kalki

Ja podałem adres bibliograficzny, gdzie takową podstawę znajdziesz . Ale w skrócie przedstawił tę koncepcję Gerard Labuda (częściową się z nią zgadzając), ale do rzeczy: Już Smolka to zauważył, a za nim powtórzył Kętrzyński, że Władysław Herman dał dwa razy wyraźne dowody swego życzliwego stosunku do brata: najpierw nadał swemu legalnemu synowi zrodzonemu z księżniczki czeskiej Judyty imię Bolesława, a następnie mimo posiadania dwu synów wezwał do kraju żonę Bolesława Śmiałego i jej syna, który jako starszy w rodzie miał wszelkie szanse objąć naczelną władzę w państwie. Labuda G., Święty Stanisław. Biskup Krakowski, Patron Polski. Śladami Zabójstwa- Męczeństwa- Kanonizacji, s. 125. i dalej: [...]że Władysław Herman po wstąpieniu na tron usiłował ratować dobre imię swego starszego brata, nadając właśnie jego imię swemu pierworodnemu i przywołując do kraju Mieszka Bolesławowica wraz z matką; co więcej, to on osadził go w Krakowie, zapewne na wydzielonej dlań dzielnicy. W tym świetle jasne też się staje, dlaczego Anonim Gall tak gorliwie usiłował usunąć poszlakę, jakoby dwaj Władysławowie, węgierski i polski, mogli odgrywać jakąś czynną rolę w przedwczesnym zejściu Bolesława Śmialego ze świata. Labuda G., Święty Stanisław. Biskup Krakowski, Patron Polski. Śladami Zabójstwa- Męczeństwa- Kanonizacji, s. 139.

Moje propozycje :-)

Pozwolisz, że odpowiedź na to pytanie odłożę do poniedziałku, z błahego powodu nie mam w tym mieszkaniu Kroniki Anonima, a chciałbym bardzo rzeczowo odpowiedzieć. Kętrzyński S., Na marginesie "Genealogii Piastów", Przegl. Hist. 29(1931), ss. 174, 178, 180. Natomiast K. Tymieniecki postawił również ciekawą hipotezę(Tymieniecki K., Kwart. Hist. 46(1932), s. 179-180.) : "Tymieniecki starał się wykazać, że to wojewoda Władysława Hermana, Sieciech, stanął w roku 1079 na czele zbuntowanego rycerstwa, i że to zapewne on przyczynił się w roku 1089 do śmierci Mieszka Bolesławowica." za: Labuda G., Święty Stanisław. Biskup Krakowski, Patron Polski. Śladami Zabójstwa- Męczeństwa- Kanonizacji. Umiał prowadzić wojny? Bez Kroniki przytoczę drugi przykład: Utrata Pomorza. Skoro jak twierdzisz, iż przeprawa przez rzekę było czymś normalnym, a także częste przypadki utonięć- to czym wytłumaczysz fakt, że Gall uznał to wydarzenie za warte uwiecznienia na kartach swojej kroniki. Ponadto, nie możesz stwierdzić, że ten rzece jest dość naciągany.

Przekaz Kadłubka może Nam przedstawić jak zaczynał się kształtować kult św. Stanisława, ale nie możemy marginalizować tekstu Kroniki. Jest bardzo dużo frazesów, wyszukanych słów, ale należy pamiętać, że w XII/XIII wieku sztuka retoryki była bardzo pożądana przez każdego uczonego. Celem kanonizacyjnym sensu stricte służył Żywot Mniejszy Wincentego z Kielczy. Przecież to jest oczywiste! Po co po tysiąc razy powielać te same argumenty? Chyba, że uważasz mnie za osobę nie potrafiącą czytać ze zrozumieniem... Anonim nie wspomina ani słowem na temat erygacji biskupstwa, więcej Bolesław według tekstu Kroniki jest władcą nieudolnym (np. Potopił swoich zbrojnych przeprawiając się przez rzękę), chcę dużo osiągnąć, ale nie zawsze się to udaje. Widzę, że kolega działa podobnie, jak T. Wojciechowski, odrzucamy Mistrza Wincentego, bo za dużo retoryki! Opinia? Raczej hipoteza nie oparta na żadnym źródle, ale jakże kusząca. Polecam, abyś zapoznał się z treścią bulii Paschalisa II do arcybiskupa Marcina ( cały czas jej wartość jest badana, np. M. Plezia), której treść odności się do sprawy Stanisława. Według której Bogumił (arcybiskup gnieźnieński) miał stanąć po stronie Władcy i brać udział w procesie biskupa. Proszę uprzejmię o porównie... Bo ja spotkałem się z hipotezą, że Herman stanął po stronie Bolesława. Druga sprawa, jeśli Władysław miałby stanąć po stronie możnowładztwa, dlaczego pierworodnemu dał imię Bolesław, dlaczego pozwolił na powrót Mieszkowi Bolesławowicowi- więcej ożenił go z księżniczką ruską? PS. Prosiłbym moderatora o przenienie postów odnoszących się factum św. Stanisława do bardziej odpowiedniego tematu. ;-)

