suomeksi

To jest Duńczyk z ksiązki Coona (którą mam w paluszku)... Races of Europe. Widać, że się nie znasz na tym. Po pierwsze móiwłem DOMIESZKĘ Borreby! Po drugie borreby wcale nie jest eastern, ale western. Widąć, że nie wiesz biedaku na co zwrócić uwagę. Zresztą kierowałem się szczegółowymi elementami.

Banderas to jeszcze ok.. Najgorzej jakby wyglądał jak Adrien Brody:)... Ale dobra, dość tych żartów.

?

No to dobrze, że mojego przodka zgwałcili Wikingowie, a nie np. Arabowie! Nie mam tych wyników bo już nie mieszkam w tym mieszkaniu gdzie je spisywałem i nie wiem gdzie są. Co do ostatniego pytania, wpisz w google "typ borreby" to będziesz wiedział.

Badałem!!!! Dokładnie każdą cechę. Nie porównywałem do opisów poglądowych, ale szczegółowych. Badania DNA są dla mnie bezwartościowe. Chodzi o to, że nie można stwierdzić, że np. ta część DNA jest cechą taką, a taką, ponieważ nie wiadomo do jakiego czasu w historii się odnieść, następowały ciągłe mieszanki itd. To jest bezwartościowe. P.S. Z tego co wiem to cechy nordyckie wykazywali silnie carowie Rosji (co zresztą zauważył sam Hitler), którzy zresztą byli germańskiego pochodzenia: Mikołaj II, Cesarz i Samodzierżca Wszechrusi, Król Polski, Wielki Książę Finlandii:

Porównywałem z opisami Coon'a i sposoby pomiarów były wystarczające, nie miałem takiego czegoś, chodź to można kupić, ale poradziłem sobie inaczej z tym. Aha, nie robiłem badań DNA. Dla mnie badania DNA w ocenie rasy są bezwartościowe. Oczywiście obecnie można zbadać DNA, jest to ok, przy okręśleniu danej osoby, ale w ocenie rasy dla mnie to jest błędne ponieważ, moim zdaniem, punkt odniesienia nie jest właściwie określony, jest wręcz niemożliwy do określenie po DNA, więć nie można powiedzieć, że dana cecha DNA jest tej rasy. Sterylizacja w Szwecji, tak wiem o tym. Przepraszam, może to kogoś zaboli, ale dla mnie to nie było nic aż takiego złego. Szwedzi chcieli pozbyć się ze swojej czystej rasy nordyckiej cech lapońskich i fińskich. Przecież nie mordowano tych ludzi. Chociaż z drugiej strony nie chce robić nikomu nic złego to bym tego nie zarządził.

Parametry zmieniają się np. z wiekiem, dlatego należy je badać, w celu porównania, u osoby dojrzałej, ale młodej, tak w wieku 30 lat. Oczywiście cechy zmienione przez np. wypadek czy chorobę nie liczą się.

Jak odpowiedzieć na pytania, które nie mają sensu? To, że Anglik był jednym z gubernatorów to nie żadnego znaczenia. Mówię o generalnych, głównych wpływach... Po drugie już mówiłem. Nie był on żadnym Bałtem. Jak Anglik może być Bałtem? Anglicy są Germanami. Bałtem może być ten, kto ma łotewskie lub litewskie pochodzenie. Estończycy tez nie są oczywiście Bałtami, są ludami fińskimi. Bałtyccy Niemcy tez nie są Bałtami, ale Niemcami.

Oprócz Niemców, w Estonii było też wielu Szwedów. Wpiszcie w google "Estońscy Szwedzi". Oto mapa dialektów j. szwedzkiego, widzimy to też zaznaczone dialekty z Finlandii i Estonii: Dziś jest ich w Estonii mało, bo w czasie ZSRR budowano bazy wojskowe na terenach i wyspach zasiedlanych przez Szwedów w Estonii.

Łotysze i Estończycy czują wciąż przynależność do germańskiego kręgu kulturowego, nadają imiona dzieciom- Helmut czy Herman.

Proszę też zobaczyć, kogo przedstawia banknot estoński, 2 korony, używany do 1 stycznia 2011r. (obecnie Estonia ma euro):

Zgadza się. Nawet łotewskie i estońskie pieniądze z początku niepodległości tych państw mają niemieckie napisy, a estońskie banknoty czasem też i szwedzkie. Nie przypadkiem też do 1928r. w niepodległej Estonii walutą była marka, potem zastąpiła ją Korona Estońska- Eesti Kroon. Po estońsku: Po niemiecku, szwedzku i rosyjsku. Jak widzimy napisy niemieckie i szwedzkie są największe: Niedawno na Eurowizji występował duet z Łotwy, dwóch chłopaków- Valters Fridenbergs i Karlis Bumeisters. Te nazwiska i imię świadczą o czymś. I oczywiście chciałem zaznaczyć, że wszystko dotyczy tylko rdzennych mieszkańców- Łotyszy i Estończyków. Pamiętajmy, że w wyniku działania ZSRR, na te tereny przesiedlono mnóstwo Rosjan. Dziś powiedzenie, że ktoś jest z Estonii czy Łotwy wcale nie musi znaczyć, że to Łotysz czy Estończyk. Na Łotwie 40% ludnosci stanowią Rosjanie przywiezieni za ZSRR, a w Estonii 25%. Od razu można ich rozpoznać po nazwiskach i imionach. Na Łotwie czasem sobie złotewszczają przez dodanie "s". Małżeństwa mieszane z Rosjanami, przynajmniej w Estonii, są na poziomie poniżej 1%, jak mówił w wywiadzie dla polskiego radia- Mart Laar. Ciekawostka- Petersons (czyli Peterson plus S- tak się zmienia na Łotwie nazwiska) to czwarte najpopularniejsze nazwisko na Łotwie, a Jansons dziesiąte.

Bałtowie to GRUPA ETNICZNA, a nie żaden Ziemianin czy ktokolwiek inny. A jak ktoś tam sobie w głowie układa to jego sprawa, ale w każdej encyklopedii określenie "bałtowie" znaczy grupę etninczą do której zaliczają się Litwini i Łotysze, obecnie tylko i wyłącznie oni.

