Jarpen Zigrin

Można już oddawać głosy w sondzie: http://www.sonda.pl/sonda_strona.php3?id=5...&uid=473215

Najlepsza książka historyczna roku XX i XXI wiek - przyznawana książce, która zdaniem czytelników, cechuje się wysoką wartością merytoryczną, dużym warsztatem autora, który w sposób interesujący dla odbiorcy potrafił przelać swoje myśli na papier. Publikacja wyraźnie wyróżniająca się na tle innych publikacji traktujących o historii XX lub XXI wieku. Do Plebiscytu można zgłaszać książki wydane w języku polskim po raz pierwszy pomiędzy 1 stycznia 2009 r., a 31 grudnia 2009 r. Użytkownicy Forum mają prawo zgłoszenia trzech książek w tej kategorii. Warunkiem prawidłowego zgłoszenia do Konkursu jest umieszczenie na Forum formularza zgłoszeniowego. Szczegóły tutaj: https://historia.org.pl/index.php?option=co...&Itemid=394 Regulamin tutaj: https://historia.org.pl/index.php?option=co...&Itemid=394 Formularz zgłoszeniowy dla użytkowników Forum tutaj: https://forum.historia.org.pl/index.php?showtopic=10727 Wysłanie zgłoszenia oznacza pełną akceptację Regulaminu.

Można już oddawać głosy w sondzie: http://www.sonda.pl/wyniki.php3?id=590889&uid=473215

Zgodnie z Regulaminem Plebiscytu umieszczam książki zgłoszone przez wydawnictwa. To zgłoszenie umieściłem w niewłaściwej kategorii, dlatego dla formalności przenoszę tutaj. Wydawnictwo Demart zgłosiło poniższe książki: Dane zgłaszanej książki: Tytuł: Święci według mistrzów Autor/autorzy: red. Elżbieta Olczak, autorzy tekstów: Agnieszka Bywalec, ks.prof. Ryszard Knapiński, dr Aneta Kramiszewska, Leszek Śliwa, dr Małgorzata Wrześniak Data wydania w Polsce: 11. 2009 Opis książki: Wybrano 100 obrazów z wizerunkami świętych uwzględniając Świętą Rodzinę i jej współczesnych, apostołów, ewangelistów, Ojców Kościoła i założycieli zgromadzeń, a także te postacie, które na trwałe zapisały się w historii świata i Polski. Obrazy wyszły spod pędzli najwybitniejszych europejskich malarzy takich jak: Caravaggio, Poussin, Rubens, Memling, Giordano, Saraceni, Giotto, van Eyck, van Dyck, Michał Anioł, Matejko, Leon Wyczółkowski, de la Tour, El Greco, Tycjan, Zurbaran, Tintoretto, Józef Mehoffer. Analizy obrazów dokonali historycy i historycy sztuki; duchowni i świeccy. Omówili postacie, przedmioty, zgodność dzieła z realiami historycznymi. Ich komentarz dotyczy też wymowy i symboliki dzieła oraz jego oddziaływania w świadomości społecznej. Często są przytaczane fragmenty z Biblii lub pojawiają się odwołania do Pisma Świętego by wskazać źródło inspiracji dla artysty. Warsztatowe - wydawałoby się - rozważania przeplatają kadry obrazu, których dotyczą. Czytelnik nie ma więc żadnych kłopotów z identyfikacją i zrozumieniem opisu. Kolorowe reprodukcje obrazów mają duży format umożliwiają więc śledzenie nawet drobnych szczegółów. Książka została zaprojektowana w taki sposób, aby każdy obraz można było z łatwością odnaleźć i dokładnie obejrzeć, poznać jego historię oraz zrozumieć znaczenie przedstawianych na nim wydarzeń. Efektowna oprawa oraz specjalnie dobrana szata graficzna pozwalająca na jak najwierniejsze oddanie prawdziwych kolorów obrazów to niewątpliwe atuty tej publikacji. Umieszczone w spisie treści miniaturki każdego dzieła dają możliwość sprawnego odnalezienia interesującego obrazu. Czytelnik nie musi więc czytać tej książki od deski do deski, ale może się skupić na wybranych obrazach lub powracać do ulubionych. Uzasadnienie: Książkę wyróżniają takie elementy jak: połączenie albumu z malarstwem i książki o życiu Świętych; doborowe komentarze historyków i historyków sztuki m.in. dotyczące wymowy i symboliki obrazu; możliwość identyfikacji postaci i oceny realiów historycznych; reprodukcje obrazów w dużym formacie; istotne fragmenty dzieł wykadrowane, powiększone szczegółowo opisane i dodatkowo skomentowane; staranna szata graficzna pozwalająca na jak najwierniejsze oddanie kolorów obrazów.

