsut w Dei el- Bahari jest cudowna, ale dzięki wysiłkom Polskich archeologów z Michałowskim na czele. A tak przy okazji: co słychać u Misji skalnej Andrzeja Niwińskiego? Złożyło się, że akurat wspomniałaś Merogne o ścianie przedstawiającej wyprawę do Puntu. Napisałem właśnie artykuł o kontaktach Egiptu z Puntem, który zostanie może opublikowany na Historii.org.pl jeśli się zgodzi nasz Cezar.

Co do skarabeuszy to także miałem szczęście przeczytać ową pracę Vandenberga. Skarabeusze były za czasów Amenhotepa III źródłem informacji dla mieszkańców Egiptu, coś jakby gazeta :smile:

Moimi ulubionymi budowlami w Egipcie są świątynie w Luksorze, Denderze i Medinat Habu.

PS: Zazdroszczę wizyty w ME w Kairze. Mam nadzięję, że też je za rok w wakacje odwiedzę.

[Kiya]

Mnie kręcą takie naprawde przyziemne przedmioty- użytku codziennego. Spodobała mi sie toaletka, pełna perfum, grzebieni, lusterek i tuszów. Podobaja mi się setki zwykłych figurek, choćby wykonane były z drewna; super są podgłówki nieraz oryginalnie ozdobione (wogóle- jaki to dziwny wynalazek :roll: ); Ceramika- takie proste dzbany czy naczynia- ale piekno jest w prostocie :smile:

Znajdzie się całe mnóstwo rzeczy, które cieszą oko, tak naprawde ulubionego przedmiotu/znaleziska nie mam.

[Esplendido]

Włócznia przeznaczenia:

Centurion Caius Cassius strzegł wzgórza, na którym stały krzyże. Spokój i godność jednego ze skazanych, Jezusa, wzbudziła w nim wielki podziw, więc kiedy przyszli do niego Żydzi z pozwoleniem od Poncjusza Piłata, by połamać skazańcom golenie, aby szybciej zmarli, postanowił uchronić ciało Jezusa przed profanacją. Wbił swoją włócznię w jego bok - gdy z rany wypłynęła krew i woda, było jasne, że skazaniec nie żyje. Łamanie kości było niepotrzebne. Nie wiedział wtedy, że przybyszom nie chodziło o sam fakt śmierci Jezusa, ale o starą przepowiednię Izaaka, mówiącą, że Mesjasz nie będzie miał połamanych kości. Gdyby połamano kości Jezusowi, udowodniono by, że nie był on Mesjaszem.

Cassius wkrótce nawrócił się na chrześcijaństwo (zginął śmiercią męczeńską), przyjął imię Longinusa Włócznika, a jego włócznię, uświęconą krwią Syna Bożego, nazwano Włócznią Przeznaczenia. Stała się jedną z relikwii najbardziej poszukiwanych przez ludzi, którzy pragnęli władzy.*

Historycy od lat tropią drogę, jaką Włócznia Przeznaczenia przebyła od wzgórza Golgoty do wiedeńskiego muzeum. Legendy mówią, że w 285 roku jej właścicielem był Mauritius, chrześcijański oficer rzymskiego legionu tebańskiego, składającego się ponoć wyłącznie z chrześcijan (tu historycy mają wątpliwości, gdyż w tych czasach chrześcijanie byli prześladowani). Gdy z całym swym oddziałem przekraczał Alpy w Agaunum (dziś Saint-Maurice w kantonie Valaise w Szwajcarii), musiał stoczyć bitwę. Jego zwierzchnicy zażądali, aby cały legion przed bitwą wzniósł modły do pogańskich bogów. Mauritius i jego żołnierze odmówili. Zostali więc surowo ukarani - zdziesiątkowano ich, a Mauritiusa umęczono. Chrześcijanie uznali go za świętego, a jego włócznię nazwano włócznią św. Maurycego.

Oryginalna włócznia przeznaczenia z muzeum w Wiedniu.

Włócznia trafiła w ręce cesarza Konstantyna - tego, który, choć był poganinem, tak bardzo wpłynął na kształt chrześcijaństwa, i za sprawą którego wreszcie przestano prześladować tę religię. Wierzono, że to właśnie Włócznia Przeznaczenia pomogła mu w osiągnięciu celów.

Po jego śmierci relikwia przechodziła na własność kolejnych cesarzy Rzymu. Jednak nie pomogła w ocaleniu imperium i gdy zostało ono najechane przez Wizygotów w 410 roku, włócznia została zabrana przez ich króla, Alaryka I Śmiałego. Do Rzymu już nie wróciła - stała się cenną zdobyczą, a potem relikwią kolejnych królów chrześcijańskich Północy, którą zawsze mieli przy sobie podczas bitew. Wierzono, że to właśnie Włócznia Przeznaczenia sprawiła, że państwo Franków osiągnęło tak wielką potęgę.

Niezwykłą historię opowiada się w związku z potężnym władcą Franków, Karolem Wielkim. W 800 roku koronował się na cesarza w Rzymie. Na każdą z 47 prowadzonych wojen brał ze sobą Włócznię. Kiedy wracał z ostatniej, zgubił ją, a kilka dni później już nie żył. Relikwia dostała się w ręce Germanów - i od tej pory to oni zaczęli rosnąć w potęgę. Przez następne 1000 lat znajdowała się w posiadaniu cesarzy niemieckich i stała się symbolem ich władzy.

W 1000 r. cesarz Otto III na zjeździe w Gnieźnie ofiarował kopię włóczni św. Maurycego Bolesławowi Chrobremu. Z czasem kopia sama nabrała cech relikwii i dziś jest przechowywana w skarbcu katedralnym na Wawelu w Krakowie.

Niemcy stracili włócznię po bitwie pod Austerlitz. Niektórzy sądzą, że być może przegrali dlatego, że w tych czasach cesarze nie brali jej już ze sobą na wojny - była przechowywana w Norymberdze jako symbol władzy. Cesarz Niemiec, Franciszek II, po przegranej zrzekł się tytułu, zabrał włócznię i wrócił do Austrii. Austriacy odmówili Niemcom zwrotu włóczni, została im odebrana dopiero w 1938 roku przez Hitlera, który, jako zapamiętały okultysta, wierzył w jej moc. Był przekonany, że dzięki niej zdobędzie władzę nad całym światem. Wierzył też, że jej utrata będzie również jego końcem. W przedziwny sposób tak się właśnie stało. 30 kwietnia 1945 roku, gdy porucznik William Horn z amerykańskiej armii odnalazł ukryte w schronie w Norymberdze regalia Habsburgów, w tym Włócznię Przeznaczenia, Adolf Hitler popełnił samobójstwo.

(źródło : http://www.gwiazdy.com.pl/08_01/24.html )