Wiek świadomego przyzwolenia (w Anglii) a dziecięca prostytucja

[secesjonista]

Kiedy W.T. Stead rozpoczął swą kolejną kampanię na łamach "Pall Mall Gazette" wiedział, że wkłada kij w mrowisko, choć pewnie nie spodziewał się, że by zmiany prawne nastąpiły potrzeba będzie pięciu lat. Dla wielu działaczy społecznych rewelacje specjalnej komisji Izby Lordów z 1881 r. nie były rewelacjami, stąd projekt nowelizacji ustawy karnej (Criminal Law Amendment Bill) przywitano jako rzecz pożądaną.

Z różnych względów propozycja poprawki zaprezentowana przez lorda Dalhousie przepadła (1884 r.), w kolejnych latach wywoływała żywą dyskusję społeczną, acz niekoniecznie równie żywą w Izbie Gmin. Debata z 22 maja wieczorem (w czasie przerwy z okazji Zielonych Świątków) miała niską frekwencję, podczas drugiego czytania debatowało raptem dwudziestu posłów.

Nie obyło się bez uzasadnionych złośliwości, przedstawiciela konserwatystów występującego przeciw zmianom w prawie Cavendisha Bentincka (syna diuka Portland) przywitano okrzykiem: "Litości dla biednego cudzołożnika". Stead swymi publikacjami zapoczątkował szerszą dyskusję, jego cykl artykułów zapowiadanych jako "The Maiden Tribute of Modern Babylon", zatem fala ruszyła. Co prawda posłużył się reklamą rodem; jak byśmy dziś to powiedzieli; z tabloidów, anonsując tytuły: "Dlaczego nikt nie słyszy krzyków ofiar", "Wyznania rajfurki", "Gwałt na dziewicach", "Trzynastolatka kupiona za pięć funtów", "Zamawiam pięć dziewic" itp., atoli miał poparcie znanych osób. Pośród nich choćby arcybiskupa Canterbury - Bensona, arcybiskupa Westminsteru - kardynała Manninga, członków Unii Kongregacyjnej czy Armii Zbawienia.

W 1885 r. CLAB przeszła przez Izbę Gmin i w sierpniu została podpisana przez królową. Wiek przyzwolenia został określony na szesnaście lat. Znacząco zmieniać się poczęło postrzeganie mniej lub bardziej dwuznacznych stosunków z młodymi dziewczętami.

Poza prawnymi regulacjami, efektem było:

- grzywna dla pani Mary Jeffries, a nie trzeba przypominać kim była owa persona

- trzy miesiące aresztu dla Steada - za prowokację dziennikarską związaną z Elizą Armstrong

- powstanie National Vigilance Association, czy Protestant Truth Association.

To tak w Anglii...

a jak wyglądało to pod względem prawnym w innych krajach? Czy toczyła się podobna dyskusja?

Jak wyglądałyby w innych krajach sprawy typu: Korona brytyjska przeciwko Hibbertowi (1869 r.) czy Korona... przeciwko Prince'owi (1875 r.)?

[secesjonista]

Z literatury:

E. Sims "For God's sake do something: Trafficking in Young Girls or War on the White Slave Trade"

D.J. Pivar "Purity Crusade Sexual Morality and Social Control 1868-1900"

C. Joseph "Scarlet Wounding: Issues Of Child Prostitution, in Journal Of Psychohistory", 23 (1), 1995.

[secesjonista]

Przed zatwierdzeniem przez królową regulacji zawartych w CLAB sytuacja była znacząco inna, acz wcale niejednoznaczna pod względem osądu społecznego. Nie widziano niczego niestosownego w przyjaźni starszego mężczyzny z małą dziewczynka. Ogólnie akceptowano związki małżeńskie w których występowała znacząca różnica wieku. Co ciekawe nowa poprawka stała w sprzeczności z prawem zezwalającym na zawieranie kontraktów małżeńskich przez dwunastolatki, na co wskazywał przewodniczący Sądu Najwyższego John Coleridge. Przed 1875 r. dziewczęta do szesnastego roku życia nie posiadały statusu osoby dorosłej, co więcej w myśl Offences Against the Person Act z 1861 r. przestępstwem było wyprowadzenie z domu dziewczyny do szesnastego roku życia, bez zgody ojca. Istotną była owa zgoda, do dwudziestego roku życia małżeństwo mogło być zawarte wyłącznie za zgodą rodziców. W sprawie z 1869 r. "Korona brytyjska przeciwko Hibbertowi" rozpatrywano sprawę mężczyzny który z napotkaną na ulicy dziewczyną (czternastolatką) odbył stosunek. Mężczyzna nie został skazany jako, że nie udowodniono mu, że wiedział, iż dziewczyna znajduje się pod opieką ojca.