Takie nieliczne społeczeństwo zajmujące taki mały obszar odegrało taką wielką rolę w historii starożytnej. Obszar ziemi uprawnej tego państwa nie przekraczał kilku tysięcy... Właśnie chyba to tchnęło Asyryjczyków do walki chęc zdobycia nowych terenów, zdobycia surowców, których nie posiadała. Miała też szczęście, gdyż jej sąsiedzi nie byli zbyt silni wtedy: Babilonia, Egipt. Chyba najważniejszym czynnikiem jednak było żelazo, czyli żelazne uzbrojenie na ogromną skalę. Zapraszam do dyskusji.

Musieli pokonać tę przeszkodę skoro samoloty służą w USMC od 2007 r.

Mam kilka kwestii pod rozważenie dt. okoliczności dymisji Piłsudskiego Piłsudski złożył dymisję z funkcji Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza. Witosowi i 11 sierpnia uznając, że wojna jest przegrana - nie podano tego do publicznej wiadomości. Witos dymisji nie przyjął, czy dobrze zrobił? 12 Piłsudski udaje się do rodziny, opuszczając pole walki. Czy w razie klęski planował ucieczkę za granicę? Na wszystkich rozkazach operacyjnych od 12 do 16 sierpnia widnieje podpis gen. Rozwadowskiego. Wraca na miejsce walk, ale dopiero na wieść o zwycięstwie Rozwadowskiego. Witos oddaje mu jego akt dymisji, zamiast to upublicznić, Piłsudski odwdzięczy mu się za to Berezą. Po zamachu majowym ludzie Piłsudskiego odnajdą dokument świadczący o tej dymisji i niszczą go. Czy taka była w dużym skrócie sekwencja wypadków?

Na zdradę stanu nie ma żadnego usprawiedliwienia.

http://www.mowiawieki.pl/artykul.html?id_artykul=404 Kolejny art. o tym kto dowodził. Co do słabej kondycji Piłsudskiego jest kilka źródeł m.in. pamiętniki Rataja i Witosa.

Jak mógł Piłsudski cokolwiek koordynować jak go nie było? Piłsudski także nie tworzył planów tylko wybrał jeden z nich, wszystko dostarczał mu gen. Rozwadowski. Najlepszą decyzją Piłsudskiego było właśnie postawienie na Rozwadowskiego.

W Polsce w przeciągu kilku lat powstaną liczne nowoczesne muza poświęcone historii. Poniżej prezentujemy wybrane projekty, które są już w fazie realizacji. https://historia.org.pl/index.php?option=co...&Itemid=423

Do listy dołączyłem jeszcze Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, które także będzie miało nowy budynek. Otwarcie nastąpi w drugiej połowie 2010 r.

Europa na poziom rozszerzony matury, problemy traktuje bardzo pobieżnie, o Polsce tam stosunkowo mało, tylko najważniejsze rzeczy, a osobiście kilka razy z autorem się nie zgadzam. Polecam książki Boruckiego i Toporka. Na forum o nich pisałem. Polecam: https://historia.org.pl/index.php?option=co...&Itemid=401

Nie oglądałem tego serialu, nie czytałem książki stad bazuje na waszych opiniach jak i informacjach z internetu. Widziałem tylko urywki, jak unieważnił małżeństwo i aresztował bodajże Kunickiego wbrew prawu, pod byle pretekstem. Piłsudski zmieniał wiarę, by zawrzeć małżeństwo, a w Berezie też zamknął pod byle pretekstem opozycję. Tak jak mówiłem całości nie widziałem i bazuje tylko na tych urywkach. Ale wydaje mi się, że nie należy jeśli już szukać podobieństw dosłownych jak te, które podałem wyżej, ale bardziej skupić się na cechach charakteru Dyzmy. Jeśli rycerz znalazłby źródło, w którym autor mówi, że Dyzma był wzorowany na Piłsudskim to wtedy mielibyśmy jasność. Problem polega na tym też, że nie wszyscy potrafią trzeźwo spojrzeć na postać Piłsudskiego, więc nie dostrzegają żadnych jego wad, dlatego oczywiste jest, że nie widzą żadnego podobieństwa z Dyzmą. Bez tego źródła, o którym mówiłem zapewne sprawy nie ustalimy jednoznacznie.

