bavarsky

A za czasów KK, naszą jazdę dozbrajał w szable rosyjski zakład w Złatouście. Otrzymaliśmy wtenczas ruską szablę wzoru 1817, która zrazu była kopią francuskiej AX XI. Różnice dotyczyły przede wszystkim materiału, z którego wykonany był jelec. Rosjanie pozostali przy stali, podczas gdy broń francuska miała oprawę mosiężną. Samą formę jelca Rosjanie w całości skopiowali z broni francuskiej - brakowało jedynie z tego co pamiętam wąsów oraz charakterystycznych nitów na trzonie rękojeści. Interesujące są natomiast błędy popełniane w zarówno w polskiej jak i co nie dziwi w zachodnioeuropejskiej literaturze przedmiotu, gdzie szable te są opisywane błędnie, podając lubo wzór 1809; zob.: E. Mollo, Russian military swords 1801-1917, London 1969, s. 19-20, 25; H. Muller, H. Kolling, Europaische Heib- und Stichwaffen aus der Sammlung des Museums fur Deutsche Geschichte, Berlin [DDR] 1981, s. 416; czy A. Czerwiński i L. Dudek, Szabla żołnierza polskiego XIX i XX wieku w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Wrocław 1988, s. 40, 85, 87, 354-355. Taka szabla znajduje się w zborach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie [nr inw. MWP 3634]. Posiada ona rękojeść z jelcem krzyżowo-kabłąkowym, z dwoma kabłąkami bocznymi, przy czym zrazu kabłąk przedni jest wygięty w regularny łuk, a baczne esowano. Tylne ramię jelca odgięte jest nieco ku dołowi i zakończone płaską wolutą. Głownia szabli, o niewielkiej krzywiźnie, jest obustronnie płasko szlifowana w jedną szeroką bruzdę. Długość całkowita wynosi 984 mm, długość głowni 848 mm, szerokość pod jelcem - 29 mm, a krzywizna - zaledwie 18 mm. Waga szabli: 860 g, wraz z pochwą 1260 g. Sama pochwa wykonana jest z cienkiej stalowej blachy i zakończoną ostrogą, posiada dwa ryfki. Nie wszystkie jednak jednostki kawalerii KK były przezbrojone na tę broń. Napoleon Sierwaski, oficer pułku strzelców konnych gwardyi, pisał w swoim memuarze, iż jednostka, w której służył, uzbrojona była w broń szwoleżerów-lansjerów gwarydi Napoleona. Potwierdzało by to różnice pomiędzy stanem broni francuskiej w Arsenale, a liczbą żołnierzy, którzy powrócili do kraju w składzie korpusów: gen. Wincentego Krasińskiego, gen. Michała Sokolnickiego i gen. Michała Piotrowskiego. Jednakże w 1820 roku wydany został rozkaz uzbrojenia "szaserów gwardyi w pałasze z rękojeścią żółtą". Mogło chodzić o uzupełnienie w jednostce stanu broni z mosiężną oprawą. A może dopiero wówczas ją wprowadzono? Sam Sierawski, który do służby wstąpił kilka lat po roku 1820, uważał jednak iż szable z żelazną oprawą, jakich używały pozostałe pułki są rosyjskie, a z mosiężną francuskie. Przed wybuchem powstania 1830 roku, dokonało się jeszcze jedno przezbrojenie w armii ruskiej na szablę wzoru 1826, którą poczęto wprowadzać z rozkazu cesarskiego z roku 1828 również i w nasze regimenty. Tym niemniej samym przezbrojeniem zostały objęte tylko niektóre pułki. Jednym z nich był 3 pułk ułanów, który nową broń otrzymał zimą 1829 roku. Niestety, nie udało się ustalić, które jeszcze jednostki do 30 listopada 1830 roku przezbrojono w broń nowego wzoru oraz czy zdążono przezbroić w nią wszystkie?

Imię róży, Umberto Eco. Klon Sherlocka Holmesa, przeniesiony fabułą do wczesnego średniowiecza. Polecam.

Od Hausen-Teugn przez Pfaffenhofen, bitwę pod Abensbergiem, potyczce pod Laichling na Eggmuhl kończąc! Potęga tkwi w prostocie manewru.

Możliwe Secesjonisto że chodziło o szerszy kontekst. Tym niemniej Sienkiewicz nie wyjaśnia w dalszej części swojego tekstu dlaczego takowe połączenie istnieje? Być może chodziło mu o to iż podczas procesu Traugutta, zeznaniom szeregu osób, przed śledczymi rozpostarła się szeroka wizja organizacji Rządu Narodowego, a proces Rozmanithów ponieważ zapoczątkował ten proces był niejako wstępem do głównego ciągu na czele z Trauguttem i innymi. Wypadałoby jednak przyjrzeć się szerzej dokumentom w tych tomach. Zwłaszcza podłóg ewentualnych konotacji osób zamieszkałych w domu przy ul. Długiej Nr 585 [Nr policyjny 29]. Właścicielka Hotelu Polskiego Brzezińska. Mieszkańcy: -Franciszek Rozmanith, -Helena z Zimmermanów Rozmanith, -Józefa Zimmerman, -Antoni Rozmanith,

Czytaj uważnie i wężykiem sobie podkreśl: Nie twoja sprawa co czytam, jak to interpretuje; i nie imputuj mi tu że mam problem.

