Speedy

Kulki, blokujące zderzak tego zapalnika czołowego, stanowiące zabezpieczenie. Póki były na miejscu, pod tym "grzybkiem", nie mógł się on cofnąć, a tym samym jego tylna część - iglica - nie mogłaby zbić spłonki. Przed wypadnięciem chroniła kulki metalowa tulejka, nasunięta w tym miejscu na korpus pocisku. Przy wystrzale pod działaniem sił bezwładności tulejka cofała się, ale kulki i tak nie mogły wypaść na boki - nie miały gdzie, dopóki pocisk był w przewodzie lufy. Gdy opuszczał lufę, pod działaniem "siły odśrodkowej" wynikającej z rotacji pocisku kulki wylatywały i zapalnik uzbrajał się. Kluczem do prawidłowego działania tego ustrojstwa było "spasowanie" tej tulejki. Nie mogła być za ciasno osadzona, bo wtedy nie zsunęłaby się przy wystrzale (no ale to jeszcze pół biedy, tyle że pocisk by nie eksplodował, a zadziałał jak zwykła amunicja). Nie mogła być też za luźna, bo wtedy mechanizm karabinu masz. który dość brutalnie manipulował nabojami przy ich wyciąganiu z taśmy, dosyłaniu i ładowaniu powodował zsunięcie tulejki i odbezpieczenie jeszcze przed strzałem. Bezwładność zderzaka była na tyle duża, że prowadziło to do eksplozji pocisku w lufie i uszkodzenia broni (odnotowano takie przypadki). Zderzak był co prawda podparty sprężyną "kontrującą", ale nie mogła ona być zbyt mocna, bo chodziło o to by zapalnik był super-wrażliwy i niezawodnie eksplodował przy uderzeniach w miękką przeszkodę w rodzaju powłoki balonu czy płóciennego poszycia samolotu.

To armata z 1878 - raczej nic takiego nie miała. BTW jak się doczytałem, łoże działa nie jest oryginalne, to współczesna replika. Raczej nie - ta armata ładowana była odprzodowo. Nie z tej strony by były...

No ale powtarzam - co tam jest takiego niezwykłego? W porównaniu ze zwykłym karabinowym pociskiem ppanc. smugowym Patrone 318 ma jeszcze tę dodatkową kapsułkę z gazem łzawiącym za smugaczem, oddzieloną plastykową przesłoną. Nie wydaje mi się, żeby to jakoś dramatycznie komplikowało technologię i podnosiło koszt. Jak dla mnie, skomplikowany był np. austriacki pocisk eksplodujący 8 mm z czasów I wojny światowej: (ręcznie składany o ile wiem )

Coś podobnego miał też w pierwszej wersji dość znany kanadyjski Ram. Mniej znany jest fakt, że wielodziałowym czołgiem miał być też rosyjski KW-1. W prototypie w wieży po prawej strony armaty 76 mm zamontowana była druga, kal. 45 mm. W praktyce okazało się, że nie jest ona specjalnie potrzebna, a też bardzo utrudniona była jej obsługa ze względu na ciasnotę wieży, tak że szybko się z tego pomysłu wycofano.

