Jarpen Zigrin

Na dniach możecie się Państwo spodziewać uzupełnienia galerii konkursowej o zdjęcia nadesłanie w ciągu ostatnich 10 dni.

70% mało? Zależy z czym porównać. Zazwyczaj Ci ze średnią powyżej 80% jednak wybierają prawo lub inne kierunki. Historia stety lub niestety jest traktowana jako kierunek rezerwowy. Pasjonatów niestety jest coraz mniej.

Wasza ocena PZPN i komentarz dt. nowego Prezea tego stowarzyszenia.

W 1934 r. Sztab Główny Wojska Polskiego przeprowadził ankietę wśród generałów zadając proste pytanie "Skąd grozi Polsce większe niebezpieczeństwo?" poproszono także o uzasadnienie. Jestem ciekaw jak wy odpowiedzielibyście na tak postawione pytanie w 1934 r. Wreszcie, czy ktoś posiadana dane dt. wyników tej ankiety?

Tytuł: Buńczuk i koncerz. Z dziejów wojen polsko-tureckich. Autor: Janusz Pajewski Wydawnictwo: DE Facto Rok wydania: Czerwiec 2006 Ilość stron: 166 ISBN: 83-86667-50-9 W książce zawarto opis wojen polsko-tureckich w XVII wieku. Przedstawia również dzieje stosunków Polski i Turcji przez szereg lat od Jagiellonów rozpoczynając. Opisuje szczegółowo liczne kampanie, ważniejsze bitwy i kluczowych bohaterów. Co o tej książce powiedzą znawcy okresu RON?

Zdjecia, ktore zostaly nadeslane w ostatnim czasie zostana dodane do galerii po 22 lipca. Za to opoznienie przepraszamy.

Ogólna dyskusja dt. II Konkursu fotograficznego - "Kadr historii".

W regulaminie jest napisane, ze wyslanie przez osoba niepelnoletnia zgloszenia rowna sie poswiadczeniu, ze taka zgode posiada.

Nowoczesne przeciwminowe transporty planuje kupić WP, ma być ich 40 i mają nimi jeździć żołnierze w Afganistanie.

Moi drodzy, Przyznaje się, że nie udało mi się sensownie obronić tezy, że taki sojusz był możliwy, czy to dobrze, czy nie pozostawiam do waszej oceny. Mam nadzieje, że zrozumieliście konwencje jaka mi towarzyszyła. Gdybym się zgodził z Waszymi argumentami jak i argumentami np. prof. Jerzego Holzera, czy prof. Andrzeja Ajnenkiela nie byłoby nad czym dyskutować. Uznalibyśmy po paru postach, że sojusz był niemożliwy i byłoby po dyskusji. Postanowiłem, więc zająć inne stanowisko niż mam poglądy właśnie w tym celu, o którym pisałem wcześniej. Jak widzę dyskusja wywołała wśród was wiele emocji, a może i pewnego zdenerwowania. Myślę, że niepotrzebnie, moja argumentacja momentami była przyznaje dziwaczna, ale próbowałem z każdej strony ugryźć problem tak, by was i siebie przekonać do zmiany zdania. Nie udało się, ale dziękuję za dyskusje zwłaszcza tym z Was, którzy zrozumieli jaka jest jej konwencja. Serdecznie pozdrawiam, Jarpen

Wystarczyłoby zwykłe polityczne wyczulenie i zachowanie minimum ostrożności, a nie, mamy sojusz to nas nikt nie ruszy nic nie róbmy dalej. I jak Francja na tym wyszła?

Oczywiście, że to nie jego wina. Winą była wiara, że za Gdańsk umierać będą, a także nie wykonano tego, co mówił Piłsudski, czyli polityka równowagi i zbrojenia militarne. Wtedy by to miało naprawdę sens. Jednak polityka równowagi i brak zbrojeń i chyba jednak zły plan obrony Polski dały znane nam skutki. Przyłączając się do Niemiec nic nie traciliśmy, a mogliśmy coś zyskać. Nie przyłączając się do Niemiec mogliśmy tylko stracić. Dlatego uważam, że można było pokusić się o taki sojusz. Ktoś pytał o odwrócenie sojuszy, oczywiście albo w momencie, gdy Niemcy by bardzo słabły, albo gdyby nie dotrzymywali warunków sojuszu. Tam winno się nam zagwarantować wojskową niezależność. Przypominam tylko, że mój upór tutaj jest celowy wy wytykajcie mi błędy, a ja będę starał się za wszelką cenę szukać możliwości takiego sojuszu.

