Wyszukaj
Wyświetlanie wyników dla tagów 'konrad z niemiec' .
Znaleziono 1 wynik
-
Na III Soborze Laterańskim potępiono herezję, a w myśl kanonu XXVII ("O heretykach") uczestnicy wypraw na heretyków otrzymywali szereg przywilejów - jak ci, którzy uczestniczyli w krucjatach do Ziemi Świętej, choć nie było to jeszcze pełne przywileje krucjatowe. Innocenty III, kiedy w 1207 r. organizował wyprawę przeciw katarom we Francji, obiecywał jej uczestnikom przywileje równe krzyżowcom. Pomimo zachęty w postaci: odpustów, papieskiej opieki nad rodzinami uczestników takich wypraw, ochrony majątków, pierwsze wyprawy ujawniły szereg problemów związanych z rekrutacją i samym uczestnictwem. Ogłaszanie krucjaty poprzez wysyłanie uprawnionych kaznodziei, uzgadnianie ich zadania z władcami poszczególnych krajów, wszystko to wydłużało organizację wyprawy. Do tego, materiał ludzki jaki się zgłaszał nie był szczególnie dobrego sortu. Częsta była niesubordynacja, niechętnie słuchano rozkazów. Najpoważniejszy jednak problem wynikał z tego, że uczestnicy takich wypraw po odsłużeniu przepisanych czterdziestu dni na ogół powracali do domów. Odpowiedzią na tego typu bolączki miały być nowe bractwa powoływane głównie na Półwyspie Apenińskim w XIII wieku. Ich członkowie mieli być bazą rekrutacyjną, których gorliwość religijna miała zagwarantować że nie będzie takiej fluktuacji w szeregach walczących z heretykami. Pierwsze takie zrzeszenie, pod nazwą Bractwo Wiary, powstało z inicjatywy Piotra z Werony w Mediolanie (1232 r.). Tego typu bractwa utrzymywały się jeszcze w XV w., w Bolonii inkwizytor Konrad z Niemiec założył w 1450 r. Bractwo Krzyża. Członkowie takich bractw, poza braniem udziału w zbrojnych wyprawach, stawali się naturalnymi pomocnikami inkwizytorów i pośrednikami w kontaktach z lokalnymi władzami świeckimi. Czy poza włoską ziemią istniały tego typu zrzeszenia? Jaki był ich rzeczywisty udział w zbrojnych wyprawach przeciwko heretykom?
