bavarsky

Cieszę się że mogłem pomóc. PS Wydaje mi się, że temat ten winien znaleźć się w innym podforum. Pozdr. B.

Sam nie wiem czy posiadam stosowną wiedzę by odpowiedzieć na twoje pytanie Michale. Ale podług posiadanych opracowań postaram się jakąś cząstkę wyjaśnić. Epokę napoleońską, wolę omówić innym razem. Brak wiedzy i dostępu do stosownych opracowań przemawia raczej na niekorzyść ewentualnej odpowiedzi. Zahaczę natomiast o reformy wojskowe Mikołaja I, z 1834 roku. Żołnierz otrzymywał dwa mundury (w gwardii trzy), czapkę i furażerkę. Wedle kwatermistrzostwa miało to wystarczyć na dwa lata. Po upływie tego okresu, mundur przechodził na własność sołdata. Szynel tj. wełniany płaszcz był przewidziany na trzy lata (w gwardii na dwa), po upływie tego czasu również przechodził na własność prywatną. [1] Ciekawa sprawa wyglądała w przypadku zimowej czapki uszytej z baraniej skóry (barankowa czapka). Otóż była ona przewidziana na 6 lat, a ponieważ wykonanie jej było dość drogie, to w niektórych regimentach przydzielano ją na cały okres służby tj. 15 lat [sic!], a żeby było śmieszniej taki szeregowy po wyjściu do cywila, miał zdać czapkę do... magazynu. [sic!] Doliczając do całości, żołnierz otrzymywał jeszcze po dwie pary: kaleson i onuc [2], butów, koszul oraz krawat i rękawice (w gwardii wszystkiego otrzymywano po jednej parze więcej). Dodatkowo, dawano jeszcze materiał na uszycie sobie trzeciej koszuli, oraz skórę i podeszwy na sporządzenie trzeciej pary butów. Pozdr. B. ---------------------------------------------------------------- [1] Z munduru, po upływie regulaminowego okresu, często niewiele pozostawało, tj. nie nadawał się na nic, był wyrzucany, lub przerabiany na ubranie robocze. [2] Onuca, tj. materiał tkaniny lnianej bądź bawełnianej, wykorzystywany jako zamiennik skarpet. W latach sześćdziesiątych, kiedy wprowadzano już pewne elementy reform milutinowskich, żołnierz zamiast dwóch par onuc otrzymywał trzy.

Brysia, trzymam kciuki! Spokojnie dasz sobie radę. Pozdrawiam serdecznie Marcin

Ojej, zapomniałem o Mystify, bardzo dziękuję! Dla Agnieszki: Pearl Jam, Given to Fly Pozdr. B.

W bitwie „pod Walutyną”, wyróżniła się grupa dowodzona przez jenerała Wasilija Wasiliewicza Orłowa Denisowa. [1] Otóż otrzymał on komendyrę nad kombinowaną grupą kawalerii złożoną z pułków: mariupolskiego pułku huzarów, sumskiego pułku huzarów, jelizawietgradskiego pułku huzarów, 2 szwadronów izjumskiego pułku huzarów, oraz pięciu innych regimentów kozackich. Całość miała zatrzymać główne natarcie francuskiej kawalerii, na południe od głównego traktu moskiewskiego. .... Fin Pozdr. B. Bibliografia: 1) Michajłowski-Danilewski A. I., Polnoje Sobranije Sotchinenii, St. Petersburg 1850, t. 4, s. 366 2) Mikaberidze A., The Russian Officer Corps in the Revolutionary and Napoleonic Wars, 1792-1815, New York 2005, s. 283-284. --------------- [1] Urodzony dn. 19 września 1775, zm. dn. 5 lutego 1843 r. w Charkowie, podczas kampanii 1812 roku był dowódcą lejb-gwardyjskiego pułku kozaków, którą to komendyrę sprawował w sukurs awansu na jenerała majora dn. 24 grudnia 1807 r., acz oficjalnie zatwierdzoną 2 sierpnia 1808 r. Wywodził się z rodziny o przepięknych tradycjach kozackich, służbę swą począł zresztą w pułku kozaków Krasnowa w roku 1792. 14 lipca 1799 awansował na pułkownika, a do kozackiego regimentu gwardyi został przetransferowany w 1806 r.

