bavarsky

Oj widzisz, nie nadmieniłem tej kwestii. Mianowicie lance weszły dopiero 19 sierpnia 1814 roku, po utworzeniu Bawarskiego Pułku Ułanów uzbrojonego właśnie w te 3,5 metrowe lance, a regimenty szwoleżerów poczęto od tego właśnie roku dozbrajać w lance.

Ciekawa sprawa z tymi Chevaulegers, bowiem, zarówno 1 jak i 2 pułk szwoleżerów do dnia 29 kwietnia 1811 roku były pułkami dragonów, odpowiednio: 1. pułk dragonów Minucci oraz 2. pułk dragonów Taxis (de-facto dawne pułki kirasjerów ) . Po tym dniu zostały przemianowane na 1 i 2 pułk szwoleżerów, a od dawna istniejące regimenty szwoleżerów numerowane odpowiednio od 1 do 4 przesunęły swoje cyfry od dwie do przodu ustępując miejsca ex-dragonom Każdy pułk składał się z sześciu szwadronów (w każdym po dwie kompanie) i 1,068 ludzi i 875 koni. Co do wyposażenie bojowego, szwoleżerowie używali lekkiej szabli, karabinu kawaleryjskiego lub w zamian karabinu - 3,5 metrowej lancy. Do tego dochodziły dwa pistolety, ale z tym to różnie bywało, ze względu na braki w składach. Troszkę historii Bawarskiej kawalerii: W 1778 roku Bawarska kawaleria składała się z następujących pułków: Pułk kirasjerów Minucci, utworzony w 1682 roku, Pułk kirasjerów Taxis, utworzony również w 1682, Pułk dragonów Wahl, utworzony w 1724, Pułk dragonów La Rosee, utworzony w 1735, Leibdragoner Regiment, utowrzony w 1744, Prinz Zweibrucken Reiter Regiment, utworzony w 1744, Prinz Leiningen Dragoon Regiment, utworzony w 1775, Pułk huzarów Jorga, utworzony w 1737 Pierwsza reorganizacja nastąpiła 1 stycznia 1790 roku, mianowicie: 1. pułk kirasjerów, dawny Pułk kirasjerów Minucci, 2. pułk kirasjerów, dawny Prinz Zweibrucken Reiter Regiment, 1. pułk dragonów, dawny Leibdragoner Regiment, 2. pułk dragonów, dawny Pułk kirasjerów Taxis, 1. pułk szwoleżerów, dawny Prinz Leiningen Dragoon Regiment, 2. pułk szwoleżerów, dawny Pułk dragonów La Rosee, 3. pułk szwoleżerów, dawny Pułk dragonów Wahl 4. pułk szwoleżerów, nowo powstały w 1790 roku. Dokończę niebawem... Organizacja Bawarskiej piechoty. W kampanii 1812 roku, Bawarzy zostali objęci nową organizacją, z dnia 29 kwietnia 1811 roku. (czwarta od 1790 roku) Każdy pułk piechoty liniowej, miał posiadać dwa baony linowe + jeden zakładowy. Bataliony dzieliły się na sześć kompanii, cztery kompanie Fizylierskie, jedna Grenadierska i jedna Schutzen. Baon zakładowy składał się z czterech kompanii Fizylierów. Nowa organizacja z 29 kwietnia, dała pułkom liniowym całkowitą siłę w ludziach w liczbie 2,436 Poniżej przedstawiam rozłożenie poszczególnych kompanii w pułku liniowym, po zmianach organizacyjnych: I. batalion 1. komp. Schutzen 1. komp. Grenadierów 1. komp. Fizylierów 5. komp. Fizylierów 3. komp. Fizylierów 7. komp. Fizylierów II. batalion 2. komp. Fizylierów 6. komp. Fizylierów 4. komp. Fizylierów 8. komp. Fizylierów 2. komp. Grenadierów 2. komp. Schutzen Batalion zkałdowy: 9. komp. Fizylierów 11. komp. Fizylierów 10. komp. Fizylierów 12. komp. Fizylierów Pierwszy batalion był dowodzony przez pułkownika, a drugi przez majora. Podpułkownik dowodził baonem zakładowym. Batalion liniowy dzielił się na trzy dywizjony, każdy dyw. składał się z dwóch kompanii, a te trzy dywizjony dzieliły się na sześć halbdivisions, czyli w zasadzie o sile kompanii. Każda kompania dzieliła się na dwanaście plutonów (Zuge) i dwudziestu czterech halbzugen, czyli pół-plutonów. Elitarny dywizjon tworzony przez kompanie Grenadierskie i Schutzen mogły utworzyć również dywizjon jeżeli jedna z nich została odłączona do innych zadań, wtedy nie mówiło się halbdivision tylko pełny dywizjon Bawarskie bataliony lekkie: Analogicznie do batalionu linowego, batalion lekki posiadał sześć kompanii. Cztery kompanie Fizylierskie, jedna kompania Schutzen oraz jedna Carabinierska. Do tego zakład takiego batalionu stanowiły 5 i 6 kompanie Fizylierów. Prezencja Bawarskiego jenerała z kampanii 1812 roku. Dla mnie jest to Guvion-Saint-Cyr:

