Nieśmiała

[czytacz1967]

Wiem, że to opowiadanie - ale chciałem podzielić się z wami tymi moimi spostrzeżeniami co do ... człowieka nieśmiałego.

To,że jest to opowiadanie - nie ważne. Chodzi mi bardziej o wymiar ludzki. Co sądzicie?

Szpital. Oddział rehabilitacyjny.

W męskim pokoju trzeba wyróżnić pana Stanisława i pana Tomasz. Pan Stanisław ma 57 lat, lubi rysować i jeździ na wózku. Pan Tomasz ma 40 lat, wygląda na 30, chodzi przy lasce.

Dziewczyna miała smutne spojrzenie - z nikim nie rozmawiała - w damskim pokoju było przecież dość tematów do rozmów. Zajęcia rehabilitacyjne wypełniała w godzinach przedpołudniowych, po obiedzie odpoczywała, czytała jakąś książkę - czasami wychodziła na miasto.

W soboty i w niedziele w szpitalu niewiele się działo. Pan Stanisław rysował swoje krajobrazy, pan Tadeusz słuchał ulubionej stacji radiowej. Dziewczyna chodziła po korytarzu - opuszczona głowa, coś podśpiewywała pod nosem.

Pan Stanisław powiedział:

-Panie Tomaszu - wie pan co? Ta smutna dziewczyna mnie intryguje... Lubię smutne i ładne.

Fakt, pan Tomasz musiał przyznać - dziewczyna była ładna. Nie odezwał się jednak na zaczepkę. Pan Stanisław nie rezygnował:

--Może zaprosimy pannę do naszego pokoju - może przy nas się rozkręci?

Pan Tomasz westchnął:

-Co? Chce pan poderwać dziewczynę na obrazki. Oj, panie Stanisławie, panie Stanisławie....·Usłyszał następującą odpowiedz:

-Niech pan się jej przyjrzy - to zrozumie.... Tu troche nudno, nie uważa pan?

Pan Tomasz jeszcze się bronił:

-A zna pan jej imię?

Pan Stanisław odpowiedział:

-To niech pan się dowie.... Z pewnością spodoba się panu.

No, tak - pan Stanisław ma rację - trochę tu, w tym szpitalu nudno, kiedy nie ma obowiązkowych zajęć. A co tam - może rzeczywiście dziewczyna jest fajna i da się obłaskawić?

Postanowione - pan Tomasz poderwie nieznajomą dla pana Stanisława. Ile może mieć lat? 18-20, nie więcej ...

Pan Tomasz zaprosił smutną dziewczynę na randkę z panem Stanisławem. Spotkali się przy lodówce, gdy dziewczyna brała butelkę - było rzeczywiście dość ciepło. Pan Tomasz uśmiechnął się, przedstawił i powiedział:

-Wie pani - na męskiej sali leży taki pan, co chciałby pani pokazać swoje rysunki - pan Stanisław. On nie może sam przyjść i osobiście panią zaprosić, więc ... Przyjdzie pani?

Zaproszenia wysłuchała ze spuszczoną głową, miał wrażenie, że przez chwilę na ustach pojawił się uśmiech. Ponowił pytanie:

-Przyjdzie pani?

Chyba kiwnęła głową? Nie był pewny - ale chyba tak, chyba kiwnęła głową.

Jednak przyszła. Trzy godziny po spotkaniu z panem Tomaszem.

Omijała zwrokiem pana Tomasza, uśmiechnęła się do pana Stanisława. Pan Stanisław powiedział:

-Najserdeczniej panią witam.

Pan Tomasz poprawił: Witamy.

-No, widzi pani, jaki ze mnie kolega - tyle dobrego pan Tomasz dla mnie zrobił - bo przecież zaprosił panią, a ja go nie zauważam ...

-Mam na imię Ola, bo ktoś się pytał - przerwała dziewczyna.

-Witamy, witamy pani Olu. Proszę tu usiąść - pan Stanisław pokazał krzesło.

Dziewczyna zapytała:

-Mówiono mi, że pan rysuje - prawda to?