Ja czytuję sponte sua Szymborską. Nie wiem dlaczego napisałeś że jest to mój problem? Kołakowskiego mam też nie czytać? Bo w okresie stalinizmu był ideologicznym aparatczykiem? Nawet Domosławski w swojej biografii Kapuściński Non Fiction, podkreślając jego udział w prasie komunistycznej, nadmienił iż takie to były ciemne czasy... A propos kultury; kogo nazywasz nędzną istotą? Szymborską? Lepiej nazwij tak mnie. Przynajmniej będę mógł odpowiedzieć tobie na podobnym poziomie.

Tomik Chwila Szymborskiej należy do moich ulubieńszych. A skąd wiesz czy Nobel przewracałby się w grobie? I czy przeglądałeś wiersze Szymborskiej? Czy raczej zajrzałeś do jednej ze stron internetu i poczytałeś sobie o jej udziale w wychwalaniu Stalina? Bo powyżej to widzę post frustrata. Załóż stronę przeciw Szymborskiej i innym Polakom którzy żyli za czasów Stalina w Polsce Ludowej i nie piernicz takich swoich swędów w tym temacie.

Wybieram się w prawdzie za jakiś czas, ale z tego co wiem Wieniawa jak i wielu oficerów paraduje w oficjalnych spotkaniach z rozpiętymi kołnierzami!

Avril

Wymówienie się padaczką, czy okazaniem się eunuchem dawało mocny argument przed komisją poborową by nie wprowadzić was w tryby wojska. Natomiast umyślne/nieumyślne wybycie siekaczy; gwarantowało że takowy delikwent do wojska trafi. Na terenie KP, władze carskie wobec ludzi z samookaleczeniem postępowały początkowo zgodnie z rozporządzeniami wydanymi w tej sprawie jeszcze przez władze KP z 1818 roku, tj. oddawano ich pod sąd. Po odbyciu kary więzienia wszystkich jak równa ława posyłano do armii, tyle że nie do jednostek liniowych, a do oddziałów straży wewnętrznej. W końcu lat czterdziestych natomiast przepis ten zaostrzono i wszystkich tych, którzy zdecydowali się na samookaleczenia miano kierować do rot aresztanckich. Po odbyciu zaś tej kary miano ich zaś wcielać do oddziałów pomocniczych armii celem wysłużenia przepisanych lat służby.

Kolga Scharfschütze podaje iż Leśniewski myli się pisząc iż to: [w:]napoleon.org.pl Byli naturalnie rozłożeni en battaille od Isserstedt przez Vierzehnheilligen a kończąc na Krippendorf. Mapa załączona przeze mnie poniżej przedstawia sytuację około 10 z rana. Widać wyraźnie rozłożenie Grawerta. 1 baon 34 Ligne, oraz bataillon d’elite wraz z 17 Legere trzymał francuską prawą flankę. [w:] Bressonnet P., Etudes tactiques sur la campagne de 1806 (Saalfeld, Iena, Auerstedt), Chapelot, 1909. Podczas gdy dywizja Saint-Hilaire zaangażowana była na północ od lasów Closewitzer i Zwaitzener, V korpus kontynuował natarcie w stronę formacji Tauentziena, w ogólnej osi marszu na Krippendorf.

To jest tak samo jak z porywaniem przez "cara" dzieci uczestników wojny 1831 roku i wcielania ich w dyby kantonistów... Przyznam że ubytki w uzębieniu się zdarzały; aczkolwiek "konikiem" Żydów odstąpienia od poboru za omawiany okres, według GARF'u; było ukazanie przed komisją swojej "padaczki". Był to nie tylko skuteczny ale i chytry wybieg, ponieważ wykluczenie padaczki przez lekarza w tamtym okresie było bardzo trudne. W takich sytuacjach władze najczęściej były bezradne i zdarzało się że podczas poboru kilkanaście procent Żydów wybroniło się od służby. Czasami jednak rekruci pochodzenia mojżeszowego przeginali, jak w 1865 r. w powiecie sieradzkim, kiedy to każdy zrazu Żyd posiłkował się padaczką. Władze wtenczas zarządziły dodatkowe śledztwo, które zakończyło się tym iż prawie wszyscy udający chorobę św. Wita zostali wcielonymi do armii.

