MaWro

Stefan Czarnecki z tych samych powodów co kubiasz84.

Główne kwatery Hitlera * Felsennest ("Skalne Gniazdo") koło Münstereifel. Kwatera użytkowana była w okresie od 10.05.1940 do 05.06.1940 i 12.1940 , w sumie (28 dni). * Wolfsschlucht I ("Wilczy Jar I" w Bruhly de Peche - Belgia. Kwatera użytkowana była od 6.06. 1940 do 26.06. 1940. Z kwatery tej Hitler wylatywał 23 czerwca do Paryża, 25 czerwca wyjeżdżał pociągiem do Compiegne. * Wilczy Szaniec Użytkowany był od 24.06.1941 do 20.11.1944 (około 800 dni). * Wehrwolf ("Wilkołak") las przy wsi Striżawka, obok drogi Berdyczów - Żytomierz, 15 km na od Winnicy na Ukrainie. Kwatera użytkowana była w czasie 16.07.1942 - 01.11.1942 i 17.021943 - 13.03.1943 (132 dni). Do kwatery obok Winnicy Hitler podróżował samolotem z lotniska obsługującego Wilczy Szaniec .(Transport sztabu głównego odbywał się 16 samolotami). * Adlerhorst ("Orle Gniazdo") w Ziegenberg koło Bad Neuheim, u podnóży gór Taunus. Kwatera użytkowana była w czasie od 16.12.1944 do 15.01.1945.

Ja w telewizji oglądami jedynie programy sportowe i Discovery.

Ja sądze,że rzeczywiście przeżył szok nocując w piramidzie Cheopsa.

Ja mam bardzo dobrego nauczyciela od histori,widać po nim,że fascynuję się swoją pracą.

Ja jestem humanistą.

Zadaniem Templariuszy była ochrona pielgrzymów pielgrzymujących do Ziemi Świętej.

Zgadzam się,że te zwycięstwo było niewykorzystane, po nim wojska polskie od razu powinny uderzyć na Malbork, a nie czekać dwa tygodnie.

nie tak tak

Moim zdanie przywilej koszycki był początkiem samowoli szlachty w Polsce.

Ja byłem na koloniach w Jeleniwie,niedług jade na działke,a potem jeszcze gdzieś pod namiot.

Według mnie najlapszy królem był Władysław Jagiełło dlatego,że przycynił się do upadku zakonu krzyżackiego.

Ja oddałem głos na Stanisława Maczka.

Jaka jest radziecka definicja czołgu? -Czołg to jest przyjazny pojazd do wycziecek w przyjazne tereny i strzelania na wiwat.

