4313_1481369817

Może warto byłoby zajrzeć także do pozycji skupiającej się na źródłach, dobrze jest się zapoznać z tym, co jest opisywane w podręcznikach. "Wiek XIX w źródłach. Wybór tekstów źródłowych z propozycjami metodycznymi dla nauczycieli historii, studentów i uczniów", oprac. Sobańska-Bondaruk, Lenard, Warszawa 1998.

Kiedyś w jednej książce, już nie pamiętam jakiej padło stwierdzenie, że arcyksiąże nie był "lotnego umysłu." Kiedy przyszedł na świat był czwartym w kolejce do tronu, przeznaczono go do służby wojskowej. Jednakże zrządzeniem losu, szybko stał się jedynym kandydatem do tronu. Jego rywale zostali zabici lub zmarli. Może nie była to najlepsza kandydatura, ale na pewno lepsza niż osoba młodszego brata Franciszka Otto. Godna podziwu jest jego walka o kobietę, którą pokochał. Grożąc rezygnacją z korony wymusił na swoim otoczeniu ślub z ubogą czeską szlachcianką, panią Zofią Chotek.

Alfred Nobel jest znany przede z utworzenia nagrody swego nazwiska, ale niewątpliwie jest także ojcem dynamitu, który według jego zamiarów miał służyć do dobrych celów ułatwiających życie, a nie do wzajemnego zabijania się nim.

Masz rację redbaronie, kampania była szybka, jednakowoż armia francuska miała swoje szansę, aby wygrać. Starcie pod St Privat mogło zmienić oblicze tej wojny. Jest to jeden z tych przykładów, że Francuzi przed II wojną światową byli jednak żołnierzami i potrafili się bić. Na mnie robi wrażenie, iż VI Korpus liczący 23-tysiące ludzi odpierał całym dniem ataki 100 tysięcy Prusaków. Francuzi walczyli tak dobrze, że gdyby w pewnym momencie podjęli się kontrataku mogliby odwrócić bieg tej wojny. Sukces taktyczny stałby się wówczas operacyjnym. Błędem było, iż lokalny dowódca nie podjął samodzielnej akcji.

Z serii ciekawostki, ciekawostki wartych wspomnienia napomnę, że wśród Polaków, którzy walczyli po stronie komuny znalazły się takie osoby jak generał Jarosław Dąbrowski oraz generał Walery Wróblewski. Pierwszy z nich był nawet przez jakiś czas wodzem naczelnym komuny. Wśród komunardów znalazł się także... Georges Clemencou przyszły premier Francji. Z kolei sama komuna trwała 72 dni... Pamiętam jak podczas zajęć jeszcze w szkole średniej Pan doktor Radomski wspominał, że podczas komuny miała być praca dla wszystkich. Nawet jeśli miała ona formę bezsensownego przewożenia piachu taczkami z jednego miejsca w drugie...

Oczywiście masz rację Tofiku, jest to seria popularnonaukowa. Jednakowoż napisałem, że osoba sięgająca po tego rodzaju pozycje "zna się nieco na rzeczy." Nieco, czyli trochę. Hb to nie podręcznik francuskiego, rzeczywiście Być może wyłącznie tylko ja zwróciłem na to uwagę, ale wynika to z faktu moich zainteresowań, gdzie w języku japońskim wymowa wyrazów jest dla mnie bardzo ważna. Stąd czasami przenoszę tego rodzaju uwagi na inne pozycje. Takie małe zboczenie dotyczące poprawności. Nie zaszkodzi jednak wiedzieć, jak się wymawia tego typu wyrazy.

Witam! Odnosząc się do naszej dzisiejszej rozmowy podtrzymuję swoją opinię, że książka jest dobra. Odnoszę wrażenie, że to nawet jedna z lepszych pozycji jakie zostały wydane przez Bellonę w ostatnim czasie. Jeśli zaś chodzi o moje uwagi, to przydałby się mini słowniczek rozwiązujący skróty typu np. pp lub dzieło. Oczywiście założenie jest takie, że po Bellonę sięgają osoby, które znają się nieco na rzeczy i bez problemu rozszyfrują tego typu skróty i nazwy, ale taki słowniczek to jednak ułatwienie dla czytelnika. Druga sprawa jaka (bynajmniej dla mnie jest ważna). Szkoda, że we wstępie nie został zawarty mini poradnik jak należy czytać wyrazy francuskie. Nieraz się głowiłem nad poprawnością czytanych przeze mnie wyrazów. Ale być może ta kwestia nie zależy od samego autora, lecz od wydawnictwa. No i kwestia ostateczna...brakowało mi wspomnień żołnierzy, zwykłych szeregowych. Jak oni widzieli Verdun, jak je wspominali. Nie wiem jak inni, ale ja lubię jak podawane są dane liczbowe dotyczące np.zużycia amunicji. Ta książka zawiera takie informacje i jest to bardzo fajna sprawa. Daje to jakieś wyobrażenie o ogromie działań. Pozycja ta jest jak dla mnie ciekawym wyjściem do głębszego poznania bitwy pod Verdun. Szczerze mówiąc po jej przeczytaniu nasunęło mi się dość sporo pytań odnośnie samego Verdun. Rozdziałem, który mnie najbardziej porwał był ten poświęcony walkom o Fort Vaux. To tyle z mojej skromnej strony. Pozdrawiam!