Tak dokładnie Kadrinazi było. Gdy Bawarzy z VI korpusu dotarli pod Połock 7 sierpnia byli zdziesiątkowani przez czerwonkę, zdemoralizowani i zniechęceni. Do tego poważne utrudnienia w rekwizycji różnych wiktuałów były spowodowane jak zaznacza Kukiel, brakiem właśnie kawalerii korpuśnej. Dwa pozostałe pułki szwoleżerów robiły za ubezpieczenia linii komunikacyjnych z II Korpusem Oudinota. Poza tym nadchodząca bitwa przypominała raczej przepychanie się z udziałem piechoty przy wtórujących hukach artylerii. Trudny teren generalnie nie sprzyjał zastosowaniu kawalerii. OdB Bawarów wraz ze stanami liczebnymi w poszczególnych pułkach jest za 1 sierpnia 1812 r. Do omawianej bitwy, stany liczebne znacznie zeszły ze stanu 1 sierpnia. Omówię temat jutro, wraz z preludium do 1 bitwy pod Połockiem, a mianowicie chodzi tutaj o bój pod Swolną. A teraz przedstawiam Bawarów w 1812 roku: 6. batalion lekkiej piechoty: Fizylier z 5 pułku piechoty liniowej: Fizylier z 11 pułku piechoty liniowej: Szwoleżer z 2. pułku bawarskich szwoleżerów:

Chyba tutaj jeszcze tego nie oznajmiałem. Zostałem poinformowany przez wydawcę Armagedon, że w przyszłym roku wydadzą trzy pozycje o kampanii 1813 roku, jednego z najlepszych mistrzów gatunku, czyli G.F. Nafzigera . Tłumaczem, z moich źródeł został szanowny Pan Jan Szkudliński, obecnie najlepszy tłumacz zajmujący się historią wojskowości w Polsce. Ukażą się następujące pozycje: Tom 1: Lutzen i Bautzen Tom 2: Drezno Tom 3: Lipsk Postaram się informować o postępach wydawnictwa.

W programie Pana Adama Sikorskiego „Było nie minęło”, przedstawiono losy powstańcze Bogusława Ejtminowicza, Litwina który walczył w województwie podlaskim i lubelskim. Postaram się niedługo wkleić tekst dotyczący ostetniej bitwy stoczonej przez Ejtminowicza, cytując Zielińskiego. A tymczasem zapraszam do obejrzenia w/w odcinka: Część 1) http://pl.youtube.com/watch?v=ci4J-HNjp-8 Część 2) http://pl.youtube.com/watch?v=8Nl2zjGXwsg&...feature=related Część 3) http://pl.youtube.com/watch?v=xRFOV0DOJpo&...feature=related

Proszę o usunięcie tego tematu.

Notabene, świetny artykuł !! W sumie, druga wojna jest mi raczej obca, acz żeby całkowicie nie zdrętwieć to od czasu do czasu coś przeczytam, a zwłaszcza tak dobre teksty jak ten! Pozdr.

Wyjaśnij, co jest dziwne w stwierdzaniu i nazywaniu rzeczy po imieniu w pojęciach strategia i taktyka? Toż jest oczywisty fakt, czy planujesz dywagować na ten temat ? Bo wydaje mi się że dyskutujemy tutaj o Carnocie i jego zasługach dla Rewolucji.