Proponuje najpierw przeczytać literaturę, którą kolega sobie przygotował (w powyższym poście), następnie systematycznie korzystać z książek, które pozwoliłem sobie przytoczyć- pozwolą one poznać problematykę danego zagadnienia.

Podręcznik prof. Stanisława Szczura cieszy się największą popularnością na studiach historycznych (II rok), jako, że jest świetną i bardzo wartościową syntezą. Naprawdę warto!

Markiewicz Mariusz, Historia Polski 1492-1795, Kraków 2005 Polska. Dzieje cywilizacji i narodu, t.1-6, Wydawnictwo Dolnośląskie-Wrocław Polska na przestrzeni wieków, pod red. J. Tazbira, PWN, Warszawa 2006 Wielka Historia Polski, t.1-10, Fogra-Kraków Davis N., Europa, Kraków 1998. Historia Europy, pod red. A. Mączaka, Wrocław 1997. Historia Europy Środkowo-Wschodniej, t. 1-2, pod red. J. Kłoczowskiego, Lublin 2000. Historia życia prywatnego, t. 1-5, Wrocław 1999-2000. J. Bieniak, Państwo Miecława, Warszawa 1963. M. Biskup, Wojna trzynastoletnia, Kraków 1990 (seria - Dzieje narodu i państwa polskiego). M. Biskup, K. Górski, Kazimierz Jagiellończyk. Zbiór studiów o Polsce drugiej połowy XV wieku, Warszawa 1987. M. Bogucka, Kazimierz Jagiellończyk i jego czasy, Warszawa 1981. J. Dąbrowski, Korona Królestwa Polskiego w XIV w., Wrocław 1956. D. G. Foote, D. M. Wilson, Wikingowie, Warszawa 1975. B. Geremek, Ludzie marginesu w średniowiecznym Paryżu XIV-XV w., Wrocław 1971. B. Geremek, Życie codzienne w Paryżu Franciszka Villona, Warszawa 1972. K. Górski, Zakon krzyżacki a powstanie państwa pruskiego, Wrocław 1977. K. Górski, Studia i szkice z dziejów państwa krzyżackiego, Olsztyn 1986. R. Grodecki, Polska Piastowska, Warszawa 1969. T. Grudziński, Bolesław Śmiały - Szczodry i biskup Stanisław. Dzieje konfliktu, Warszawa 1983. J. Huizinga, Jesień średniowiecza, Warszawa 1992. A. Jureczko, Testament Krzywoustego, Kraków 1988 (seria - Dzieje narodu i państwa polskiego). S. Kętrzyński, Polska X-XI wieku, Warszawa 1961. F. Kiryk, Nauk przemożnych perła, Kraków 1986 (seria - Dzieje narodu i państwa polskiego). J. Kłoczowski, Wspólnoty chrześcijańskie, Warszawa 1964. J. Kłoczowski, Europa Słowiańska XIV-XV w., Warszawa 1984. J. Krzyżaniakowa, Koncyliaryści, heretycy i schizmatycy, Kraków 1989 (seria - Dzieje narodu i państwa polskiego). S. M. Kuczyński, Wielka wojna z Zakonem Krzyżackim w latach 1409-1411, Warszawa 1980. S. M. Kuczyński, Król Jagiełło, Warszawa 1985. G. Labuda, Studia nad początkami państwa polskiego, t. 1-2, Poznań 1987-1988. G. Labuda, Pierwsze państwo polskie, Kraków 1989 (seria - Dzieje narodu i państwa polskiego). T. Lehr-Spławiński, Konstantyn i Metody, Warszawa 1967. L. Leciejewicz, Słowiańszczyzna Zachodnia, Wrocław 1976. L. Leciejewicz, Normanowie, Wrocław 1979. H. Łowmiański, Studia nad dziejami Słowiańszczyzny, Polski i Rusi w wiekach średnich, Poznań 1986. H. Łowmiański, Prusy - Litwa - Krzyżacy, Warszawa 1989. K. Maleczyński, Bolesław III Krzywousty, Wrocław 1975. M. Małowist, Tamerlan i jego czasy, Warszawa 1991. T. Manteuffel, Papiestwo i cystersi, Warszawa 1958. T. Manteuffel, Narodziny herezji, Warszawa 1963. T. Manteuffel, Kultura Europy średniowiecznej, Warszawa 1974. M. Melville, Dzieje templariuszy, Warszawa 1991. Polska dzielnicowa i zjednoczona, red. A. Gieysztor, Warszawa 1973. S. Runciman, Dzieje wypraw krzyżowych, t. 1-3, Warszawa 1987. H. Samsonowicz, Złota jesień polskiego średniowiecza, Warszawa 1971. H. Samsonowicz, Łokietkowe czasy, Kraków 1989 (seria - Dzieje narodu i państwa polskiego). H. Samsonowicz, Dziedzictwo średniowiecza: mity i rzeczywistość, Warszawa 1991. R. W. Southern, Kształtowanie średniowiecza, Warszawa 1970. S. Smolka, Mieszko Stary i jego wiek, Warszawa 1959. J. Strzelczyk, Iroszkoci w kulturze średniowiecznej Europy, Warszawa 1987. O. Sutton, Imperium mongolskie, Warszawa 1970. T. Wojciechowski, Szkice historyczne XI wieku, Warszawa 1951. J. Wyrozumski, Kazimierz Wielki, Wrocław 1982. B. Zientara, Henryk Brodaty i jego czasy, Warszawa 1975. B. Zientara, Świt narodów europejskich, Warszawa 1985. Brooke Ch., Europa średniowieczna 962-1154, Warszawa 2001. Collins R., Europa wczesnośredniowieczna 300-1000, Warszawa 1998. Deptuła Cz., Galla Anonima mit genezy Polski, Lublin 2000. Dowiat J., Kultura Polski średniowiecznej X-XIII w., Kultura Polski średniowiecznej XIV-XV w., red. B. Geremek, Warszawa 1997. Labuda G., Mieszko II król Polski (1025-1034). Czasy przełomu w dziejach państwa polskiego, Kraków 1992 Strzelczyk J., Mieszko I, Poznań 1992. Strzelczyk J., Wandalowie i ich afrykańskie państwo, Warszawa 1992. Strzelczyk J., Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian, Poznań 1998. Suchodolski S., Denar w kalecie. Trzy pierwsze stulecia monety polskiej, Wrocław 1981 źródło (jak i więcej literatury): http://olimpiada.historyczna.prv.pl/

