coloman

Wielu mieszkańców Ukrainy, stało przecież ramię w ramię z Niemcami przeciwko ZSRR. Byli to zwłaszcza ludzie, którym nieobce były idee wyzwolenia Ukrainy spod jarzma Stalina i chcieli dokonać tego w oparciu o III Rzeszę. Jednakże Hitler ze swoją manią czystości rasowej, nie chciał początkowo słyszeć o przyjmowaniu do Armii Niemieckiej ludzi pochodzących z ,,niższych ras''(może oprócz względnie akceptowalnych Kozaków). Podział polityczny pogłębiał zwłaszcza fakt, że Ukraina była bardzo zróżnicowane etnicznie, a Niemcy swoim rasizmem jeszcze ten rozdźwięk powiększali. Zbrodnie wojenne, popełniane na miejscowej ludności, rekwizycje żywności i dobytku, musiały w końcu doprowadzić do tego, że większość mieszkańców Ukrainy stanęła po stronie ZSRR. Ponowne przekonanie do siebie Ukraińców było niemożliwe, mimo, że Stalin nie był zbyt dobrym ,,ojcem'' , to krzywdy wyrządzone przez Niemców były świeższe. W momencie wkraczania Armii Czerwonej, ludność cywilna witała swoich dawnych ciemiężców jako wyzwolicieli, bo okupacja Niemiecka była gorsza, niż rządy Sowietów. W obliczu przegranej za Niemcami pozostali tylko najzagorzalsi antykomuniści, a reszta ludności, nawet jeśli nie była za Stalinem, to potrzeba wypędzenia Niemców była ważniejsza niż dawne zatargi. Reasumując, Niemcy nie zdołaliby przekonać całej Ukrainy do walki po swojej stronie, gdyż zbytnio dopiekli ludności swoimi krwawymi rządami.

Ze starożytnych najwięcej straciły państwa: Imperium Rzymskie, bo z największego imperium w historii został po nim martwy język;P. Dodatkowo Persja, też ogromne imperium, które rozpadło się jak domek z kart za sprawą jednego człowieka. Egipt, Grecja - kolebki kultury, dziś praktycznie pozbawione znaczenia. Co do państw indiańskich - w ich przypadku strata to za słabe słowo, bo przecież zostali niemalże eksterminowani, wynarodowieni, a ich dorobek kulturalny zniszczony i na długie lata zepchnięty w niepamięć. Chiny, za cenę rozwoju gospodarczego i postępu wyzbyły się swojej kultury i tradycji. Trochę inna sytuacja była w Japonii - ona mimo ogromnego postępu gospodarczego nie zatraciła całkowicie swojej narodowej spuścizny, więc kosztem pewnych ustępstw stała się potęgą. Współcześnie, najwięcej zyskały USA, bo z 13 niewielkich kolonii w niecałe 300 lat stały się państwem, które trzęsie całym światem. Rosja, mimo ogromnych zdobyczy terytorialnych i ogromnego wpływu na cały świat przez ponad połowę XX wieku, obecnie bardzo straciła na znaczeniu, a z powodu swoich przeszłych (i dalej aktualnych) aspiracji jest jednym z najbardziej znienawidzonych państw świata.

Ja chętnie obejrzałbym bitwę na równinie Kawanakajima z 10.09.1561 i bitwę pod zamkiem Nagashino. W średniowiecznej Europie bitwę pod Poitiers i pod Legnicą (na Grunwaldzie byłem w zeszłym roku - lipa, wszyscy Krzyżacy przeżyli ;D). Z kampanii Napoleona Austerlitz, Waterloo i polski atak na wąwóz Samosierra. Ze współczesnych - ,,szarżę'' czołgów nad Sommą, walki o Westerplatte, Stalingrad zimą 1942-1943, Kursk i zdobycie Berlina. Oczywiście wymieniając te bitwy myślę o jakichś profesjonalnych rekonstrukcjach, na 1000 - 2000 chłopa, a nie o prawdziwej bitwie, bo oglądanie, jak ludzie naprawdę nawzajem się szlachtują to nie dla mnie.

