1. DPanc gen. Maczka

[ciekawy]

Oto jak Stanisław Maczek opisuje swoje przybycie do Wielkiej Brytanii (a precyzjniej - do Szkocji w październiku 1940r.:

"Gdy pociąg, ktorym z Londynu przyjechałem do Glasgow zajechał na stację kolejową, to tłumnie wylegli żołnierze, witający mnie spontanicznie, i na rękach wynoszący z wagonu, nie byli to strzelcy z 4 czy 5 baonu, ale moi starzy znajomi z 24 pulku ułanów, i strzelcy konni z 10 strzelców konnych, i motorowi saperzy, i artylerzyści. A fakt niemal symbolicznego przebrania mnie zaraz na dworcu kolejowym w czarną skórzaną kurtkę, i czarny beret (...) nie pozostawiały żadnej wątpliwości, jak dół żołniersk ireaguje na papierową organizację".

Bodajże "najwyższa" osobą wizytującą żołnierzy gen. Maczka w Szkocji była para krolewska w marcu 1941r. (ciekawostka: po raz pierwszy w historii Albionu straż przy parze królewskiej na terenie Brytanii dzierżyli cudzoziemcy !) Pięć miesięcy później ma miejsce inny, symboliczny (ale jakże ważny dla brygady) fakt - r- zem NW wszyscy żołnierze tej brygady mają prawo nocić lewy czarny naramiennik, jako symbol walk wrześniowych "Czarnej Brygady". Dywizja Pancerna powstaje dopiero r - zem NW z dn. 25.02.1942r. A co wzmiankowanych odwiedzin "Montiego" w 1944r. - 1.DPanc. wizytuje też naczelny dowodca wojsk alianckich w Europie, gen. Dwight Eisenhower. Przed Inwazją na kontynent stan 1.Dpanc. wynosił: 855 oficerów, 15 210 szeregowych, 381 czołgów, 473 działa, 4050 pojazdów mechanicznych.

pzdr.

[mch90]

Co do obecności gen. Maczka na Wyspach Brytyjskich, ppłk. P. A. Szudek stwierdził wręcz, że w 1940 roku był on najbardziej doświadczonym dowódcą dużej formacji pancernej w całej Wlk. Brytanii. To nie lada komplement.

Warto dodać, że gen. Maczka można postawić w jednej linii obok takich sław jak John Fuller, sir Basil Liddel-Hart, de Gaulle, czy Heinz Guderian- czyli ludzi, którzy przed wojną pojęli znaczenie czołgów i sposób wykorzystania ich w nowoczesnej wojnie manewrowej. A nasz generał był jedną z tych osób. O naszym generale bardzo pochlebnie wypowiada się brytyjski znany i ceniony historyk oraz teoretyk wojskowości, emerytowany gen. Michael Reynolds, który pisze o nim:

"(...) generał Maczek, bardzo doświadczony żołnierz, którego zdolność do określania strategicznie ważnych miejsc była wręcz legendarna (...)".

Za: "Stalowe Piekło" Michael Reynolds, str. 371

[ Dodano: 2008-11-16, 21:37 ]

W ostatnim czasie na rynku ukazała się dość pokaźna (453 strony) biografia generała Maczka pióra Piotra Potomskiego:

http://www.kp.osdw.pl/ksiazka/Potomski-Pio...),47244901790KS

Ciekaw jestem, czy ktoś z Was miał już styczność z tą lekturą? Znając siebie, zamówię ją na dniach, ale chciałem poznać Wasze opinie.

Poza tym podaję zestawienie strat 1. DPanc w latach 1944-45 oraz straty, jakie dywizja zadała przeciwnikowi.

Maczek w swoich wspomnieniach ("Od podwody do czołga") podaje, że 1. DPanc w wyniku toczonych walk utraciła 1289 żołnierzy (w tym 99 oficerów), 3874 rannych (w tym 354 oficerów) i 22 zaginionych- zdumiewająco mało, jak na dywizję, która właściwie w Normandii, Belgii i Holandii była w centrum gorących walk. Skibiński łączne straty dywizji szacuje na 5159 żołnierzy, w tym 304 oficerów.

Od 8 sierpnia '44 do 8 maja '45 1. DPanc straciła łącznie: 277 czołgów i dział samobieżnych, 135 samochodów opancerzonych, 4 samochody pancerne i 15 armat.

Dywizja Maczka, jak podaje Skibiński, przez ten czas wzięła do niewoli 18 600 jeńców, w tym 300 oficerów (do najważniejszych należy zaliczyć 2 admirałów i 1 generała wziętego do niewoli w Wilhelmshaven 8 maja).

Straty w sprzęcie zadane przeciwnikowi to 164 czołgi i działa samobieżne, 32 samochody pancerne, 355 dział (od kalibru 75mm wzwyż), 7 samolotów (w tym 4 prawdopodobnie) i 9 zestrzelonych na pewno V-1.