Witam! Po przeczytaniu "Verdun 1916" nasunęło mi się kilka pytań. Jedno z nich dotyczy właśnie dezercji. A mianowicie podczas walk toczonych pod Verdun Niemcy dezerterowali na stronę nieprzyjaciela. Jak często dochodziło do takich sytuacji? Jakie motywy mogły kierować dezerterami z armii niemieckiej. A może nie dezerterowali rdzenni Niemcy, lecz np. Polacy służący w armii zaborczej. Co działo się z dezerterami po przejściu na stronę wroga? Zostawali internowani czy wcielano ich na nowo do wojska. A może po prostu puszczano wolno?I jeszcze jedna kwestia, która może wydać się Wam śmieszna... Kiedyś oglądając przygody młodego Indiany Johnsa w jednym z odcinków przeciągał on żołnierzy Niemieckich czy też Austriackich na stronę aliantów. Był swego rodzaju szpiegiem, którzy przekradał się do okopów wroga i namawiał do dezercji. Czy takie wydarzenia mogły mieć w ogóle miejsce w rzeczywistości? Pozdrawiam!

Polecam Narya, książka ma bardzo ciekawe ujęcie nie tylko spraw typu politycznego, ale skupia się także na przemianach w życiu ludzi jakie zachodzą w XIX wieku. Prof. Chwalba opisuje np. życie rodzinne w XIX wieku na wszystkich kontynentach.

Uzupełniając listę lektur szanownego przedmówcy polecałbym również A.Chwalba, "Historia powszechna. Wiek XIX" wydaną całkiem niedawno, bo w 2008. Jedna z lektur polecanych na studiach do egzaminu z epoki. Pozdrawiam!

Wybaczcie offtop, skromność zbytnia skromność, chyba chciałeś napisać, że jej wartość tylko wzrośnie. Nie mam zwyczaju sprzedawać książek.

W chwili obecnej czytam Verdun 1916, Jarosłaaw Centka. Pozdrawiam! PS. Swoją drogą redbaronie, gdybyś był tak uprzejmy i gdybym pojawił się z książką i mógł dostać jakąś dedykację byłbym niezmiernie wdzięczny.

Abstrahując od postów o tym, że czołgi były dopiero w powijakach, interesuje mnie jeszcze jedna zasadnicza kwestia. Szanowni przedmówcy wyjaśnili mi już, że powstały jednostki i broń przeciwpancerna, ale co z taktyką pola walki. Czy wiadomo Wam coś na ten temat? Czy jeszcze w trakcie PWS zrodziły się koncepcje taktyczne walki przeciw czołgom? A może sprowadzały się ujmując to prostacko to wariantu widzimy czołg i walimy do niego ze wszystkiego,co mamy pod ręką. Pozdrawiam!

Witam! Moje pytanie jest nieco z innej beczki. Czy podczas I wojny powstały jakieś jednostki/oddziały przeciwczołgowe?

1. Strategia, taktyka oraz organizacja wojska Rzeczpospolitej w wojnie z Rosją w 1792 roku. 2. Obrona Warszawy podczas powstania kościuszkowego. 3. Zygmunt August, a ruch egzekucyjny. 4. Życie codzienne w miastach Rzeczpospolitej w epoce nowożytnej.

Bavarsky napisał: "W składzie armii czynnej zastanawia wielu historyków bardzo duży stosunek kawalerii do piechoty (9:31). Bowiem jeżeli zważymy że teren Królestwa nie bardzo nadawał się do użycia tej broni, uderza również mocno znaczna ilość artylerii (2,7 dział na 1000 ludzi)." Czy może zostało wyjaśnione takie postępowanie odnośnie kawalerii?

Atrixie czy mógłbyś rozwinąć tą myśl? Oczywiście nie oczekuję podawania nazwisk itp., ale może mógłbyś coś powiedzieć o tych ludziach, skoro miałeś możliwość ich poznania. Dlaczego na przykład znaleźli się w takich służbach? Czy mieli potem problemy z władzą po odejściu z tych służb?