Alianci zrzucali go w wielkich ilościach (ponad 1000000 sztuk) na terenach okupowanych przez państwa Osi, także na terenie Polski. Pistolet miał w rękojeści pojemnik na 10 nabojów. Właściwą ideą powstania tego pistoletu było wykorzystanie go przez ruch oporu w zamachach, lub przy zabijaniu żołnierzy przeciwnika, aby zdobyć ich broń. Jednakże wymagało to podejścia na bardzo bliską odległość do wroga. Przy zamachu miało to ten plus, że, zważywszy na jej niewielkie rozmiary, można było łatwo ukryć tę broń i potem się jej pozbyć, po prostu ją wyrzucając. Poza tym broń ta była rozwijana. Pod koniec wojny powstała wersja dwustrzałowa, posiadająca dwie komory nabojowe (FP-45). Jednakże nie została ona wyprodukowana w tak dużych ilościach. O użyciu bojowym w czasie wojny nie słyszałem, jednakże rządy państw, na terenie których były zrzucane Liberatory dokładały wszelkich starań, aby zniszczyć wszystkie egzemplarze, ponieważ były one używane przez rozmaite organizacje przestępcze. Obecnie pozostało bardzo mało sprawnych sztuk tej broni i znajdują się głównie w rękach kolekcjonerów, a ich cena na aukcjach waha się od 500 do 1000 dolarów, mimo, że koszt ich wyprodukowania to na dzisiejsze czasy ok. 5 dolarów.

Ogólnie cała seria książek Svena Hassela daje wgląd na sytuację w karnych batalionach w przeciągu prawie całej wojny, bo autor walczył na praktycznie wszystkich frontach Europy, z powstaniem Warszawskim włącznie. Jednak nie brałbym ich na 100% serio, bo autor sam przyznaje, że w niektórych miejscach ,,podkoloryzowuje'' mieszając prawdziwe zdarzenia z fikcją literacką. W radzieckim rozkazie nr. 227 stwierdzono, że ,,Niemcy podczas zimowego odwrotu 1941/42 r. utworzyli około 100 kompanii karnych dla żołnierzy i około 10 batalionów karnych dla dowódców''. Liczba niemieckich jednostek karnych wzrosła znacząco w latach 1944-1945, bo wraz z klęskami było coraz więcej maruderów i aby utrzymać ich w ryzach Wehrmacht musiał stosować metody identyczne jak A.C., czyli np. ustawiać za niepewnymi kompaniami oddziały zaporowe. O sposobie traktowania żołnierzy radzieckich kompanii karnych świadczy wypowiedz Żukowa po obejrzeniu amerykańskich czołgów saperskich: ,,Nie znam lepszej metody na rozminowywanie, niż przemarsz kompanii karnej przez pole minowe'' (cyt. z pamięci) Polecam obejrzeć serial ,,Sztrafbat'' , który ukazuje walki rosyjskiej kompanii karnej. Jest on wart zobaczenia, gdyż jest to jak na razie najdojrzalsza i najodważniejsza wizja karnych batalionów stworzona przez Rosjan.

Po stronie Aliantów walczyli żołnierze z Kanady, Australii, Nowej Zelandii, Afryki południowej, WB i Francji. Bardzo ciekawe (i jednocześnie dramatyczne) są warunki, w jakich toczona była ta bitwa. Naturalnie podmokły teren, z ogromną ilością lejów po bombach, które zostały zalane w wyniku obfitych opadów deszczu. Wielu żołnierzy, zwłaszcza rannych utonęło w nich, a ich ciał nigdy nie odnaleziono. Poza tym użycie czołgów było niemożliwe, więc walczący mogli operować tylko piechotą, której żołnierze ledwo mogli się poruszać, zapadając się w błoto po kolana a nawet po pas, gubiąc nagminnie buty i części wyposażenia. Dodatkowo tak podmokły grunt zmniejszał skuteczność artylerii. Bitwa ta jest nazywana najbardziej bezsensowną batalią, ponieważ za cenę życia ponad pół miliona żołnierzy obu walczących stron, przesunięto linię frontu zaledwie o 10 km. A nawiasem, to sugeruję posłuchać piosenki Paschendale zespołu Iron Maiden, która traktuje właśnie o tej bitwie.