Płaszcz, twardy rdzeń i smugacz miały też zwykłe karabinowe pociski ppanc.-smugowe, produkowane masowo od czasów I wojny światowej. To raczej nie jest nic szczególnie wyjątkowego. Elementu magnezowego to przyznam, że w Patrone 318 nie kojarzę. Możesz coś przybliżyć? Ogólnie to byłby bardzo dobry pomysł. Jakiś np. czepiec ze stopu magnezu w takiej amunicji jest jak najbardziej na miejscu. Przy uderzeniu w pancerz zapala się, dając dobrze widoczny błysk i snop iskier. Dzięki temu strzelec przynajmniej wie, że trafił. Na ile kojarzę z relacji, dla użytkowników kb ppanc. wz.35 bardzo było deprymujące, że tak strzelają w ten czołg, strzelają i nic nie widać, żadnych efektów. Przy przestrzeleniu np. zbiornika z paliwem może to też dać pewien efekt zapalający. I był tam jakiś kanister z gazem? Wydawało mi się, że to była po prostu ostatnia warstwa masy pirotechnicznej na końcu smugacza. On się zazwyczaj składa z zaprasowanych kilku warstw masy pirotechnicznej o różnych właściwościach: na początku jakaś rozpałka, potem warstwa masy "bezgazowej" palącej się bez widocznego płomienia ("ciemny zapłon"), potem ta właściwa masa smugowa, dająca jaskrawy, dobrze widoczny płomień i /lub smużkę dymu, pozwalająca na obserwację lotu pocisku. Dodanie na końcu jeszcze jednej warstwy z tym gazem łzawiącym znowuż nie wydaje mi się czymś dramatycznym pod względem technologii. W smugaczach często jeszcze bardziej wymyślne rzeczy robiono, np. tę masę smugową w wersjach o różnej barwie płomienia, żeby się powiedzmy po 300 m zmieniała z czerwonej w zieloną, co pozwalało ocenić przybliżoną odległość do ostrzeliwanego celu, albo np. (to już w amunicji większych kalibrów, do rozmaitych działek itp.) dodając na końcu opóźniacz i ładunek wybuchowy do samolikwidacji pocisku po przebyciu określonego dystansu.

Czy ja wiem, nie powiedziałbym żeby był on jakoś strasznie wymyślny - ppanc. smugowy jakich było wiele. Tym się wyróżniał, że w tylnej części rdzenia prócz kapsuły z masą smugową miał jeszcze kapsułkę z gazem łzawiącym i tyle.

Myślę że nie masz racji. Philby miał dostęp do strategicznych sekretów brytyjskiego rządu i wywiadu. Natomiast bardzo wątpię, żeby wiedział że w tym tygodniu na froncie w Korei ze wzgórza 355 zejdzie pododdział szkocki, a zastąpi go walijski czy na odwrót. O takich rzeczach nie decydował Londyn tylko lokalny dowódca polowy szczebla dywizji. Philby mógłby np. zdobyć informacje, ile Brytyjczycy mają tych dywizji w rezerwie i ile planują przerzucić do Korei, albo np na temat brytyjskich prac nad bronią jądrową. Ale nie o batalionie piechoty na jednej z tysiąca gór w Korei.

Trudno tu robić jakieś porównania w kwestii działań na morzu. Flota Unii, ciesząca się znaczną przewagą, prowadziła blokadę portów Konfederacji, uniemożliwiając eksport bawełny i import wszelkich innych towarów. Flota Konfederacji nie była w stanie przełamać blokady, choć podejmowała takie próby (najsłynniejsza z nich doprowadziła do bitwy pod Hampton Road między pancernymi okrętami CSS Virginia i USS Monitor). No i agenci Konfederacji zakupili za granicą szereg jednostek - szybkich uzbrojonych statków, zwanych wówczas krążownikami, które dziś nazwalibyśmy rajderami lub krążownikami pomocniczymi - mających za zadanie działania korsarskie, czyli polowanie na statki handlowe stanów północnych na całym oceanie. CSS Alabama był właśnie najsłynniejszym z tych "krążowników". Prócz niego dużą liczbę statków przechwyciły jeszcze CSS Shenandoah (38), CSS Tallahassee (33 - spotyka się też wyższą liczbę) CSS Sumter (kilkanaście; jego załoga obsadziła potem "Alabamę"). Generalnie jednak nie miało to wielkiego znaczenia dla biegu wojny. Konfederaci korzystali także z licznych "łamaczy blokady" - szybkich jednostek handlowych, mających przekraść się przez blokadę Unii i przewieźć w jedną stronę ładunek bawełny, a z powrotem cenne surowce strategiczne. Większość z nich jednak pływała pod banderami cywilnych armatorów, a nie rządu więc napisałem o nich tylko dla porządku. A także dlatego, że rajdery często były przekwalifikowywane na łamacze blokady i odwrotnie, łamacze blokady uzbrajano jako rajdery do działań korsarskich.

