Ppłk "Paweł" a Zgrupowanie "Radosław"

[Albinos]

Podlewski w opisie powrotu "Radosława" na stanowisko dowódcy zgrupowania, podaje coś takiego:

Podpułkownikowi Pawłowi coraz bardziej wymykało się z rąk dowództwo nad oddziałami, nie był w stanie opanować sytuacji. Ciężkie straty w ludziach, wynikające wskutek nieustannych walk, najniesłuszniej przypisywano jemu, jego rzekomo nieudolnemu dowodzeniu.

Oficerowie zgrupowania przychodzili do podpułkownika Radosława wzburzeni i oświadczali, że wystrzelają całe dowództwo z podpułkownikiem Pawłem włączenie. Prosili, aby Radosław znów objął dowództwo zgrupowania. Podpułkownik myślał już długo nad tym, miał bowiem dosyć siedzenia z dala od akcji.

Za: Podlewski S., Przemarsz przez piekło, Warszawa 1957, s. 458.

Teoretycznie z tego fragmentu wynika, iż zarzuty oficerów od "Radosława" pod adresem ppłk. "Pawła", były bezpodstawne. Niemniej zastanawia mnie, jak kształtował się ich stosunek do ppłk. Rataja? Czy w ogóle Podlewski miał podstawy, aby pisać o takim podejściu oficerów zgrupowania, do d-cy odcinka płn.-zach. obrony Starówki?