A dlaczego niby pomijać ofensywę w Tyrolu? Z kolejnymi ofensywami chodziło mi o to, że najpierw atakowali Włosi, potem Austriacy i znowu Włosi. Nie pisałem nic o wspieraniu Włochów przez Niemcy, więc nie wiem o co ci w tym aspekcie chodzi. Co dałby atak z północy? Np. wyeliminowanie Włochów z dalszej wojny. Może i teren był trudny i zaopatrzenie wojsk byłoby utrudnione, ale chyba nie myślisz, że Szwajcaria nie posiadała dróg i linii kolejowych. Nie wydaje mi się, że ta dyskusja jest nierzeczowa, po prostu bardziej pasowałaby do działu ,,historia alternatywna''.

W książce Antoniego Kraszewskiego ,,Ostatni rok wojny'', który po uwolnieniu z niemieckiej niewoli walczył w 1945 r. w armii USA jako ochotnik, można przeczytać, że wielu Polaków po kapitulacji Niemiec podpisywało 5-letni kontrakt z US-Army i byli wysyłani na Pacyfik, gdzie mieli walczyć z Japończykami.

Można więc powiedzieć, że poświęcenie żołnierzy Armii Czerwonej przez Stalina w obronie Kijowa, uratowało ZSRR od klęski już w 1941. Bo gdyby nie to znaczące opóźnienie wojsk Osi, to ich armie, nie bacząc na nadmierne rozciągnięcie linii zaopatrzeniowych, dotarłyby do Moskwy może już na końcu września. Gdyby udało im się zdobyć miasto przed nadejściem zimy, to ZSRR mogłoby poprosić o rozejm lub skapitulować. Stalin rozważał przecież takie wyjście z sytuacji.

Tak naprawdę, w ciągu całej kampanii na froncie włoskim następowały po sobie kolejne kontrofensywy Włoch i Austro Węgier, aż do zupełnego wyczerpania walczących stron. W efekcie Austro-Węgrom musiały przybyć z pomocą Niemcy, a Włochom reszta aliantów. Zastanów się nad sytuacją, w której Niemcy w 1917 zamiast wspierać Włochów w dolinie Isonzo atakują od północy. Byłoby to oczywiście niezbyt możliwe do pokoju z Rosją, lecz później, gdy ze wschodu przybyły armie niemieckie walczące tam do tej pory, taka ofensywa byłaby realna. Szwajcaria tworzyła więc sytuację, w której Niemcy mogli atakować tylko na tym arcytrudnym odcinku frontu, na którym dotychczas prawie nic nie zdziałano, oprócz uzyskania ogromnych strat. Poza tym, w świetle tego, że gdyby Szwajcaria nie była neutralna, całe działania na froncie zachodnim mogły się potoczyć inaczej. Choćby tym, że Włochy pozbawione naturalnej osłony w postaci tego kraju, nie przeszłyby na stronę Ententy, lecz zaatakowali Francję od południa lub choćby pozostali neutralni. Zrobili to, ponieważ spodziewali się większych nabytków terytorialnych na swoich dawnych sojusznikach, niż gdyby walczyli razem z nimi. Gdyby nie to, bojąc się niemieckiego ataku od północy może nie zdecydowaliby się na ten krok. Możliwe jest więc, że w takiej sytuacji nie byłoby frontu włoskiego. Oczywiste jest, że front ten miał w czasie I wojny światowej mniejsze znaczenie niż zachodni czy wschodni, lecz te kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy, zaangażowane w walki na nim, na innym mogłyby przechylić szalę zwycięstwa na korzyść państw centralnych.