A propos tego albatrosa, w ramach żartu 1 kwietnia 1990 zgłoszony został protokół transmisji danych RFC 1149 IP over Avian Carriers (IP przez ptasie nośniki). Ciągnąc dalej tę zabawę, w następnych latach kilkakrotnie podejmowano próby porównania szybkości transferu dużych pakietów danych przez łącza telekomunikacyjne oraz za pomocą gołębi pocztowych. We wrześniu 2009 południowoafrykańska firma The Unlimited przeprowadziła taki żartobliwy eksperyment z transferem 4 GB danych z miejscowości Howick do siedziby firmy w Hillcrest na przedmieściach Durbanu, na odległość około 60 km (80?). Pakiet miał być dostarczony przez 11-miesięcznego gołębia imieniem Winston, przenoszącego kartę pamięci microSD oraz za pomocą łącza ADSL wiodącej tamtejszej firmy Telkom SA. Czas liczony był od rozpoczęcia kopiowania danych na kartę do zakończenia ich zgrywania na urządzenie odbiorcy końcowego. Wygrał Winston, z czasem 2 h 6 min 57 s. Transfer ADSL osiągnął do tego czasu niecałe 4%. W listopadzie 2009 podobną akcję przeprowadził australijski program TV satyryczno-publicystyczny Hungry Beast, po gorącej parlamentarnej debacie w której rząd zarzucał opozycji torpedowanie inicjatyw w zakresie inwestycji telekomunikacyjnych, twierdząc że jak tak dalej pójdzie, Australijczycy będą zmuszeni powrócić do gołębi pocztowych. Ludzie z tego programu, wiedząc o tym afrykańskim eksperymencie przygotowali własny. Przesyłkę 700 MB danych pomiędzy Tarana w wiejskich okolicach Nowej Płd. Walii i Prospect na zachodnim przedmieściu aglomeracji Sydney (ok. 95 km w linii prostej i 132 km drogami) zaplanowano na trzy sposoby. Pierwszym kurierem był jak w poprzednim przypadku gołąb pocztowy z kartą micro SD, drugim - kurier-człowiek z pendrivem, jadący samochodem. Pakiet danych wysłano też łączem ADSL największego australijskiego operatora Telstra. Również i tym razem wygrał gołąb z czasem 1 h 5 min (szybko leciał skubany; a może wiatr miał korzystny?). Drugi był kurier samochodowy (2 h 10 min). Transmisja ADSL dwukrotnie ulegała zerwaniu, przy czym za drugim razem nie udało się nawiązać ponownie połączenia. W najszybszych momentach wykazywany był pozostały czas transferu 4 h. Dane za angielską wiki, gdzie jest jeszcze trochę więcej takich historii: IPoAC

To nie tak. Kluczowym elementem Bitwy Warszawskiej był właśnie kontratak znad Wieprza na rosyjskie skrzydło. To on zagroził Rosjanom okrążeniem i zmusił ich do pospiesznego odwrotu. Gdyby obrona Warszawy padła - no trudno, większe byłyby straty i zniszczenia, Rosjanie pewnie zrabowaliby dobra narodowe i wymordowali wielu polskich patriotów - o ile starczyłoby im czasu, bo wobec zagrożenia ze skrzydła i tak musieliby szybko zwiewać. Więc ostateczny efekt byłby taki sam. Takie generalnie było znaczenie obrony warszawskiego przedmościa.

Szczerze mówiąc tego rodzaju akcja z użyciem zapalnika czasowego - lontu (a nic innego raczej nie było wtedy za bardzo dostępne) przeciwko ruchomemu celowi z definicji nie rokowała większych szans powodzenia.

