Złomiarz

Dane o prowadzeniu przez katów "lumpeksów" z rzeczami po skazańcach są potwierdzone. Poza tym, w średniowieczu podchodzono do ubrań inaczej, niż dziś - większość tkanin była solidna i trwała, i ubrania nie niszczyły się tak łatwo. (nawet dzisiejsze stroje używane w RR, choć z dużo gorszych tkanin, są naprawdę "heavy duty"). Dbano o nie, by części garderoby mogły służyć nawet przez kilkanaście lat. Kiedy już jakaś część odzienia nie nadawała się do użytku, pruto ją i z tkaniny wycinano inne ubrania. Tak więc po pobycie w lochu ubranie mogło najwyżej cuchnąć, ale nie było łachmanem, w jakim na filmach pokazuje się skazańców. Ścięcie głowy było nie lada sztuką, i zdarzały się wypadki surowego karania katów, którzy podczas egzekucji nie popisali się precyzją. Pięknie jest to pokazane w filmie "Henryk VIII" (wprawdzie to nie średniowiecze, ale obyczaj podobny), w którym król dla swojej żony sprowadza najlepszego kata z bodajże Florencji, by oszczędzić jej cierpień, zaś znienawidzonego zdrajcę oddaje w "opiekę" niedoświadczonemu młodzikowi. [ Dodano: 2007-03-04, 09:36 ] Toporem zdaje się dopiero od XVIw. Ścięcie mieczem było zaiste karą dla szlachetnie urodzonych, innych wieszano. Ciekawe jest to, że w uznaniu odwagi skazańca można było ściąć go na klęcząco (aby mógł pokazać, że nie uchyli się od ciosu), zaś tchórzy przywiązywano do krzesła.

cóż przepraszam za długą nieobecność. To naprawdę jest proste - jak się nazywa człowiek, który walczy przez chorągwią? [ Dodano: 2007-03-19, 18:14 ] Dobra, widzę, że nikt nie odpowie - chodziło o przedchorągiewnego. Zadajcie pytanie - kto pierwszy, ten lepszy!

Znałam nazwisko Dypold von Koekerlitz, ale chodzi chyba o tę samą osobę. Zadawaj pytanie!

Jak nazywał się krzyżacki rycerz, który pod Grunwaldem oderwał się od chorągwi W.Mistrza i zaatakował Jagiełłę? (ten zabity przez Zbyszka Oleśnickiego)

Wiedźminem - mogłabym straszyć dzieci. Ew. Hanem Solo, ale wtedy przeszłabym na stronę Imperium i rozbroiła tę jak to określił Imperator w którejś z parodii "bandę p...ych nastolatków".

Kawa... Mam wszelkie syndromy uzależnienia - piję ją w każdej postaci, także zimną, niedobrą, rozpuszczalną, byle mocną - choć najbardziej lubię latte. Jacyś żli ludzie usiłują ściemniać, że herbata także zawiera kofeinę, a do tego teofilinę, która daje uczucie radości - ale jak dla mnie liczy się ilość. 200mg to optymalna dawka z rana...

Lucy? Imię pochodzi od piosenki Beatelsów "Lucy in the sky with diamonds", którą podobno grano całą noc, świętując odkrycie szkieletu.