Fragmenty z różnych internetowych źródeł: http://wyborcza.pl/1,97737,7251896,Nalecz_...6&startsz=x http://www.wprost.pl/ar/?O=23500 http://pl.wikipedia.org/wiki/Kariera_Nikodema_Dyzmy http://film.wp.pl/id,16377,rid,63198,title...ml?ticaid=198fd http://www.filmpolski.pl/fp/index.php/122855

Co do odwagi to jak to się ma do 1920 r.? To Sikorski, czy Piłsudski w dniach 11-16 opuścił pole walki, wracając dopiero kiedy Polska zaczynała mieć przewagę. To 14 sierpnia armia dowodzona przez Sikorskiego przeszła do ataku w kierunku Nasielska, gdzie wtedy był Piłsudski? Co do postawy Sikorskiego to jeśli wierzyć Popielowi, że Sikorski otrzymał informację 13 maja, to już wiele zrobić nie mógł. 14 maja wysłał do Warszawy pułk piechoty i niepełny pułk artylerii. Pułki te dopiero 15 maja dotarły do Rzeszowa. Tam zostały także zatrzymane, gdyż nie było sensu kierować ich do stolicy opanowanej przez zamachowców. Sikorski wysłał do Rataja akt solidarności z obrońcami konstytucyjnego porządku państwa. Potem pozbawiono go wszelkich funkcji w dniu imienin Piłsudskiego, gdyż ten nie mógł przeboleć, że Sikorski w książce pt. Nad Wisłą i Wkrą nie ukazał tak jak trzeba geniuszu Piłsudskiego - widać strasznie musiało Piłsudskiego boleć, że to nie on był autorem zwycięstwa bitwy warszawskiej, a w dodatku nie mógł przeboleć także tego, że jest tylu zdolniejszych wojskowych od niego, których zresztą systematycznie z armii usuwał - Rozwadowski, Sikorski - zastępując w dużej mierze lojalnymi, ale nie tak zdolnymi, rachunek za to dostaliśmy w 1939. Wreszcie samo zwolnienie Sikorskiego z funkcji nastąpiło niezgodnie z prawem.

A ja myślę, że Piłsudski sprytnie to wykombinował złożył rezygnację i w razie porażki cała odpowiedzialność zostałaby zrzucona na nieudolnego Rozwadowskiego, który zapewne nagle stałby się w ocenie piłsudczyków jedynym autorem planów operacyjnych. Jednak Rozwadowskiego plan zadziałał i to on przez kilka dni był właściwie Naczelnym Wodzem (12-16 sierpnia), gdyż Piłsudski wyjechał z pola walki. Gdy okazało się, że plan Rozwadowskiego działa, Piłsudski wraca i zbiera wszystkie zaszczyty jako Wódz Naczelny.

NACZELNE DOWÓDZTWO WOJSK POLSKICH (SZTAB GENERALNY) Poczta pol. Nr. 53 dn. 14 sierpnia 1920 B. pilne Godło Sił Zbrojnych № 8693 III Bój o Warszawę Bitwa, dziś rozpoczęta pod Warszawą i Modlinem decydować będzie o losach dalszych całej Polski! Albo rozbijemy zupełnie dzicz bolszewicką i udaremnimy tym samym zamach sowiecki na niepodległość Ojczyzny i byt Narodu, albo ciężka niedola i nowe jarzmo czeka nas wszystkich bez wyjątku. Pomni tradycji rycerskich Polskich stanęli dziś wszyscy chłopi, robotnicy i cała inteligencja do walki tej na śmierć i życie. Pomni hasła odwiecznego, Bóg i Ojczyzna, natężymy też w tych dniach najbliższych wszystkie nasze siły, by zgnieść doszczętnie przewrotnego wroga, dybiącego na naszą zagładę. Zaprzysiągł on zgubę Polski, a łaknie zdobycia i rabunku Warszawy. Ale my stolicy nie damy, Polskę od nich oswobodzimy i zgotujemy tej czerwonej hordzie takie przyjęcie, żeby nic z niej nie zostało. Niech wszyscy wiedzą, że zwyciężyć musimy ! Odczytać przed frontem wszystkich oddziałów. Szef Sztabu Generalnego Rozwadowski m. p. Generał-porucznik Czy takie odezwy powinien podpisywać Wódz, czy Szef Sztabu? Wodza jak wiemy wówczas na polu walki nie było, gdyż wyjechał zostawiając armię, więc na podstawie tego rozkazu jak i rozkazu 10 000 można mieć wątpliwości kto był faktycznym autorem zwycięstwa w bitwie warszawskiej?