Bardzo dziękuję za informację! Jak trafię do jakiejś lepszej biblioteki to nieomieszkam sprawdzić. A czytam właśnie dość dokładnie, opracowanie byłego szefa sztabu 12 Pancernej SS, Huberta Meyera, tom 1. Autor daje dokładne dyslokacje pododdziałów nie tylko 12. SS ale również i innych jednostek walczących wokół Caen, a zwłaszcza zachód od tego miasta. Pozdr.! Pisaliśmy jednocześnie mch90 No tak, rozpoczęcie operacji EPSOM. Też się wypowiem jak doczytam. I potłumaczę trochę tekstu do dyskusji.

Dobrze by było wyznaczyć ramy czasowe dla tej dyskusji. 1 bitwa o Caen 6-10 2 bitwa o Caen 11-18 3 bitwa o Caen 25-30 czerwca 4 bitwa o Caen 4-10 lipca Postaram się niebawem przedstawić, dyspozycje bojowe I Korpusu Pancernego SS, a zwłaszcza 12 Pancernej SS, w decydujących zmaganiach z 25-28 czerwca. 25 czerwca nastąpiło preludium do operacji EPSOM, atak na pozycje III. / SS-Panzergrenadierregiment 26, Panzerregiment 12, Panzeraufklarungsabteilung 12, oraz Panzergrenadier-Lehr-Regiment 901 poprowadziła brytyjska 49 DP „West Riding”. Całość opiszę stosownie, gdy doczytam rozdział...

Oczywiście, polegała ona na ześrodkowaniu głównego wysiłku w jednym obranym kierunku. Problem polegał tylko na tym, że niewielu to dostrzegło, co zapoczątkował król Pruski. A Carnot wprowadził jako pierwszy tą strategię na wielką skalę, i do tego nie posiadał armii nawet w najmniejszym stopniu tak „wytresowanej” tudzież wyszkolonej jak Pruska, bo była to armia z poboru, po amalgamacie. Był to swoisty eksperyment, który dał mu w niedalekiej przyszłości wyśmienite polny. Ponadto wprowadził, to czego armie XVIII wieczne wcześniej nie posiadały, mianowicie szybkie przemarsze i koncentracje na wybranych kierunkach, osiach, natarć. Tak, oczywiście masz rację, ale Polacy może wypadliby lepiej gdyby posiadali większą „sakiewę” ze złotem, na utrzymanie powołanego żołnierza. Przykładowo rocznik 1811, który powołano pod broń był, źle wyszkolony, wyekwipowany i schorowany. Poniatowski dostał obiecane konskrypcje dopiero w lutym 1812 r., i biedny żalił się że nie będą to żołnierze, a chłopi w mundurach... Piechota, a w szczególności stare Polskie wiarusy zamiast odpoczywać przed wojną, wykonywali ciężkie prace fortyfikacyjne, w złych warunkach sanitarnych, przy złym odżywianiu, i nic dziwnego że szkorbut spowodował prawdziwe spustoszenie w szeregach. W kampanii 1812 roku, zawiedzie wytrzymałość fizyczna znacznej części wojska polskiego. Sterani starzy żołnierze jak i młodzi zabiedzeni, nie zahartowani uprzednio w żadnych bojach, będą z ciężkością dźwigać tak ciężkie trudy wojny z Rosją. Dlatego nie Księcia, należy winić za tak wielkie straty marszowe, gdy 16 sierpnia, podchodził pod Smoleńsk „z połową” swego korpusu. Napoleon, mając na sobie ogromny ciężar wszystkich operacji, zrugał w momencie furii jenerała Fiszera szefa sztabu V Korpusu, gdy dowiedział się o ogromnych stratach marszowych: „-Ale gdzie do cholery, zgubiliście swoich żołnierzy? -Sire – odpowiedział jenerał Fiszer – brak żywności, trudy... -Ba! – przerwał mu cesarz – Powtarzacie mi wciąż tę samą śpiewkę. Dlaczego inne korpusy nie zostawiły połowy swego stanu w drodze? Ale dobrze wiem, dlaczego tak się dzieje. Wy wszyscy jesteście dobrzy tylko z waszymi kurwami w Warszawie”

