Plac Wilsona a KEDYW I GL

[adamhistoryk]

W "Made in Poland" ( strona 97, wydania z 2014) Stanisław Likiernik opowiada, że przy placu Wilsona miały swe konspiracyjne zbiórki chłopcy z KEDYWU ale także bojowcy z GL. jednak nigdy nie mieli się spotkać, żadnego kontaktu.

Pod jakim adresem odbywały się zbiórki KEDYWU a pod jakim GL?

A czy rzeczywiście nie było kontaktu?

[Albinos]

Nie wiem jak z GL, trzeba by zajrzeć do książki o której piszą Emil Marat z Michałem Wójcikiem, ale w przypadku Oddziału Dyspozycyjnego "A" to pytanie o tyle trudne, że na Żoliborzu mieszkało całkiem sporo jego żołnierzy, z czego część zapewne w okolicach placu Wilsona. I tak sam Stanisław Likiernik przy Mickiewicza 27, Stanisław Sosabowski przy Hauke-Bosaka 11, a przy samym placu Jan Bagiński (plac Wilsona 4, m. 36). Jednak czy na pewno chodzi tutaj o Bagińskiego - trudno stwierdzić. Nie znam adresów wszystkich żołnierzy OD "A" (ostatnio zacząłem powątpiewać czy znam adres tego, o którym teoretycznie wiem najwięcej), więc możliwe, że ktoś jeszcze mieszkał przy samym placu. Taki Tomasz Wawrzyński z grupy wolskiej mieszkał przy Krasińskiego 18 (on jednak z oczywistych względów nie wchodzi tutaj w rachubę), a Tadeusz Wiwatowski często bywał w mieszkaniu Tadeusza Mikulskiego, przyjaciela z tajnego UW, który również mieszkał przy placu Wilsona. Jako miejsce, w którym normalnie kręciło się sporo ludzi, to był znakomity punkt kontaktowy, tak jeśli idzie o lokale, jak i spotkania na ulicy. Łatwiej było wtopić się w tłum, łatwiej wyjaśnić w razie czego swoją obecność.

Warszawa okresu drugiej wojny, szczególnie w okresie, o którym opowiada Stanisław Likiernik w Made in Poland, to było miasto naszpikowane lokalami konspiracyjnymi, z których o wielu nie wiemy, bo zwyczajnie nie zachowały się żadne ślady w źródłach. A stwierdzenie o placu Wilsona jako miejscu spotkań można traktować tak dosłownie, jak i ogólne wskazanie tej części miasta.

Zaś co do kontaktu - a czemu miał być? Jeśli zachowano zasady bezpieczeństwa to jedni o drugich mogli nawet nie wiedzieć. Proszę pamiętać, że dyskusje o podziemiu są o tyle trudne, że wielu rzeczy nie wiemy z uwagi na charakter materiałów źródłowych. Dokumenty z epoki często nie zachowały się, albo będąc dla bezpieczeństwa niszczonymi przez ich twórców, albo - w przypadku Warszawy - kończąc swój żywot w płomieniach. Pamiętniki czy listy z uwagi na niebezpieczeństwo dostania się w ręce niemieckie nie mogły, czy raczej nie powinny zawierać pewnych informacji. Wspomnienia zaś jak to wspomnienia, nie wszystko uwzględniają.