Słucham Beethovena, Fantazję c-moll na fortepian, opus 80,którą to Mistrz dedykował królowi bawarskiemu Maksymilianowi Józefowi, prawykonanie odbyło się w Wiedniu tj. 22 XI 1808 r. INXS: Never Tear Us Apart - http://www.youtube.com/watch?v=2oRI1-PznQw...feature=related Disappear - http://www.youtube.com/watch?v=DF2H_EFz07Y...feature=related Pozdr. B.

Objeżczyk, objeszczyk tj. z rosyjskiego объежчык, объещик, słowo opisujące pograniczników, formacje kozaków, brygady graniczne, regimenty wyznaczone do pełnienia dozoru itp. Co do reszty, niestety w najbliższym czasie nie będę miał możliwości pomocy. Pozdr. B.

Bardzo źle się dzieje, gdy osoby które bawią się sprzętem do wykrywania metali robią to wyłącznie dla siebie, bez zezwolenia, na dziko. Takim działaniem wykazują swego rodzaju brak szacunku dla historii. Miejsce bitwy, po przejściu paru takich osób, działających nielegalnie i zatrzymujących dla siebie znalezione artefakty, staje się wyjałowione, a dla potencjalnego historyka/archeologa, który chciałby opisać miejsce danej bitwy nie tylko posługując się do tego celu informacjami zawartymi w opracowaniach/źródłach, ale również podług wizji lokalnej terenu, tj. odnalezieniu potencjalnych łusek/naboi, guzików, pozostałości broni itp. staje się miejscem bez większej wartości. Przecież, gdy powyższe przedmioty wydobędzie się już z ziemi, a następnie popełni stosowny do nich dokładny opis zawarty w dokumencie, w którym to ukaże się miejsca znalezionych pozostałości tj. określeniu ich na mapie (korzystając choćby z GPS'u), można stwierdzić np. obszar bitwy/potyczki, gdzie było zagęszczenie walk, jakie oddziały brały udział w boju (np. poprzez odnalezienie guzików). Dzięki takiej "autopsji" jest możliwe potwierdzenie lub zaprzeczenie np. relacją zawartym w memuarach, opisach w naukowych opracowaniach itp. Ot moje zdanie. Pozdr. B.

Odnośnie owych haubic, to zapodałem jedynie że Zgromadzenie Narodowe poza lekkimi 3 funtówkami, również wprowadziło inną broń, na kanwie zapotrzebowania wojennego. Nie miałem jednak na myśli pisząc o owych ciężkich działach (wspomniałem jeszcze o 12 funtowych), że są bronią lekkiej piechoty [sic!] ot źle sformułowałem wypowiedź. Dobrze że zwróciłeś uwagę, bo temat jest o lekkiej artylerii batalionowej. Odnośnie, dat kiedy dane państwa zniosły swoją artylerię lekką w baonach, zapodałem je z opracowania: Dawson A.,L., Dawson P.L., Summerfield S., Napoleonic Artillery, Crowood Press 2007, s., 273-274. Być może Prusacy, podczas wojny wyzwoleńczej w 1813 r., powrócili do lekkich armat batalionowych? Nie wiem nie jestem ekspertem od tej armii. Pozdr. B.

Czytam sobie Projet de Reglement sur les Manoeuvres des l’Artillerie, Paris 1824 W powyższym dokumencie tj. instrukcji roku 1824, podsumowano użycie artylerii osadzonej na łożach Gribeauvala oraz reform roku XI. Pierwszym francuskim podręcznikiem przeznaczonym do szkolenia załóg był bezwątpienia ten stworzony przez Rostainga w 1786 r. Pozdr. B.

Ha, ustawienie przed frontem piechoty. Toż to samo uczynił Wielki Fryc, który reformował swoją artylerię w 1741 roku, pod przewodnictwem generała von Lingera oraz Austriaka Samuela von Schmettau. Co więcej tyle pisze się o reformach Valliere z pierwszej połowy XVIII wieku, tj. ujednolicenia artylerii, a często tak mało konotacji daje się do historii tego wielkiego człeka, tj. Gustawa II Adolfa. Zastanawiam się, co było impulsem do stworzenia jednolitego systemu w armii szwedzkiej tamtego okresu? Pozdr. B.