Krzyżacy Początki: (1190-1226) Początki zakonu krzyżackiego to oblężenie Akki w 1190 roku, w trakcie którego rycerze krzyżowi pochodzenia niemieckiego założyli przy szpitalu zorganizowanym przez mieszczan z Lubeki, nieformalne stowarzyszenie. Książę Szwabski Fryderyk przekazał następnie cały szpital owemu stowarzyszeniu, wymuszając jednocześnie na jego członkach złożenie ślubów czystości. Szpital miał oficjalną nazwę Szpitala Najświętszej Marii Panny przy Domu Niemieckim w Jerozolimie i od jego nazwy powstała też nazwa bractwa szpitalnego, gdy w 1191 r. papież Papież Klemens III oficjalnie zatwierdził jego istnienie. Po zdobyciu Akki papież przyznał bractwu rozległe dobra wokół tego miasta i instytucja ta zaczęła szybko powiększać swoje szeregi. Cesarz niemiecki Henryk IV postanowił wykorzystać bractwo do swoich celów i nadał mu kolejne ziemie w południowych Włoszech oraz wyjednał u papieża Celestyna III przyznanie bractwu statusu pełnego zakonu rycerskiego, co nastąpiło w 1198 r. Po śmierci Henryka IV i niepowodzeniach krucjaty, zakon zaczął przeżywać regres. Regresowi temu zapobiegł czwarty z kolei Wielki Mistrz zakonu Herman von Salza, który drogą cierpliwych działań dyplomatycznych wyjednywał od kolejnych papieży i cesarzy Niemiec kolejne przywileje i dobra na terenie Włoch, Niemiec i Palestyny, dzięki czemu zakon stał się prawdziwą potęgą ekonomiczną i polityczną, wyprzedzając wpływami znacznie joannitów i templariuszy. Dla Hermana von Salza było to jednak wszystko za mało, gdyż jego ambicją było stworzenie niezależnego państwa zakonnego. Zdawał on sobie sprawę, że zdobycze na terenie Palestyny są nietrwałe i dlatego starał się znaleźć mu nowe lokum. Pierwszym takim miejscem był Siedmiogród, gdzie zaprosił zakon król węgierski Andrzej II dla obrony swoich wschodnich rubieży przed koczowniczymi plemionami Kumanów. Z Siedmiogrodu Krzyżacy zostali jednak przegnani po tym, gdy podjęli w 1225 roku próbę wyłamania się spod zależności lennej od króla Węgier i przekazania swoich dóbr pod lenno papieży. Działalność na Mazowszu i Prusach W 1226 roku książę Mazowiecki Konrad zaprosił za namową Jadwigi Śląskiej zakon na swoje ziemie przyznając im w dzierżawę Ziemię Chełmińską, z której zakon miał dogodną bazę do rozpoczęcia walk z plemionami Prusów, które zagrażały północnym rubieżom Mazowsza. Cesarz Niemiecki Fryderyk II oraz papież Grzegorz IX zezwolili oficjalnie zakonowi na założenie na terenach odebranych Prusom swojego własnego księstwa, które formalnie miało stać się częścią Cesarstwa Niemiec i jednocześnie lennem książąt mazowieckich. Od roku 1230 do 1249 zakon dzięki stale napływającemu wsparciu i posiłkom przysyłanym przez Fryderyka II, zdołał całkowicie zająć i spacyfikować dawne tereny Prusów aż do rzeki Pasłęki. System walki polegał na stopniowym eliminowaniu rozproszonych gniazd oporu Prusów i umacnianiu dopiero co zdobytej władzy terrorem prowadzonym z systemu błyskawicznie budowanych twierdz i zamków. Na mocy układu w Dzierzgoniu Prusowie przenieśli się za Pasłękę, a świeżo zdobyte tereny zostały powoli skolonizowane przez chłopów sprowadzanych z Mazowsza, Czech i Niemiec. Drugi etap podboju Prusów zaczął się już jednak w rok po układzie w Dzierzgoniu, kiedy to zakon podjął jednorazową kampanię zdobycia Dolnych Prus i Sambii, co było możliwe dzięki wsparciu króla Czech Ottokara II. Na cześć tego króla główna siedziba zakonu w Dolnych Prusach została nazwana Królewcem. W 1260 roku wybuchło