Czy prawdą jest, że Erwin Rommel jako młody oficer podczas I wś odnosił ogromne sukcesy?

Uniosłeś się, bo w całym morzu kompromitacji kilka-kilkadziesiąt osób rzeczywiście walczyło jak wielcy bohaterowie i chwała im za to, ale jakie to ma znaczenie w ocenie całości Powstania? Mogę uściślić swoją wypowiedź, że wszyscy, oprócz pewnej grupy bohaterskich ludzi w Powstaniu skompromitowali się zwłaszcza kierownictwo. Skoro podałeś słownikowe znaczenie to jeśli ktoś bierze odpowiedzialność, a w efekcie ponosi Powstanie druzgocącą klęskę to jaki może mieć autorytet? Raczej ma na sobie krew tych 150-200 tys. ofiar Powstania, to są ludzie, którzy mogli służyć powojennej Polsce, a przez wywołanie lokalnego konfliktu zostali pozbawieni tej szansy. Możemy się rozckliwiać nad bohaterską i nierówną walką z wrogiem, ale czym innym jest pamięć o bohaterach, a czym innym opinia nawet taka twarda jak moja. Ja oceniam efekt końcowy, widzę liczbę strat ludzkich, strat materialnych i zero zysków politycznych, więc to totalna kompromitacja. PS Nie ma znaczenie, że dzieło powstało w połowie lat 50, skoro jest świetne w ocenie Powstania w przeciwieństwie niestety do tego co napisał Bartoszewski.

Utrzymując równowagę między sąsiadami widząc, że Ci się dogadują oczywiste było, że atak nastąpi z dwóch stron, ale to bez znaczenia Niemcy sami by nas pokonali, zresztą de facto 17 września już było po sprawie. Co było genialnego w tym, co robił Beck? Podpisał na kilkanaście dni przed wojną sojusz z Wielką Brytanią łudząc się, że atak nie nastąpi? Nie wiem, czy jest wam wiadome, ale Piłsudski, gdy mówił o polityce równowagi zakładał wzmocnienie militarne, bo ta polityka miała nam dać czas na wykonanie tego. Jak wiemy nie zrobiono nic, albo prawie nic. Skoro wiadome było, że militarnie nie dorównamy sąsiadom należało się z nimi dogadać, bo asów w talii nie mieliśmy.

My się nie rozumiemy. Ty pokazujesz piękne wycinki, a ja oceniam efekt końcowy. To tak jak Real przegrał z Barceloną 2:6 i dowodzić, że nie jest to kompromitacja, bo 2 bramki strzelił, a na początku meczu nawet prowadził. Niestety, ale z Powstaniem Warszawskim jest podobnie.

Cieszę się, że nie tylko ja uważam, że pewne jednostki skompromitowały się. To nie jest daleko idący wniosek zwłaszcza jak czyta się Kirchmayera: Powstanie było klęską wojskową - nie tylko dlatego, że siły powstańcze zostały zniszczone - legły lub poszły w niewolę. Było klęską także dlatego, że poniesione straty nie stały w żadnym stosunku do osiągniętych wyników. Powstanie było klęską polityczną - Jej wiadomym objawem była dezorientacja polityczna i szybki rozkład sił kierowniczych, które powstanie wywołały i wzięły za nie odpowiedzialność. Niepodległość i przyszły los Polski nie zależały w najmniejszym stopniu od wyników Powstania Warszawskiego, pojętego jako akcja lokalna i nieuzgodniona z żadnym z mocarstw walczących z Niemcami. Brak realizmu autorów powstania sprawił, że w ostatecznym wyniku było ono działaniem politycznie bezprzedmiotowym. Powstanie było klęską materialną - Niemieckie postanowienie zniszczenia Warszawy wiąże się ściśle z wybuchem powstania. Stahel (komendanta Warszawy) wysłany przez Hitlera do Warszawy nie miał zadania zniszczenia miasta przed wkroczeniem do niego Armii Radzieckiej. Nie ma też śladów, ażeby Niemcy powzięli konkretnie taką decyzję przed 1 sierpnia 1944 r. Jeśli to nie jest kompromitacja, to jak gorzej musiało by być byś uznał, że mamy tutaj do czynienia z kompromitacją, a nie ze zwykłą porażką. Kirchmayer, co prawda pisze o klęsce, ale dla mnie jest to prawie jednoznaczne i nie ma sensu tutaj się kłócić o słówka - klęska, czy kompromitacja, bo mimo słownikowych definicji nadal wg mnie pozostaje to wyrażeniem nieostrym. Albinosie nikt tutaj poszczególnym powstańcom nie odmawia heroizmu i poświęcenia, ale nawet tak chwalebne obrazki nie ratują przed druzgocącą opinią dt. pomysłodawców Powstania Warszawskiego, którzy wzięli na siebie przecież odpowiedzialność, której nie udźwignęli, a więc stracili autorytet.