Na kanwie tematu o francuskiej artylerii batalionowej roku 1812, zainteresowały mnie „korzenie” owego „zjawiska” w dziejach wojskowości. W niniejszym temacie wiele było o kawalerii, piechocie, ale nic nie mogę znaleźć na temat artylerii szwedzkiej. XVIII wieczni konstruktorzy i artylerzyści austriaccy podobnie jak inne narody czerpały pełną garścią z zasług jakie zostawił po sobie król Szwecji Gustaw II Adolf, który w 1623 roku powołał pierwszy regularny oddział artylerii w sile jednej kompanii, a który to w 1629 roku rozbudował do regimentu składającego się z czterech kompanii artylerzystów, jednej pirotechników i jednej saperów. Wiem również, że wprowadził on w 1626 roku w szwedzkiej armii, słynne lekkie działa pułkowe o metalowych lufach, które były powleczone skórą, dając tym samym swej artylerii niesłychaną ruchliwość i zdolność manewrową. Michale! Czy mógłbyś podług swej wiedzy opisać funkcjonowanie w polu takiej artylerii batalionowej? Pozdr. B.

Odnośnie, pierwszego, a nurtującego ciebie pytania o szczebel przyporządkowania dział batalionowych w polu, a następnie stosownego nimi komenderowania, tj. przez kogo? Otóż, w armii francuskiej artyleria batalionowa została zawieszona po Wojnie Siedmioletniej, tj. przestała istnieć. [1] Po wybuchu rewolucji francuskiej, i w następstwie toczonych wojen z krajami ościennymi, Francja zmuszona została do powołania ogromnych mas świeżego rekruta. Carnot który nadzorował procesy twórcze, nowych armii, rozumiał że do prowadzenia efektywnego natarcia ze strony młodej piechoty, potrzeba jest użyć bliskiego artyleryjskiego wsparcia ogniowego tj. lekkich armat 3, 4 funtowych, których donośność skuteczna była z rzędu 700-800 metrów. Prowadzenie ognia z użyciem takich armat nie stwarzało kłopotu z mobilnością batalionu na polu bitwy, a jednocześnie mogło skutkować polepszeniem morale wśród atakującej piechoty, oraz przyczynić się do szybszego i bardziej skutecznego złamania oporu wroga. Całość tj. artyleria batalionowa została zawieszona ponownie w 1798 r. Powrotne wejście owej broni na piedestał wojny miało miejsce właśnie w roku 1809. Dlatego przedstawiony przez ciebie fragment z pola bitwy pod Austerlitz, Michale, tyczył regularnej kompanii, pułku artylerii pieszej. (Postaram się szerzej ten fakt opisać). Napoleon uważał że zarówno zaprawieni w bojach weterani jak i nowo powołani rekruci winni posiadać pod swoją komendyrą bliskie wsparcie artylerii. Armaty 3-funtowe M1753, były bronią zdobytą głównie podczas kampanii 1805 r., tj. gros tych dział pochodził z wiedeńskiego arsenału. Kto więc nimi dowodził? W polu dowodzenie artylerią batalionową było w gestii szefa baonu. Artyleria postępowała wraz z nacierającym baonem, wraz ze zbliżeniem się na odległość do 100 kroków, ładowano kartacze. Całość została dokładnie opisana we Francuskim Reglement de L'Infanterie du 1776. Na koniec wypada wspomnieć, że Prusacy w 1807, Austriacy w 1808, zarzucili artylerię batalionową, natomiast Rosjanie regimentową w tym samym roku co Austriacy. (odnośnie Rosjan, tj. artylerii pułkowej szerzej niebawem opiszę) Pozdr. B. ---------------------- [1] Tzw. canon a la suedois, były używane w armii Francuskiej od roku 1740, następnie 20 stycznia 1757 zastosowano nowy ordonans, bardzo zbliżonego do pruskiego określonego 11 sierpnia 1741 roku.

