Lizander

Nie:)

Nie. Trudno mi wskazać jakikolwiek wiek, który byłby godzien tego miana, ale chyba mimo wszystko IV jest bliżej niż V.

Kto to i skąd pochodzi - Dowódca w jednej z najsłynniejszych wojen antyku, bohater pewnej istotnej kampanii, wygnany przez lud próbował wrócić do swojej ojczyzny jeszcze w trakcie wojny z bronią w ręku, zginął podczas walk ulicznych.

Tak, ja :wink: Chodzi oczywiście głównie o oblężenie Syrakuz z czasów II Wojny Punickiej, choć to z lat 415 - 413 też było całkiem całkiem.

Wójcik mógłby być lepszy - podaj mi na jego podstawie datę traktatu w Tordesillas

Jacek Kaczmarski ;]

A Związek Morski (I i II) to co? A casus wyspy Melos kojarzysz? Ateński demos był chyba okrutniejszy niż spartańscy harmości.

Bynajmniej.

Poniekąd działało i wcześniej i później. Po prostu przeciwnik też się adaptował.

Estero, jak się pewnie orientujesz te słowa nie były mojego autorstwa A co miał powiedzieć biedny gen. Lannes, który po 14-miesięcznej bodaj wyprawie egipskiej wrócił do Francji by dowiedzieć się, ze syn już w drodze?

Po Talleyrandzie nikt by nie płakał, a powodów by go rozstrzelać nie brakowało. Jak zmarginalizować? Najprościej - nie dawać mu władzy... taki lew salonowy jak on wprawdzie by na tym nie ucierpiał, ale nie mógłby szkodzić na taką skalę.

Marginalizować. Ktoś o reputacji Fouche czy Talleyranda to obciążenie dla każdego reżimu.

Polityk przecież w ogóle nie zna słowa "zdrada", a politycznych obyczajów trzeba strzec...

Nie mam pojęcia - ale próbując zdominować tak silne i genialne osobowości jak Talleyrand robił sobie niebezpiecznych wrogów.

Wskaż naturalne rubieże obronne chroniące przed najazdami ze wschodu na granicach rzymskiej Mezopotamii.

777 - pocieszanka wiosenna.

Po pierwsze - był przeciętnym politykiem, po drugie nie najlepiej zarządzał karą dowódczą, po trzecie zrażał do siebie wielu ludzi, po czwarte cierpiał na żądzę władzy, po piąte nie potrafił rozwiązać konfliktu z Anglią, po szóste był negatywnie nastawiony do innowacji technicznych, o siódme za mocno uwierzył, że jest Bogiem Wojny, po ósme uległ magii liczb, po dziewiąte nie doceniał Fouche i Talleyranda, a jednocześnie - po dziesiąte - nie potrafił znaleźć ludzi zdolnych do wykrycia szpiegostwa na wszelkich szczeblach administracji.

Oczywiście, że był "ratunek" - kampania roku 1813 i kampania 1814 - chyba najciekawsze w wykonaniu Napoleona. Niestety, zawalili podwykonawcy - Ney (szczególnie on), Bessieres (palant dał się zabić w najgłupszy możliwy sposóB). Ponadto wielu wartościowych dowódców było oddelegowanych do bardzo ważnych, samodzielnych zadań, które nie bardzo można było powierzyć komu innemu - w rezultacie Napoleon miał w Niemczech w 1813 kilku nieopierzonych jeszcze dowódców na szczeblu korpusu, paru kiepskich marszałków i zieloną armię przeciw Europie. Zadanie było trudne, ale mogło się udać... gdyby nie tacy jak Ney.

Przy napoleońskiej sztuce walki (przypominającej hellenistyczną) - bzdura. Tak, ale olewał nauki starego filozofa - zresztą Arystoteles nie był teoretykiem wojskowości. Aleksander zaś nie wykazał szczególnych talentów intelektualnych... Oczywiście! W jego czasach trzeb było znać dokonania Aleksandra, Hannibala, Cezara, Kondeusza, Turenne'a, de Saxe'a - to standard, że aby zdobyć bazę teoretyczną dobrze jest analizować kampanie wielkich wodzów...

I niestety, wydaje mi się, że rapier wygrywa porównanie z każdym z tych ostrzy...

Dżizas, nie rozmawiajmy o RTW! Ciekawy, Partowie jako jedyni w tym okresie mieli ciężką, przełamującą jazdę i ciężkich łuczników konnych, doskonale wyszkolonych i zdyscyplinowanych (vide Carrhae) - Scytowie nie mogli się im równać choćby z racji braku organizacji.

Karakalla sformował nawet oddział falangi mający walczyć przeciw partyjskim Katafraktom i Clinbarii.

1. Nie mam pojęcia, na nieużywaniu tytułu króla? Zresztą - to postać mityczna, co można o niej powiedzieć? 2. Moje informacje to resztki tego co pamiętam po lekturze Runcimana, "Dzieje wypraw krzyżowych". Co sądzę? Mitomania, pusta nadzieja, brak realizmu... no i rozdmuchiwanie każdej plotki. Nawrócenie mongołów na chrześcijaństwo było dużo realniejsze, oile mnie pamięć nie myli.

Królestwo Księdza Jana to mit krążący po ówczesnej (i nie tylko - na rosyjskich mapach zaznaczano je jeszcze w początkach XVIII w.) Europie. Miał być remedium na Mongołów i Islam...

Jedyna prawdziwa historia - starożytna.