Nie będę oryginalna, jeśli polecę "Jesień Średniowiecza" J. Huizingi. Książka ta jest syntetycznym ujęciem przemian kulturowych i światopoglądowych jakie miały miejsce w tej epoce, pomaga zrozumieć trudny i złożony proces obumierania kultury rycerskiej i narodziny renesansu. Prócz swoich przemyśleń autor podaje wiele opisów zdarzeń z epoki i cytaty z tekstów. Należy jednak podchodzić do książki z pewną rezerwą. Autor żył na początku XXw, i był nieco uprzedzony do epoki, co można wyczuć w niektórych fragmentach, a nawet nasuwa się wniosek, że historyk nie rozumiał pewnych procesów, nie miał zdolności wczucia się w psychikę ludzi średniowiecza i dla tego pewne procesy interpretował mylnie. W ogólnym rozrachunku jest to ciekawa książka, pozwalająca poznać specyfikę epoki i dająca szerokie spekrtum przykładów. Polecam również "Europę w XIV i XVw." Denisa Haya, profesora uniwersytetu w Edunburgu. Wydawnictwo poleca książkę jako podręcznik uniwersytecki, co jest poniekąd słuszne, bo dzieło zawiera dogłębną analizę pewnych zjawisk, opisuje dokładnie wpływ pewnych zdarzeń historycznych na przemiany kulturowe i ekonomiczne. Odwołuje się przy tym do wiedzy, jaką powinien posiadać czytelnik, dla tego nie polecam jej osobom początkującym w zapoznawaniu się z historią i kulturą średniowiecza. Jak przystało na podręcznik, jest też nieco nużąca, ale warto zapoznać się z jej treścią. Dla znawców epoki jak i dla laików ciekawą lekturą może okazać się książka "Rycerze średniowiecznej Europy łacińskiej". profesora UW, Franciszka Kusiaka. Jest napisana lekkim, przejrzystym językiem i w ciekawy sposób omawia najważniejsze elementy kultury rycerskiej. Jest wręcz nasycona przykładami, anegdotami i opowieściami o życiu średniowiecznych rycerzy, co nie tylko pozwala lepiej zrozumieć, o czym pisze autor, ale także wyciągać własne wnioski.

Szczerze mówiąc nie o to mi chodziło. Schiltron to nazwa formacji w wojsku szkockim, czoła oddziału uzbrojonego w piki, mnie natomiast chodzi o funkcję jaką pełnili konkretni rycerze w danej bitwie. Podpowiem, że liczba pojedyncza tego rzeczownika oznacza jedną osobę, a nie jeden oddział.

Ja odradzam wszystkim trylogię Bunscha o Aleksandrze Wielkim - o ile sam początek "olimpias" mogłam jeszcze strawić, a nawet sprawiło mi to pewną przyjemność, to późniejsze rozdziały stają się wielkim morzem suchych faktów rodem z dziennika pokładowego albo spisu inwentarza, po którym pływają stateczki - łupinki scen opisanych jako tako fabularnie, przy czym bez najmniejszej iskry polotu. Stosunek opisów w stylu "Aleksander wszedł do namiotu i zobaczył ... " do "Wyprawa w ciągu n dni przemierzyła drogę od miejscowości a do b po drodze mijając rzekę X gdzie popasali przez m dni i wzgórze Y gdzie popasali przez p dni i stracili Z koni z powodu ataku wściekłych zajęcy" wynosi mniej więcej 1:300. Miałam też niestety styczność P. Coelho, i nie mogę oprzeć się wrażeniu, że zachwycają się nim osoby zafascynowane nowym okultyzmem, wróżkami, dobrą karmą, przebaczeniem, spełniającą marzenia wiarą we własne siły i całą resztą strasznej mikstury wszelakich religii, która ma pomagać sfrustrowanemu społeczeństwu udawać, że jest na świecie dobro - stąd może jego popularność. Wciąż są jeszcze ludzie, dla których robi się filmy o wiecznej szczęśliwej miłości, o pokonywaniu zła i własnej słabości, i wszelkie inne zakończone happy endem dziełka mające powodować katharsis, a powodujące najwyżej próchnicę - tak są przesłodzone. [ Dodano: 2007-01-08, 14:46 ] Oprócz wielu innych aspektów książka porusza też temat dorastania, a 30 lat to wiek, w którym ludzie naszego systemu społecznego przeważnie się ustatkowują i dorastają.