traditor.Jak widać trochę to Panu umknęło, wspominałem o tym (pokalał wcześniej sam biskup - "traditor". ). Z jego inwestytury, jako że był to ogólnie przyjęty zwyczaj w XI wieku. Może była silna(opozycja), ale Król, według przyjętych w Europie zasad, nie mógł skazać "pomazańca" na karę cielesną ( ale możliwe że niekoniecznie zgodnie z prawem) . Nie prosił Pan o obejrzenie tego filmu, ale proponował, a ja nie skorzystałem(chociaż widok o prof. Jurka bez śladów siwizny bardzo inspirujący:D). W pewnym sensie tak, ale należy zwrócić uwagę na obraz tradycji przekazany przez Kadłubka- w tym wypadku obraz sytuacji między Bolesławem i Stanisławem. Znowu nie przemilczał bo napisał kilka bardzo ważnych dla nas słów- chociaż nie oddają Nam w pełni obrazu sytuacji to mamy pewien obraz wydarzeń na podstawie, którego możemy budować pewną narrację.

Ziółkowski Adam, Historia Powszechna. Starożytność. Michałowski Roman, Historia Powszechna. Średniowiecze. Topolski Jerzy, Dzieje Polski. Chwalba Andrzej, Historia Polski 1795-1918. Kieniewicz Stefan , Powstanie styczniowe. Roszkowski Wojciech, Historia Polski 1914-2004. Polecam serię Dzieje Narodu i Państwa Polskiego

