Batalion "Czata 49" - biogramy

[Albinos]

Ppor. Rachmielowski Robert "Rob", urodzony 8 czerwca 1919 r. w Brześciu nad Bugiem, syn Józefa i Michaliny.

We wrześniu '39 w 83. Pułku Strzelców Poleskich im. Romualda Traugutta. W konspiracji żołnierz III Odcinka "Wachlarza" oraz "Bazy II" w Centrali Zaopatrzenia Terenu.

W trakcie Powstania Warszawskiego dowódca drużyny w składzie plutonu "Ruskiego" a później "Jędrasa". Ranny w dniu 8 sierpnia na Woli. Trafił do szpitala na Długiej 23/Miodowej 24, gdzie został zamordowany przez Niemców w dniu 2 września.

Opinia mjra "Witolda" na temat ppor. "Roba":

Jako d-ca drużyny jest przykładem odwagi i dzielności. Prowadzi drużynę w najniebezpieczniejsze miejsca wykonując powierzone zadanie. [uzasadnienie z wniosku o odznaczenie KW z dn. 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 161; WBBH, sygn. III/44/54, k. 23-24].

[Albinos]

Kpt. Sławski Antoni "Andrzej", urodzony 30 grudnia 1900 r. w Bliżynie niedaleko Kielc. Syn Wincentego i Katarzyny.

W konspiracji w "Bazie IV" Centrali Zaopatrzenia Terenu.

W trakcie Powstania Warszawskiego oficer organizacyjny batalionu a także dowódca plutonu w kompanii "Rolicza" w okresie walk na Starówce. Ranny w dniu 28 sierpnia w wyniku niemieckiego nalotu na Mławską 3/5 i Franciszkańską 12:

Opinie mjra "Witolda" na temat kpt. "Andrzeja":

Bierze udział w walce od pierwszego dnia powstania. Ochotniczo w linii jako dowódca zorganizowanego przez siebie plutonu. Pełnił funkcję of. admin. W linii, w boju wykazał duże wartości osobiste, doda[t]nie cechy charakteru. Zasługuje na wyróżnienie w całej pełni. [wniosek awansowy do stopnia kpt. z dn. 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion "Armii Krajowej "Czata 49" w Powstaniu Warszawskim, Warszawa 2008, s. 139; WBBH, sygn. III/44/54, k. 8];

Jako oficer adm. ochotniczo zgłosił się do służby liniowej i od pierwszego dnia jako dowódca wykazał dużą odwagę.- Odznaczył się w przeciwuderzeniu na cmentarz Kalwiński. [wniosek o nadanie Krzyża Walecznych z dn. 17 sierpnia '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 149; WBBH, sygn. III/44/54, k. 17, 18];

Spokojny, opanowany oficer-dowódca. Brał wybitny udział we wszystkich akcjach Czaty. Zasługuje w całej pełni na awans. [wniosek awansowy do stopnia kpt. z dn. 4 września '44; B. Nowożycki, Batalion..., s. 171; WBBH, sygn. III/44/54, k. 27-28].

[Albinos]

Plut. Wiktor Leczuk vel Leszczuk (nazwisko konspiracyjne) "Wiktor", urodzony w 1908 r.

Brał udział w walkach września '39 r. W trakcie okupacji w oddziale partyzanckim kpt. "Daniela" (?) i 84. pp 30. DP AK oraz O. V KG AK.

W trakcie Powstania Warszawskiego pluton "Głoga" w kompanii "Zgody". Brał udział w walkach o:

- Monopol Tytoniowy;

- szpital św. Zofii;

- obrona Karolkowej;

- walki na Stawkach.

Poległ od bezpośredniego trafienia z działa ppanc. w dniu 12 sierpnia '44 w trakcie walk na Stawkach (drastyczny opis śmierci "Wiktora" zamieścił w swoich wspomnieniach L. J. Wójcicki). Odznaczony KW zgodnie z wnioskiem odznaczeniowym z dnia 12.08, podpisanym przez mjra "Witolda". Pochowany na Cmentarzu Powstańców Warszawy na warszawskiej Woli.

Oto jak wspominał "Wiktora" L. J. Wójcicki [Życie na stos. Pamiętnik z Powstania Warszawskiego 1944 r., Londyn 1985, s. 50, 52]:

"Wiktor" był dobrym i dzielnym podoficerem z doświadczeniem w kampanii wrześniowej i w partyzantce. Jego zimna krew i rozsądek miały kojący wpływ na zapalczywe i porywcze umysły młodych chłopaków, którzy tworzyli większość naszego plutonu, ba kompanii i baonu. Ludzie mu ufali i liczyli się z jego opinią, a to znaczyło wiele w trudnych warunkach bojowych jak te z którymi spotykaliśmy się na Woli, no i później tu na Muranowie. "Wiktor" był starszy niż większość z nas podchorążych. Miał prawdopodobnie 26 lub 27 lat i to dodawało mu powagi. "Zbyszek", który go dobrze znał, powiedział mi, że "Wiktor" był żonaty i miał małe dziecko. Nie był on jednak pewien, gdzie "Wiktor" mieszkał. Z dokumentów oczywiście nic nie zostało. Budynek na Stawkach, gdzie "Wiktor" został zabity, pali się jak pochodnia.

