"Dusze" (The Souls) - czy tylko rodzaj salonu literackiego?

[secesjonista]

"You all sit and talk about each other's souls — I shall call you the 'Souls'"

Ch. Beresford

W latach osiemdziesiątych XIX wieku londyńska śmietanka towarzyska. a przynajmniej jej aktywniejsza część, dzieliła się na trzy główne koterie. Mieliśmy grupę skupioną wokół królowej nazywaną Towarzystwem Nieprzekupnym (bądź: Towarzystwem Dworskim, Towarzystwem Królowej), kolejna to Towarzystwo Modne (Towarzystwo Końskie, Towarzystwo Zabaw, Towarzystwo Marlborough House) - ludzie z otoczenia księcia Walii i wreszcie "Dusze", o której to grupie trudno powiedzieć by była skupiona wokół jakiejś centralnej postaci.

Wedle wspomnień lady Warwick, dzięki wpływowi tej grupy wielu członków londyńskiej socjety przeczytało więcej książek i "to się nam bardzo przydało". Zatem, spotykali się i wspólnie czytali, dyskutowali o sztuce i literaturze. Namiętnie zabawiali się tworzeniem parodii. Nawet "drętwy przeciętniak" (określenie ukute przez Oscara Wilde'a), czyli George Curzon, potrafił pisać o "Onych", które "rozpalają nam żądze do białości" ("How deliciousand delirious are the curves / With wchich their figure swells / Voluptuously and voluminously swells / To what deed to thought impels") w swej parodii "Dzwonów" Edgara Poego.

/za: W. Manchester "The Last Lion: Winston Spencer Churchill: Visions of Glory, 1874-1932"; dostępne na googlebooks/

Czy jednak tylko o sztuce dyskutowali? Wedle Barbary Tuchman ("The Proud Tower: A Portrait of the World Before the War, 1890-1914"), wszyscy co znaczniejsi mężczyźni z tego kręgu zrobiło karierę polityczną, a prawie wszyscy sięgnęli po fotel podsekretarza stanu w rządzie lorda Salisbury'ego.

Jak zatem wyglądały ich spotkania?

Z jakimi opcjami politycznymi wiązali się członkowie "Dusz"?