Metodę tę testowali Rosjanie w latach 30. Rozbudowywali wówczas ogromnie wojska powietrznodesantowe i szukali jakiejś metody masowego zrzucania niewyszkolonych ludzi z nieprzystosowanych do tego samolotów. Ich koncepcja to był taki kilku-kilkunastoosobowy "autobus" (a może i większe były) z miejscami siedzącymi, zrzucany i spadający w pozycji poziomej. Próbowano też (ale zdaje się bez ludzi) zrzutu z małej wysokości "autobusu" bez spadochronu, wyposażonego w odpowiednią amortyzację (szczególnie do wody). Ostatecznie o ile wiem kapsuł tych nigdy nie wykorzystano, nieliczne radzieckie desanty w czasie II w.s. odbywały się w klasyczny sposób.

Owszem, mogło być i tak. Ale w przypadku moździerzy zdarza się jeszcze inne zjawisko - błąd podwójnego załadowania. Jeśli kilka moździerzy blisko siebie strzela w szybkim tempie (co jest raczej normalną sytuacją ich użycia), to w całym tym huku, zamieszaniu i pośpiechu ładowniczy może nie zorientować się, że nastąpił niewypał i wrzucić do moździerza kolejny granat. Uderzony dodatkowym ciężarem uprzednio załadowany granat (nazwijmy go nr 1) zazwyczaj wtedy odpala. Tyle że ładunek miotający musiałby wypchnąć z lufy 2x większą masę niż normalnie; w wersji minimum skutkuje to ogromnym skokiem ciśnienia i rozerwaniem lufy. Nader często jednak przyspieszenie nawet w takich warunkach jest dostateczne by w granacie nr 1 odbezpieczył się zapalnik i od razu zdetonował od uderzenia w tylną część granatu nr 2 (który zresztą jest tak blisko, że też najpewniej zdetonuje). Tutaj filmik pokazujący różne problemy z moździerzami Mortar fails można zresztą wpisać to hasło w wyszukiwarkę youtube, takich filmików jest więcej. Niekiedy widuje się moździerze zaopatrzone w charakterystyczne urządzenie wylotowe w kształcie jakby lejka - to właśnie jest blokada przed podwójnym załadowaniem, mechanizm który po załadowaniu przegradza lufę jakimś elementem, chowającym się automatycznie w momencie wystrzału (od ciśnienia, albo odpychany jest przez wylatujący pocisk); a gdy wystrzał nie nastąpi, oczywiście nie da się włożyć następnego granatu bo ów element przegradzający na to nie pozwoli. Na zalinkowanym filmie widać jednak, że czasami ta blokada nie działa prawidłowo i nie pozwala załadować nawet pierwszego granatu.

Z kolei w przypadku "dużej" kuli chodziło o to by wywalić w burcie przeogromną dziurę i zdewastować np. pokład działowy. Okazało się to zadziwiająco skuteczne. Powolne kule z karonad nie przebijały czysto dziur w drewnianym kadłubie (jak czyniły to szybsze kule armatnie), ale tworzyły potężne wyrwy z rozległymi strefami spękań poszycia wokoło, generowały przy tym wielką liczbę masywnych i ostrych odłamków drewna o energii wystarczającej do przebicia ciała człowieka na wylot lub spowodowania zranień typu amputacyjnego.

Chyba raczej nie... nie wiem ile ich zdobyli, ale generalnie używali takich armat. O ile wiem w okupowanej Norwegii Kongsberg Arsenal produkował je dla Kriegsmarine.

Noooo ale jednak nie tylko. Z karonad oczywiście najbezpieczniej było strzelać kartaczem ale i normalne pełnokalibrowe kule do nich były.

Nijak oczywiście i nad tym czołgiem wypada się zastanowić. Bo to już takie novum nie jest - chyba. Taka taktyka już bywała. Jak mówię muszę pomyśleć.