powstanie Prusów pod wodzą Herkusa Monte, które zakończyło się niemal sukcesem, jednak ponowne, szybkie wsparcie Cesarza Niemiec dla zakonu oraz sprawdzona technika budowania twierdz i stosowanie terroru spowodowała, że w 1274 roku powstanie upadło. Przywódca został pojmany przez Krzyżaków i powieszony, a sami Prusowie praktycznie wycięci w pień lub zamienieni w niewolników. W trakcie tych wszystkich walk powstała na terenie Prus świetnie zorganizowana sieć zamków i twierdz, wokół których zaczęły powstawać rolniczo-leśne latyfundia bezpośrednio zarządzane przez rycerzy zakonnych. W 1308 roku, już własnymi siłami zakon zajął siłą Pomorze Gdańskie, co wywołało protest króla Łokietka. Zakon sprzymierzył się księciem Janem Luksemburskim władcą Meklemburgii i zaatakował Kujawy oraz Wielkopolskę, przegrał jednak Bitwę pod Płowcami. Przegrana bitwa nie zmusiła jednak zakonu do oddania Pomorza a Łokietek nie miał dość sił na frontalny atak na zakon. Zakon nadal próbował atakować Kujawy i Wielkopolskę metodą wojen podjazdowych, jednak cierpliwa obrona i działania dyplomatyczne Kazimierza Wielkiego zmusiły wreszcie zakon do podpisania pokoju w Kaliszu w 1343 roku, w którym zakon zrezygnował z podboju Kujaw zaś przyszłość Pomorza i ziemi Chełmińskiej miała być rozstrzygnięta przez sądy papieskie. Zakon jednak nie oddał nigdy dobrowolnie ani piędzi ziemi mimo trzech kolejnych wyroków sądu papieskiego nakazujących zwrot Pomorza. Upadek państwa zakonnego w Prusach Pokój w Kaliszu zmusił jednak zakon do zaprzestania ataków na Polskę. Zakon skierował swoje zbrojne ostrze przeciw Litwie, zajmując częściowo Żmudź. Zmusiło to księcia litewskiego Jagiełłę do przyjęcia chrztu, na którym dostał imię Władysław oraz ożenku z córką Ludwika Węgierskiego – Jadwigą zapoczątkowując Unię Polsko-Litewską. Jagiełło na skutek ciągłych walk podjazdowych na Kujawach i na Litwie prowadzonych przez zakon, zdecydował się ostatecznie na rozpoczęcie wielkiej wojny (1409-1411), której kulminacyjnym momentem była bitwa pod Grunwaldem, a uwieńczeniem pokój w Toruniu (1411). Pokój ten został mimo zwycięskiej kampanii wojskowej wymuszony na Jagielle ogólną sytuacją polityczną Polski, gdyż w obronie zakonu stanęła koalicja władców z dynastii Luksemburskiej – Jana, ks. zgorzeleckiego, Wacława, króla Czech oraz króla Węgier Zygmunta. Pokój ten nie oddał ponownie Pomorza ani Ziemi Chełmińskiej, zmusił jednak zakon do zaprzestania ataków na Litwę i Polskę. Zakon zaczął od tego czasu tracić na sile, a jego sytuacja ekonomiczna pogorszyła się na skutek blokady wymiany handlowej prowadzonej przez Polskę i Litwę. 6 lutego 1454 roku wybuchło wewnątrz państwa zakonnego powstanie mieszczan, które wsparł król Kazimierz Jagiellończyk (wojna trzynastoletnia), stosując przeciw zakonowi tę samą taktykę wojen podjazdowych, które prowadził niegdyś sam Zakon. Wojna ta przyniosła w efekcie kolejny pokój toruński (1466) – Zakon oddał Pomorze, Ziemię Chełmińską a także część Warmii łącznie ze stolicą zakonu w Malborku. Oprócz tego Wielki Mistrz zgodził się być lennikiem króla Polski i przeniósł swoją stolicę do Królewca. Mimo to, zakon wciąż co jakiś czas organizował łupieżcze wypady na tereny Warmii i Mazur, jednak już bez większych rezultatów. Zmuszony przez koneksje rodzinne oraz dla zachowania pokoju wewnętrznego, ostatni Wielki Mistrz zakonu Albrecht Hohenzollern przeszedł na Luteranizm, co położyło kres istnieniu państwa zakonnego. Państwo zarządzane przez