Jak nazywali się rycerze (funkcja) którzy podczas bitwy zajmowali miejsca z przodu formacji (np na czele klinu w szyku klinowo-kolumnowym) i mieli za zadanie osłaniać chorągiew przed zdobyciem jej przez przeciwnika?

W średniowiecznej Polsce podatek od majątku ziemskiego, zależny od jego wielkości - przez Kazimierza Wielkiego ustalony na 12 groszy od łana w majątkach rycerskich i 24 grosze od łana w majątkach kościelnych. Nazwa zaczerpnięta od "radła" czyli narzędzia rolniczego - bardzo często nazwa daniny wskazywała na to, od czego zależała jej wysokość i z czym danina była związana (podobnie "podymne" naliczano od "dymu" czyli gospodarstwa domowego.)

Bardzo dobrze

Juhu! W takim razie, jaki święty był opiekunem "artystów estradowych", kuglarzy i chorych na padaczkę?

Mendog? Wielki książę Litwy, zjednoczył księstwa plemienne, przyjął chrzest w 1251 po to, by uzyskać zgodę na koronację na króla, po czym powrócił do pogaństwa.

Europejczykom ta metoda również nie była obca, z tym, że nie patyczkowali się z duszeniem. Całego delikwenta owijano rzemieniem. Mnie osobiście przerażają, ale i napawają podziwem dla pomysłowości tortury inkwizytorskie. Po pierwsze dla tego, że były tak starannie usystematyzowane i obwarowane wieloma przepisami, a po drugie, że w torturach pierwszego stopnia (najłagodniejszych) wykorzystywano metody naprawdę banalne, a mogące po pierwsze przysporzyć wielkich cierpień, a po drugie niezbyt szkodzące zdrowiu. Hitem na czarnej liście jest według mnie widelec, którym unieruchamiano głowę odchyloną maksymalnie do tyłu. Więzień oczywiście mógł się wyprostować, ale wtedy...

Z historycznych filmów głosuję na Troję - nie było w tym ani pół Homera, nie mówiąc o dekoracjach rodem z "czarodziejki z księżyca". Podobało mi się parę pobocznych motywów, ale generalnie wypada na minus. Z filmów niehistorycznych polecam "Żołnierzy kosmosu". "Musimy postawić na szali swoje wartosci, swoją krew, a nawet swoje życie, aby to ludzie, a nie insekty, panowali w galaktyce". Przy tym X-meni to naprawdę ambitne kino konesera.

Ja również, jak Virtualbob, preferuję lekkie sztuki, bo chociaż wiem, że czasami należałoby się odchamić, współczesne podejście do sztuki w ogóle raczej mnie odrzuca. Na Mayday'u byłam dwa razy, za pierwszym pdobno tak ryczałam ze śmiechu, że koleżanka na drugim końcu balkonu poznała, że to ja.

Coś ten temat umarł - ciekawe, dlaczego? Myślę, że warto też spojrzeć na ekonomiczne konsekwencje epidemii w 1348r., która, mówiąc najprościej, zmieniła stosunek popytu i podaży na rynku pracy. Nagle ziemia przestała mieć wartość, ponieważ nie miał na niej kto pracować (kroniki wspominają, że majątki sprzedawano w Anglii nawet za 1/3 tego, co warte były przed wybuchem epidemii), tym samym posiadacze tej ziemi - panowie feudalni - stracili na znaczeniu. Brakowało nie tylko chłopów, ale rzemieślników w miastach, co powodowało wzrost cen ich wyrobów (wiele miast nakładało specjalne ograniczenia - i to kilkukrotnie, co dowodzi, że zakazy nie były specjalnie pilnie przestrzegane). W konsekwencji dżuma miała wpłynąć na upadek feudalizmu. I jeszcze takie pytanie - odniosłam wrażenie, że określenie "czarna śmierć" stosuje się dla epidemii dżumy z połowy XIVw. a nie dla samej choroby. Tak? Nie?