Co to za nonsensy? Gubernatorowie guberni estońskiej, w czasie panowania rosyjskiego: 1710 – 1711 – Rudolph Felix Bauer (gubernator-generał) 1711 – 1719 – Aleksander Mienszykow (gubernator-generał) 1719 – 1728 – Fiodor Apraksin (gubernator-generał) 1728 – 1736 – Friedrich Baron von Löwen 1736 – 1738 – Sebastian Ernst von Manstein 1738 – 1740 – Gustaf Otto Douglas 1740 – 1743 – Woldemar von Löwendahl 1743 – 1753 – Peter August Friedrich von Holstein-Beck 1753 – 1758 – Władimir Piotrowicz Dolgorukiy 1758 – 1775 – Peter August Friedrich von Holstein-Beck – gubernator-generał 1775 – 1792 – George Browne – gubernator-generał 1783 – 1786 – Georg Friedrich von Grotenhielm 1786 – 1797 – Heinrich Johann Baron von Wrangell 1797 – 1808 – Andreas von Langell 1808 – 1809 – Peter Friedrich Georg von Oldenburg (1784-1812) 1809 – 1811 – wakat 1811 – 1816 – Paul Friedrich August von Oldenburg (1783-1853) 1816 – 1819 – Berend Baron Üxküll 1819 – 1832 – Gotthard Wilhelm Baron Budberg von Bönninghausen 1832 – 1833 – Otto Wilhelm von Essen 1833 – 1841 – Paul Friedrich von Benckendorff 1842 – 1859 – Johann Christoph Engelbrecht von Grünewaldt 1859 – 1868 – Wilhelm Otto Cornelius Alexander Ulrich 1868 – 1870 – Michaił Nikołajewicz Galkin-Vraskoy 1870 – 1875 – Michaił Walentynowicz Shakhovskoiy-Glebov-Strezhnev 1875 – 1885 – Wiktor Piotrowicz Poliwanow 1885 – 1894 – Siergiej Władimirowicz 1894 – 1902 – Yefstafiy Nikolaiyevich Skalon 1902 – 1905 – Aleksiej Walerianowicz Bellegarde 1905 – 1906 – Mikołaj Gieorgiejewicz von Bünting 1906 – 1907 – Piotr Piotrowicz Bashilov 1907 – 1915 – Izmaił Władimirowicz Korostovetch 1915 – 1917 – Piotr Władimirowicz Veryovkin A Ty przecież podałeś przetłumaczone imiona na rosyjskie !!!! To tak jak się mówi- Jerzy Waszyngton, a nie George Washington. Panowali za czasów rosyjskich to tłumaczono ich imiona na rosyjskie. Po drugie co to ma do rzeczy? Żaden z podanych przez Ciebie ludzi nie jest Bałtem, są to Niemcy oraz ludzie innych narodowości. JA MÓWIE O BAŁTACH W SENSIE ETNICZNYM! W sensie etnicznym. Bałtami są obecnie tylko Łotysze i Litwini. Estończycy są Ugro-Finami. I to jest jasne i oczywiste i znane każdemu, kto ma chodź cień wiedzy o czymkolwiek. Oczywiście do XX wieku niemal wszyscy Łotysze i Estończycy mieli niemieckie lub szwedzkie imiona i nazwiska. Dziś również wielu je ma, ale potem pozniemiali na etniczne. Np. Harald Reibach na Hando Riipalu itd. Identycznie było w Finlandii. Oto znani Estończycy, wielu z nich ma niemieckie imiona i nazwiska: Przedstawię tu najbardziej znanych Estończyków w historii, większość z nich pochodzi z początku XX wieku: Carl Robert Jakobson- pisarz, jeden z twórców odrodzenia narodowego w Estonii: Friedrich Reinhold Kreutzwald- estoński Mickiewicz, twórca estońskiej epopei narodowej- "Kalevipoeg": Jakob Hurt- estoński pastor luterański, wsławiony w budowie niepodległej Estonii. Mimo, że był etnicznym Estończykiem to uważał, że Estończycy powinni zostać całkowicie zgermanizowani i właczeni do narodu niemieckiego gdyż kulturowo należą do świata niemieckiego: Johann Voldemar Jannsen- twórca hymnu Estonii, wsławiony w estońskie odrodzenie narodowe: Johann Köller- pierwszy etniczny Estończyk wsród profesjonalnych malarzy: Karl Einbund- aresztowany przez komunistów, jeden z najważniejszych ludzi w polityce międzywojennej Estonii: Ado Grenzstein- wydawca estońskiego pisma "Olevik". Eugen Hebermann- architekt. August Hansen- komunista estoński, rostrzelany w latach 50-tych. Georg Hellat- estoński architekt, próbował stworzyć estoński styl w architekturze. Karl August Hermann- wydawca estońskiej gazety Postimees w latach miedzywojennych: Jaan Hünerson- przywódca Estońskiego Związku Chłopskiego: August Jakobson- komuista, pisarz w czasach Estońskiej SRR: Anton Jürgenstein- znany pedagog, nauczyciel: Richard Kleis- historyk, twórca "Eesti Entsüklopedia"- "Encyklopedia Estońska". Raimond Kolk- poeta, wydawca estońskiego czasopisma "Eesti Looming", Jaan Kross- poeta: Hans Kruus- historyk, profesor uniwersytetu w Tartu, autor wielu dzieł historycznych, komisarz ludowy w ZSRR, więziony w latach 50-tych. Peeter Karl Kunileid-Saebelmann- kompozytor. Johan Laidoner- chyba najbardziej znany Estończyk ze wszystkich. Jako pierwszy w Europie pokonał Sowietów, podczas wojny estońsko-bolszweickiej. Bohater narodowy Estonii, zmarł w sowieckim więzieniu, żonaty z Polką: Georg Lurich- światowej sławy zapaśnik estoński: Mart Laar- premier Estonii (po 1990r.)- znany z przeprowadzenia odważnych reform: Konstantin Päts- pierwszy prezydent Estonii. Piłsudski poprosił go o otwarcie estońskiego rynku pracy dla Polaków, w latach międzywojennych Estonia była jednym z miejsc gdzie Polacy jeździli w celu pracy w tamtejszych portach itd: Jaan Tõnisson-dwukrotny premier Estonii: Arnold Rüütel- były prezydent Estonii. Gerd Kanter - dyskobol, medalista olimpiady w Pekinie: Kristjan Palusalu- znany estoński zapaśnik, z czasów międzywojennych: Alfons Wilhelm Rebane- estoński żołnierz, walączy potem w jednostkach niemieckich: Paul "Kugelblitz" Maitla (urodzony jako Paul Mathiesen)- Estończyk walczący w szeregach niemieckich w czasie II wojny światowej: Harald Riipalu (urodzony jako Harald Reibach)- inny Estończyk walczący w szeregach niemieckich: Toomas Hendrik Ilves- obecny prezydent Estonii, tu z żoną Evelin: Vanilla Ninja- zespół: Carmen Kass -estońska modelka:

Bez sensu piszesz Secesjonista. Wg Nazistów Estończycy i Łotysze byli prawie Germanami. Było wiele planów dotyczących tych ziem. Np. Był plan przesiedlenia Estończyków do Finlandii i przemieszania ich z Finami. Widocznie dla Nazistów Estończycy byli tym samym co Finowie, chodź faktycznie rasowo są znacznie bardziej nordyccy niż Finowie. Inny plan zakładał całkowitą germanizację Łotyszy i Estończyków, włączenie ich do narodu niemieckiego. Hitler wielokrotnie bardzo dobrze wypowiadał się o Estończykach. Chociaż nie lubił Łotyszy z pewnych powodów, to nie mógł odmówić im nordyckości rasowej i germańskości w kulturze. Tak, ziemie Łotwy i Estonii miały być zasiedlone przez Niemców, no i co z tego???? Ludność rdzenna miała być zgermanizowana lub, jak w przypadku Estończyków, przesiedlona do Finlandii (jako najbliższego kulturowo kraju). Po drugie wiele razy zaznaczałem w tej wypowiedzi, że Terra Mariana to tylko CZEŚĆ niemieckiego panowania na tych ziemiach. Potem było jeszcze ponad raz tyle pod różnymi postaciami, np. Kowederacja Liwońska itd. Później było jeszcze raz tyle co Terra Mariana panowania szwedzkiego. A jak pisałem, do prawie XX wielu panował tam Landtag, zobacz kto był gubernatorami za czasów panownia rosyjskiego tam???? Niemcy. W czasie połowy panowania rosyjskiego tam rządził tam Landtag niemiecki, panowanie rosyjskie było tylko formalne, mogę przytoczyć nawet książke w google books o tym. DO XX WIEKU WSZYSCY ŁOTYSZE I ESTOŃCZYCY MIELI NIEMIECKIE I SZWEDZKIE IMIONA I NAZWISKA, potem, podobnie jak w Finlandii, zaczęła się zmiana na etniczne, np. Reibach stał się Riipalu, Mathiasen stał się Maitla itd. Estoński pastor Jakub Hurt, powiedział na początku XX wieku, jest to jeden z najważniejszych Estończyków, że Estończycy powinni zgermanizować się całkowicie bo właściwie już są Niemcami.

