Przyjaźń w konspiracji

[Albinos]

Ewentualną dalszą dyskusję nt. radzenia sobie ze stresem pola walki proszę kontynuować w tym wątku: https://forum.historia.org.pl/topic/15522-stres-w-konspiracji/

[Albinos]

Wart uwagi wyimek z relacji Józefa Rybickiego złożonej Tomaszowi Strzemboszowi w dniu 28 stycznia 1976 r. [Gabinet Rękopisów BUW, Archiwum Józefa Rybickiego, nr inw. 5296, k. 5-6]:

"Chuchro" zapoczątkował w Kedywie a "Andrzej" kontynuował tu pewien styl dowodzenia, który wymagał nawiązania kontaktu z żołnierzem. Trzeba było wypić czasami z żołnierzami herbatę, pogadać nie tylko o wykonywanym rozkazie. Kontakt z "dołami" żołnierskimi był z wielu względów konieczny. Kedyw to było wojsko i nie było wojsko. Oddziały składały się z z żołnierzy-obywateli, których serce trzeba było sobie zdobyć. Żołnierz wiedział, że dowódca nie pije, nie pali, że mówi "proszę" gdy wydaje rozkazy. Wychowywał w ten sposób żołnierzy i nadawał pewien styl.

Uwypukla się tutaj znaczenie relacji mniej formalnych. Niby nie należało wiedzieć za dużo, ale jednak pewna więź uczuciowa powinna istnieć. To rzecz o tyle istotna, że osoby szczególnie mocno zaangażowane w konspirację niejednokrotnie (rzecz jasna można znaleźć niejeden przykład przeczący temu stwierdzeniu) uciekały od rodziny, zastępując ją ludźmi, z którymi współpracowali w podziemiu.