Obawiam się, że tak. Zawisza zginął pod Golubaczem czy jakkolwiek się to pisze, w 1428r. Legenda głosi, że Turcy wzięli go za niemieckiego księcia, i dwaj rycerze, nie mogąc zdecydować, któremu z nich Zawisza ma przypaść jako jeniec, zabili go podczas kłótni.

Myślę, że nie należy porównywać średniowiecza z antykiem, ale koniec średniowiecza z jego początkiem. Cywilizacja w Europie nie zmarnowała tego 1000 lat, postęp był ogromny. Ponadto średniowiecze (mam na myśli już pełne) było w pewnym sensie "cofnięte" względem antycznej Grecji i Rzymu tylko w pewnych dziedzinach, w innych tak diametralnie różne, że nie ma mowy o jakimkolwiek porównaniu (chociażby filozofia), a w jeszcze innych kontynuowało rózwój osiągając znacznie wyższy poziom (głównie jeśli chodzi o technikę).

To jedna z wersji legendy o tarciach Saladyn|Asasyni. Ta bardziej softcore'owa. Inna mówi, że przybysz w namiocie Saladyna dobył noża i zbliżył się do wodza, chcąc go zabić. Ten wezwał natychmiast straż. Przybysz powiedział do strażników: "W imię Allacha, nakazuję wam go zabić" - i rzeczywiście strażnicy zamiast bronić swego pana zaczęli go atakować, jednak przybysz odwołał rozkaz, w tej wersji również uznając, że sama demonstracja siły wystarczy. Podobno rano Saladyn był już daleko od miejsca zdarzenia.

W VIII wieku żył jakiś dziwny człowiek, który kazał włodarzom i "królom" rozsypującej się w oczach Brytanii wziąć pośladki w garść i zjednoczyć się w walce z najeźdźcami. (tylko kto to był? normanowie??? chyba za wcześnie na to...piktowie? jakieś inne psubraty??). Zjednoczenie nie trwało długo i tak naprawdę o państwie fajwokloków można mówić dopiero od kiedy wzięli się za nich porządni i rzeczowi normanowie. "Rycerze" okrągłego stołu tak naprawdę byli królami tych maciupeńkich pseudopaństewek, ktorych jakiś energiczny człowiek, nazwany Artusem, czyli niedźwiedziem, zebrał u siebie, posadził w kółeczku i kazał im się zachowywać jako dorośli ludzie. Ta tradycja przetrwała jeszcze do XV wieku, kiedy to rycerzo okrągłego stołu wciąż przedstawiano w koronach.

Tak, słowo assasin, assasinate wzięło się wlaśnie od asasynów. Byli odłamem muzłumanów wyznających prawo Alego zamiast prawa Mahometa. "Starzec z gór" czyli przywódca asasynów miał wmawiać swoim podwładnym, że wizje cudownego szczęścia po zażyciu haszyszu są odzwierciedleniem rajskich rozkoszy, do których będą dopuszczeni, jeśli zginą w walce na jego polecenie. Przywódca sekty przynajmniej w XIII w zajmował się politykowaniem na równi z dowódcami państw (Czyny Ludwika Świętego Króla Francji opisują próbę podpisania układu z krzyżowcami). Swoje odważne żądania motywował możliwością pozbycia się niechcianego króla w razie, gdyby ten odmówił, lub też pomocą w usunięciu władców stojących na drodze kryżowcom. W końcu jednak nikt nie zginął, więc widocznie asasyni nie byli aż tak potężni. Podobno jeszcze w czasie I WŚ sekta ta miała być pomocna przy sabotażach i innych militarno-politycznych szachermacherach.

A wierzysz, że miala wizje,a nie zwidy? Pod Paryżem chyba inni dowódcy za bardzo w nią uwierzyli, a przecież to była dziewczynka ze wsi. Póki byla maskotką wojska, było dobrze, ale kiedy zaczynała działać sama, sypało się.