Ola była nieśmiała wobec pana Stanisława, pan Tomasz był ledwo dodatkiem do kożucha. Używała bezosobowych form, wykładu o malarstwie ( tak trzeba nazwać słowa pana Stanisława ) wysłuchała z otwartą buzią. Rysunków było dwadzieścia, wykład trwał do kolacji.

-Do zobaczenia się mówi - tak pożegnała się tuż przed siódmą.

Pan Tomasz mógł już bez skrępowania zacząć bawić się łyżką lub widelcem.

Pan Tomasz powiedział:

-Dziwna panienka, taka jakaś .... ostrożna w formułowaniu opinii. Ale chyba mija.

-Arcymiła - gdyby Fredro żył tak by powiedział - odpowiedział pan Stanisław. A czy dziwna? Oj, nie zna pan jej rodziny, biografii.

Pan Tomasz machnął ręką.

-Idę spać ...

Każdy ma, to co chce mieć, każdy widzi to co chce widzieć.

Pan Tomasz miał miłe niedzielne przedpołudnie. Żona go odwiedziła - brunetka o migdałowych oczach, a poza tym kobieta w piątym miesiącu, nie zrobiła USG, niech będzie niespodzianka, a najlepiej chłopiec. Ona tęskni - ile jeszcze, pan Tomasz policzył - tydzień, jeszcze tydzień - niech poczeka, mój skarb, moja pieszczota, mój kotek, niech poczeka na wieczory przy świecach, na pląsy erotyczne, na to wszystko, co do tej pory, a może i uda się wykrzesać coś więcej... Ucho żony pana Tomasza było - jeżeli można tak powiedzieć - opuchnięte od takich słodkich obiecywań.

Oczywiste jest, że przy żonie pan Tadeusz zapomniał o Oli, rysunkach pana Stanisława, o tych wszystkich wczorajszych zabiegach wokół nudy ...

-Jak tam panie Stanisławie? Jak minęło przedpołudnie?

Pan Stanisław uśmiechnął się:

-Miał pan gościa...·-No tak - żona...·Pan Stanisław znów się uśmiechnął:

-Żona swoją drogą, tu był jeszcze ktoś...··Niespodziewany gość przyszedł ponownie po obiedzie. Pan Tomasz bardzo się zdziwił.

-Kim pan jest?! W imieniu, kogo pan przychodzi?!

Mężczyzna w nieokreślonym mundurze powtórzył:

Nazywam się Adam Fijołek - i jestem szefem straży szpitalnej. Przychodzę w imieniu panny Oli, tej młodej dziewczyny - wie pan, której ( pan Tomasz kiwnął głową), ona prosi, żeby pan ją omijał, żeby pan dał jej spokój.

-Co - co takiego?

-Ja tylko powtarzam - daj jej pan spokój...·Mężczyzna w nieokreślonym mundurze poszedł do swoich zajęć, pan Tomasz stał przez dłuższą chwilę nieruchomo, wgapiał się w ścianę, myśli przelatywały przez głowę jak pioruny, w uszach brzęczały pszczoły krwi. Pan Tomasz oparł się o ścianę, zaczął się śmiać.

Pan Tomasz pokrótce opowiedział panu Stanisławowi zdarzenie z panem Fiłojkiem.

-Dziwne, dziwne. Bardzo dziwne ... - powiedział pan Stanisław. - W sumie była przecież miła i zadawała takie ciekawe pytania .... Wydawała się uczuciowa ...

Pan Tomasz parsknał:

-Uczuciowa? E, panie Stanisławie ...

Pan Stanisław nie dawał za wygraną:

-Uczuciowa, uczuciowa - choć nieśmiała ...

Pan Tadeusz podchwicił:

-Nieśmiała, bardzo nieśmiała! Słyszał pan o instytucji swatki - no, oczywiście. A słyszał pan o instytucji anty-swatki?

[secesjonista]

Z kilku niezręczności można by zrezygnować:

Chodzi: przy lasce?

Raczej: o lasce.

Wydaje się nieprawdopodobne by Stanisław miał wiedzę w zakresie:

Oj, nie zna pan jej rodziny, biografii

Zaś sam nie znał jej imienia.