Wspominałem o nim w jednym z postów. Napoleon jest najwybitniejszym uczniem Carnota, który wystawiając 14 armii Republiki, począł eksperymentować z ich właściwym użyciem. Carnot wysunął myśl wedle której, przewodnią kwestią dla dowódcy szczebla strategicznego było odróżnienie głównej widowni działań wojennych od widowni pobocznych. Główna widownia, tworzy się tam gdzie mają miejsce najważniejsze działania całej kampanii, i gdzie należy ześrodkować cały potencjał wojskowy. Widownie poboczne, stoją na uboczu głównych działań wojennych, i gdzie wydarzenia toczone na nich nie mają żadnego wpływu na wynik końcowy wojny. Carnot tym samym jest twórcą wielkiej zasady ekonomi sił. Gdzie na głównych kierunkach natarć umieszcza się rdzeń armii, a na teatrach pobocznych tyle ile trzeba by sparować ewentualny ruch wroga. I właśnie ta zasada, podniesiona do sztuki wojennej, dała z udziałem geniuszu Bonapartego początek wielkim kombinacjom strategicznym i taktycznym!!!

Gdzieś ten pacyfizm ze mnie wyjdzie Z szarż w których kirasjerzy chwałą się okryli wolę Iławę Pruską . Natomiast Tarutino w opisie Andrzeja Dusiewicza wielce sobie cenię . Ja też Pana Dusiewicza, wielce sobie cenię

Ja ich nie niedoceniam, tylko podziwiam za to że zdołali taki odwrót przeprowadzić, po takich stratach! I jak został on przeprowadzony! Żaden tabor czy armata nie trafiła w ręce WA, podczas jego trwania! Wszak miałem raczej na myśli coś innego i nie wspomniałem o tym dość klarownie, że gdyby Napoleonowi udało się zrazu po bitwie zaatakować i pobić wycofujących się Rosjan, zadając im kolejne straty, to było by po wojnie. Przecież, Amonie, Rosjanie mają o 360 stopni inny punkt widzenia i oceniania Możajska od Francuzów czy Polaków. U nich właśnie sprawnie przeprowadzony odwrót, przyczynił się do mitu pokonania Francuzów na polach Możajskich.

Tak, czytałem o tym bodaj u Perrett’a w „Za wszelką cenę”. Lecz dział i temat Napoleoński, więc do realiów i problemów wojny Francusko-Pruskiej nie wybiegajmy Istotnie tylko czy mówimy tu o męstwie czy o bezmyślnym szafowaniu życiem Znaczy chodzi ci o tych Francuskich kirasjerów spod Tarutina? Czy tak ogólnie?

Oraz mały oddział krakusów Poza tym nie za bardzo lubię takich licytacji. Wszak nie tylko my Polacy męstwem się wykazywaliśmy.

Raczej chodziło mi o porównanie z Rosjanami Adamie, i że bez opancerzenia, pułk kirasjerów szarżujący na wrogą piechotę nie miałby większych problemów z rozsiekaniem jej, o ile ta zawczasu nie wykonałaby np. czworoboku. Lecz kirysy Rosyjskie ponownie zaczęto wprowadzać na stan z początkiem wybuchu wojny 1812 roku, lecz w praktyce dopiero od września były pierwsze "solidne" dostawy.

Tak, można powiedzieć, że taką funkcję spełniały: 1er Régiment de la Méditerranée oraz 2eme Régiment de la Méditerranée, które robiły za swoiste filtry takich żołnierzy. Do tego doliczyć można choćby trzeci baon z pułku karnego Walcheren, złożonego w całości z hiszpańskich jeńców wojennych. Trochę więcej na temat pułków karnych: https://forum.historia.org.pl/viewtopic.php?t=6156

No mówiłem, że proste było... ahh no tak toż to Polski tyczyć miało... po prostu blondyn jestem... 8) :|

Nie mogłem się powstrzymać, zwłaszcza że większość danych które wymieniasz Michale sobie drukuję i wieczorami je czytam A bitwa pod Połtawą zawsze mnie bardzo interesowała. Dobra, nie siedzę w okresie i w związku z tym zadam takie prościutkie pytanie: Jak nazywał się pewien kozak, któremu na sercu leżała niezależność Ukrainy od Rosji, i tym samym uczynił się kompatybilnym z Karolem XII...

