Mutiny Act - armia i politycy w XVIII w.

[secesjonista]

W toku dziejów, sporów z swymi władcami, wewnętrznych walk, wytworzyła się w angielskich elitach politycznych szczególna nieufność względem istnienia stałej armii*. Pierwotnie "Akt o buncie" (z 1689 r.) miał być jedynie doraźnym środkiem, którego celem było nadanie wojsku, a nie sądom cywilnym, uprawnień do ścigania dezerterów czy buntowników. Z czasem, po 1713 r. Akt ów stał podstawowym aktem o wojsku. Stanowiąc jaką liczbę żołnierzy można było utrzymywać pod bronią, określano również roczny budżet.

Konsekwencją Bill of Rights, a właściwie szóstego punktu, mówiącego, że: "formowanie lub utrzymywanie stałej armii w granicach królestwa, w czasie pokoju, chyba że za zgodą parlamentu, jest niezgodne z prawem", było podniesienie roli parlamentu i zmiana podwładności (czy kierunku lojalności) kadry oficerskiej. Ich suwerenem nie był już władca państwa. Zatem by utrzymać armię potrzebna była doroczna zgoda parlamentu.

W zgodzie z literą prawa w 1734 r. sir John Rushout przypomniał członkom Izby Gmin, że: "armia stała nie jest częścią naszej konstytucji [czyli ustroju]". I przez długi czas wielu parlamentarzystów wciąż forsowało prymat milicji na stałą armią.

Te ustrojowe obawy znacząco wpłynęły również na model organizacji armii a zwłaszcza organizacji jej kierownictwa.

W szeregach tego ostatniego, co paradoksalne, najmniejsze znaczenie miał sekretarz wojny i jego Ministerstwo Wojny.

A jak wyglądał wówczas system płac?

* - W wątku mowa jest jedynie o armii z wyłączeniem: marynarki, armii irlandzkiej podległej lordowi namiestnikowi, armii Hanoveru, czy sił Kompanii Wschodnio-Indyjskiej.