Lizander

Dyskutujemy o stu dniach, Tofiku - podczas nich też Napoleon się bronił? Podniósł rękę na legalnego monarchę Francji. Estero - dla mnie bezmyślny szaleniec - a taki obraz nam się kreuje - to bardzo silny zarzut.

Byłby problem, bo Desaix po prostu nie dożył...

Przesadzacie. Co takiego strasznego zrobił Giertych?

Hm - trudna sprawa - może Vandamme, może d'Erlon, może ktoś z III Korpusu - Friant, Gudin, Morand... Szkoda, ze tak późno doceniono Sucheta i St.Cyra. Wielki błąd Bonapartego. Zapomniałbym! Jomini!

Rozsądny, trzeźwo myślący, solidny żołnierz, porównywalny z najlepszymi dowódcami Koalicji (może poza Karolem i Bagrationem).

Świetny sztabowiec, bardzo słaby dowódca polowy - dopuki nie brał się za dowodzenie w polu, był jednym z najlepszych... ale jak dostał samodzielne dowodzenie to zawiódł na całej linii.

Jak wszędzie - trochę zapomniana, słabo zaopatrzona, redukowana... ale spełniała swoją rolę, a taki np. Larrey zapisał się dość pozytywnie.

Przegrał i sprowadził na tenże lud klęskę. Insza rzecz dzielność, insza rzecz szaleństwo. Bezmyślnie - jak widze co do tego się zgadzamy.

Ja to nazywam manią wielkości i chorym uporem, który nie pozwala uznac się za pokonanego. Do tego można dodać zaślepienie - przecież chyba nie myślał, że mu się uda? Że Francja zniesie kolejne wojny? Samolubnie chciał poprowadzić na śmierć najlepszą francuską młodzież - tak postępuje mąż stanu? Tak postępuje awanturnik.

Skoro to mówił, to cytował Richelieu.

Jako jedyny miał pomysł czym podeprzeć skrzydło pod Castiglione - bagnetami

Bardzo wysoko cenię tego Marszałka - jak wspomniałem, pod względem czysto wojskowym obok Davout, Sucheta, St.Cyra i (zaznaczajac, ze chodzi o pracę sztabową) Berthiera najlepszy z marszałków.

Honor?! Podpisał abdykację, po czym przeprowadził kolejny w swoim życiu wojskowy zamach stanu (będąc już raz pokonanym) i ty nazywasz to (złamanie podpisanej umowy, użycie wojska do zdobycia władzy, doprowadzenie do kolejnej wojny AUTOMATYCZNIE) honorem?

No, zbliżamy się - GŁÓWNIE jego wina. A co do pogody, to chyba oczywiste, że trzeba wziąć pod uwagę klimat? No, chociaż jak się patrzy na kampanie Napoleona w Egipcie, Polsce (choć tu najmniej) i Rosji, to wypada powiedzieć - całe szczęście dla Francuzów, że nie pociągnął ich do Indii.

Bo nie miał wielkiego zwycięstwa na koncie Zresztą tytuły książęce dostawali w swoim czasie wszyscy - od Bernadotte'a po Davout'a.

A po co? Neutralność nic by mu nie dała, nawet zaszkodziła, a IMHO wybrał najlepsze dla interesów Szwecji stanowisko. Nawet jeżeli w 1812 się wahał, to po zajęciu pomorza i klęska Napiego w Rosji pomogły mu podjąć właściwą decyzję.

