Rosyjski eurazjatyzm - od K. Leontjewa do A. Dugina

[secesjonista]

Eurazjatyzm zrodził się niejako w opozycji do myśli panmongolistów, którą sformułował Włodzimierz Sołowjow.

Oba te ruchy polityczne i kulturowe głównej mierze próbowały się zmierzyć z dziedzictwem Orientu, choć oczywiście nie zapominano o stosunku do Zachodu.

Konstantin Leontjew (nazywany rosyjskim Nietzschem) stwierdzał, że w centrum kultury Zachodu jet kult człowieka, zatem jest bezbożnym, natomiast Wschód pełnie swego wyrazu znajduje w prawosławiu, czyli prawdziwym chrześcijaństwie. Rodzi się pytanie jaki był stosunek tego ideologa do ówczesnych ruchów słowianofilskich?

O ile z czasem o Leontjewie i jego koncepcjach nieco zapomniano (nie akceptowano jego sympatii tureckich, które m.in. stały się przyczyną jego wydalenia ze służby dyplomatycznej), to za Mikołaja II eurazjatyzm został niejako przywrócony do łask.

Myśl tą wspierał np. książę Esper Uchtomski, a z czasem eurazjatyzm stał się podstawą programu politycznego Imperium.

W kontekście poglądów Leontjewa na rolę prawosławia, ciekawym jest stanowisko I Zjazdu Organizacji Eurazjatyckiej, w którym wyrażono akceptację dla polityki WKP(b).

Jak motywowano, tą zdawałoby się paradoksalną decyzję?

Jaki kształt eurazjatyzmu propagował na łamach "Elementów" Lew Gumilow i jak wyglądał jego stosunek do Nowej Prawicy na Zachodzie, od której przecież zaczerpnął tytuł swego periodyku (vide: "Elementi" Marco Tarchiego czy "Elements" Alaina de Benoista).

[secesjonista]

Piotr Suwczyński rosyjski emigrant i zwolennik idei eurazjatyckiej popełnił tekst "Zwrot ku Wschodowi". Zawarł w nim myśl że o ile bolszewicka rewolucja przyniosła zło, to dzięki niej rosyjskie dusze ogarnie nowe natchnienie.

Marian Zdziechowski podawał taką definicję eurazjatyzmu:

"to odwrót do Azji, do najgłębszych źródeł duszy rosyjskiej, to skupienie się w sobie, wypielęgnowanie wielkoruskiego typu, który, jak to wykazały nieśmiertelne dzieła mędrców i poetów rosyjskich, zawiera w sobie zasoby prawdziwej żywotności, którą można określić jako dążność, nie zawsze uświadomioną, do syntezy Zachodu ze Wschodem".

/cyt. za: E. Lobkowicz "O metafizyce nacjonal-bolszewizmu", "Fronda", nr 11/12, 1998, s. 121/

Czy ta definicja przystaje jednak do idei propagowanych przez Dugina i sakralnej geopolityki?