[whatfor]

Klimaszewski Tadeusz ps. Góral ur. 22.07.1919 r.

Do plutonu por. Gloga dołączył ok. 14. 08. 1944 na Starym Mieście.

14 sierpnia Klimaszewski jeszcze palił trupy na Woli. Uciekł 23.08.1944 na terenie Ratusza przy pl. Teatralnym. Sam o tym wspomina pod tą datą. Potwierdza tę datę również relacja kpr. "Tadeusza" z 2. kompanii "Supraśl" batalionu "Łukasiński"

[whatfor]

Zołociński Zdzisław ps. Piotr, [..] Brał udział w kilkunastu akcjach dywersyjnych

m.in. w akcji "Góral".

Błąd: w akcji "Góral" brał udział "Doman" czyli jego brat.

[Albinos]

Choć sam "Piotr" również miał wziąć w niej udział. Jeśli mnie pamięć nie myli, swego czasu już wyjaśnialiśmy tę sprawę.

[Albinos]

Biogram "Douglasa" na stronie MPW, polecam zwłaszcza galerię zdjęć: http://www.1944.pl/historia/powstancze-biogramy/Antoni_Langner

[Albinos]

Porucznik Sergiusz Szoryn "Bończa", urodzony 12 lutego 1915 r. w Warszawie. Syn Aleksandra i Anny.

Uczestnik walk września 1939 r. Dowodził plutonem drezyn Pociągu Pancernego "Śmiały", przydzielonego do Wołyńskiej Brygady Kawalerii. W konspiracji od 1941 r., pracował w Centrali Zaopatrzenia Terenu (Okręg Poleski, Baza II). Latem 1944 r. miał zostać dowódcą 1. kompanii I batalionu 84 pp 30. Poleskiej DP AK. Kiedy znalazł się w lipcu 1944 r. w Warszawie przydzielono go do "Czaty".

Ranny 1 sierpnia 1944 r. na ul. Okopowej 22. Początkowo leczony w szpitalu Karola i Marii, później w szkole na Okopowej, a w końcu w szpitalu św. Jana Bożego na Bonifraterskiej. Po pewnym czasie skierowany przez lekarza batalionu do pracy w magazynie żywnościowym "Czaty". Brał udział w akcji rozpoznawczej noc przed uderzeniem na Dworzec Gdański, w czasie wykonywania zadania oddział znalazł się pod ostrzałem niemieckiego pociągu pancernego - jedynym obrażeniem jakiego doznał wówczas "Bończa" było złamane żebro. We wrześniu został dowódcą drużyny w plutonie "Grabowskiego" w kompanii "Piotra". Na Czerniakowie brał udział w walkach o Willę Pniewskiego, "Twierdzę" przy Okrąg 2 oraz gmach przy Czerniakowskiej 206. Na Mokotowie objął dowodzenie nad plutonem w kompanii "Małego", ostatnim bojowym oddziale baonu "Czata 49". Tam walczył m.in. w rejonie Madalińskiego, zabezpieczał również właz ewakuacyjny na rogu ulic Szustra i Puławskiej.

Zmarł 30 października 1970 r. Pochowany został na Powązkach Wojskowych w Warszawie, kwatera B18-5-26.

[Albinos]

W temacie był już wrzucany krótki biogram Mariana Kamińskiego "Pionka", tutaj wersja dłuższa autorstwa wnuka "Pionka":

Przed wojną pracował w policji, jednocześnie uczęszczając zaocznie do liceum Batorego (matura w 1936, 1937 albo 1938 roku). W trakcie wojny był granatowym policjantem, współpracował z Podziemiem (jako wywiadowca). W Powstaniu dowodził plutonem policyjnym w ramach "Czaty 49", przeszedł z nią cały szlak bojowy, na koniec zaś wyszedł z Warszawy do Lasu Kabackiego razem z sanitariuszką "Różą" (Zofią Rościszewską) z jego plutonu, z którą się później ożenił. "Róża" rozchorowała się ciężko i zmarła, "Pionek" zaś ożenił się w 1949 r. ponownie, w Sochaczewie, z Leokadią Starzyńską.

4 września 1944 r. otrzymał awans na stopień sierżanta.

Po wojnie skończył historię na UW i przez jakiś czas pracował jako nauczyciel historii, jednak ze względu na AK-owską przeszłość oraz nietrzymanie się oficjalnej linii politycznej (opowiadał uczniom o Powstaniu, Katyniu) dostał zakaz nauczania tego przedmiotu w Warszawie - uczył więc w Sochaczewie, a pod koniec lat 50. przeniósł się z powrotem do Warszawy i przekwalifikował się na nauczyciela plastyki i ZPT.

Zmarł 5 września 1996 roku w wieku 86 lat. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Mehoffera w Warszawie.