Geopolityka - tradycyjna linia antyrosyjska okazała się dla Szwecji zgubna, ponadto system kontynentalny (wymuszony formalny sojusz z Francją i wojna z Anglią) były niekorzystne dla ekonomicznych interesów Szwecji. Dodatkowo w 1812 r., gdy Bernadotte (pomimo popierania kontrabandy) zachowywał ostrożną neutralność, wojska francuskie zajęły szwedzkie pomorze, co ostatecznie oburzyło szwedzką opinię publiczną i stanowiło poważne naruszenie suwerennosci - nic dziwnego, że wzmocniono kurs antyfrancuski, tym bardziej, że kampania 1812 r. zakończyła się spektakularnym fiaskiem. Bernadotte ukierunkował szwedzką politykę na sprawy zachodnie (Norwegia, Dania) w porozumieniu z Anglią (kwestie handlowe) i Rosją (potwierdzenie przynależności Finlandii do Rosji), co pozwoliło mu wzmocnić osłabione państwo, zabezpieczyć jego granice, poprawić stosunki z najważniejszym i najgroźniejszym partnerem - Rosją, która o ile mi wiadomo od tego czasu nie toczyła żadnej wojny ze Szwecją. Kurs profrancuski oznaczałby konflikt z Rosją (co może zadowoliłoby ludność, ale nie rokowałoby sukcesów), koniec handlu z Anglią (ważnego dla gospodarki) i de facto uzależnienie własnej polityki od polityki francuskiej (jeżeli Francja by zwyciężyła, w razie porażki jeszcze gorzej...).

Bogowie, Wnioskuj! Jeszcze po zakończeniu kampanii były konflikty na tle wychowania i wyposażenia, a porównanie - dotyczące czasu bezpośrednio po przybyciu Bernadotte'a, czyli środka kampanii - "obdartusów" do "dobrze wyekwipowanej dywizji" jest dla mnie dość oczywiste.

Wybacz, ale odnosiłem się do zdolności dowódczych - pogalopować na koniu bez głowy umiał, ale to nie czyni taktykiem. Najpierw był chyba marszałkiem, potem był w rodzinie. Ale zgodze się, że pominąłem jedną cechę - bezwzględność. To bodajże kpt. Murat sprowadził armaty, którymi Bonaparte strzelał do ludu Paryża. Davout - owszem, zachował klasę. On, St. Cyr, Macdonald i chyba Suchet. Istotnie, postępowanie Murata w Neapolu jest bliskie zdrady Bonapartego (a potem zdrady układu z Matternichem), w odróżnieniu od Bernadotte'a.

Różnimy się w podejściu - Bernadotte zostając królem szwcji automatycznie po pierwsze podjął pewne zobowiazania wobec jej mieszkańców, a po drugie związał swój los i pozycję z losem tego państwa. Na tej samej zasadzie Bonaparte powinien działać politycznie na Korsyce (wszak czuł się Korsykaninem), a nie we Francji. Może słowo ojczyzna nie było odpowiednie dla Ciebie, Tofiku - wiec ujmę to tak - Bernadotte realizował swoje zobowiazania jako monarchy Szwedzkiego, dbał o mieszkańców i pozycję Szwecji, której los stał sie poniekąd jego własnym. Moim zdaniem robił dokładnie to co powinien - ze względu nie tylko na własny interes, ale i na prostą uczciwość.

Taktycznie i strategicznie mierny. Odwaga i brawura zapewniły mu buławę, ale nie reprezentował sobą nic wiecej. No, moze jeszcze pragmatyzm - wiedział kiedy opuścić sprawe Napoleona i spróbować wygrać dla siebie Neapol. //Estera. Imiona piszemy wielką literą. Błąd poprawiłam.

W istocie, ale o ile wiem dość powszechna i uznawana za słuszną. Ponadto tak też był odbierany przez sobie współczesnych, co jest istotne. Możesz podac szczegóły? Chętnie poczytam... Nie był Marszałkiem Francji, a następcą tronu Szwecji - czyli działał w najlepszym interesie swej nowej ojczyzny. Moim zdaniem to godne pochwały. gdyby będąc monarchą szwedzkim realizował w tym czasie nieuzasadnioną politykę francuską, byłby zdrajcą. Owszem, ale - nie wiem czy się z tym zgodzisz - dobrze umotywowana w moim wywodzie. Aha - co do powiększenia - to fakt.

Pogoda? możesz to rozwinąć? Bo sam klimat Egiptu i jego wpływ na zwiększenie ryzyka epidemii powinien wziąć pod uwage planujący operację.