Albrechta, mimo że wciąż dość silne militarnie, znalazło się w próżni politycznej, co wykorzystał król polski Zygmunt Stary i zmusił Albrechta do hołdu lennego w 1525 r. Od upadku państwa do dzisiaj Zakon krzyżacki, w odróżnieniu od zakonu joannitów i templariuszy, nigdy nie został oficjalnie rozwiązany przez papieży. Praktycznie jednak zanikł on całkowicie w kilkadziesiąt lat po hołdzie pruskim, choć jego niemiecka odnoga wegetowała jeszcze do 1809 roku (tj. do likwidacji zakonu przez Napoleona I), wspierana siłą rozpędu przez niemieckie rody, w których kultywowano tradycję krzyżacką. W 1834 roku nastąpiło reaktywowanie zakonu w Wiedniu przy wsparciu Cesarza Austrii. W XIX wieku zakon powrócił do działalności charytatywnej i szpitalniczej. Członkowie zakonu pełnili służbę sanitarną i obsługiwali szpitale polowe w armii austriackiej. W 1923 r. zakon zrezygnował z charakteru rycerskiego i przekształcił się w zgromadzenie zakonne zajmujące się zgodnie z pierwotnym powołaniem działalnością charytatywno-szpitalną. Po przyłączeniu Austrii do III Rzeszy hitlerowcy zakazali działalności zakonu i skonfiskowali jego dobra. Zakon istnieje do dzisiaj, a jego obecną siedzibą jest dom zakonny w Wiedniu. Ma ono swe domy również w Niemczech, Włoszech, Słowenii, Czechach, Słowacji, Belgii i Holandii. Zakon kieruje parafiami, prowadzi pracę duszpasterską, sprawuje opiekę duchową w szpitalach zakonnych, prowadzi różne placówki służby zdrowia, domy starców i domy dziecka. Pełna nazwa zakonu obecnie brzmi: Bracia i Dziewice Zakonu Niemieckiego Najświętszej Marii Panny w Jerozolimie. Tradycje rycerskie kultywują familiares czyli księża i świeccy żyjący poza zakonem z których niewielką część stanowi grupa Rycerzy Honorowych (byli nimi w ostatnich latach arcybiskup Wiednia Franz kardynał König i Książę Liechtesteinu Franciszek Józef II). Familiares, których jest w sumie ponad pięciuset, zorganizowani są w trzy baliwaty (Niemiec, Austrii i Południowego Tyrolu) oraz dwie komandorie (Rzymską i Altenbiesen (Belgia)). Struktura zakonu w dobie jego rozkwitu w Prusach Na czele zakonu stał Wielki Mistrz, który był wybierany przez Kapitułę Generalną na okres dożywotni. Jego władza była niemal absolutna, aczkolwiek w kluczowych kwestiach politycznych (rozpoczynanie wojny, podpisywanie układów itd.) musiał on uzyskiwać zgodę Kapituły. Członkowie Kapituły rekrutowali się z ogółu rycerzy, nie byli oni jednak demokratycznie wybierani, lecz powoływała ich do swojego składu sama Kapituła, w miarę powstawania w niej wakatu, zwykle na skutek śmierci jednego z jej członków. Kapituła wybierała najważniejszych dygnitarzy, którzy pełni rolę rządu zakonu. Byli to: * Wielki Komtur – pełniący rolę ministra gospodarki i spraw wewnętrznych * Wielki Marszałek – pełniący rolę ministra wojny * Wielki Szpitalnik – pełniący rolę ministra dyplomacji (a teoretycznie zajmujący się działalnością charytatywną zakonu) * Wielki Skarbnik – zajmujący się finansami zakonu * Wielki Mincerz – odpowiedzialny za opiekę nad uzbrojeniem, końmi i stanem twierdz * Wielki Szafarz – odpowiedzialny za handel Oprócz tych urzędów centralnych, w poszczególnych prowincjach zakonu funkcjonowali Komturzy Krajowi, którzy mieli wokół siebie lokalne Kapituły i lokalnych dygnitarzy. Pod nimi stali już szeregowi rycerze zakonni. Rycerze Ci wywodzili się wyłącznie ze szlacheckich rodzin niemieckich. Przy ich przyjmowaniu zwracano uwagę na ich pochodzenie, natomiast bez znaczenia było