Ciekawą sprawą Secesjonisto jest fakt iż tajną korespondencję Romualda Traugutta, odczytał dopiero w sto lat później wybitny polski kryptolog płk Jan Kowalewski A uczynił to na prośbę historyka powstania styczniowego księdza Józefa Jarzębowskiego.

W KP Audytoriat Polowy zaistniał zrazu po powstaniu listopadowym przy głównodowodzącym Armią Kaukaską [co często się zapomina] i I Armią Czynną [tj. zostającą w ciągłym pogotowiu bojowym, ze zwiększonymi etatami]. Przed 1862 rokiem głównodowodzącym Armią był namiestnik. 18 lipca 1862 r., w związku z reformami Wielopolskiego i nominacją w. ks. Konstantego. I Armia uległa rozwiązaniu, a teren jej podległy podzielono na trzy okręgi wojskowe; warszawski, wileński i kijowski. Dowództwo wojsk Okręgu Warszawskiego, objął pomocnik w. księcia do spraw wojskowych z tytułem [ważne]; "głównodowodzącego wojskami w Królestwie Polskim" i [co jeszcze ważniejsze] z prawami dowódcy samodzielnego korpusu; T. Berg. Po tych reformach, Audytoriat działał bezpośrednio przy dowódcy wojsk Okręgu Warszawskiego. Ciekawą sprawą jest natomiast wydanie dnia 13/25 stycznia 1863 r., "rozkazu zasadniczego" przez w. księcia, w którym to ów wielkorządca wprowadzał "skrócone sądy wojenno-polowe" dla "buntowników", którzy zostali wzięci do niewoli z bronią w ręku; wyroki śmierci na nich wydawana zezwalał ostatecznie zatwierdzać wojennym naczelnikom oddziałów! Był to w istocie precedens. Bowiem dotychczasowe Ruskie prawo wg. Swod Woejennych Postanwljen..., § 832, w sprawie zatwierdzania ostatecznego wyroku śmierci - i to tylko w czasie wojny- przysługiwało wyłącznie dowódcy korpusu działającego samodzielnie! tzn. Bergowi, a nie jakiemuś pułkownikowi...

Jakieś parę miesięcy temu przygarnąłem książkę Stanisława Rutkowskiego, Obrona Kijowa 1920 roku, Warszawa 1932. Z kompletem map. Okładka zalana była amarantowym atramentem, grzbiet rozdarty w trzech miejscach. Wczoraj wróciła od introligatora. I aż uśmiech na twarzy się wzbiera, że rzemieślnik z ulicy Krakowskiej, oprawia w staromodny sposób tj. na lnianą szmatę i kawał porządnej tektury ze wzorkiem. I tak ją po raz wtóry czytając, lubuję zatrzymywać swoje oczy, na ustępie z rozdziału pierwszego, tj. Obrona 3 armji w obszarze Kijowa [maj, czerwiec 1920].

Zamroczony piwem byłem, Jagienka leżała na tarasie, Marek badał schody, a Maciek skubaniec przytaszczył do mojej głowy głośnik i zda się że zasnął... rano zapuścił jednak to: Przyznam, że traumę dzierżę na owe utwory, cóż zrobić, ale ten utwór wyperswadował mi ciężkiego kaca. Mgr kolegi zostało Ochrzczone. Pozdr. B.

Według mojej oceny, Imię Róży, Umberto Eco zostało potraktowane przez Jeana Jacquesa Annauda w całkiem zgrabny sposób. Film sam w sobie zachowuje w mojej ocenie smaczki i klimat tej wielce udanej książki, a do tego klimat bibliofilski, jakim zalatuje Wilhelm z Baskervill, daje wielce dużo radochy gdy zasiadamy w fotelu mając przed swym frontem nie knigę a szkło.

Zamiast oceniać ten przedni żart, Adam może włączyłby się do dyskusji?

Na to pytanie ma udzielić odpowiedzi Ja czy Bawarczyk?

A to się ostało za Hurki, któremu uwierała [podobnie jak i jego poprzednikom] dość ta kolka, która zwała się żandarmerią. A ponieważ żandarmi będąc niezależnymi od władz cywilnych, to właśnie pośród nich gen.-gub. "Kraju Przywiślańskiego", upatrywali surowego cenzora własnych poczynań. O, to tak w skrócie.

Albiedynski miał zjawiskowe wąsy W zasadzie co by nie rzec Bawarczyku, zobacz na lico takiego Szuwałowa, posępnie patrzy spode łba, ze zbyt przyciętą brodą. A za czasów którego zniesiono WOŻ?

W filmie [03:56] Bierut pisze piórem Pelikan M100, ciekawa sprawa.... http://www.youtube.com/watch?v=JeUuscQ0Zmk&feature=player_detailpage#t=236s