Patton niejako zemścił się na Montgomerym za to, że jego plan został odrzucony i zmieniony na plan Brytyjczyka. Gdy armia brytyjska, mająca iść po wschodnim wybrzeżu Sycylii została zatrzymana przez rozpaczliwie broniących się faszystów, on sam ruszył wraz z 7 armią po zachodnim i po szybkim zajęciu Palermo z równą łatwością zajął Messynę. Było to jednak spowodowane nie tyle błyskotliwością Pattona, co zaangażowaniem większości sił osi w walkę wojskami Montgomery'ego. Jeśli chodzi o jego zachowanie, to ponoć z powodu jego nadmiernego zagrzewania do walki i nienawistnych wypowiedzi o nazistach, jego żołnierze byli okrutni wobec jeńców, rozstrzeliwali ich i znęcali się nad nimi. Wydaje mi się jednak, że było to usprawiedliwianie się amerykańskich zbrodniarzy wojennych. Jednakże sam Patton, znany raczej z niezbyt pobłażliwego charakteru, spoliczkował i zelżył dwóch żołnierzy,chorych na nerwicę, którzy przebywali w szpitalach które odwiedził. Gdy ten incydent dostał się do gazet, odebrano mu dowództwo nad 7 armią.

Całkiem nieźle opisana jest sytuacja rannych japońskich jeńców w 9 rozdziale wspomnień Witolda Kieżuna, ,,Armia Krajowa jedzie na Sybir. Wspomnienia z sowieckiego łagru w Krasnowodsku''. http://www.witoldkiezun.com/docs/ak_jedzie_na_sybir_9.htm

Nie można jednak zapominać, że Państwa centralne nie walczyły na zachodzie tylko z Francją i W.B., ale także z Włochami. Szwajcaria stanowiła skuteczną zaporę dla działań Austro-Węgier, bo Włosi bronili się przez kilka lat na wąskim, górzystym odcinku frontu nad Piawą i Austria, mimo bodajże 14 ofensyw nie była w stanie go przełamać.

Przystąpienie do wojny Szwajcarii było nierealne i można to między bajki włożyć, z racji tego, że wszelkie działania militarne tego kraju, lub względem tego kraju byłyby pogwałceniem wieczystej neutralności nadanej jej na kongresie wiedeńskim. Szwajcaria można powiedzieć, była w czasie I wojny światowej ,,zawalidrogą'' dla Niemców, gdyż znacznie skracała długość możliwego frontu i ograniczała pole manewru walczącym. A jaka była jej rola? Praktycznie taka sama jak w czasie II wojny światowej: bezpieczna przystań dla uciekinierów i równie bezpieczne miejsce w szwajcarskich bankach dla ulokowania funduszy w niepewnych czasach.

Wojna między tymi krajami byłaby możliwa tylko przy ogromnej sprzeczności interesów, jak np. rywalizacja o resztki surowców naturalnych, ale taki scenariusz nie będzie możliwy przez następne 30-40 lat. Żadne z tych państw nie wejdzie przecież na drogę podboju, bo obróciłoby to cały świat przeciwko nim. Obecnie jednak co mogłoby popchnąć trzy największe mocarstwa do tak drastycznych środków jak bomba atomowa? W sytuacji gdy każde z nich zdaje sobie sprawę, że wojna atomowa odbyłaby się na zasadzie akcja-reakcja, czyli np. jeśli amerykańskie bomby poleciałyby nad Rosję czy Chiny, to zanim uderzyłyby w te kraje, już nad USA leciałyby bomby przeciwnika. W takim wypadku każdy doznałby tylko ogromnych strat, które jednak nie sprawiłyby, że którykolwiek z oponentów zostałby wyeliminowany. A gdybanie za kim stanęłaby Polska uważam za bezcelowe, bo przecież od dawna należymy do NATO, co automatycznie stawia nas po stronie USA. Jedyny konflikt między USA i Chinami mógłby zaistnieć, gdyby USA chciało zaatakować Koreę, lub Chiny Tajwan. A między USA i Rosją, czy Rosją i Chinami jest prawie całkowicie nierealny.