United Rule : Pozdr. B.

Ze swojej strony dodam, że w wojnie z Japonią brały udział jednostki strzeleckie garnizonu częstochowskiego Już mnie nie ma. Pozdr. B.

Niestety ilość książek zaczyna powoli przewyższać możliwości ich składowania. Na głównym regale posiadam wolumeny najcenniejsze. Ogólnie książek tyczących epoki napoleońskiej/XIX wieku, głównie armii francuskiej i rosyjskiej tyczących, a według spisu sprzed miesiąca poczynionym, posiadam ich 337. Ostatnim cennym nabytkiem jest opracowanie francusko/angielskie: French Artillery to 1824: Gribeauval, AnXI and Drill Manual, które kosztowało mnie trochę. Od kilku miesiący nie kupuję wiele książek. Góra jedną, dwie lub trzy/miesiąc. Polska literatura która by mnie interesowała podług zainteresowań którymi się param, nie istnieje. Wszystkie zatem nowości sprowadzam. A to zabiera dużo czasu i pieniędzy... Cóż takie życie pierwotniaka. Pozdr. B.

Polecam! J.N. Siergiejew, Pełny opis Od Dźwiny ku Wiśle, reprint z 1924 roku, format B5, twarda oprawa, 160 stron + 20 szkiców. O wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku, a opowiedziane oczyma dowódcy grupy północnej, stanowiącej prawe skrzydło 15 armji rosyjskiej na froncie przeciwpolskim. http://napoleonv.es24.pl/opis/1374231/od-d...y-ku-wisle.html Pozdr. B.

Są prowadzone stosowne prace nad kampanią francuską 1814 roku. Natomiast całość będzie się składać z 3 tomów. Opis działań na trzech teatrach jest jak najbardziej wskazany. Pozdr. B.

Polecam artykuł kolegi Feldfebla tj. Krzysztofa Kucharskiego, nt. Fraku pruskiego muszkietera M1802. http://dobroni.pl/rekonstrukcje,frak-prusk...tera-m1802,4076 Pozdrawiam! Marcin

Kto wie Michale, kto wie? Potrzeba nam poczekać zatem na odpowiedź Korneliusza. Pozdr. B.

O jenerale Skrzyneckim można wiele złego powiedzieć - że był fatalnym Wodzem Naczelnym tj. nie znał się na prowadzeniu wojny podług nakazanej sztuki, choćby zapodać przy tym że poza krytyczną opinią wyrażoną w memuarach Prądzyńskiego, w rozmowach które miały miejsce pięć lat po wydarzeniach, Skrzynecki odpowiadał Charlesowi Sante Foi, w tak pokrętny sposób, że francuski dyskutant dostrzegł u byłego Wodza Polskiego, zupełny brak "zmysłu logicznego", co w rezultacie prowadziło do tego, że "bezskutecznymi były starania, aby przekonać go o tem, czego na pierwszy rzut oka nie spostrzegł" - te nietrafione przeźrocza jego osobowości, nie mogą jednak przesłonić faktu że wojskowym to on był Co masz na myśli, stwierdzając: a dumni generałowie postanowili zbuntować się akurat w momencie, w którym mogliśmyszarżą zdziesiątkować siły ruskich ? Pozdr. B.

Ciekawy! Bardzo tobie dziękuję. Fenomenalny tekst. Wstałem rano i przy kawie go z przyjemnością przeczytałem. Nie chcąc trącić o nieproduktywne posty, rakiem cofam się. Pozdrawiam! B.

W VI tomie tj. roczniku 1872, znajdują się wspomnienia Denisa Dawydowa, o polskiej wojnie 1831 roku! Pozdr. B.

Czytam obecnie bardzo ciekawą książkę analizującą Armię Imperium Rosyjskiego czasu cesarza Mikołaja I. Curtiss J. S., The Russian army under Nicholas I, 1825-1855, Durham, N.C. : Duke University Press, 1965, ss. 386. Dość mnie ona wykosztowała na amazonie, acz są to pieniądze dobrze spożytkowane. Pozdr. B.

Do usunięcia