Trudno odnieść się do tego konkretnego pytania, ale należy badać podanie Wincentego w oparciu o: Wizja Wincentego Kadłubka to przejaw XII-wiecznego nurtu wzbogacania tradycji narodowych o znaczące "dzieje bajeczne". Nawiązywała ona między innymi do arcywzoru owego nutru, do "Historia regnum Britanniae" Galfryda z Monmouth. Miał też współczesne odpowiedniki u sasiądów- np. duńskie dzieło Saxa Gramatyka. Czesław Deptuła, Galla Anonima Mit Genezy Polski, s. 353 i n. Tyle o tym Cz. Deptuła: Pokalał godność "pomazańca" (używając określenia "christus" zdradził się tu Gall z wiedzą o koronacji Śmiałego), wydając wyrok na biskupa krakowskiego. O sprawie tej stara się pisarz powiedzieć jak najmniej. Z pewnością jednak nie uważał wygnania i zgonu Bolesława oraz przedwczesnej śmierci jego syna Mieszka za szczególną karę Bożą odpowiadającą szczególnej zbrodni dynasty. Godność "pomazańca" pokalał wcześniej sam biskup - "traditor". Cz. Deptuła, dz. cyt., s. 293-294. Tylko, że Gall pisał dla Bolesława i trudno mu było oczerniać dziada, zwłaszcza, że Kronika była na wyraźne zamówienie dworu- Bolesław był mecenasem Anonima.

Kronika Polska, Mistrza Wincentego: A gdy prześwięty biskup krakowski Stanisław nie mógł odwieźć go od tego okrucieństwa, najpierw grozi mu zagładą królestwa, wreszcie wyciąga ku niemu miecz klątwy. Atoli on, jak był zwrócony w stronę nieprawości, w dziksze popada szaleństwo, bo pogięte drzewa łatwiej złamać można niż naprostować. Rozkazuje więc przy ołtarzu, pośród infuł, nie okazując uszanowania ani dla stanu, ani dla miejsca, ani dla chwili- porwać biskupa! Ilekroć okrutni służalcy próbują rzucić się na niego, tylekroć skruszeni, tylekroć na ziemię powaleni łagodnieją. Wszak tyran, lżąc ich z wielkim oburzeniem, sam podnosi świętokradzkie ręce, sam odrywa oblubieńca od łona oblubienicy, pasterza od owczarni. Sam zabija ojca w objęciach córki i syna w matki wnętrznościach. O żałosne, najżałobniejsze smiertelne widowisko! Świętego bezbożnik, miłosiernego zbrodniarz, biskupa niewinnego najokrutniejszy świętokradca rozszarpuje, poszczególne członki na najdrobniejsze cząstki rozsiekuje, jak gdyby miały ponieść karę [nawet i] poszczególne cząstki członków. Kronika Galla: My zaś ani nie usprawiedliwiamy biskupa zdrajcy, ani nie zalecamy króla, który tak szpetnie dochodził swoich praw. Teraz pytanie do Pana. Na jakiej podstawie Pan twierdzi, że Kadłubek ewidentnie zmyśla?

Chodzi o to, co twierdzi Manuel Rosa?

Obecnie: M. Michalski, Kobiety i świętość w żywotach trzynastowiecznych księżnych polskich. K. Łyczkowska , Pozycja społeczna kobiety w okresie staroasyryjskim na podstawie dokumentów z Kaneš w Azji Mniejszej.

Dokładnie tak, nie możemy próbować oceniać/interpretować tych dzieł przez pryzmat czasów dzisiejszych, tego co wiemy na dany temat, czy domyślamy się jak mogło to wyglądać. Chociaż można dyskutować przy porównywaniu obu kronik. Gall z pewnością opierał się na przekzach oralnych (nie jestem obecnie komptetenty, aby rozwinąć ten wątek- muszę zajrzeć do literatury np. E. Skibiński, Elementy historii oralnej w kronikach Galla Anonina i Wincentego Kadłubka, Res. Hist. 3 [1999],). Ale czy obu kronikach znajdujemy analogie? Można porównywać topos zagłady złego władcy (tytuł rozdziału rozprawy J. Banaszkiewicza) znajdujący się w obu kronikach( chociaż Annalista Saxo znacznie rozbudował opowieść o złośliwych myszach). Niestety nie mam przy sobie obu źródeł, aby cytować, ale chociaż to: Interpretacja J. Banaszkiewicza: Rycerz z opowiadania Thietmara oganiał się z początku kijem od myszy, wyciągnął miecz i w końcu schronił się w wieży, zawieszony na linie. J. Banaszkiewicz, Podania o Piaście i Popielu. Studium porównawcze nad wczesnośredniowiecznymi tradycjami dynastycznymi, s.165 Koncepcja podobną przyjął Gall, budując fabułę na temat Popiela. Równie dobrze moglibyśmy porównywać Piasta-oracza, biedaka, z Przemysłem- oraczem. Kosmas a Gall? Również dobry zaczynek do dyskusji. Inny przykład: Lestek I pokonuje niezwyciężonego Aleksandra WIelkie. Lestek II był tak zapamiętałym rycerzem, że gdy mu zabrakło wrogów zewnętrznych, bo uporał się ze wszystkimi, zaprosił do walki miejscowych przeciwników, żeby tylko nie rozstać się z orężem. Szlachetnie urodzony Lestek III idzie w ślady swoich imienników. W trzech bitwach gromi Juliusza Cezara, ponadto triumfuje nad Krassusem. Tamże, s. 106. (MPH, t. II, s. 275, 260-265) Można by wiele na ten temat dyskutować. Ale zgadzam się z Jeśli jednak zastosujemy klucz, że te fantazje to tylko literacki środek wyrazu opisujący stan wiedzy z czasów Kadłubka o czasach wcześniejszych to coś się pojawia Jednak sądzę, że Anonim również stylem bardzo wyszukanym. Styl ten sprawił, że zaczęto się w obu tekstach [Anonim i Mistrza Wincentego- dop. K.] doszukiwać cech właściwych dla nowożytnej literatury. E. Skibiński, Przemiany Władzy. Narracyjna Koncepcja Anonima Tzw. Galla i Jej Podstawy, s. 246 i n. Ale trudno się zgodzić z takimi sądami:

Nie jesteśmy kompetentni do tego, aby oceniać, czy Anonim zwany Gallem "ubarwiał", tym bardziej, że kolega stara się oceniać z perspektywy czasów dzisiejszych, a jest to błędem. Porównywanie Galla z Mistrzem Wincentym również nie jest wskazane, autorzy pisali w róznych okresach, ich dzieła niosły inny ładunek ideologiczny. Znacznie różnią się na samym wstępie na temat Podania o Piaście i Popielu.

Ja dzisiaj po zajęciach z metodyki i źródłoznastwa usłyszałem takie cudeńko: http://www.youtube.com/watch?v=vf2s7UHUrBw...feature=related

Znowu ja proponuję:

No to ilu wyznawców Chrześcjiaństwa mamy w X wieku, a ilu Islamu? Jak to się kształtowało na skutek Wypraw Krzyżowych? Skoro Pan stawia takie tezy, sądzę, że posiada Pan więdzę, aby udzielić odpowiedzi na te pytania.

Ale chwilę, już w inskrypcjach dotyczących podbojów Naram-Sina można znaleźć wzmianki, że wyprawił się na na Magan (28 miast złupił- nie mam przy sobie tekstu źródłowego więc nie mogę przytoczyć). Nie zapominajmy o Ahhijawa.

Jerzy Dowiat zmarł w 1982 roku, więc twoja teza, że specjalizuje się jest błędna. Natomiast prawdą jest jakoby ten Pan zajmował się początkami polskiej państwowości (oczywiście państwowości nie w takim samym rozumieniu, co obecnie). Jednak Jerzy Dowiat nie był jedynym badaczem polskiego wczesnego średniowiecza. Żeby iść do Biblioteki Miejskiej należy wiedzieć, czego szukamy i co chcemy uzyskać, więc na początek należy zebrać jakąś bibliografię- proponuję poszukiwania rozpoczynać od http://www.bibliografia.ipn.gov.pl/portal/...38/Katalog.html Może kogoś zainteresuje.

Nie jestem specjalistą w tej dziedzinie, ale myślę, że korzystanie z książek wykraczających poza szkolny kanon jest jak najbardziej uzasadnione- zawsze zdobywasz nową wiedzę, ćwicząc do matury. Złem byłoby korzystanie z serwisów typu wikipedia.

Witam, Szukam informacji (chodzi o wskazówki bibliograficzne) na temat Złotego Runa w Średniowieczu, samej symboliki itd. Drugi problem to Herbarz Złotego Runa autorstwa Jeana Le Fevre. Mam kilka notek z książek o Heraldyce ale traktujących temat zbyt ogólnie. Czy ktoś jest w stanie wspomóc mnie konkretnymi wskazówkami bibliograficznymi?

Powstanie, a sprowadzenie nie są tożsame. Po drugie jak zakon mógł powstać na terenach Polski, skoro powstał w Lewancie? W jakim sensie miano umocnić te tereny?

Żeby być dokładnym, żeby przeczytać dostępne źrodła należy takowe znaleźć- heureza. Krytyczną analizę materiału przeprowadziłbym wcześniej, jeśli mamy się spierać o szczegóły.

Jako, że dzisiaj miałem strasznie pracowity dzień ze źródłami na jutrzejsze Ćwiczenia starałem się, jak mogłem aby wszystko wyszło jak najlepiej- żeby nie zniechęcić się do Starożytnego Bliskiego Wschodu i poczuć, że jest weekend. ad rem http://www.youtube.com/watch?v=45PCiyVZnWI