Czy nie chodzi tutaj o Vallackregementet zwany też Volloscherreegementet?

Mnie zawsze bardzo bawiły i jednocześnie stawiały do zadumy powieści Svena Hassela. Perypetie, „małego”, Porty, Legionisty, Heidego są naprawdę warte przeczytania Monte Cassino czy Legion Potępieńców czyta się w jeden dzień, baaa jedno popołudnie

Przede wszystkim, należy się poważnie zastanowić dlaczego Wielka Armia w rękach Napoleona, stała się tak sprawnym narzędziem wojny. Napoleon był wielkim dzieckiem Maurycego Saskiego i marszałka De Brogilie, którzy jako pierwsi zaczęli dzielić armie na dywizje, celem dokonywania szybkich przemarszów na wroga. Do tego jest najwybitniejszym uczniem Carnota, który wystawiając 14 armii Republiki, począł eksperymentować z ich właściwym użyciem. I tak wysunął myśl wedle, której przewodnią kwestią dla dowódcy szczebla strategicznego było odróżnienie głównej widowni działań wojennych od widowni pobocznych. Główna widownia, tworzy się tam gdzie mają miejsce najważniejsze działania całej kampanii, i gdzie należy ześrodkować cały potencjał wojskowy. Widownie poboczne, stoją na uboczu głównych działań wojennych, i gdzie wydarzenia toczone na nich nie mają żadnego wpływu na wynik końcowy wojny. Panie i Panowie!, Carnot stworzył wielką zasadę ekonomi sił!!! Gdzie na głównych kierunkach natarć umieszcza się rdzeń armii, a na teatrach pobocznych tyle ile trzeba by sparować ewentualny ruch wroga. I właśnie ta zasada, podniesiona do sztuki wojennej, dała z udziałem geniuszu Bonapartego początek wielkim kombinacjom strategicznym i taktycznym!!! To prawda, ale przed złym dowodzeniem nawet Polacy się nie obronili. Za przykład może posłużyć bitwa stoczona pod Mirem 10 lipca 1812 roku... Polskie wojsko uczestniczące w boju pod Mirem 10 lipca 1812 roku... 4. Dywizja Kawalerii Lekkiej, jenerała A. Rożnieckiego 28. Brygada Kawalerii Lekkiej, jenerała D. Dziewanowskiego 2. Pułk Ułanów, pułkownik T. Tyszkiewicz 7. Pułk Ułanów, pułkownik A. Zawadzki 11. Pułk Ułanów, pułkownik A. Potocki 29. Brygada Kawalerii Lekkiej, jenerała K. Turno 3. Pułk Ułanów, pułkownik A. Radzimiński 15. Pułk Ułanów, pułkownik A. Trzecieski 16 Pułk Ułanów, pułkownik M. Tarnowski „Wczesnym rankiem szwadron przedni (szefa Sumińskiego) z 3.pułku ułanów natknął się pod wsią Piaseczną na sotnię kozaków, spędził ich i wtargnął w pościgu do Miru, przeleciał miasto, za nim szarżował ponownie na stawiającego czoło przeciwnika, lecz tutaj uderzyły nań znienacka siły przeważające, cały pułk doński Sysojwea. Na pomoc przybiegł pułkownik Radzimiński z resztą pułku; obskoczony został kilkoma pułkami kozackimi, kierowanymi przez samego Płatowa, a wypadającymi od czoła, z boków i tyłu; musiał przebijać się, posiłkowany przez Turnę z trzema tylko szwadronami pułków 16. i 15., których reszta pozostawała tymczasem na przejściach bagnistej rzeki Uszy pod Piaseczną.” M. Kukiel, Wojna 1812 roku, tom 1, s. 341 „W roku 1812 pułk 3-ci odznaczył się pod Mirem. Zwiedziony fałszywemi wieściami żydowskiemi o sile nieprzyjaciela, posunął się za nim aż za miasto, lecz zobaczył się niespodziewanie pośród całego korpusu Płatowa, przed którym lubo się rejterował bardzo porządnie, przecież przewyższającej sile ustąpić musiał. Potykano się z największą zaciętością i, jak pisze generał Kołczakowski; ...Pułk 3-ci ułanów najwięcej nacierał; sam pułkownik Radzimiński został ranny. Pułk stracił do 200 ludzi zabitych, rannych i wziętych do niewoli” B. Gembarzewski, Wojsko Polskie Księstwo Warszawskie 1807-1814, s. 140 „Winę niepowodzenia ponosiła po części nieostrożność Rożnieckiego i jego lekceważenie: -hordy barbarzyńców; po części wstępna lękliwość Tyszkiewicza, opieszałość Kamieńskiego [dywizja jazdy Polskiej z V Korpusu Poniatowskiego –bavarsky]. W nierównie większym stopniu ponosili winę Latour-Maubourg i jego szef sztabu, nie zrobiwszy nic, by w ciągu czterogodzinnego boju przyjść walczącej dywizji z pomocą” M. Kukiel, Wojna 1812 roku, tom 1, s. 346 W sumie to walki trwały w dniach 9 i 10 lipca... Dywizja Rożnieckiego poniosła dość znaczne straty sięgające 1/3 swego stanu, był to naprawdę ciężki cios. Widać kolega pewny siebie. Armia Rosyjska była beznadziejnym orężem. I bynajmniej nie dlatego że posiadała złą piechotę, kawalerię czy artylerię. Problem sprowadzał się do jednego, czyli: dowódców szczebla strategicznego i operacyjnego. Beznadziejna koncepcja strategiczna na lata 1810-1811, potem wojna 1812 roku i żałosne przepychanki praktycznie od głównodowodzącego armiami, aż po dowódców dywizji z poszczególnych korpusów. Pod Możajskiem Rosjan Napoleon pobił porządnie, dał im takiego kopa, że prawie sami groby swoje poczęli kopać i je dekorować. Gdyby Napoleonowi udało się rozsiekać kolejne 10 - 20 tysięcy Rosjan podczas ich odwrotu, było by po Aleksandrze i całej tej „wszechwładnej” Rosji.