Bernadotte'a, jak mniemam Ok, zdolny dowódca, dowiódł tego we Flandrii i nad Renem, zawsze dbał o swoich podkomendnych, czym zdobywał ich sympatię i przywiązanie. Rywal Bonapartego - źródłem tej niechęci są konflikty w łonie Armii włoch i rywalizacja dwóch wybitnych, młodych i energicznych generałów (polecam u MacDonella opis podchodów i knowań, którymi Bonaparte podkopywał pozycję Bernadotte'a - zwracam uwagę na fakt, ze Bernadotte nie próbował np. dymisjonować Bonapartego, a jedynie bronił swoich interesów starając się o lepsze stanowiska - inaczej niż Bonaparte, który rył pod nim ile sił). Początkowo to jemu Sieyes zaproponował udział w spisku, jednak - jak to często bywało - Bernadotte jako dalekowzroczny polityk nie dał się w to wplątać, wahając się na tyle długo, by opat poszukał innego kandydata. W czasie zamachu stanu Bernadotte stał z boku i nie angażował się po żadnej stronie, zachowując jednocześnie istotną - z racji swej popularności - rolę. Po zwycięstwie Bonapartego przystał do niego, jednak obaj panowie nie zapomnieli o dawnych urazach. W 1807 r. łagodnie - jak zwykle - potraktował jeńców szwedzkich, co zjednało mu ich sympatię do tego stopnia, ze jeden z poruczników szwedzkich, Karl Otto Morner, sam namówił Bernadotta do podjęcia - za swoim pośrednictwem - starań o koronę Szwecji. W pażdzierniku 1810 został adoptowany za zgodą Riksdaagu elekcyjnego w Orebro z sierpnia 1810 i wobec braku sprzeciwu Bonapartego przez Karola XIII, po czym objął faktyczne rządy w kraju. Od razu też zaczął realizowac polityke zgodną ze szwedzką racja stanu, ale wolną od szwedzkich zaszłości i przekonań - początkowemu pozornemu zbliżeniu z Francją towarzyszyło ocieplenie stosunków z Anglią (wprawdzie oficjalnie wypowiedziano jej wojnę, jak tego wymagał system kontyunentalny, jednak nieoficjalnie kwitła kontrabanda) i Rosją (tu ważny dla Szwedów był casus Finlandii, z której Karol XIV Jan zrezygnował). W 1812 r. Napoleon rozkazał wojskom francuskim zająć pomorze, co ostatecznie odwróciło od niego szwedzkie sympatie - w 1813 r. Bewrnadotte pełnił doniosłą rolę przy organizowaniu działań koalicji antynapoleońskiej w Niemczech, sam zaatakował Danię, która musiała zrzec się na rzecz Szwecji Norwegii. Ogromnie oszczędzał swoje wojska nie angażując ich bez potrzeby, po zakończeniu wojen rządził w liberalny sposób Szwecją (choć - przepraszam Amilkarze - utworzył niewielką agende policji politycznej, lecz nie działała ona tak jak ta francuska). Za jego rządów Szwecja odnotowała przełom ekonomiczny, demograficzny, społeczny i polityczny (choć ten ostatni to również dzieło jego syna). W drugiej połowie lat 20' XIX w. zaczęły się w Szwecji tarcia między Konserwatystami a Liberałami, które królowi udawało się długo łagodzić (choć z wiekiem coraz bardziej sprzyjał konserwatystom), choć od 1812 obowiązywała pewna forma łagodnej cenzury (prawo konfiskaty), to pierwszego dziennikarza postawiono przed sadem za pisanie w napastliwy sposób... w 1838r., gdy spór był u szczytu siły. Riksdaag 1841 r. zaowocował swego rodzaju kompromisem, konserwatystów w rządzie zastąpili konserwatywni liberałowie, przeprowadzono reformę departamentalną, a kolejne lata przyniosły odprężenie nastrojów. Bernadotte umarł zostawiając Szwecję silną, powiększoną, z nowoczesnym prawodawstwem i uregulowanymi (z pewnymi wyjątkami) sprawami ustrojowymi. Stworzył w ten sposób solidne podstawy dla polityki Oskara II. Starałem się pisać obiektywnie.

OK, jakie to krytyczne dla powodzenia kampanii błędy nie były dziełem Bonapartego?