Były inne opcje, ta realna jak mówisz okazała się oderwana od rzeczywistości już nie wspominając o obietnicach Wielkiej Brytanii. Gdyby prawo stosowano, a nie omijano lub naciągano to należało wykonać postanowienia traktatu wersalskiego. To mocarstwa zachodnie zawaliły sprawę jakby Niemcom nie pozwoliły na ustępstwa wojna by nie wybuchła, gdyż Niemcy nie daliby rady się przeciwstawić. Wiemy, że nie poszła, a mogła pójść. Kto jak nie oni mieli to zrobić, przecież od 1926 r. zagarnęli całą władzę dla siebie. Jak rozbiór? Wchodzilibyśmy do sojuszu z Niemcami jako partner. To układ Ribbentrop-Mołotow był IV rozbiorem Polski, gdybyśmy z Niemcami szli razem ten pakt nie miałby miejsca. Może Niemcy zadowoliłyby się ziemiami na wschodzie, nasze zostawiając nietknięte? Tak, bo do gry wchodzilibyśmy jako silny gracz, a nie państwo doszczętnie zniszczone, z władzami na emigracji i zakonspirowanym ruchem oporu. To mu od środka moglibyśmy zadać Niemcom ogromne straty w zamian za zachowanie granic przed wojennych.

Nie ma żadnych rygorów, co do zdjęcia w tej materii. Prosimy tylko, by jednostkowo zdjęcie było wielkości do 750 kB.

LUDZIE ZE STALI Tytuł: Ludzie ze stali. I Korpus Pancerny SS w Ardenach i na froncie wschodnim Autor: Michael Reynolds Wymiary: 160 x 230 mm Liczba stron: 448 plus 16 stron ze zdjęciami Okładka: Miękka ze skrzydełkami ISBN: 978-83-89700-81-0 Cena detaliczna: 49,00 zł Wydawca: Instytut Wydawniczy ERICA Data wydania: Lipiec 2009 Michael Reynolds to znany brytyjski generał w stanie spoczynku, który w swojej karierze przeszedł przez wszystkie szczebla dowodzenia od plutonu aż do dywizji. Walczył w Korei w latach pięćdziesiątych XX wieku oraz był dowódcą sił manewrowych NATO. Dał się poznać jako znakomity znawca zagadnień związanych z historią walk w czasie II wojny światowej. Wydarzenia z tego okresu opisuje jak żołnierz, który poznał realia pola walki, a nie jak akademicki teoretyk. Generał Michael Reynolds ukazuje ostatni okres istnienia I Korpusu Pancernego SS i zacięte boje, jakie toczyła ta formacja w trakcie ofensywy w Ardenach oraz na Węgrzech i w Austrii pod sam koniec wojny. Autor odrzucając mity, jakie narosły wokół dywizji (Leibstandarte i Hitlerjugend) wchodzących w skład tego korpusu, pokazuje bardzo sugestywnie ludzi, którzy je tworzyli wraz ze wszystkimi ich wadami i zaletami. Autor koncentruje się na samej walce, jej taktyce oraz strategii, odrzucając kwestie ideologii nazistowskiej, którą jednoznacznie potępia. Pozycja zawiera kilkadziesiąt zdjęć oraz map ułatwiających czytelnikowi śledzenie zmagań wojennych.

kompromitacja - podważanie autorytetu; blamaż; ośmieszenie (się). Ty mówisz o Powstańcach, a ja mówię o dowodzących, jeśli ktoś robi Powstanie, a potem je przegrywa ze wszystkimi tego skutkami jakie znamy to traci wg mnie całkowicie autorytet. Rozpoczął coś co kosztowało życie 200 tys. cywilów i bodajże 25% zniszczonej Warszawy i na koniec podpisuje kapitulacje to tracie autorytet, bo chyba go tym nie zyskuje? Zwłaszcza, że trochę błędów po drodze popełniono.