ich wcześniejsze życie. Na mocy przywileju papieża Honoriusza III przyjęcie w poczet zakonu chroniło przed odpowiedzialnością prawną za wcześniejsze czyny we wszystkich państwach chrześcijańskich. Nic więc dziwnego, że członkami zakonu zostawali zwykle szlachetnie urodzeni bandyci. Rycerze byli zaopatrywani w zbroję, konia i pełen rynsztunek rycerski na koszt zakonu. Na zbrojach nosili oni białe płaszcze z czarnym wąskim krzyżem. Wszystkie wyższe funkcje zakonne mogli pełnić wyłącznie rycerze. Oprócz rycerzy członkami zakonu byli też bracia i siostry służebne, którzy dla odróżnienia nosili szare płaszcze z krzyżem. Pełnili oni rolę giermków, stajennych, kucht, sprzątaczek itp. W zakonie funkcjonowała też kategoria półbraci – którymi byli zarówno rycerze walczący razem z rycerzami zakonnymi ale bez składania ślubów zakonnych, jak i rozmaitej maści fachowcy silnie zależni od zakonu – jak rzemieślnicy, nauczyciele itp. Całkowicie poza zakonem była większość ludności chłopskiej i spora część mieszczan, którzy byli nazywani ludźmi zależnymi. Na samym dole hierarchii stali niewolnicy, którzy pochodzili z ludności podbitej lub byli porywani w trakcie wojen podjazdowych. Niewolnicy wykonywali zazwyczaj najgorsze prace przy budowach twierdz, wywozie nieczystości itp. Historia Joanitów [ Dodano: 2005-07-17, 17:15 ] Sovrano Militare Ordine Ospedaliero di San Giovanni di Gerusalemme di Rodi e di Malta Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników św. Jana z Jerozolimy, z Rodos i z Malty. Początki w Palestynie Zakon powstał jeszcze przed I krucjatą - jego prapoczątkiem był szpital św. Jana Chrzciciela1 założony przez mieszczan z włoskiego państewka Amalfi. Przy szpitalu szybko powstało nieformalne bractwo zakonne pod wodzą legendarnego Gerarda. W czasie pierwszej krucjaty szpital okazał się bardzo przydatną instytucją, istniejące przy nim bractwo przekształciło się zaś pod wodzą Rajmunda de Puy w zakon rycerski, który w 1113 został oficjalnie uznany przez papieża Paschalisa II. W odróżnieniu od templariuszy i Krzyżaków, zakon joannitów miał od początku charakter międzynarodowy i przyjmowano do niego wszystkich szlachetnie urodzonych rycerzy katolickich bez względu na ich narodowość. Władcy Królestwa Jerozolimskiego powstałego na bazie sukcesów pierwszej krucjaty nadali joannitom obowiązek strzeżenia wewnętrznego bezpieczeństwa nowego państwa, co miało odciążyć jednostki liniowe. Joannici zaczęli w tym czasie budować całą sieć warowni i zamków na terenie Palestyny, a wśród nich ogromną warownię-szpital Margat, która stała się później oficjalną siedzibą Zakonu. W 1144 Rajmund II, hrabia Trypolisu, oddał szpitalnikom olbrzymi Krak des Chevaliers. Zakon uzyskał w tym czasie także szereg przywilejów i dóbr w całej chrześcijańskiej Europie, gdzie powstała cała sieć komandorii, z których część funkcjonowała także w Polsce. 1 Wilhelm z Tyru jako pierwszego patrona joannitów przypisuje św. Jana Jałmużnika. Teza ta oparta została na tym, że św. Jan Jałmużnik w VI wieku odrestaurował kościół św. Jana Chrzciciela, nazywany od tej pory kościołem pod wezwaniem św. Jana Jałmużnika a znajdujący się na terenie nadanym później joannitom. Źródła wskazują jednak, że patronem zakonu od początku był św. Jan Chrzciciel. Cypr, Rodos i Malta Po upadku Jerozolimy Zakon przeniósł swój główny szpital do Akki, a siedzibę do Margat. Po zdobyciu Akki przez Saracenów i końcu Królestwa Jerozolimskiego 1291, Zakon przeniósł się razem