Czy prawdą jest, że gen. Zagórski posiadał dokumenty świadczące o pracy Piłsudskiego dla wywiadu austriackiego? Dokumenty takie też miał mieć kpt Józef Rybak, ale ten miał oświadczyć, że dokumenty złożył za granicą i w razie jego tajemniczej śmierci zostaną upublicznione w efekcie nic mu się nie stało. Lektura: http://niniwa2.cba.pl/jozef_pilsudski_i_obce_wywiady.htm

A może wojskowego zamieniono na urzędnika, ale cechy charakteru autor w swoim zamyśle dobrał zbieżne? Źródeł jest kilka i są oni niezależne od siebie, więc coś na rzeczy może być. Każdy może interpretować po swojemu, szkoda, że nie mamy żadnego wyjaśnienia autora, bo to by ucięło wszelkie komentarze.

Ha! Nie zauważyłem, że to rycerz, czytałem tylko treść, wyszło zabawnie : ) Jednak internet jest mały ; ) Kwestia piłsudczyków, czy nie piłsudczyków jest drugorzędna, bo każdy ma prawo do swojej opinii zwłaszcza na podstawie licznych źródeł i literatury. Po przeglądnięciu materiałów z sieci dt. autora i książki jest wiele komentarzy utożsamiających Dyzmę z Piłsudskim lub mówiących o zawartej krytyce sanacji w tej książce, czy rzeczywiście tak jest? Jeden z takich tekstów podałem powyżej. Jak pisałem serial widziałem pobieżnie, a książki nie czytałem, a sprawa wydaje się być ciekawą. Znalazłem także inf. tutaj: http://www.wmatlan.else.com.pl/pilsudskig.htm http://www.stopklatka.pl/dvd/recenzja.asp?wi=60603 http://film.onet.pl/0,0,1083001,1,600,artykul.html Spraw może szczególnej wagi nie jest, ale mnie po prostu to totalnie zaskoczyło.

Zgodnie z Regulaminem Plebiscytu umieszczam książki zgłoszone przez wydawnictwa. Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego zgłosiło poniższe książki: Dane zgłaszanej książki: Tytuł: Generał broni Władysław Anders. Wybór pism i rozkazów Autor/autorzy: red. nauk. Bogusław Polak Data wydania w Polsce: 2009 Opis książki: W prezentowanej książce zebrano różne dokumenty proweniencji wojskowej, jak i cywilnej: rozkazy do podległych oddziałów, przemówienia podczas inspekcji i okolicznych spotkań z podkomendnymi, korespondencję z Naczelnym Wodzem (wpierw gen. Władysławem Sikorskim, potem gen. Kazimierzem Sosnkowskim) i szefem Sztabu Naczelnego Wodza, ambasadorem Stanisławem Kotem, korespondencję i rozmowy z dowódcami alianckimi, artykuły i pisma Andersa publikowane m.in. na łamach prasy emigracyjnej. Książka podzielona jest na dwie części: pierwszą - 4 sierpnia 1941 r. -31 października 1946 r., czyli od uwolnienia gen. W. Andersa z więzienia NKWD w Moskwie, do wyjazdu Generała z Włoch z ostatnim transportem 31 października 1946 r. do Wielkiej Brytanii oraz drugą - od 1 listopada 1946 r. do śmierci Generała 12 maja 1970 r. Uzasadnienie: . Prezentowana praca obejmuje lata 1941–1970, czyli od uwolnienia gen. W. Andersa z więzienia NKWD w Moskwie, do jego śmierci (12 maja 1970 r.). Zawiera rozmaite rozkazy, odezwy, pisma będące wytworem kancelarii gen. Andersa. Dokumenty te świadczą o wielkiej żywotności i energii Generała. Warty podkreślenia jest fakt, że jest to pierwsze dzieło na rynku polskim przedstawiające tak duży (choć to jedynie ułamek ogromnej spuścizny Generała) materiał źródłowy dotyczący gen. Andersa. Dzięki temu książka ta jest doskonałą podstawą do dalszych badań nad dziejami wojskowości polskiej (w tym Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie), nad historią polskiej emigracji powojennej. Kwerendą archiwalną objęto dokumenty proweniencji wojskowej i politycznej z zasobu Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie oraz prasę codzienną i inne czasopisma ukazujące się w Wielkiej Brytanii, w Związku Sowieckim, na Bliskim i Środkowym Wschodzie i we Włoszech. Inne informacje o książce:

Zgodnie z Regulaminem Plebiscytu umieszczam książki zgłoszone przez wydawnictwa. Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego zgłosiło poniższe książki: Dane zgłaszanej książki: Tytuł: Historia starożytnych Greków t.2 Autor/autorzy: Benedetto Bravo, Marek Węcowski, Ewa Wipszycka, Aleksander Wolicki Data wydania w Polsce: 2009 Opis książki: . Tom II, obejmujący okres od końca wojen perskich po śmierć Filipa II, stanowi, oczekiwane od lat przez środowisko polskich historyków, naturalne dopełnienie całości dzieła (tomy: I i III wydane zostały przed laty przez PWN, wkrótce zostaną wznowione w wersji poprawionej przez Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego). Walory merytoryczne tej książki wiążą się ściśle z dydaktycznymi, a jasny, znakomicie napisany tekst, starannie zebrana i skomentowana bibliografia, indeksy osobowy i rzeczowy oraz bogaty materiał ilustracyjny powodują, że podręcznik ten pozwala odbiorcy wytworzyć sobie całościowy obraz dziejów Greków w danej epoce na tle niezbędnych dla jej zrozumienia zjawisk społecznych i kulturowych. Uzasadnienie: Dzieło w każdym calu przemyślane pod względem metodologicznym, nowoczesne i niezwykle użyteczne. Potrzeba wydania tego ze wszech miar wartościowego opracowania była ewidentna, wypełniło ono bowiem dotkliwą lukę na naszym rynku wydawniczym. Koncepcja przedstawienia dziejów starożytnych Greków (nie Grecji), nie tylko na terenie Grecji właściwej, ale i w Italii, Macedoniii i nad Morzem Czarnym zasługuje na uznanie, gdyż daje ona możliwość szerokiego pokazania zarazem wspólnych i specyficznych problemów greckiej oikumene, odnoszących się do takich sfer jak religia, kultura, gospodarka czy sprawy społeczne. Historia starożytnej Grecji jest tą dziedziną dziejów antycznych w której stale zmienia się bardzo wiele, skutkiem czego jest nie tylko nieustanne powiększanie się zasobu wiedzy, ale i rewizja wielu od dawna ustalonych sądów. Specjalizacja, która ma miejsce w każdej dziedzine nauki, stała się udziałem także nauk historycznych. Nie tylko studenci nie są w stanie ocenić, które z sądów wyrażanych na stronach dostępnych podręczników zachowują jeszcze swoją aktualność, a które należą już tylko do dziejów nauki. W takim samym położeniu znajdują się często również wykładowcy, gdyż nie są w stanie ogarnąć całej najnowszej literatury naukowej ani też śledzić wszystkich nowych kierunków badań. W tej sytuacji potrzeba posiadania w praktyce dydaktycznej opracowania łączącego cechy podręcznika i krytycznego przewodnika ukazującego obecny stan badań nad historią Grecji nie ulega wątpliwości. To pozycja obowiązkowa nie tylko w bibliotekach naukowych (takich jak biblioteki uniwersyteckie i księgozbiory placówek i towarzystw naukowych, instytutów, zakładów, pracowni itd.), ale także zbiorach prywatnych ludzi nauki i kultury, pracowników, doktorantów i studentów historii, filologii klasycznej, archeologii, filozofii, kultury antycznej i śródziemnomorskiej, kulturoznawstwa, studiów śródziemnomorskich i neogreckich, a poza tym – szerokiej rzeszy nauczycieli i miłośników antyku. Inne informacje o książce: Dane zgłaszanej książki: Tytuł: Kultura ludowa we wczesnośredniowiecznej Europie Autor/autorzy: .Peter Burke, przekład Robert Pucek, Michał Szczubiałka Data wydania w Polsce: 2009 Opis książki: Prezentowana książka jest przekrojowym spojrzeniem na kulturę ludową w Europie w latach 1500-1800. Autor kreśli panoramiczny obraz społeczeństwa europejskiego, zwłaszcza nie-elit, opisuje świat profesjonalnych dostarczycieli rozrywki: minstreli, błaznów, żonglerów, szarlatanów, wędrownych aktorów i śpiewaków, ale także rysuje obraz pieśni i opowieści, gier i rytuałów, które odgrywane były przez zwykłych ludzi dla nich samych. Na przykładzie popularnych bohaterów ludowych, łajdaków i błaznów Burke bada wartości i poglądy innych grup zawodowych, takich jak: rzemieślnicy, rolnicy, pasterze, górnicy, żeglarze, służący, żebracy, złodzieje; wartości i poglądy - ukształtowane przez panujące warunki społeczne. Uzasadnienie: Praca ta stanowi najpełniejsze ujęcie kultury ludowej całej Europy w czasach wczesnonowożytnych. Peter Burke otworzył przed badaniami historycznymi nowe perspektywy. Udało mu się, patrząc z perspektywy angielskiej, uniknąć etnocentrycznego sposobu myślenia, a dzięki znajomości wielu języków, napisał pracę pokazującą szeroką panoramę europejską. Po raz pierwszy w tak szerokim stopniu wykorzystał nie tylko źródła przedstawiające społeczeństwo wiejskie prawie wyłącznie w negatywnym świetle, jak księgi sądowe, ale również choćby, praktycznie niewykorzystywane w tym kontekście, diariusze i dzienniki podróży, które w sposób bardziej wielostronny opisywały życie na wsi oraz jej mieszkańców. Dzięki temu Burke dał impuls do badania historii „od dołu”, od strony zwykłych ludzi, a nie tylko badaniu dziejów „od góry”, czyli elit rządzących i intelektualnych. Książka Petera Burke to bez wątpienia jedna z najważniejszych prac w naukach historycznych, które ukazały się w drugiej połowie XX w, jej pierwsze wydanie przyczyniło się do znacznego ożywienia badań nad kulturą ludową. Przez lata będzie stanowiła inspirację do badań dla innych. Inne informacje o książce:

Zgodnie z Regulaminem Plebiscytu umieszczam książki zgłoszone przez wydawnictwa. Wydawnictwo WAM zgłosiło poniższe książki: Dane zgłaszanej książki: Tytuł: Historia rozłamu Kościoła wschodniego i zachodniego Autor/autorzy: Henry Chadwick Data wydania w Polsce: IX 2009 Opis książki: Proces rozchodzenia się dróg Kościołów łacińskiego i greckiego był długotrwały i naznaczony dramatycznymi próbami jego przezwyciężenia. Henry Chadwick narrację rozpoczyna od czasów apostolskich, a kończy na unii florenckiej. Z prawdziwego "oceanu" literatury teologicznej, patrystycznej i historycznej wybiera pozycje najważniejsze. Prowadzi czytelnika przez źródła, tak łacińskie, jak i greckie, umiejętnie je interpretując. Objaśnia przy tym okoliczności w jakich teksty powstawały, zachowując równowagę między świadectwami i racjami obu stron. Uzasadnienie: Najlepszą rekomendacją książki jest nazwisko samego autora. Henry Chadwick, brytyjski badacz, erudyta, uznany autorytet w dziedzinie historii Kościoła, ma bogate doświadczenie w zakresie dialogu ekumenicznego, nie tylko między chrześcijanami ale i Żydami oraz wyznaniami niechrześcijańskimi. Z troską wskazuje na czynniki teologiczne, osobowe, polityczne i kulturowe, które nie tylko są przyczyną podziałów, ale i uniemożliwiają pojednanie. Historia rozłamu Kościoła wschodniego i zachodniego to praca napisana z ogromnym wyczuciem, która pozwala lepiej zrozumieć dzisiejszy stan dialogu ekumenicznego. Chadwick nie stawia żadnej diagnozy, pozostawiając to czytelnikowi. Dostarcza mu jednak znakomitego materiału do przemyśleń. Inne informacje o książce: ISBN 978-83-7505-286-2, format 156x232 mm, stron 368, oprawa twarda, cena det. 69.00 zł Dane zgłaszanej książki: Tytuł: Prześladowania w starożytności. Ofiary, bohaterowie, męczennicy Autor/autorzy: Marie-Françoise Baslez Data wydania w Polsce: VIII 2009 Opis książki: Dla wielu ludzi inny jest winny. Ta zasada w dużej mierze kształtowała relacje międzyludzkie na przestrzeni historii. Nietolerancja wobec poglądów innych ludzi jest zjawiskiem nie znającym barier czasu, przestrzeni, narodów czy religii. Wbrew obiegowym opiniom nie jest ona związana wyłącznie z pojawieniem się religii monoteistycznych, a Hellada, będąca prawie personifikacją współczesnych zasad tolerancji, nie tylko nie była wolna od prześladowań religijnych, ale w pewien sposób właśnie tu powstały i zostały uzasadnione reguły dotyczące postępowania z ludźmi o innych przekonaniach, tu kształtowały się granice tego, co nazywamy wolnością poglądów. Uzasadnienie: Książka pozwala zrozumieć zagadnienia, które w dużym stopniu warunkowały - i warunkują do dziś - nasze podejście do zagadnień pluralizmu religijnego czy kulturowego. Dla chrześcijanina jest o tyle interesująca, że ukazuje fenomen prześladowań chrześcijan