Należy zrozumieć historię Finlandii, żeby zrozumieć postawę Finów, przedstawioną w artykule, żeby zrozumieć słowa, polskiego poety Adama Mickiewicza, który zrobił jedną uwagę wobec małego narodu w północno-wschodniej Europie: polski wieszcz uważał Finów za jeden z tych barbarzyńskich i obcych ludów, które były odpowiedzialne za degradację pierwotnego słowiańskiego charakteru Rosji. W ocenie Mickiewicza Finowie byli „urodzeni jako niewolnicy, kochający swe jarzmo i ślepo wypełniający rozkazy”. Dlaczego Finowie krzyczeli z radości, że mogą walczyć, z polskimi powstańcami, za Rosję? Czemu byli dumni z medali, które dostali potem od Cara z napisem- „Za zasługi w pacyfikacji Polski”. Finowie (czyli najbliżsi krewni Estończyków) są ludem Ugro-Fińskim, przybyłym ze wschodu do Europy, dokładniej ze środkowej Rosji na tereny obecnej Finlandii. Etnicznie i językowo nie jest to lud indoeuropejski (jak prawie wszyscy w Europie), lecz uralski. Finowie nim osiedlili się na terytorium Finlandii, krążyli po terenie północnej Białorusi i krajów bałtyckich gdzie silnie przemieszali się z bardziej rozwiniętymi, niż Finowie, ludami bałtyckimi- Litwinami i Łotyszami, następnie przeszli na północ, część pozostała w obecnej Estonii- przodkowie Estończyków, a część zasiedliła obecną Finlandię- przodkowie Finów. Finowie nie utworzyli swojego państwa. Po prostu mieszkali w lasach. Na początku średniowiecza rozpoczęły się brutalne Krucjaty Północne prowadzone przez Szwedów, Duńczyków i Niemców, w wyniku nich tereny Finlandii, Estonii, Łotwy i teren Prus zostały na setki lat opanowane przez Niemców, Szwedów i Duńczyków. Finlandia znalazła się pod władzą szwedzką. Szwedzi zawsze bardzo źle traktowali Finów, jako obcy, wręcz azjatycki lud, który służył jako tania siła robocza. Właściwie lud fiński nie miał żadnych praw na swoich ziemiach jako naród. Szwedzi nawet próbowali zakazać sauny jako przejaw dziwnych, nie-europejskich zwyczajów. Językiem urzędowym, wykładowym itd. w Finlandii był tylko szwedzki. Językiem fińskim mówiła wieś. Szlachta Finlandii była szwedzkojęzyczna i w większości byli to Szwedzi. Do dziś ludność wybrzeży Finlandii, a szczególnie okolice miasta Turku, to Szwedzi lub ludzie silnie przemieszani ze Szwedami. Na początku 19 wieku Finlandia została włączona, na 110 lat, do Rosji. Władza rosyjska wydawała się znacznie lepsza dla Finów niż władza szwedzka. Mimo polityki rusyfikacji, Rosjanie wprowadzili język fiński jako trzeci język urzędowy w Finlandii- po szwedzkim i rosyjskim. Oczywiście wciąż nie można było np. studiować po fińsku, ale wychodziły gazety, książki itd. Finlandia formalnie miała niewielką autonomię jako Wielkie Księstwo Finlandii, z carem na czele, wchodzące w skład Rosji. Mimo, że wyższe warstwy wciąż były szwedzkie to jednak Finowie nie byli tak gnębieni jak za czasów szwedzkich. Rządy rosyjskie w Finlandii są traktowane jako bardzo dobre czasy. Finlandia powstała pierwszy raz w 1918r. Finowie, w przeciwieństwie do Polaków, nie mieli tradycji państwowych, nie było takiego państwa jak Finlandia. Ojczyzną Finów, w czasach powstania, była Rosja, a władcą car, który był dla nich lepszy niż Król Szwecji. Polacy czuli, że byli pod zaborami, pod obcym panowaniem. Finowie natomiast czuli się Rosjanami bo nigdy nie mieli swojego państwa. Słynny i bardzo ważny dla Finów- Carl Gustaf Mannerheim (który zresztą nie miał w sobie ani kropli fińskiej krwi i nie znał fińskiego), przed powstaniem Finlandii, mówił o sobie- "Jestem Rosjaninem ze szwedzkojęzycznej rodziny." Ten sam, który potem walczył przeciw ZSRR chcącemu zrobić z Finlandii republikę radziecką. To są powody dla którego Finowie z radością szli walczyć przeciw Polakom buntującym się przeciw Rosji. To są powody dla których dziś w sercu Helsinek są pomniki Cara Rosji: Natomiast w jednym z najbardziej reprezentatywnych miejsc Helsinek pomnik przedstawiający... rosyjskie godło. Jak myślicie czy coś takiego uchowało by się w Polsce, nawet na wsi? : Pomników cara jest w Finlandii mnóstwo, główna ulica Helsinek nazywa się właśnie "Aleksanterinkatu" czyli od imienia cara Rosji. Helsinki zbudowane są na wzór rosyjskich miast i to car przeniósł stolicę Finlandii z Turku do Helsinek, by była bliższej Rosji. Artykuł napisany przez fińskiego historyka Jussiego Jalonena, umieszczony w Tygodniku Powrzechnym: Uwaga formalna- zauważmy, że Finowie umieszczeni w tym artykule nie mają fińskich imion i nazwisk, ale szwedzkie. Skąd to wynika? W wyniku długiego panowania szwedzkiego na terenie Finlandii wszystkim Finom nadano szwedzkie nazwiska i imiona, obecnie takie nazwiska wśród Finów są rzadkością, ponieważ po odzyskaniu niepodległości Finowie pozmieniali, obce, szwedzkie, imiona i nazwiska na etniczne, np. Johan Runeberg zmienił na Juha Ruutu, a Lars Larsson na Lauri Laaksonen itd. Identyczna sytuacja była w Estonii i na Łotwie. Przed I wojną światową wszyscy Estończycy i Łotysze mieli niemieckie lub szwedzkie nazwiska i imiona (z uwagi na długie niemieckie i szwedzkie panowanie). Gdy te kraje odzyskały niepodległość to w większości pozmieniali na etniczne i np. Harald Reibach w Estonii stał się Heikki Riipalu, a na Łotwie np. Haralds Reibachs. "Aż do gorzkiego końca" Udział fińskich żołnierzy w stłumieniu Powstania Listopadowego to zapomniana karta historii. Sprawa polska zderzyła się wtedy tragicznie z fińską: choć Polacy i Finowie zabijali się wzajemnie, jedni i drudzy wierzyli, że walczą za ojczyznę. Jedni i drudzy mieli rację. Finowie podczas walk w Polsce w czasie Powstania Listopadowego, Bitwa pod Tychocinem (1831), na obrazie fińskiego malarza z tamtych czasów: Powstanie Listopadowe 1830––1831 było nie tylko konfliktem między Polską i Rosją, ale także między Polską i Wielkim Księstwem Finlandii, którego władcą był car Rosji. W chwili, gdy Królestwo Polskie, powstałe po upadku Napoleona, starało się oderwać od Rosji, Finlandia usiłowała udowodnić swą wobec niej lojalność – posyłając do walki przeciw Polakom swych żołnierzy. Wielkie Księstwo Finlandii, powstałe w 1809 r. – po wygranej przez Rosję wojnie ze Szwecją, do której wcześniej należały jego ziemie – Finowie traktowali jak ojczyznę: było to ich pierwsze państwo. Związane z imperium carskim, jemu zawdzięczało istnienie. Interes narodowy Polaków zderzył się więc z interesem Finów, a czarną robotę powierzono żołnierzom, którzy mieli walczyć daleko od rodzinnej ziemi. -Czterech z 746 Był ciemny zimowy wieczór, 12 grudnia 1830 r., gdy 746 żołnierzy Gwardii Fińskich Strzelców zgromadziło się na placu apelowym w Helsinkach. Rozkaz, który otrzymali, był wyraźny: przygotować się do wymarszu, by wzmocnić armię rosyjską, koncentrującą się nad granicą Królestwa Polskiego. Gdy pułkownik Anders Edvard Ramsay, dowódca Gwardii, czytał carski rozkaz, żołnierze krzyczeli z radości – cieszyli się, że mogą dowieść lojalności wobec cara. Żołnierze Gwardii, powołani do wojny z Polską, reprezentowali wszystkie klasy społeczne. Pułkownik Ramsay, jak większość oficerów, był arystokratą, potomkiem szkockiej rodziny, która osiedliła się w Finlandii w 1577 r. i zasymilowała ze szwedzkojęzyczną szlachtą. Jeden z młodszych oficerów, podporucznik Henrik Lyra, był synem duchownego. Pastor Karl Henrik Ingman służył jako luterański kapelan batalionu przez trzy lata. Sierżant Morten Jung, urodzony w Estonii, służył w Gwardii już przez 11 lat i po kolejnym roku powinien był iść na emeryturę; gdy zaczęło się Powstanie Listopadowe, jego żona była w trzecim miesiącu ciąży. W styczniu 1831 r. ci czterej żołnierze wymaszerowali na pola bitewne w dalekiej Polsce, jako część carskiej maszynerii wojskowej. W kwietniu walczyli z powstańcami na północnym brzegu Bugu. W maju – z ułanami gen. Dezyderego Chłapowskiego pod Wąsewem. We wrześniu szturmowali warszawskie reduty Rakowca i Szczęśliwic. Pod koniec kampanii pułkownik Ramsay został ranny i otrzymał Order św. Jerzego. Podporucznik Lyra, wzięty do polskiej niewoli, był przetrzymywany jako jeniec w Warszawie. Wielebny Ingman zmarł na cholerę i został pochowany w wiosce na Mazowszu (jej nazwę, zapisaną zapewne z błędem w fińskich dokumentach, trudno dziś znaleźć na mapie). A sierżant Jung zmarł na gruźlicę w obozie wojskowym w Łomży, na dwa miesiące przed tym, jak jego żona urodziła córeczkę. -Polski mesjasz i fiński setnik Z tych, którzy w grudniową noc zebrali się na apelu w Helsinkach, wróciła mniej niż połowa. Gwardia Fińska straciła w Polsce czterystu ludzi: zginęli w walce lub zmarli od chorób. Niektórych zapamiętano jako bohaterów. Nazwisko porucznika Johana Fredrika Schybergsona, który zginął w czasie szturmu Rakowca „w imię Cara i Ojczyzny” i został pochowany w polskiej stolicy, wygrawerowano na marmurowej tablicy w Fińskiej Szkole Kadetów. Porucznik Adolf Aminoff, ranny w bitwie pod Tykocinem, został uwieczniony na obrazie fińskiego artysty Roberta Wilhelma Ekmana. Obraz przedstawia dwie idee, które później stały się fińskimi cnotami wojskowymi: oficera, który osobiście prowadzi swych ludzi do ataku, oraz żołnierzy, którzy ryzykują życie, by pomóc rannemu koledze. 