Jakich tam bzdur Kirasjerzy byli po prostu formacjami bardzo specyficznymi. Nie wykorzystywano ich do zadań drugorzędnych typu zwiad czy mniejszym lub większym potyczkom. Prawie zawsze trzymano je w odwodzie celem zadania decydującego ciosu. Rosjanie, w pierwszych miesiącach kampanii Rosyjskiej dlatego trzymali swoje pułki kirasjerów w całkowitej defensywie, ponieważ nie posiadały żadnego opancerzenia i tym samym żadnych szans w walce z Francuskimi odpowiednikami. W przypadku jakiejkolwiek kontrszarży na Francuskie pułki kirasjerów, były by po prostu roztratowane i rozsiekane przez te pierwsze. Sytuacja poczęła się zmieniać od początku września i trwała potem praktycznie przez całą kampanię 1812/1813 roku. Warto tutaj zaznaczyć że Rosjanie dobrze obłowili się na Francuskich kirysach po bitwie pod Winkowem tudzież zwanej Tarutinem, gdzie rozgromieniu uległa praktycznie cała 4 dywizja ciężkiej kawalerii z II KK. Francuski 1. pułk kirasjerów, pokazał podczas tej bitwy heroizm godny „300 spartan”, kończąc swój tytaniczny bój z chwilą runięcia na ziemię orłowego pułku, który poznaczony 13 ranami uległ bestialskim kozackim ścierwom Karpowa4, z pułku Iłowajskiego10, którzy porwali tym samym sztandar tej legendarnej jednostki zwieńczony złotym orłem cesarskim.

Zgadzam się, ale do pewnego stopnia. Mianowicie bez opancerzenia, taki kirasjer mógł być świetnym wrogiem przeciw wrogiej piechocie, rozrąbując wszystko na swej drodze. Lecz gdy taki pułk szarżował na wrogiego kirasjera, który był uzbrojony w kirys, miał małe szanse na przetrwanie. Dobry przykład, to Austriaccy kirasjerzy z roku 1809 roku. Posiadali oni opancerzenie tylko przednie, natomiast plecy były niechronione, w przeciwieństwie do pełnego Francuskiego opancerzenia... ah jak ci Francuzi ich pięknie rozsiekali