Slang slangiem. Niemniej samo zjawisko występuje i wypadałoby jakąś nazwę dla niego wymyślić. Bo faktycznie w tych obecnych konfliktach typu Syrii, Iraku Czeczenii taka taktyka jest stosowana. Dawniej tego nikt nie robił; np. PPK w obronie służyły do odpierania ataku pojazdów pancernych, w natarciu trochę szerzej, jako taka ogólna broń wsparcia niekiedy, do niszczenia oczywiście czołgów itp. ale także umocnionych pozycji obronnych. Ale teraz widać na tych licznych filmach nakręcanych przez muzułmańskich bojowników coś całkiem innego. Mała grupka z przenośną wyrzutnią PPK stara się skrycie przeniknąć w sąsiedztwo pozycji wroga - sąsiedztwo to w tym przypadku mogą być i 2-3 km czy nawet więcej - i znienacka ostrzelać wypatrzony tam ważny cel: pojazd opancerzony, stanowisko artylerii, punkt dowodzenia, stację radarową itp. itd. Albo taka ekipa zaczaja się w zasadzce przy drodze i czeka aż pokaże się cel wart rakiety: czołg, ciężarówka z wojskiem czy zaopatrzeniem, cysterna z paliwem... Jak byście określili taką taktykę? Czy nie przypomina to działań snajperskiego teamu, infiltrującego pozycje wroga lub czającego się w zasadzce, polującego na wrogich oficerów, żołnierzy funkcyjnych (obsługi radiostacji i innego sprzętu, artylerzyści, załogi pojazdów) i te rodzaje sprzętu które da się uszkodzić pociskiem z karabinu?

Nawet ja mógłbym, póki Razorblade nie widać, tylko nie wiem co chcesz wiedzieć. Naprawdę nie słyszałeś wcześniej o szybkostrzelnych granatnikach? Można powiedzieć że to wynalazek amerykański. Chociaż rozmaite pomysły "chodziły" już wcześniej, to właśnie Amerykanie w latach 60. w czasie wojny wietnamskiej wprowadzili taką broń na większą skalę, cały szereg modeli. Granatniki służyły głównie jako uzbrojenie pokładowe rozmaitych pojazdów, okrętów rzecznych, śmigłowców, ale i na takiej polowej podstawie trójnożnej też bywały. To jest generalnie broń przeciwko celom powierzchniowym, nie bardzo celna, granaty mają relatywnie małą prędkość początkową i mocno zakrzywioną trajektorię. Ale powiedzmy po kilku seriach pewnie i w jakiś punktowy da się trafić. Amerykanie mają do nich też pociski kumulacyjno-odłamkowe, tak więc w sprzyjających warunkach może to być zagrożenie i dla lekko opancerzonych pojazdów. (Amerykański 40 mm granatnik Mk.19 - pierwsza, nieudana wersja powstała już w 1966, jednak dopracowanie konstrukcji zajęło kilkanaście lat, obecnie użytkowana wersja pochodzi z 1983) A jak Amerykanie sobie coś zrobili, no to i reszta świata poszła w ich ślady i w ZSRR też skonstruowano szybkostrzelny granatnik.

Dzięki Razor za odpowiedź. Sorry że drążę ten uboczny w końcu temat, ale intryguje mnie ta kwestia, na ile efektywna była ta sztuczka z pasywną podczerwienią realizowaną w tak prosty by nie rzec prymitywny sposób. Czy mógłbyś opisać co widziałeś? Kontur lampy (jej kształt, np. kwadrat, jak była kwadratowa, a może sam np. spiralny drut żarówki?) czy tylko plamę światła w jej miejscu? Czy w twojej ocenie, gdyby to była sytuacja "taktyczna" dałbyś radę w to wycelować? Nie zaburzało to pola widzenia (np;. przyćmiewanie skali celownika)? Tak wiem, ale tam już jest ta matryca elektronicznie "podparta", sygnał z niej jest wzmacniany. Nawet jakbyś używał celownika w trybie "pasywnym", nie włączał reflektora tylko wypatrywał emisji lamp przeciwnika, to już by nie było to samo co w tym wcześniejszym przypadku.