60 lat później powieściopisarz August Schauman przypomniał fińskich weteranów polskiej kampanii – kalekich, z amputowanymi kończynami – jak błagają o pieniądze lub rentę ojca pisarza, urzędnika w Fińskim Senacie [rządzie – red.]. Choć Mikołaj I nagrodził Gwardię Fińską Orderem św. Jerzego (z napisem: „Za zasługi w pacyfikacji Polski”), nie przyniosło to korzyści szeregowym żołnierzom, którzy w Polsce stracili zdrowie. Pytanie, czy Polacy zauważyli obecność Finów w szeregach rosyjskiej armii, zostaje bez odpowiedzi. Wykładając literaturę słowiańską w Paryżu, Adam Mickiewicz zrobił jedną uwagę wobec małego północnego narodu: polski wieszcz uważał Finów za jeden z tych barbarzyńskich i obcych ludów, które były odpowiedzialne za degradację pierwotnego słowiańskiego charakteru Rosji. W ocenie Mickiewicza Finowie byli „urodzeni jako niewolnicy, kochający swe jarzmo i ślepo wypełniający rozkazy”. Fińscy żołnierze rzeczywiście wypełniali rozkazy, ale nie wszyscy z entuzjazmem. Dla wielu oficerów i żołnierzy walka z Polakami była brudną robotą, którą trzeba było wykonać. Nie wszystkie wspomnienia były heroiczne. 60 lat po Powstaniu Listopadowym fiński pisarz Johan Jakob Ahrenberg opisał traumatyczne doświadczenia z wojny w Polsce w powieści „Dziedzictwo i młodość”. Jej bohater – młody oficer i idealistyczny patriota – zostaje emocjonalnie okaleczony po tym, jak polecono mu nadzorować egzekucję powstańców. Po latach wspomnienie ginących i ich okrzyk „Niech żyje Polska!” wraca w postaci koszmaru. Mickiewicz opisał Polskę jako Mesjasza Narodów. Metaforę mogłoby dopełnić porównanie Finlandii do rzymskiego setnika, który na rozkaz krzyżuje Zbawcę, po czym uznaje, że jest On jednak Synem Bożym. -Fin przeciw Finom Walki Gwardii z Polakami nie zaakceptowała cała fińska inteligencja; niektórzy odczuwali sympatię dla sprawy polskiej. W grudniu 1830 r. grupa studentów Cesarskiego Uniwersytetu Aleksandra w Helsinkach wzniosła podczas uczelnianej uroczystości toast „za Polskę”; Johan Ludwig Runeberg, poeta narodowy, próbował temu zapobiec jako „niebezpiecznej demonstracji”. Oficerowie służący w Polsce byli świadomi sympatii, jaką powstańcy cieszą się w Finlandii: listy podpułkownika Roberta Wilhelma Lagerborga pełne są rozgoryczenia wobec fińskiej inteligencji, która ma wbijać żołnierzom nóż w plecy. W czasie powstania opinia publiczna w Finlandii była kontrolowana przez cenzurę. Nie dopuszczano do publicznego wyrażania sympatii dla Polski. W rosyjskich komunikatach publikowanych w Finlandii nie ukrywano jednak brutalności feldmarszałka Paskiewicza. Przeciwnie, carscy urzędnicy upubliczniali nawet najcięższe represje, aby również do Finów dotarło, czym grozi próba oderwania się od Rosji. Ważnym narzędziem władz był też Kościół luterański, który potępił powstanie przeciw „namaszczonym przez Boga” władzom Rosji, w duchu 13. rozdziału „Listu do Rzymian”. Większość wiernych zaakceptowała ten punkt widzenia, wierząc, że Polacy są buntownikami, którzy podnieśli rękę na praworządnego władcę i sami są winni swemu losowi. 24-letni poeta Fredrik Cygnaeus odważył się jednak sprzeciwić władzom – i napisał wiersz upamiętniający Tadeusza Kościuszkę. Polski bohater mieszkał krótko w Finlandii, po wypuszczeniu go z Petersburga w 1797 r., a powstanie przypomniało ten fakt. Cygnaeus nie mógł opublikować swego wiersza w Finlandii; fragmenty ukazały się (pod pseudonimem „Rudolf”) w szwedzkim periodyku „Zimowe Kwiaty”. Najbardziej jednak niezwykłym przypadkiem był August Maximilian Myhrberg, fiński poszukiwacz przygód z Raahe, który wcześniej walczył podczas wojny wyzwoleńczej w Grecji, a w 1830 r. osiedlił się w Paryżu. Wierny swym przekonaniom bojownika o wolność, Myhrberg zaryzykował los zdrajcy i na ochotnika walczył u boku Polaków z Rosjanami. A także z rodakami z Gwardii Fińskiej: według legendy w bitwie pod Ostrołęką Myhrberg spotkał po przeciwnej stronie przyjaciela z dzieciństwa, porucznika Adolfa Aminoffa. Dziś pomnik Myhrberga – bohatera Grecji, Polski i Finlandii – stoi na starówce w Raahe. -„Zostawcie Finlandię w spokoju” Wielu żołnierzy Gwardii Fińskiej wysyłało swój żołd rodzinom w kraju. Jak zapisano w Fińskim Biurze Paszportowym w St. Petersburgu, sumy wahały się od stu do pięciuset rubli i zazwyczaj adresowane były do matki lub siostry żołnierza. Podczas złych zbiorów i epidemii cholery w latach 1831--32 nawet sto rubli mogło uratować przed koniecznością pracy jako służąca – albo prostytutka w Petersburgu. Jak to zwykle bywa, najwięcej skorzystali oficerowie. Przed wojną krymską [1853–1856, między Rosją a Turcją i jej aliantami Anglią i Francją – red.] fińscy oficerowie, którzy zdobyli awanse na polach bitewnych w Polsce, odegrali ważną rolę w rządzie Wielkiego Księstwa Fińskiego. Pułkownik Ramsay otrzymał stopień generała piechoty i zasiadł nawet w radzie wojennej imperium rosyjskiego. Otrzymał też za swą służbę majątek ziemski w Polsce; pozostawał on w posiadaniu rodziny Ramsayów do 1918 r. Tyle weterani. Natomiast z punktu widzenia interesów narodu najważniejszy okazał się zysk polityczny: przez udział w zdławieniu powstania Wielkie Księstwo pokazało carowi, że może polegać na fińskiej lojalności. Życie kilkuset żołnierzy okazało się polityczną „inwestycją” i w połączeniu z upadkiem Królestwa Polskiego pozwoliło Finlandii wzmocnić autonomię. W swym politycznym testamencie Mikołaj I tak zadecydował w sprawie małego północno-zachodniego kraju: „Zostawcie Finlandię w spokoju; w ciągu całych moich długich rządów była ona jedną jedyną częścią mego Imperium, która nie stała się źródłem nieprzespanej nocy”. Przez następne 44 lata jego następcy stosowali się do tej rady. Aż do manifestu Mikołaja II z 1899 r., w którym car ograniczył fińską autonomię. Coraz mocniejsza świadomość narodowa Finów zderzała się z tendencją Kremla do centralizacji i rusyfikacji imperium – i, koniec końców, miała doprowadzić do niepodległości Finlandii w grudniu 1917 r. -Zapomniana wojna Rok 1831 nie był pierwszym przypadkiem w historii, gdy fińskim żołnierzom kazano walczyć z Polakami. Wcześniej jako lojalni szwedzcy poddani walczyli w każdej wojnie Szwecji z Polską. Aż do dziś fiński marsz prezydencki zaczyna się słowami: „Synowie odważnych ojców, którzy krwawili na piaskach Polski” – właśnie na pamiątkę dawnych wojen, toczonych w imieniu Szwecji. Rok 1831 był jednak wyjątkowy: po raz pierwszy Finowie walczyli w obronie imperium rosyjskiego. Dla fińskich żołnierzy nie było wtedy sprzeczności między miłością do swej ojczyzny a lojalnością wobec imperatora. Polska kampania była też pierwszą wojną w historii Wielkiego Księstwa Finlandii, a zatem pierwszą wojną w historii fińskiej państwowości. Wojna roku 1831 była wyjątkowa również dlatego, gdyż – inaczej niż tyle innych – została zapomniana. Pamięć o niej zblakła, a potem zanikła, przynajmniej częściowo z powodu świadomej amnezji. Gdy Gwardia Fińska obchodziła stulecie istnienia – w niepodległej Finlandii w 1925 r. – polska kampania została odnotowana krótkim stwierdzeniem: „Nie jest przyjemnie dziś pamiętać, że fińscy żołnierze pomagali w zdławieniu narodu walczącego o swą wolność. Ale trzeba brać pod uwagę fakt, że wtedy widziano to inaczej”. Powstanie Listopadowe zdeterminowało los Polski i Finlandii w Imperium Rosyjskim na resztę XIX w. Polska próba odzyskania niepodległości zakończyła się fiaskiem, represjami i niewolą, aż do 1918 r. I na odwrót: udział fińskich żołnierzy w stłumieniu powstania sprawił, że Wielkie Księstwo zdołało wzmocnić swą autonomię za zgodą imperatora. Jest okrutnym paradoksem historii, że fińska autonomia była przynajmniej po części oparta na destrukcji Polski. Przełożyła Patrycja Bukalska JUSSI JALONEN jest historykiem wojskowości i pisarzem; pracuje na uniwersytecie w Tampere. Link do artykułu: http://tygodnik.onet.pl/35,0,9837,1,artykul.html