Witam! Czytając Wasze wypowiedzi naszły mnie pewnie pytania: Czy ów system miał jakieś ograniczenia lub zawierał błędy lub czy miał jakieś słabości? Czy w tworzeniu nowych struktur udało się osiągnąć wszystkie zamierzone cele?

FSO jak zawsze można na Ciebie liczyć Oczywiście masz rację, że pewne sfery działań zawsze będą się przenikać. Odnoszę wrażenie, że gdy rozpoczyna się następną wojnę, zawsze na początku myśli się kategoriami poprzedniej. Jest to rzecz normalna. Jak kiedyś wspomniałem, cytując niestety już nie pamiętam jakiego autora-"Jedyną trudniejszą rzeczą od włożenia w głowę wojskowego nowej myśli jest wyrzucenia z niej starej." W samym toku dyskusji m.in. o wojnie burskiej wywiązała się ciekawa dyskusja na temat działań partyzanckich i tutaj można ją śmiało poruszać. Wiek XIX jest rzeczywiście okresem, w którym prowadzenie działań zmienia się nieustannie i rozwój przemysłu stymuluje te przemiany.

Może to bardziej jako ciekawostka, ale zawsze warto przytoczyć. Interesującą wizję na temat zdobywania wykształcenia przekazuje nam dekret cesarza Japonii o kształceniu z 1872 roku: "Wiedza konieczna jest wszystkim, aby mogli doskonalić się moralnie, praktycznie i poprawiać warunki swojej egzystencji, ciemnota bowiem jest matką wszystkich niedoli nękających społeczeństwa." Japończycy zdali sobie sprawę, by doścignąć resztę świata muszą się otworzyć na naukę z całego świata, na te wszystkie odkrycia jakie nastąpiły pod wpływem ogólnego rozwoju w XIX wieku.

Myślę, że dekabryści nie mieli większych szans na zwycięstwo w tym przedsięwzięciu. Odnosząc się do postu Andrzeja 80, w którym pisał, że ostatecznie po stronie cara stanęło 10 tys. wiernych ludzi jest dobrym przykładem na brak jedności w narodzie rosyjskim, który w większości zapewne wolał nie podejmować wszelkich działań przeciw caratowi. Na przestrzeni wieków zawsze znajdowały się jednostki, które pozostawały po stronie cara, choćby kozacy, którzy zawsze gromili wszelkie przejawy niepodległościowe. Właściwie to niemożliwe było chyba wtedy obalenie caratu bez poparcia przynajmniej większości społeczeństwa.

Czy podczas wojny zimowej miały miejsca jakieś starcia pomiędzy okrętami obu walczących stron? Wiem, że na pewno okręty radzieckie ostrzeliwały artylerie nadbrzeżne i wspomagały wojska lądowe w ich działaniach. Okręty fińskie miały odnotowane kilka zestrzeleń radzieckich samolotów. Ale czy doszło do bezpośredniego starcia między flotami?

Nie rozumiem polityki wydawniczej Bellony, dlaczego pozwala się na wydawanie takich pozycji, które zawierają taką ilość błędów. Jeśli chodzi o moje zdanie to zawsze uważałem, że autor powinien się trzymać wydarzeń, z których czuje się najmocniejszy. I poświęcić się przedstawianiu tej epoki, o której naprawdę może przekazać cenne rzeczy. Gdybym ja kiedykolwiek miał napisać książkę, to starałbym się jak tylko się da by była ona jak najlepiej zrobiona. No, cóż widocznie widocznie to wydawnictwo zmierza w jakimś nie znanym mi kierunku. No, ale co tam może wiedzieć o pisaniu książek zwykły studenciak...

1. Użytkownik roku -FSO 3. Najbardziej wszechstronny użytkownik - FSO, Vissegerd 4. Mistrz Mowy -Vissegerd 5. Najsympatyczniejszy użytkownik roku -Kadrinazi 6. Moderator roku - redbaron, FSO 8. Specjalista roku- Tofik 9. Najbardziej nieustępliwy użytkownik -Lu Tzy 11. Dział roku -PWS

Witam! Piszesz, więc, że sprawy z wojskowością wyglądają słabo-szkoda. A czy autor pisze o taktyce kościuszkowskiej, w ogóle o strategii owego czasu? I jeszcze jedna rzecz, która mnie interesuje? Tadeusz Kościuszko- mocno się rozwodzi nad jego biografią czy w granicach przyzwoitości? A i jeszcze moja prośba czy mógłbyś podać czy w bibliografii znajdują się jakieś prace dotyczące wojskowości polskiej?