Oczywiście, że po zajęciu Kijowa niemiecki blitzkrieg znacznie wyhamował. Wiązało się to z wydłużeniem linii zaopatrzeniowych i jesiennym załamaniem pogody, a później z fatalną w skutkach zimą, gdy niemieckie armie zostały odrzucone od Moskwy i nie były w stanie wykonać żadnej większej operacji aż do wiosny 1942. Jednak, o ile przyjąć, że blitzkrieg w 1941 zakończył się jesienią, to na pewno Niemcy stosowali go jeszcze w czasie wojny przeciwko ZSRR, choćby na Kaukazie. Później, gdy Rosjanie zmienili taktykę, blitzkrieg nie mógł mieć miejsca, choćby z racji wyczerpania oddziałów frontowych i trudności w zaopatrzeniu w ropę, gdyż wymagające szybkich i długotrwałych rajdów pancernych operacje stawały w miejscu zanim mogły osiągnąć wyznaczone cele.

Wszystko, o czym piszesz było ewidentnymi przygotowaniami do zaniesienia czerwonej rewolucji na Zachód ,,na bagnetach Armii Czerwonej''. Znacząca była polityka mająca zmylić III Rzeszę co do rzeczywistych zamiarów Stalina. Przed sojuszem Niemcy były postrzegane jako wroga i ukazywane w ten sposób społeczeństwu za pośrednictwem mediów, np w ,,Aleksandrze Newskim'' rycerze-najeźdźcy mieli na tarczach i chorągwiach swastyki. Tak samo w filmie ,,Czołgiści'' w którym Rosjanin jednym czołgiem zdobywa Berlin i bierze Hitlera do niewoli . Po 39 nagle zakazano wyświetlać podobnych treści aby uniknąć zadrażnień z nazistami. Co do militaryzacji pisarzy, to po prostu ci, którzy nie wychwalali Stalina i ustroju szybko kończyli w łagrach i zostawali tylko tacy, którzy byli poprawni politycznie. Natomiast samo wypuszczanie oficerów z łagrów miało miejsce na szeroką skalę dopiero, gdy Armia Czerwona poniosła ogromne straty w kadrze oficerskiej podczas walk w 1941 i 1942 i musiała kimś zapełnić te luki. Ta praktyka zaczęła się więc na dobre dopiero w okresie bitwy pod Stalingradem. Co do plakatów, to czytałem gdzieś o sytuacji gdy plakaty o treści ,,przyjaźń ZSRR i III Rzeszy przetrwa 1000 lat'' były zaklejane plakatami ,,wojna z hitlerowskim najeźdźcą do zwycięstwa'' .

Działania Stalina przed rozpoczęciem II wojny światowej były w rzeczywistości rozstawianiem figur na szachownicy przed przyszłym atakiem na III Rzeszę i resztę Europy. Jednocześnie nawiązując sojusz z Hitlerem zabezpieczał się chwilowo przed atakiem z jego strony. Dbał o to, aby jego działania miały pozór legalności i były usprawiedliwione przed światową opinią publiczną, w rzeczywistości realizując postanowienia tajnego paktu R-M. Atak na Polskę usprawiedliwił przecież braniem pod opiekę ludności białoruskiej i ukraińskiej. Identycznie było z państwami bałtyckimi, z tym, że zajęcie tych krajów przebiegało drogą (prawie) pokojową. W przypadku Finlandii posłużył się ordynarną prowokacją, czyli ostrzelaniem przez własną artylerię rosyjskiej wioski i oskarżeniem o to Finów, aby móc unieważnić traktat pokojowy i wypowiedzieć wojnę. W tym przypadku jednak ,,powinęła mu się noga'' i ZSRR zostało wyrzucone z Ligi Narodów jako agresor. Wojna natomiast nie tyle była dziwna, co po prostu pokazywała kompletną nieudolność nowej kadry oficerskiej i brak przygotowania armii do prowadzenia walk w tak trudnym terenie. Zajęcie tylko Besarabii, a nie całej Rumunii było zgodne z poprawkami w postanowieniach paktu R-M. Jednakże kto wie, czy gdyby Rumunia odrzuciła ultimatum ZSRR i nie oddała Besarabii dobrowolnie, Stalin nie zająłby całego kraju drogą militarną.