Sir Johan Laidoner, urodzony w Viirasti, w południowej Estonii w 1884r. -jeden z twórców niepodległej Estonii, wódz naczelny Armii Estońskiej. Słynny na cały świat, ceniony w całej Europie. Pochodził z rolniczej rodziny, wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego (do którego wtedy należała Estonia, Finlandia, Łotwa, pół Polski itd.). Ożenił się z Polką, poznaną w Kownie (Kaunas) na Litwie. OPANOWAŁ JĘZYK POLSKI W STOPNIU KOMUNIKATYWNYM! Po odzyskaniu niepodległości rzez Estonię, w 1918r., powrócił do ojczyzny, został dowódcą 1. Dywizji Estońskiej i Szefem Sztabu Generalnego Wojska Estońskiego, a 23 grudnia 1918 został mianowany wodzem naczelnym estońskich sił zbrojnych w stopniu generała-majora. W 1919 był inicjatorem powołania Estońskiej Akademii Wojskowej. W czasie wojny estońsko-bolszewickiej przeprowadził udaną kontrofensywę, która wyparła oddziały bolszewików z terytorium Estonii. JAKO PIERWSZY CZŁOWIEK POKONAŁ SOWIETÓW. Zrobił to z Armią Estońską wspomaganą przez tysiące ochotników z Finlandii (Finowie to najbliżsi krewni Estończyków), a także przez Szwedów i Duńczyków oraz przez okręty brytyjskiej Royal Navy, Brytyjczycy stanęli w obronie Estonii i wysłali okręty wojenne. W 1920 został mianowany generałem-lejtnantem armii estońskiej. Po złożeniu dowództwa, był oficjalnym reprezentantem Estonii w Lidze Narodów. W 1934 na prośbę premiera Estonii K. Pätsa wprowadził rządy wojskowe, by powstrzymać przejęcie władzy przez quasi-faszystowski ruch wabsów ( Eesti Vabadussõjalaste Liit). W 1928 generał Laidoner złożył oficjalną wizytę w Warszawie jako naczelny wódz Estonii. W 1930 stanął na czele tallińskiego Towarzystwa Estonia-Polska (Eesti-Poola Ühing) jako jego honorowy prezes. 17 czerwca 1940 po przymusowej, aneksji Estonii przez ZSRR, został aresztowany i wywieziony do radzieckiego więzienia w Kirowie, skazany w 1952 w procesie na 25 lat więzienia i przepadek całego mienia na rzecz ZSRR. Zmarł w 1953 w więzieniu nr 2 we Włodzimierzu nad Klaźmą. ODZNACZENIA: Brytyjski tytuł rycerski z prawem do używania "sir" przed nazwiskiem Order Krzyża z Orłem I klasy (Estonia, 1929) Krzyż Wolności I i III klasy (Estonia) Order Białej Róży (Finlandia) Kryż Oficerski Legii Honorowej (Francja) Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja) Wielki Krzyż Orderu Witolda Wielkiego (Litwa) Order Zabójcy Niedźwiedzia (Łotwa) Order Orła Białego (Polska) Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (Polska) Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (Polska) Plakat z czasów wojny estońsko-bolszewickiej, autorstwa estońskiego polityka G. Mamberga, nawołujący do wstępowania do Armii Estońskiej. "Vennad ruttu rahva väkke" znaczy w języku estońskim: "Bracia, wstępujmy do narodowej armii!" Johan Laidoner, w mundurze Estońskiej Armii: Pomnik Johana Laidonera w Estonii: Zniszczona przez Rosjan, w 1940r., tablica pamiątkowa Johana Laidonera: Tablica pamiątkowa w języku litewskim (na górze) oraz estońskim, umieszczona w Kownie, w miejscu stacjonowania Laidonera: Johan Laidoner- wódz naczelny Estońskiej Armii z wodzem naczelnym Fińskej Armii w 1938r. w Tallinie: Pomnik Johana Laidonera na znaczku estońskim z godłem miasta Viljandi: Książka o Johanie Laidonerze autorstwa fińskiego historyka Marttiego Turtoli: Inscenizacja- Generał Johan Laidoner i premier Estonii K. Päts:

Przedstawię tu języki urzędowe Finlandii, Estonii, Łotwy i Litwy. Język fiński i estoński to języki ugro-fińskie, a w dokładniejszej klasyfikacji: fińskiej grupy językowej. Estoński jest najbliższym krewnym fińskiego. Natomiast łotewski i litewski to zupełnie co innego, nie są w żadnym stopniu spokrewnione z fińskim czy estońskim. Litewski i łotewski to jedyne istniejące obecnie języki należące do bałtyckiej grupy językowej. Fiński i estoński- języki ugro-fińskie (języki fińskie). Łotewski i litewski- języki bałtyckie. Najsilniejsze wpływy obce w fińskim to wpływy szwedzkie. Najsilniejsze wpływy obce w estońskim to wpływy niemieckie i szwedzkie. Najsilniejsze wpływy obce w łotewskim to wpływy niemieckie. Najsilniejsze wpływy obce w litewskim to wpływy polskie. Wynika to z historii tych państw. Setek lat szwedzkiego, niemieckiego lub polskiego panowania na terenie Finlandii, Estonii, Łotwy i Litwy. Języki fiński i estoński spokrewnione są daleko z węgierskim i językami niewielkich ludów, które nie utworzyły swojego państwa. Litewski i łotewski spokrewnione są jedynie ze sobą i z nieistniejącymi już językami np. z pruskim. Oto przykładowy tekst w języku polskim, a potem po fińsku, estońsku, łotewsku i litewsku. Klikając na linki możemy posłuchać brzmienia tego tekstu w tych językach. POLSKI: Europejczycy zjednoczeni w swojej różnorodności Unia Europejska (UE) to rodzina demokratycznych państw europejskich, których celem jest wspólna praca na rzecz pokoju i dobrobytu. Nie jest państwem powstałym w miejsce istniejących krajów, jest jednocześnie czymś więcej niż inne organizacje międzynarodowe. Jest to organizacja jedyna w swoim rodzaju. Państwa Członkowskie przekazują stworzonym przez siebie wspólnym instytucjom część swoich kompetencji, tak aby decyzje w określonych sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania mogły być podejmowane w sposób demokratyczny na poziomie europejskim. Europa to kontynent o wielu odmiennych tradycjach i językach, lecz również o wspólnych wartościach. Instytucja Unii chroni te wartości. Przyczynia się ona do współpracy między narodami Europy, promując jedność przy jednoczesnym zachowaniu różnorodności oraz zapewniając, by decyzje były podejmowane jak najbliżej obywatela. Wiek XXI ukazuje coraz wyraźniejszą współzależność między krajami i niesie ze sobą potrzebę coraz ściślejszej współpracy między obywatelami Europy a narodami innych krajów w duchu tolerancji, solidarności i chęci wzajemnego poznawania się. FIŃSKI- kliknąć ( http://europa.eu/abc/european_countries/la...ndex_pl.htm?_fi ) aby posłuchać: Eurooppalaiset yhdessä mutta yksilöinä Euroopan unioni (EU) koostuu demokraattisista valtioista, jotka ovat sitoutuneet työskentelemään yhdessä rauhan ja hyvinvoinnin saavuttamiseksi. Se ei ole valtio, jonka olisi tarkoitus korvata nykyiset valtiot, mutta se on kuitenkin enemmän kuin kansainvälinen järjestö. Itse asiassa EU on ainutlaatuinen organisaatio. Sen jäsenvaltiot ovat perustaneet yhteisiä toimielimiä, joille ne ovat siirtäneet tiettyjä toimivaltuuksia, jotta Euroopan kannalta merkittävistä asioista olisi mahdollista tehdä demokraattisia päätöksiä Euroopan tasolla. Eurooppa on manner, jolla on monenlaisia perinteitä ja kieliä, mutta myös yhteisiä arvoja, joita EU haluaa puolustaa. Euroopan unioni edistää yhteistyötä Euroopan kansojen välillä ja huolehtii siitä, että päätökset tehdään mahdollisimman lähellä kansalaisia - yhdessä mutta säilyttäen Euroopan kansojen monimuotoisuuden. 2000-luvulla riippuvuus toisista lisääntyy entisestään, ja siksi on vielä tärkeämpää, että kaikki Euroopan kansalaiset tekevät yhteistyötä muunmaalaisten kanssa uteliaina, suvaitsevaisesti ja yhteisvastuullisesti. ESTOŃSKI- kliknąć ( http://europa.eu/abc/european_countries/la...ndex_pl.htm?_et ) aby posłuchać: Mitmekesisuses ühinenud eurooplased Euroopa Liit (EL) on demokraatlike Euroopa riikide pere, kes on otsustanud töötada koos rahu ja õitsengu saavutamiseks. See ei ole riik, mille eesmärgiks on asendada olemasolevaid riike, vaid sarnaneb pigem rahvusvahelistele organisatsioonidele. EL on tegelikult ainulaadne. Selle liikmesriigid on loonud ühised institutsioonid, millele nad delegeerivad osa oma suveräänsusest, nii et otsused teatud ühise huvi valdkondades tehakse demokraatlikult Euroopa tasandil. Euroopa on maailmajagu, kus on palju ühiseid traditsioone ja keeli, kuid ka ühiseid väärtusi. EL kaitseb neid väärtusi. Ta soodustab koostööd Euroopa rahvaste vahel, edendades ühtsust ning kaitstes samal ajal mitmekesisust ja tagades otsuste tegemise võimalikult kodanikukeskselt. XXI sajandi maailmas, mida iseloomustab aina suurenev läbipõimumine, on üha olulisem, et kõik Euroopa kodanikud teeksid koostööd teiste maade inimestega, ilmutades sealjuures avatust, sallivust ja solidaarsust. ŁOTEWSKI- kliknąć ( http://europa.eu/abc/european_countries/la...ndex_pl.htm?_lv ) aby posłuchać: Eiropieši vienoti savā daudzveidībā Eiropas Savienība (ES) ir demokrātisku Eiropas valstu apvienība, kuras ietvaros valstis apņēmušās kopīgi strādāt miera un labklājības sasniegšanai. Tā nav viena valsts, kas aizstāj esošās valstis. Tomēr tā ir kas vairāk nekā jebkura cita starptautiska organizācija. Patiesībā ES ir unikāla - tās dalībvalstis ir izveidojušas kopējas institūcijas, kurām deleģē daļu savas suverenitātes, tā, lai jautājumus par lietām, kas skar kopējas intereses, varētu demokrātiski izlemt Eiropas līmenī. Eiropa ir kontinents, kurā līdzās pastāv ne tikai daudzas dažādas tradīcijas un valodas, bet arī kopīgas vērtības, un ES par savu pienākumu uzskata šo vērtību aizsardzību. ES stiprina sadarbību starp Eiropas iedzīvotājiem, sekmējot vienotību, vienlaicīgi saglabājot daudzveidību, un nodrošinot to, ka lēmumi tiek pieņemti, ievērojot cilvēku intereses. 21. gadsimta pasaulē, arvien pieaugot savstarpējai atkarībai un mijiedarbībai, arvien pieaugs arī nepieciešamība katram Eiropas pilsonim sadarboties ar citu valstu iedzīvotājiem, un šī sadarbība būs balstīta uz savstarpēju interesi, toleranci un solidaritāti. LITEWSKI- kliknąć ( http://europa.eu/abc/european_countries/la...ndex_pl.htm?_lt ) aby posłuchać: Susivieniję ir įvairovę išlaikantys europiečiai Europos Sąjunga (ES) yra demokratinių Europos valstybių šeima, pasiryžusi taikos ir gerovės labui veikti išvien. Ji nėra nauja valstybė, pakeisianti esamas valstybes. ES daug kuo skiriasi ir nuo kitų tarptautinių organizacijų. Iš tikrųjų ji yra unikali organizacija. Jos valstybės narės yra įsteigusios bendras institucijas, kurioms perduoda dalį savo suvereniteto, kad tam tikri visoms rūpimi klausimai būtų demokratiškai sprendžiami Europos lygmeniu. Europa - tai žemynas, kuriame gyvena daug skirtingas tradicijas ir kalbas, bet taip pat ir bendrų vertybių turinčių tautų. ES gina šias vertybes. Ji puoselėja Europos tautų bendradarbiavimą, skatindama vienybę išlaikant įvairovę ir užtikrindama, kad sprendimai būtų priimami kuo labiau priartinant juos prie piliečių. XXI amžiuje, pasaulyje nuolat didėjant tarpusavio priklausomybei, kiekvienam Europos piliečiui bendradarbiavimą su kitų šalių žmonėmis vis labiau reikės grįsti noru pažinti, pakantumu ir solidarumu.