Widzisz kompromitacja to pojęcie bardzo nieostre, dla mnie jeśli ktoś kapituluje bezwarunkowo i po swojej stronie traci 200 tys. cywilów, a miasto o, które walczył zostaje na dużym obszarze doszczętnie zniszczone to jest to kompromitacja, bo jeśli zaczyna się walkę z Niemcami to winno się takie możliwości przewidzieć, albo chociaż ochronić cywilów przed masowym mordem. Wiadome było, że Niemcy za wybuch Powstania srogo się zemszczą na Polakach. Stawiasz tezy i nie potrafisz ich uargumentować? : > Politycznie nic nie znaczyło, Stalin wchodził do Polski jak do siebie, granice na zachodzie też w swoim interesie chciał, by Polska miała jak największe. Co ma słyszenie o Powstaniu do wymiaru politycznego? To Ty przekonaj mnie, że sens miało, bo oprócz heroizmu i dumy dt. walki o ojczyznę nie zaprezentowałeś konkretów. A, co była wolna do 1989 r.? To raczej "Solidarność" "dała" wolność Polsce, a nie to, że kiedyś było Powstanie Warszawskie. Robotnicy z Gdańska w Powstaniu nie walczyli, a stamtąd wszystko się zaczęło. Powstanie wg mojej oceny, a mam do niej prawo przysporzyło wielu niepotrzebnych cierpień i zniszczeń dla Warszawy, gdyby nie wybuchło sytuacja Polski, by się nie zmieniła. Ewentualnie jeśli miało wybuchnąć to w momencie, gdy wojska ZSRR realnie przekraczałyby Wisłę, wiem, że, co do momentu wybuchu i jego dogodności problem jest złożony, ale z całą pewnością można było wybrać lepszy moment, albo wcale nie robić powstania.

A z kogo zdaniem mam się liczyć, kto decydował o powojennej Polsce? Polacy, czy Stalin? Nadal czekam na Twoje, a nie Albinosa, bo jego poglądy znam z innych dyskusji na sprawę Powstania. Jakie to sukcesy odnieśliśmy na polu wojskowym i politycznym? W jaki sposób Powstanie przyczyniło się do poprawy losu Polski po zakończeniu wojny. Tak jak mówiłem heroizm to zbyt ogólne pojęcie i nie można nim zastępować poważnej argumentacji dt. skutków Powstania. Wreszcie nie oceniam tutaj poszczególnych walczących, ale Powstanie jako całość, nikomu nie odmawiam heroizmu, czy dumy z walki z okupantem, ale akurat jeśli chodzi o Powstanie to pytam się po co, i co nam to dało. Odpowiesz?

A co politycznie ugraliśmy? Z tego, co wiem założenia były inne. Wojskowo to już totalna kompromitacja, a politycznie nie widziałem, by na Stalinie to zrobiło jakiekolwiek wrażenie. Proszę mi powiedzieć jakie widzisz pozytywy i sukcesy Powstania Warszawskiego oprócz ogólników o heroizmie, bo można powiedzieć, że Niemcy też heroiczne nas mordowali w trakcie Powstania. Może Polska w zamian za dołączenie do aliantów utargowałaby swoją niezależność?

Zaraz, zaraz a rząd nie ulegając Niemcom nie wypowiadał się za naród? Nie wiem, czy takie szczęście spójrz w statystyki i liczby i zobacz ilu Polaków zginęło i ile rzeczy zostało zniszczonych, może wchodząc w sojusz z Niemcami, a następnie w dogodnym momencie zmieniając go i dołączając do aliantów wyszlibyśmy względnie dobrze z wojny? A przypomnisz mi jak to wyglądało bez zawiązania sojuszu? : > Skąd ten kult heroizmu, co nam z tego? Po co nam dało takie Powstanie Warszawskie? Śmierć cywilów i wielkie zniszczenia stolicy, a politycznie nie znaczyło nic, więc po co?