Niemiecka kontrofensywa na Węgrzech była, można powiedzieć, aktem rozpaczy dogorywającej III Rzeszy. Hitlerowi chodziło głównie o utrzymanie złóż ropy naftowej na Węgrzech, gdyż ich utrata oznaczała kompletne odcięcie od dostaw paliw. Poza tym Hitler chciał utrzymać przy sobie swojego ostatniego ,,dobrowolnego'' sojusznika. Ofensywy tej nie nazywa się ostatnią prawdopodobnie dlatego, że Amerykanie chcieli być uznawani za ostatecznych poskromicieli hitleryzmu i dlatego rozpowszechniali mniemanie, że to oni odparli ostatni zryw ,,nazistowskiej bestii'', więc nie w smak im było przyznawanie tego tytułu ZSRR. Jest to więc stereotyp zachodniego społeczeństwa, utrwalony przez książki, filmy, itp. Praktycznie rzecz biorąc fakt ofensywy na Węgrzech jest prawie nieznany, nawet wśród większości wschodniego społeczeństwa,a to z tej prostej przyczyny, że go nie nagłaśniano i zapomniano o nim.

Zajęcie Kaukazu nie oznaczało jeszcze utrzymania go, ponieważ odstępując od Moskwy Hitler dawał Rosjanom szansę na oddech i reorganizację sił. Zemściło się to na Niemcach w 1943, gdy po przegranej bitwie pod Stalingradem utracili kompletnie inicjatywę strategiczną w regionie i musieli się wycofać z zajętych w 1942 roku terytoriów. Poza tym, nawet mając w rękach pola naftowe, Niemcy nie mogli w dużej mierze z nich korzystać, bo Rosjanie metodycznie niszczyli bombardowaniami ich instalacje wydobywcze, wychodząc z założenia, że lepiej zniszczyć złoża, niż mają się one dostać w ręce wroga.

Franco zamierzał zastosować ,,wojnę prewencyjną'' , aby nie dopuścić do umocnienia się komunistów w Portugalii i zamienienia tego kraju w bazę ZSRR na zachodzie Europy. Chciał też wykorzystać wewnętrzne tarcia między członkami obalonej junty prawicowej a socjalistami , co wywołałoby wojnę domową. Byłoby to doskonałą okazją do udzielenia wsparcia militarnego przez ZSRR, który pod płaszczykiem ,, pomocy bratniemu narodowi'' rozszerzałby swoje wpływy. Byłaby to więc powtórka z Hiszpanii z lat 30. Gdyby na dodatek zgodnie z obietnicami wtrąciło się USA, konflikt regionalny łatwo mógł przerodzić się w kolejną wojnę światową. Na szczęście do interwencji nie doszło, bo Franco zmarł i Hiszpania zaczęła przerabiać swój ustrój na demokrację parlamentarną. W Portugalii natomiast miał miejsce kolejny przewrót, w wyniku którego socjaliści zostali odsunięci od władzy, a w 1976 ostatecznie zlikwidowano ich Rady Rewolucyjne. Można więc powiedzieć, że wiszący w powietrzu konflikt ,,rozszedł się po kościach''.