w pierwszych wiekach w kontekście prześladowań w ogóle. Jednocześnie tłumaczy wiele sformułowań czy opisów w hagiografii pierwszych wieków chrześcijaństwa dla czytelnika dziś niezrozumiałych bez znajomości kontekstu czy literackich typów. Bez względu na przekonania pozwala nam lepiej zrozumieć samych siebie i zmusza do refleksji nad wolnością, jej granicami, jej postrzeganiem. Inne informacje o książce: ISBN 978-83-7505-297-8, format 156x232 mm, stron 435, oprawa twarda, cena det. 79.00 zł Dane zgłaszanej książki: Tytuł: Ludzie średniowiecza Autor/autorzy: Robert Fossier Data wydania w Polsce: IX 2009 Opis książki: Terenem badawczym historii jest rzeczywistość ludzka, człowiek w społeczeństwie. Wybitny historyk, archiwista, profesor Sorbony Robert Fossier dowodzi, że człowieka wieków średnich i współczesnego czytelnika różnią tylko szczegóły. Pisze: człowiek o którym mówię nie jest ani rycerzem, ani mnichem, ani biskupem, ani kimś "wielkim", ani tym bardziej mieszczaninem, kupcem, panem czy kimś wykształconym. Starałem się prześledzić życie bardzo prostych ludzi, ich codzienne troski i przede wszystkim problemy materialne. Nawet jeśli spróbowałem wgłębić się w sferę ducha i duszy, nie czułem się tam najlepiej z powodu braku zmysłu metafizycznego. Jestem przekonany, że "ludzie średniowiecza" to my. Uzasadnienie: Książka napisana bogatym i pięknym językiem. Autor dzieli się swoim doświadczeniem naukowym, ukazując problemy i realia życia zwykłych ludzi w średniowieczu, równocześnie zestawiając je z realiami życia człowieka współczesnego. Ma na celu pomóc współczesnemu czytelnikowi zrozumieć człowieka średniowiecznego: omawia jego życie wszechstronnie, uwzględniając jego życie codzienne i społeczne, religię itp. Ta napisana z polotem monografia zainteresuje nie tylko historyków, ale wszystkich tych, którzy czytają książki dla przyjemności. Inne informacje o książce: ISBN 978-83-7505-301-2, format 156x232 mm, stron 396, oprawa miękka, cena det. 49.00 zł

Znalazłem jeszcze treść deklaracji: "Oba rządy uważają za konieczne oświadczyć uroczyście, że zamykają raz na zawsze okres dawnych uraz i sporów, biorąc pod uwagę wspólność podstawowych ich interesów, zdecydowane są po skończeniu wojny wejść ze sobą, jako państwa niepodległe i suwerenne, w ścisły związek polityczny, który by stał się podstawą nowego porządku rzeczy w Europie Środkowej i gwarancją jego trwałości. Oba państwa wyrażają ponadto nadzieję, że do tego współudziału, opartego o poszanowanie wolności narodów, zasad demokracji i godności człowieka, dołączą się także inne kraje w tej części kontynentu europejskiego" Za: Dziennik Polski, 12 października 1940 r., Londyn Tyle, że to dt. Sikorskiego jako polityka w trakcie II wojny światowej, a więc wydzielenie wątku będzie chyba konieczne.