z templariuszami na Cypr. Po likwidacji zakonu templariuszy papież przekazał ich ziemie joannitom, jednak nie wszystkie posiadłości udało się przejąć. Nagły wzrost potęgi umożliwił joannitom, pod wodzą bezwzględnego Fulko de Villareta, zorganizowanie najazdu na Rodos będącego formalnie pod władzą Bizancjum. Joannici zajęli i spacyfikowali całą wyspę i utworzyli na jej terenie sprawnie zarządzane państwo zakonne. Rycerze przesiedli się z koni na okręty, a ich państwo stało się szybko potęgą morską kontrolującą handel we wschodniej części Morza Śródziemnego i wspomagającą wzrost zamożności włoskich miast-państw, w tym zwłaszcza Wenecji. Członkowie Zakonu pochodzili z wielu państw Europy. Podzieleni byli na osiem grup narodowościowo-terytorialnych zwanych językami (Langues) lub prowincjami: Prowansja, Owernia, Francja, Anglia, Włochy, Niemcy, Aragonia i Kastylia. W każdej fortecy, której bronili Joannici, każda Langua strzegła tylko jednej części murów, co wzmacniało rywalizację i konkurencję pomiędzy grupami, choć z drugiej strony oczywiście osłabiało jedność Zakonu. Kontrola handlu morskiego bardzo przeszkadzała interesom Imperium Otomańskiego, dlatego podejmowało ono ciągłe ataki na Rodos zakończone wreszcie w 1521 sukcesem, który położył kres państwu zakonnemu na tej wyspie. Przez kilkanaście lat Zakon tułał się po różnych krajach Europy, wreszcie cesarz niemiecki Karol V pozwolił w 1530 roku osiedlić się joannitom na Malcie, gdzie zbudowali port, szpital i warownię, z której ponownie zaczęli nękać okręty otomańskie. Spowodowało to szybką odpowiedź Imperium, jednak długotrwałe oblężenie Malty w 1565 przez wojska Sulejmana Wspaniałego nie przyniosło efektu i Zakon tym razem wygrał. W 1566 rozpoczęto budowę nowego miasta mającego stać się nową stolicą Zakonu. Na cześć Jeana de la Valette, Mistrza w latach 1557-1568 dowodzącego wojskami zakonu podczas Wielkiego oblężenia, miasto to nazwano Valletta (stolica współczesnej Malty). Podobnie jak na Rodos, Zakon stworzył na Malcie świetnie zorganizowane państwo zakonne, które przetrwało aż do 1798, kiedy to flota Napoleona zdążająca do Egiptu zajęła bez większego oporu tę wyspę przekształcając ją w zamorską prowincję francuską. Większość dóbr, które joannici zostali zmuszeni pozostawić na Malcie, została zajęta przez wojska francuskie. Nie cofnięto się nawet przed splądrowaniem kościołów, co wywołało bunt miejscowej ludności, początkowo przychylnej francuzom. Kosztowności należące do Zakonu zostały wywiezione z wyspy na statku "L'Orien", który w czasie bitwy pod Abukirem został zatopiony wraz z całym ładunkiem. Na skutek wojen napoleońskich w Europie, Zakon utracił też większość swoich komandorii, oprócz kilku w Czechach, i niemal całkowicie podupadł. Wywołane przez maltańczyków powstanie, wsparte przez flotę angielską i portugalską, doprowadziło do zajęcia Malty w 1800 przez wojska brytyjskie. Dwa lata później został zawarty przez Francję i Wielką Brytanię Trakat w Amiens, w którym jeden z punktów oddawał Maltę Zakonowi. Jednak rok później traktat ten został zerwany i nie doszło do oddania wyspy joannitom. Zakon ostatecznie musiał pogodzić się z utratą Malty kiedy w 1814 Traktat Paryski oficjalnie uznał brytyjskie zwierzchnictwo nad wyspą. Czasy współczesne Po upadku Napoleona Zakon odzyskał część swoich dóbr na Sycylii i w okolicach Ferrary, jednak trudności finansowe zmusiły joannitów do porzucenia ich i przeniesienia swojej siedziby do Rzymu. Zakon w