Życie codzienne w oblężonej Warszawie

[uleq]

Witam, chciałabym prosić Forumowiczów o pomoc. Interesuje się tematem życia codziennego w oblężonej Warszawie we Wrześniu 1939. Jest to krótki odcinek czasowy, ale mimo to obfitujący w wiele wydarzeń. Chciałabym, żebyście spróbowali zdefiniować pojęcie "życie codzienne". Jest ono bardzo ogólne i zawiera w sobie wiele zagadnień. Łączy w sobie zarówno obronę wojskową miasta, powstanie wielu organizacji społecznych. Ale zależy mi bardziej na spojrzeniu na życie codzienne pod kątem zwykłego człowieka. Dziękuję z góry za pomoc i sugestie.

Pozdrawiam

[secesjonista]

Co prawda czas wojny to dziwny czas, gdzie normalnym staje się to co wcześniej nim nie było, ale nie widzę powodu by do codzienności zaliczać "wojskową obronę miasta", zwłaszcza w kontekście zwykłego człowieka.

Codzienność to wszystkie te czynności, które wykonywało się zanim nastał czas wojenny, ewentualnie jak nowa sytuacja wpłynęła na ich wykonywanie.

- co jedli

- kto pracował i gdzie

- jak wyglądał handel i produkcja

- jak zmieniły się kontakty towarzyskie

- jak zmieniła się sytuacja aprowizacyjna

- jak działała gastronomia

- jak działały instytucje kulturalne

- jak wojenne działania dezorganizowały wcześniejszy rytm życia

- działania cywilów na rzecz obrony

- jak zmieniła się konsumpcja (czy wzrosło spożycie alkoholi)

- jak zmieniła się tematyka codziennych rozmów

- obraz sytuacji w prasie codziennej

- dostęp do dóbr

... i takie tam.

[uleq]

z jednej strony się zgadzam, że jednak sprawy wojskowe nie są ważne w kontekście życia codziennego, ale z drugiej strony nie można zapomnieć, że jednak część Warszawiaków kopała rowy, zapisywała się, lub chciała brać udział w organizacjach, które pomagały wojsku. Stąd właśnie moje wątpliwości.

[secesjonista]

Stąd napisałem:

- działania cywilów na rzecz obrony

Żadną miarą nie jest to jednak "wojskowa obrona miast", z definicji cywil nie jest wojskowym. Napisałem tak, a nie inaczej dla uściślenia i rozgraniczenia tych sfer.

Oczywiście, że wszelka działalność cywilów, włącznie z tymi na rzecz obronności w tym okresie stały się elementem codzienności dla wielu Warszawiaków.

[uleq]

Bardzo mi pomogło Twoje spojrzenie na pojęcie życia codziennego. Przyznam, że prośba związana jest z kłopotem w konstruowaniu sensownego planu pracy magisterskiej;/ Dodam, że jednym z rodzajów źródeł z których korzystam są nieopublikowane pamiętniki i relacje, znajdujące się w BN. I to właśnie one bardzo mi komplikują życie;)

[-Leszczu-]

Pamietam jak babcia mi opowiadala mieszkajaca wtedy w Warszawie ze przez pierwsze dni wrzesnia zycie toczylo sie normalnie oczywiscie z wielkim poczuciem patriotycznym wiadomo wojna!Babcia mieszkala wtedy przy ul.Koszykowej i opowiadala ze,nie pamietam do ktorego wrzesnia ale pracowala w zakladach PHILIPSA.Pozniej chodzila na ulice Karolkowa do mieszkania kolezanki dokarmiac papuzki ) co by ja kosztowalo zyciem podczas z jednego z nalotow.Oczywiscie mowila ze cagle nosila przy sobie maske p.gazowa i czesto kontrolowala na ulicach ŻW kolejki po chleb i po wode mowila ze byly codziennoscia.

To tyle co niestety stwierdzam ze smutkiem i wstydem zapamietalem.

Podczas wkroczenia WH do stolicy opowiadala ze wychodzili wtedy z kosciola na zewnatrz i utkwil jej przerazliwy placz ludzi.Wyjechala z Warszawy w 1943r podroz do Ostrowca Sw zajela jej tydz i mysle ze to jej chyba uratowalo zycie wiadomo pozniej powstanie i gehenna ludnoisci cywilnej.To tak poza tematem.

Pzdr

[secesjonista]

Zofia Stryjeńska, wiecznie borykająca się z problemami finansowymi, jesienią 1939 r. miała się udać do Nowego Jorku w poszukiwaniu pieniędzy. Zamiast na Manhattan trafiła jednak do piwnicy kryjąc się przed niemieckimi nalotami (jak to ironicznie ujęła, chroniąc się przed: "niemiecką pomocą humanitarną"). Z prozy ówczesnych dni odnotowała, iż warszawiacy żywili się koniną (z koni będących ofiarami nalotów) po 70 gr za kilogram i jak konie - pili z wiader wodę. Ludziom ukrytym w piwnicach doskwierało pragnienie, znaleźli się wówczas co odważniejsi i obrotniejsi, ci docierali do czynnych studni i roznosili wodę ludziom w piwnicach. Raptem 100 zł za wiadro.

Szerzej o szalonym i nieszczęśliwym życiu tej malarki:

A. Kuźniak "Stryjeńska. Diabli nadali".