Nie no spoko, o tym to ja wiem. PL-20 Plamen to jest konstrukcja Zbrojovki Brno, 20 mm działko na naboje 20x102 z mechanizmem opartym na GSz-23 (2-lufowe systemu Gast). Ale właśnie działko, nie karabin maszynowy. Broń o kalibrze 20 mm i więcej klasyfikowana jest obecnie jako działko.

Moim zdaniem nie - moim zdaniem on był zrobiony jak Minie, miał średnicę mniejszą od lufy i "pęczniał" przy wystrzale, dopasowując się do lufy.

Ja tu z drobnym uzupełnieniem i rozszerzeniem: 1) Faktycznie L-39 jest samolotem szkolno-bojowym i może być uzbrojony, a mianowicie: - L-39C, podstawowy i najbardziej rozpowszechniony wariant szkolny może przenosić do 280 kg uzbrojenia na 2 węzłach podskrzydłowych (ciekawostka - są okablowane do kierowanych pocisków powietrze-powietrze R-13) - L-39ZO to trochę ambitniejszy samolot szkolno-bojowy; liczbę węzłów podskrzydłowych zwiększono do 4 (wewnętrzne o nośności po 500 kg, zewn. po 250 kg), a łączny maksymalny udźwig do 1150 kg - L-39ZA, najbardziej bojowy Albatros również dostał 4 węzły podskrzydłowe oraz możliwość montowania pod kadłubem 1 działka 23 mm GSz-23 (2-lufowe) w specjalnym konforemnym zasobniku, z zapasem 150 naboi. Łączny maksymalny udźwig uzbrojenia wzrósł do 1300 kg. Wg wiki siły zbrojne Syrii zakupiły łącznie 55 szt. L-39ZO i 44 szt. L-39ZA. Ile ich jeszcze do dzisiaj zostało "na chodzie", to inna kwestia. Wg bloga jaki na szybko znalazłem Syrian Air Force rządowe L-39 uzbrajane do walki z rebeliantami przenoszą zazwyczaj niekierowane rakiety 57 mm S-5 (2 wyrzutnie UB-16-57, każda po 16 pocisków) lub 2-4 bomby OFAB-100-120. 2) Nie kojarzę żadnego zasobnika z karabinem maszynowym do Albatrosa, a nawet za bardzo nie kojarzę żeby w Czechosłowacji w ogóle był takowy. Co nie znaczy oczywiście, że być nie mogło, nie twierdzę nigdy że wiem wszystko o każdej broni lotniczej na świecie, ale w każdym razie wydaje się mi to mało prawdopodobne.

To ja mam jeszcze pytanie dotyczące celownika PSO-1. W literaturze można wyczytać, że był on początkowo wyposażony w 'ekran luminescencyjny" - nałożoną na obiektyw czy gdzieś tam warstwę materiału świecącego pod wpływem podczerwieni. Miało to umożliwić pasywne wykrywanie silnych źródeł IR takich jak podczerwone reflektory pojazdów, aktywne przyrządy celownicze i obserwacyjne itp. Potem z tego ustrojstwa zrezygnowano. Przypuszczam osobiście, że nie dawało to zbyt wiele, a mogło by potencjalnie być i kłopotliwe (bo wszak od wszystkich lamp by to świeciło, tych widzialnych także, zaburzając obraz) ale może zetknąłeś się z takim celownikiem i miałeś okazję wypróbować jego "podczerwoność"?

Ponoć heksagonalny gwint zapewniał wyższą celność. Ale tak jak piszesz, był droższy w produkcji. Za angielską Wiki, w 1857 przeprowadzono próby porównawcze karabinu Withwortha kal.451 ze standardowym Enfieldem wz.1853 (.577). Karabin W. z odległości 2000 y (1830 m) wykazał się taką samą celnością, jak kb E. z 1400 y (1280 m). Był jednak przy tym 4-krotnie droższy; ponadto eksperci ocenili, że wielokątna lufa jest bardziej narażona na osadzanie się nagaru prochowego.