dawnej formie próbował jeszcze odtworzyć cesarz Austrii Ferdynand I, mianowany Wielkim Mistrzem. Dzięki jego staraniom joannici odzyskali ok. 100 starych komandorii w Apulii i Lombardii, które zostały im ponownie zabrane przez Mussoliniego. W XIX wieku rozproszeni po Europie kawalerowie maltańscy zaczęli zakładać nieformalne stowarzyszenia świeckie, będące odtworzeniem dawnej struktury przeoratów. Część z nich miała charakter katolicki, a część protestancki. Pierwszym tego rodzaju stowarzyszeniem było Maltańskie Stowarzyszenie Reńsko-Westfalskie, założone w 1806, które grupowało katolickich członków dawnego zakonu. Jego konkurencją był popierany przez królów Prus Baliwiat Brandenburski, który stał się elitarnym stowarzyszeniem pruskich junkrów. Oprócz tego powstawały też na ich wzór podobne stowarzyszenia w innych krajach - w Anglii, Hiszpanii, Włoszech, Francji, Portugalii i Polsce. Stowarzyszenia te w czasie I i II wojny światowej organizowały szpitale polowe, a w czasach pokoju prowadziły i prowadzą liczne szpitale w całej Europie i w USA. Po II wojnie światowej Zakon stał się bardzo popularny w USA, gdzie przystąpiło do niego ponad 2000 kawalerów. Charakter zakonny przywrócił kawalerom maltańskim papież Pius XII w 1953. Jednocześnie zaczęło powstawać wiele organizacji podszywających się pod Zakon. Obecnie wszystkie katolickie stowarzyszenia kawalerów maltańskich mają jednakowy statut i są oficjalnie częścią Zakonu, zaś stowarzyszenie angielskie i protestanckie niemieckie funkcjonują niezależnie, ale stale współpracują i wymieniają doświadczenia z zakonem katolickim. Zakon w swojej części katolickiej liczy dzisiaj ok. 10 000 członków zrzeszonych w sześciu wielkich przeoratach, 4 subprzeoratach i 45 związkach narodowych. 450 członków jest Polakami. W 1994 Zakon uzyskał status oficjalnego, stałego obserwatora przy ONZ. Zakon stanowi suwerenne państwo i jest oficjalnie uznawany przez rządy 92 państw na świecie, przy których posiada on swoich ambasadorów. Na jego czele stoi Szkot z pochodzenia, Wielki Mistrz Andrew Bertie (czyt. Baati). Joannici w Polsce Na ziemie polskie joannici zostali sprowadzeni przez księcia Henryka Sandomierskiego, który przed 1166 nadał im Zagość z kilkoma wsiami. W 1187 otrzymali kościół św. Michała Archanioła w Poznaniu, przemianowany na kościół św. Jana Jerozolimskiego (Jana Chrzciciela), a wkrótce potem kościoły w Tyńcu, Bardzie i Strzegomiu na Śląsku, gdzie powstały tzw. komandorie joannitów. W XIII wieku i później powstały dalsze komandorie, m.in. na Pomorzu i Ziemi Lubuskiej. Zamek Joannitów znajdował się w miejscowości Chwarszczany. W 1775 powstał w Polsce Wielki Przeorat, połączony w 1798 przez cara Pawła I z przeoratem rosyjskim w jedno zgromadzenie (rozwiązane w 1817). Związek Polskich Kawalerów Maltańskich powstał w 1927 Po II wojnie światowej Związek odrodził się na emigracji, a w 1992 został reaktywowany w Polsce. Tradycja przynależności do zakonu joannitów przetrwała do dziś w wielu rodach szlacheckich i stanowi tytuł honorowy. W Polsce do najbardziej popularnych przedstawicieli zakonu należą politycy Alicja Grześkowiak i Marcin Libicki.

Ja uważam tak samo jak JKM Zygmunt

Ja teraz nie mam ulubjonej gry,ale giedyś bardzo lubiłem grę gatunku RPG o nazwie Morrowind.

Ja ostatnio(wczoraj) grałem w grę Footballl Manager 2005,ta gra polega na sterowaniu klubem piłkarskim .

Mój ulubiony gatunek gier to RPG.Bardzo je lubię.

Moim ulubionym aktorem jest Tom Cruise.