Przedstawiłem języki urzędowe tylko oprócz szwedzkiego. Rzeczywiście szwedzki, z uwagi na 5% ludności szwedzkojęzycznej jest w Finlandii drugim językiem urzędowym, ale to zupełnie inna bajka.

Drugie hasła propagandowe to nie za bardzo wiem, ale "ELAGU EESTI NSV 11 AASTAPÄEV" to znaczy: "Niech Żyje Estońska NSV (Noukogude Sotsialitslik Vabariik- Socjalistyczna Republika Radziecka) w 11 rocznicę powstania!" Piosenka w j. angielskim: Tłumaczenie: “Atmostas Baltija / Bunda jau Baltija / Ärgake Baltimaad” [Łotewski] Three sisters stand by the coast of sea Their are pressed by weakness and tiredness. There waded land and spirits Of honour and sense of three nations. But in the towers of destiny belling loud And the sea starts to wave. Three sisters wake up from the sleep, Come to stand for theirselves. The Baltics is waking up, the Baltics is waking up Lithuania, Latvia, Estonia! [Litewski] Three sisters sleep by the sea They are pressed by the bond, desperation Wandering like a beggar by the sea coast The spirit of nations' honour But the bell of the destiny reechos again And the sea tousles its waves Three sisters wake from the sleep To defend the honour of theirs. The Baltics is waking up, the Baltics is waking up, Lithuania, Latvia, Estonia! [Estoński] Three sisters with faces of sea, they were made sleepy by the song of waves. Three nations fighting here for centuries sacrified ancient honour. When the bell rings in towers, the sea is taken by the will of freedom. To protect the fate and life, three sisters wake now. Wake up Baltic countries, Lithuania, Latvia, Estonia!

USA i większość krajów zachodnich NIGDY nie uznało włączenia Litwy, Łotwy i Estonii do ZSRR i oficjalnie uznawano to jako okupację radziecką. Nie podejmowano jednak działań wojennych by nie wywołać kolejnej wojny. Jednak liczne organizacje rządowe np. USA przypominały cały czas od okupacji radzieckiej krajów bałtyckich. Deklaracja amerykańskiego departamentu stanu (Welles Declaration) określająca sprzeciw wobec okupacji radzieckiej krajów bałtyckich. I określająca nieuznanie przez USA włączenia tych krajów do ZSRR.

Cytat Marka2828: Z tym "odzyskaniem" niepodległości w 1990 roku to trochę taki sam chwyt jak u nas rok wcześniej. Litwa była państwem niepodległym, istniała w formie republiki radzieckiej. Porozmawiajcie z ludźmi na Litwie, także z Polakami, to wam powiedzą, co o tym sądzą. HAHA Aha, dla Ciebie Polska Republika Ludowa i Litewska SRR to kraje wolne???????? No, jak ktoś ma takie myślenie... Oczywiście, Polacy z Litwy oraz rosyjska mniejszość byli jak najbardziej przeciw niepodległości, bo bali się o swoje. Tak samo jak wielu ludzi w Polsce było przeciw niepodległości Polski bo też bała się o swoje. Natomiast Litwini (etniczni), całkowicie sprzeciwiali się, także zbrojnie, okupacji radzieckiej.

secesjonista Nie wspomnaiłem mega krótkiego panowania Polaków Tallinnie czy też w Rydze. Panowanie rosyjskie nastało w Kurlandii w 1795r., ale jak mówiłem, i tak jeszcze długo rządzili tam Niemcy Bałtyccy. A nawet jeśli byłyby tu jakieś niewielkie nieścisłości w datach to i tak nie zmienia to głównej tezy.

Bruno Wątpliwy. Tak, temat jest o historii tych krajów poprostu i o wpływach germańskich w tamtym obszarze.

Ludzie, czy wy nie macie google:) Wystarczy wpisać hasło "Estończycy" lub "Łotysze" i zobaczy się czy to ludy fińskie, bałtyckie czy... bałkańskie .