Przykłady związków czy to sformalizowanych czy niedoszłych do skutku można mnożyć idąc od samej góry: przecież to Wiktoria i Albert zezwolili trzynastoletniej księżniczce Beatrycze na zaręczyny, ponieważ wyznała, że jest zakochana, członek Tajnej Rady Charles Greville nazwał to "zalotami w żłobku"

/szerzej: Ch. Greville "The Greville Memoirs 1814-1860" ed. L. Strachey i R. Fulford/

Edward White Benson, przyszły arcybiskup Cantenbury, kiedy był jeszcze studentem, zanotował w swym dzienniku, ze zakochał się w Minnie Sidgwick. Miała ona wtedy lat jedenaście, a on dwadzieścia trzy lata. Matka wybranki nie tylko przyjęła prośbę o zaręczyny, ale była tym zachwycona, sam ślub odbył się jednak gdy Minnie skończyła siedemnaście lat.

/szerzej: W. Hardman "The Hardman Papers" ed. S.M. Ellis/

Porucznik Harry Smith (późniejszy gubernator Kraju Przylądkowego) przywiózł swą przyszłą małżonkę (czternastoletnią) jako łup wojenny z Bajadoz, inna sprawa, że uratował ją przed znacznie gorszym losem z rąk rozwydrzonych żołnierzy. Sam Algernon Charles Swinburne zapałał uczuciem do Jane Faulkner, która miała wówczas jakieś dziesięć czy jedenaście lat, sam poeta miał wówczas dwadzieścia pięć lat. Zaręczyny nie wypadły zbyt uroczyście, zdeprymowana dziewczynka wybuchnęła nerwowym śmiechem, a poeta dał wyraz swym uczuciom pisząc "The Triumph of Time". Młodszy brat autora "Alicji w Krainie Czarów" postanowił poślubić Alice Donkin, kiedy ogłaszał swe zamiary (1865 r.) Wilfred miał wówczas dwadzieścia siedem lat, a jego wybranka czternaście. Wskutek nalegań rodziny Wilfred zgodził się jedynie nieco odsunąć w czasie akt zawarcia małżeństwa, do którego doszło ostatecznie w 1871 roku.

Z drugiej strony lord Dudley który jako starzec pojął za małżonkę młodą dziewczynę był wygwizdywany na ulicach, a autor ukrywający się pod pseudonimem Walter w "My Secret Life" odnotował, że kiedy dorożką jechał z prostytutką (piętnastoletnią) ze Strandu do swego domu, po przyjeździe woźnica policzył mu pięć razy więcej za kurs i obrzucił obelgami.

/szerzej: "My Secret Life" I, Vol. 1-4, ed. D. Thomas; "Kitchins - Lewis Carrol and the Kitchins" ed. M.N. Cohen/

Ta niejednoznaczna opinia znajdowała swe ujście i w literaturze, na jednym biegunie mamy zatem np. Elisabeth Wetherell i jej "Queechy", z opisem stosownej, uduchowionej (inspirowanej zresztą religijnie) miłości doświadczonego mężczyzny do młodej dziewczyny. Na drugim, jeden z najlepszych utworów doby wiktoriańskiej, czyli "Roman Murder Case" Roberta Browninga, gdzie opisywał rzymski proces z 1698 roku. Dla czytelników z Albionu istotną lekcją z tej lektury było to, ze bawiącymi się jeszcze lalkami Pompilia, w myśl angielskiego prawa była gotowa na współżycie płciowe.

W rok po ustawie o wieku świadomego przyzwolenia wydano "Psychopathia Sexualis" barona Richarda von Krafft-Ebinga, regulacje prawne zyskały "mocną" podbudowę teoretyczną. Te dwa czynniki; jak się zdaje; nieodwołalnie przeoraly wiktoriańską świadomość co do seksualności.

[secesjonista]

Jeden tytuł poniekąd dotykający tej kwestii:

S. Marcus "The Other Victorians: A Study of Sexuality and Pornography in Mind-Nineteeth Century England".